Zithoek 2

'Nu ongeveer 2.5 jaar.' zei Mila opgewekt. 'Nou ik denk dat we al deze boeken wel gezien hebben hé, ik zal mijn nieuwste boek even halen.' Mila was zo druk bezig met het laten zien van haar boeken en er over vertellen dat ze helemaal was vergeten dat Armand het blaadje nog had.

Armand knikte 'Ja is goed' zei hij rustig. 'Knap dat je dat nu dan al allemaal kan' antwoordde hij.

'hihi, ik zal mijn boek even halen, ben zo terug!' Mila stond op en liep naar de deur. daar bedenkte ze zich. Was er niet iets?iets hield haar tegen maar ze kon het zich niet meer herinneren wat. Ze haalde haar schouders op en liep rustig door.

Armand ging wat verzitten en zag het zilveren blaadje van zijn schoot dwarrelen. Hij raapte het voorzichtig op en keek naar wat er op stond. Het was een jurk... hij was spaansachtig en hij zag er super uit. Hij keek naar wat er bij was geschreven.

Mila was bijna bij de trap maar toen bedacht ze zich. Het blaadje! Armand had het blaadje nog. ze draaide zich snel om en rende terug naar de zithoek waar ze Armand zag zitten. ze stond in de deuropening alsof ze net achterna was gezeten door een stel wolven. haar ogen waren groot opgezet en ze hijgde, zo zag ze er nog wanhopiger uit dan dat ze al was.

Armand trok zijn blik in een ruk van het blaadje af en keek geschrokken naaar de deuropening. 'Mila? Gaat alles goed? Je ziet er uit als een wolf die me op wil eten' zei hij bedachtzaam en hij ging op het randje van de bank zitten, klaar om tot actie over te gaan.

'aaaaah!' mila schreeuwde en had tranen in haar ogen gekregen. Ze liep langzaam naar Armand toe. 'het spijt me echt Armand, het was niet mijn bedoeling om haar jurk kapot te maken. Echt niet! En dat ik jullie uit elkaar wil halen klopt ook niet!'

'Mila? Waar heb je het over? Haar jurk? Evita's jurk en ons uit elkaar halen? Ik heb met niemand iets? Oke wat heb je me nou allemaal te vertellen?' Vroeg Armand verward.

Mila ging op de bank naast Armand zitten. 'ik heb Evita's jurk kapot gemaakt en het haar niet vertelt. ik wilde hem maken maar toen kwam ze er achter.' Mila stopte even en veegde wat tranen van haar gezicht. 'toen kregen we ruzie en.. en. hett ergste is dat ik nog helemaal geen sorry heb gezegt.' Mila legde haar hoofd op armands schouder en huilde nog steeds. het kon haar niks schelen of hij het erg vond of niet, ze had nu even iemand nodig opm op uit te huilen.

Armand was verbaasd en niet zo'n beetje ook. Hij keek naar Mila die nu op zijn schouder uithuilde en sloeg zijn armen voorzichtig om haar heen. 'Stil maar, het komt wel goed, het was niet zo slim maar je hebt nu een ontwerp niet waar? Ik weet zeker dat ze enorm blij verrast is als je het haar geeft, als het af is dan' zei hij geruststellend en hij wreef troostend over haar rug.

'ja.' zei Mila stotterend 'ik ga van mijn ontwerp een nieuwe jurk voor haar maken.' Ze hief haar hoofd op en keek naar Armand. 'dankje wel.'

Armand grijnsde 'Geen dank' antwoordde hij en hij liet haar voorzichtig los. 'Het komt wel goed' zei hij als laatste.

Later

-------------

Tayor liep de zitkamer binnen en nestelde zich op de bank. Ze had haar schetsboek, haar potoden en een paar foto's bij zich en legde alles neer op de bank. Ze had foto's gemaakt van bloemen uit het lavendelveldje en was begonnen met schetsen. Ze begon nu met kleurpotlood en met het puntje van haar tong uit haar mond, bego. Ze geconcentreerd aan het werk.

