Armands kamer.

Hij keek haar nu aan. Ze kon zijn mooie ogen nu nog beter zien, tussen zijn haren door. Ze keek van het ene naar het andere oog en kon even niets zeggen. Hoe ze hier nu zaten, haar hand op zijn schouder, en ze keken elkaar aan. Ze wist er nog net wat uit te brengen: 'Ja, en ik ben blij dat je het eindelijk hebt verteld. Ik zal er over nadenken, misschien weet ik een oplossing.' Ondertussen bewoog ze zich verder niet. Ze hield zich alleen maar bezig met zijn ogen. Zijn mooie, donkerbruine ogen...

'Dat zou fijn zijn' zei hij zacht en hij glimlachte even kort. Haar ogen glinsterden prachtig. Hij keek naar het meisje wat hij bijna beter kende dan als zijn vriendin.. die hem niet goed genoeg meer vond en die er nu niet was. Toen die gedachte door zijn hoofd schoot ging het vanzelf, het was maar een klein stukje. Hij drukte zijn lippen zacht tegen die van haar en zoende haar. Hij had zich nooit zo goed gevoeld als hij met Evita zoende, dit was echt anders. Het voelde zo geweldig en hij dacht nergens meer aan, al zijn zorgen waren even verdwenen. Alleen Taylor was er nog.

Evita had meteen spijt gekregen. Ze hield zo veel van Armand, ze wilde hem helemaal niet kwijt. Taylor's advies of niet, wat boeide het haar dat ze niet bij elkaar pasten. Hij was geweldig, zo lief en zorgzaam, een geweldige zoener. Ze opende de deur van zijn kamer, zijn muziek stond niet hard, dat was raar maar ze dacht er verder niet bij na. Ze gooide zijn deur open. 'Armand, het spijt me, ik wilde dit helemaal niet, ik...' Riep ze maar toen zag ze Taylor en Armand. Het voelde net alsof al het bloed uit haar lichaam trok, en het beeld danste voor haar netvlies. Armand en Taylor waren hartstochtelijk aan het zoenen. Ze was even helemaal verlamd van schrik en kon niets uitbrengen. Ze stond daar maar, ontzet. Langzaam vielen de puzzelstukjes in elkaar. Taylor... haar advies.... het feit dat Armand wel verdacht veel met Taylor om ging en heel bezorgd om haar been was....

Eerst kon Taylor niets meer doen; haar lichaam was verstijfd, het reageerde niet meer omdat ze het niet kon geloven. Ze voelde de lippen van Armand op die van haar, en meteen voelde ze een kriebelend gevoel in haar buik, alsof er een vonk oversloeg ofzo. Ze ging helemaal op in het moment, en hoorde helemaal niets meer. Ze zoende hem terug en hield zich niet langer meer in. Ze kroop dichter tegen hem aan en gleed met haar hand over zijn gezicht. Het leek alsof er een oase van rust om hen heen hing, het was alleen maar hem en haar. Ze hoorde Evita ook niet binnenkomen en zoende hem nog een keer. Het was alsof ze in een sprookje leefde, dit was gewoon voortbestemd, ze voelde het aan alles.

Armand hoorde de deur open gaan en de stem van Evita. Zijn hart bleef stilstaan. Hij draaide zich geschrokken om naar Evita. 'Evita.. ik.' Begon hij en hij keek van Evita naar taylor en toen weer naar zichzelf. Wat had hij in godsnaam gedaan? Waarom had hij dit gedaan? Hij kon niet helder nadenken en stond ineens op. Heen en weer kijkend tussen Evita en Taylor. O god.

Evita begon te trillen. Tranen begonnen over haar wangen te stromen en ze voelde zich boos, ontzettend boos worden. Die drift kon ze niet stoppen. 'Wat was jij van plan bitch!' Schreeuwde ze naar Taylor en ze stoof op haar af. Ze was niet te stoppen. Haar handen kwamen keihard op Taylors gezicht terecht. Éen, twee, drie, vier. 'Mij vertellen dat we niet bij elkaar passen om hem zelf te kunnen zoenen. Ik vertrouwde je, hoe kun je, hoe kun je dat doen?!' Gilde ze en ze ramde met beide vuisten in op Taylor gezicht.

Evita had ze niet aan horen komen, totdat Armand opkeek en Evita haar keihard sloeg. Ze bleef maar door slaan, dus huilend kroop ze verder het bed op. 'Sorry Evita, sorry!' zei ze smekend. Ze had geen excuus, dus bleef ze maar huilen. 'Ik... ik.' Verder kwam ze niet. Omdat Evita haar alsnog in haar gezicht raakte, ging ze bij de kussens op het bed zitten, achter Armand. Hopelijk kon hij haar nog een beetje beschermen! Ze raakte haar neus aan en zag bloed op haar hand.

