Zithoek 2

'Ja ik weet het, ik moet sorry zeggen..' ze wendde haar gezicht af van Taylor en keek naar beneden. 'Ik vind het alleen een beetje eng.' Ze dacht weer terug aan de ruzie. ze had gehoopt hier vrienden te maken, maar om zo snel al met iemand ruzie te krijgen... achja het lag natuurlijk toch ook wel een beetje aan haar, maar toch.. 'wat zou jij doen Taylor?'

Ze was blij dat Mila er toch in ieder geval over na had gedacht om sorry te zeggen tegen Evita. Ze glimlachte. 'Ik zou als ik jou was gewoon naar haar toegaan, en zeggen waarom je over de jurk hebt gelogen. Ook moet je sorry zeggen tegen haar, dat verdient ze. Verder weet ik het niet hoor, ik weet niet zo goed hoe ze in elkaar zit...' zei ze twijfelend.

'Oke, dankjewel.' ze glimlachte naar Taylor. Ze was blij met haar raad. 'Zullen we thee zetten?' vroeg ze aan Taylor, er schoot haar iets te binnen. 'En misschien Kumiko uitnodigen, ik ken haar nog helemaal niet zo goed eigenlijk.' ze keek verwachtigsvol naar Taylor.

'Ja, goed idee! Kunnen we haar ook wat beter leren kennen.' zei ze enthousiast. Ze stond op en liep naar de keuken om de waterkoker aan te zetten. 'Zou jij haar even kunnen roepen?' riep ze vanuit de keuken.

'ja is goed!' Mila stond ook op en liep rustig naar Kumiko's kamer, ze dacht dat ze haar daar wel zou kunnen vinden. Mila had Kumiko nog niet gezien nadat ze de keuken was uitgevlucht en Armand haar achterna was gegaan.

Taylor zette de warme theepot op tafel en pakte drie onderzetters waar ze de glazen op legde. Ze schonk alvast in en deed voor haarzelf suiker in de thee. Met het dampende glas nestelde ze zich weer op de bank.

Ze klopte voorzichtig aan op de deur van Kumiko's kamer, en bleef geduldig staan wachten.

Ze was rustig aan het lezen in een tijdschrift toen ze geklop hoorde, ze liep op de deur af en deed hem een kleinbeetje open, toen ze zag dat het mila was trok ze hem helemaal open. 'Hee kom binnen'

Ze hoorde nog niemand de trap afkomen, dus pakte Taylor haar schetsboek weer op, en begon nog heel even te tekenen.

'Hallo Kumiko!' zei Mila vrolijk. 'Ga je gezellig met mij en Taylor thee drinken?'

'Tuurlijk' antwoordde ze oprecht enthousiast tegen mila. 'Moet ik nog iets meenemen?' ze bekeek mila even met haar grote ogen aan en keek toen snel naar de grond.

Dit keer tekende ze een roos, die ze van heel dichtbij had gefotografeerd. De kleuren waren heel erg mooi op de foto, en het was precies van de juiste hoek genomen. Ze begon te kleuren met rood, dat ze afwisselde met wat zwart voor de schaduwen.

'Eehm nee hoor, ik denk van niet.' Ze liep voor Kumiko de trap af naar beneden. Ze kende haar eigenlijk nog niet zo goed besefte ze. Mila opende de deur van de zitkamer en zag daar Taylor zitten, ze was aan het tekenen. 'Hallo, hier zijn we weer.' en ze plofde naast haar neer.

'hee' zei ze met een beleefde stem. Ze nam plaatsen keek naar taylor.'Wat maak je? Ze keek haar met de bekende puppie ogen aan en wachte op haar antwoord.

Eindelijk waren ze terug! 'Ik teken een roos.' Zei ze. Toen richtte ze zich op Kumiko en Mila. 'Dus hoe is het? Ik heb je eigenlijk helemaal niet zo vaak gesproken.' Zei ze tegen Kumiko. Ze had haat maar iets van drie keer gesproken, apart van et avondeten.