Mila liep rustig naar de zithoek toe, haar favoriete plekje omdat de bank zulke zachte kussens had. Ze hoorde wat geschruifel en vage geluiden uit de zithoek komen. Mila vroeg zich af wie dat kon zijn. Toen ze in de deuropening stond zag ze dat Taylor er zat met allerlei papieren om haar heen. er schoot een zucht van verlichting door Mila heen, ze was namelijk bang dat Evita er zat. 'Hoi Taylor, hoe gaat het?'

Taylor schrok op en zag Mila in de deuropening staan. Ze had haar niet horen aankomen. Ze glimlachte. 'Hey, goed! Met jou?' Mila had haar heel aardig geleken, maar ze wist niet zeker of ze op haar gevoel kon vertrouwen.

'ja met mij ook.' Mila liep langzaam naar Taylor toe. Ze zag dat ze aan het schetsen was, op haar schoot lagen ook foto's. Mila was wel nieuwsgierig geworden hiernaar, zij schetste immers zelf ook heel veel. 'Zeg wat heb je daar voor mooie tekeningen?!' zei ze en ze plofte naast Taylor neer.

'Oh, niets, ik schets maar een beetje.' Mompelde Taylor. Ze schoof haar spulletjes aan de kant en deed haar schetsboek dicht. Ze keerde zich naar Mila toe. 'Teken jij ook?'

'jazeker doe ik dat!' ze schoof iets op naar Taylor. 'ik ben modeontwerpster, later word ik beroemd!' ze maakten gebaren met haar handen door haar woorden extra kracht bij te zetten, ook begon ze harder te praten. ' ik zweer je, je zult me overal terug zien!'

Ze was verbaasd dat Mila zo extravert was, ze praatte maar door! 'Oh, leuk! Doe je dat ook als studie?' Ze ging wat makkelijker zitten en keek Mila schuin aan.

'ja! ik ben hierheen gekomen om te studeren aan de kunstacedemie, daar kan je onder andere mode-ontwerpster worden.' Mila wendde haar blik van Taylor af om naar haar schetsen te kijken. 'zo te zien doe jij ook iets creatiefs? mag ik het eens zien?' Mila was erg nieuwsgierig geworden.

'Oh, nou goed, maar het zijn maar schetsen, ik doe het maar voor de lol, hoor.' Ze gaf haar schetsboek aan Mila en keek goed naar haar gezicht. Hoe zou iemand die zo gespecialiseerd was in tekenen over haar werk denken? Nouja, werk...

dankbaar nam ze haar schetsboek aan. 'wauw wat een mooie bloem zeg!' Het was een mooie tekening, schets. ze was onder de indruk, misschien ook wel jaloers. Zag ze Taylor als een concurrent? en zo ja, waarvan dan? Ze kon het gevoel wat ze had niet plaatsen. ze keek op van de tekening naar taylor. 'hij is echt mooi.' en ze glimlachte. Opeens ze schrok wakker, Taylor een concurrent, pff.. Mila zelf was natuurlijk het beste, dat wist ze natuurlijk ook wel, ze grinnikte in zich zelf. ' ik heb natuurlijk ook hele mooie schetsen, achja wat wil je als beste leerling van de klas?' Het onderwerp moest weer op haar terechtkomen vond ze.

Ongemakkelijk frummelde ze aan een kussen. 'Dankje.' Ze vond het niet zo leuk dat Mila haarzelf steeds bovenaan zette. Dat kwam verwaand over, en dat vond ze niet leuk. Ze negeerde daarom ook haar laatste opmerking en ging verder over het onderwerp Evita. 'Hey, wat was er nou met Evita aan de hand, is ze nog steeds boos om die jurk?' Ze hoopte dat ze niet als een bemoeial overkwam, maar ze hield er niet van als ze midden tussen twee ruziende mensen stond.

'Huh, wat?' er volgde een korte stilte waarna ze vervolgde 'Ach ja, tussen Evita en mij loopt het op dit moment niet zo lekker.' Mila keek op en herhaalde de zin in haar hoofd wat Taylor zei ; is ze nog steeds boos om die jurk.'Wat?! Hoe weet jij van die jurk?!' riep ze verbazingwekkend uit. 'Heeft Evita je dat soms verrteld?'snauwde ze.

'Ja, en zo te zien zat ze er heel erg mee. Waarom zeg je niet gewoon sorry? Leg uit waarom je erover loog, gelOof me, dan zal ze je wel vergeven denk ik.'