'Nee ik ook niet eigenlijk..' stemde ze met Taylor in. 'Maar dan is dit het juiste moment toch?' en ze schonk thee in de kopjes voor iedereen in. Ze pakte de schaal met koekjes vervolgens op en hield die voor hun neus. 'Koekje?'

'Ohh lekker.' en ze pakte het kleinste koekje dat er lag en stak het in haar mond. ze at hett koekje op en begon te praten. 'nou ik ben Kumiko'zei ze met een lachje. 'Ik wil mijn excuses nog even aanbieden over het avondeten.' ze keek naar de grond en voelde een schuldgevoel in haar buik. 'Het is allemaal zo kort geleden dat mijn moeder is overleden, het is het beste als ik er gewoon over praat anders raak ik depressief.' ze slikte haar tranen weg en pakte haar thee op. 'Maar hoe lang zijn jullie eigenlijk al hier?' Voorzichtig nam ze een slokje van haar thee.

Later
--

Luke zat op de grote, zachte bank. Hij zat een beetje onderuitgezakt met zijn benen op het bijzettafeltje en las een voetbal magazine. Nouja, hij bladerde het een beetje door en bekeek vooral de weetjes. De lange artikelen sloeg hij over. Het tafeltje wiebelde even elke keer als hij een bladzijde omsloeg.

'Hey Luke.' Zei Taylor. Ze was een beetje gesloopt, ze had vannacht bijna niet geslapen door al haar gedachten. Hoe hard ze haar best ook deed, ze werd maar niet zo mooi als ze had gehoopt. Maar ze zou de moed niet opgeven! Met een zucht plofte ze naast hem op de bank. Ze had haar joggingsbroek aangetrokken, omdat ze net een rondje had gejogd door de tuin. Haar hoofd was nog best wel rood en hijgend bukte ze omnhaar schoenen uit te doen.

Luke keek op en grijnsde. 'Heee Taylor!' Zei hij opgewekt. 'Is er toch nog iemand thuis.' Hij legde het blad weg. Het was echt dood in het huis. Hij zag de meesten amper, en de tuin was zo gigantisch... hij ging niet eens de moeite doen anderen te vinden. 'Lekker hardgelopen?' Hij ging wat rechter op zitten en keek haar aan, zijn onweerstaanbare glimlach op zijn gezicht.

Zo die was vrolijk. Ze had haar schoenen uit en ging tegenover hem zitten. Ze glimlachte flauwtjes terug. 'Ja, maar er stond wel ele harde wind, dus ik moest twee keer zo hard rennen.' Zei ze. 'Wat vind je van het huis?' Vroeg ze. Ze wist haar eerste paar dagen nog goed.

'Ach.' Hij haalde zijn schouders op.'Het is een beetje saai hier. Die Armand... tsja, t is een rare snuiterd, meestal negeert hij me volledig en de andere heb ik nog niet gezien.' Hij keek Taylor weer lachend aan. 'Daarom ben ik zo blij dat jij er nu bent. Zullen we iets gaan doen?' Vroeg hij enthousiast.

Taylor lachte even. Ze kon niet verdrietig blijvenn met zoveel positiviteit om zich heen. 'Hey, niks tegen Armand hè!' Zei ze grappend. 'Wat wil je gaan doen?' Vroeg ze.

'Hoezo niet? Heb je een oogje op hem ofzo?' Vroeg hij plagend en hij gaf haar een knipoog. 'Nou, we kunnen naar het bos hier gaan of het dorp in.' Stelde hij voor. 'Ken jij het een beetje hier? Hoelang ben je er al?'

'Jaa en hij is zegmaar mijn vriendje.' zei ze lachend. 'Ik ben hier al een paar maanden, anders gaan we naar de tuin toe? Hij is zo groot! Er is genoeg om te verkennen.' zei ze. Ze veegde de natte plukjes haar uit haar gezicht. 'Maar ik ga wel eerst douchen.' zei ze met een vies gezicht.