'Evita?!' riep hij verschrikt uit 'Waar gaat dit over? Ik snap het niet? Is het waar Taylor? Was dit allemaal een truc? Iemand leg het uit?' riep hij verward. Hij stond nu verbaasd op.

Evita raasde maar door. 'Sorry? Was dit allemaal het plan?' Haar energie was nu op, Taylors gezicht was helemaal blauw en Evita liet zich vallen op het kussen. Haar schouders schokte, ze huilde. 'Ik begrijp het niet, hoe kun je, hoe kun je zoiets doen.' Snikte ze. 'Je was mijn beste vriendin, maar gebruikte me alleen maar om bij Armand te kunnen komen.' Ze keek boos op en pakte een kussen. Met al haar kracht gooide ze het tegen Taylor aan.

Taylor walgde van zichzelf, zonder haar was dit allemaal niet gebeurd! Ze kon het Evita niet kwalijk nemen, ze verdiende het. Ze probeerde onhandig het kussen te ontwijken en ging iets dichter bij Evita zitten. 'Evita sorry, het-het spijt me echt. Ik weet niet... Ik...' Wat moest ze nou zeggen? Dat het inderdaad een plan was? Ja, ze moest eerlijk blijven, maar.. Armand zou haar dan niet meer willen. Twijfelend keek ze naar Evita en Armand. 'Ik heb er echt heel veel spijt van, het was inderdaad een soort opgezet. Ik...' Ze keek naar Armand. 'Ik kreeg gevoelens voor Armand en ik kon het niet aanzien dat hij iemand anders had...' Ze schaamde zich. Alles was verpest!

Armand keek naar ze allebei 'Evita, waar slaat dit op, je hoeft haar niet helemaal in elkaar te slaan en ja het is misschien stom maar wil je haar dood hebben ofzo' zei hij ineens boos. Hij keek naar haar en hij kon er niks aan doen, maar hij keek precies als zijn vader naar haar. Zijn ogen stonden hard en kil, dwingend en dood. Hij wilde het niet, maar het ging perongeluk.

'Hoe kan ik je nou geloven.' Zei Evita met tranen in haar ogen. Ze keek naar Armand en schrok van zijn blik. Zijn woorden kwamen aan.
Ze was even stil en veegde gauw haar tranen weg. Ze keek hem eerst zwijgend aan.
'Ik kan het niet geloven. Ik heb altijd gezegd dat je op je vader leek, maar ik bedoelde het positief. Je lijkt écht op je vader, Armand.' Zei ze toen zacht. 'Hoe je doet...' ze werd er een beetje bang van.
Toen keek ze naar Taylor en geschrokken keek ze naar haar handen. 'En je bent niet de enige.' Ze kon het niet tegenhouden, het was te veel. Teleurgesteldheid in Taylor, ze was gekwetst, ze wilde hem niet kwijt, ze was er achter gekomen dat hij net als zijn vader was, hoe hij over zijn vader sprak, en ze wist dat hij dat altijd al was geweest, en het ergste: ze was ook als haar vader. Ze had Taylor helemaal bont en blauw geslagen, net als hij vroeger bij haar altijd deed. Haar moeder was de enige die hem tegen kon houden, maar ze was dood. De tranen bleven over haar wangen stromen en ze verborg haar gezicht in de dekens.

Taylor zuchtte. Haar hoofd bonkte en ze zag alles in de kamer dubbel. Ze had het steeds vaker sinds ze aan het diëten was, een stomme bijwerking. Voorzichtig wreef Taylor met haar hand over de rug van Evita, die nu aan het huilen was. Wat een puinhoop... 'Wat bedoel je?' vroeg ze. Ze wist niet wat Evita bedoelde met "En je bent niet de enige." Bedoelde ze Taylor? Ze snapte er niets meer van.

Armand schrok enorm en keek weg, naar de grond. Zijn wangen kleurden rood. Het kon niet waar zijn. Hij was echt verdoemd om op zijn vader te lijken. 'I-ik... het spijt me Evita, ik bedoelde het niet zo... ik bedoel m'n pa.. nou gewoon.. ik kan het niet langer aan dat m'n pa elk moment kan komen vanaf nu om me te halen.. om me in elkaar te slaan... om naar me te kijken.. ik trek het niet, maar het spijt me' zei hij haperend en hij liep op haar af. Hij wilde haar troostten, alles ongedaan maken op dit moment.

Ze duwde hem weg. 'Ga toch weg, ik ben net als hem, mijn vader, het enige kan is mensen kapot maken omdat ik me zelf niet goed voel.' Beet ze van hem af. Ze sprong van het bed af, haar hoofd was nog rood van de tranen. 'En jullie zijn niet beter dan ik! Ja, geef je vader maar de schuld dat dit allemaal gebeurd, nee, je bent geen haar beter dan hem! Ga elkaar maar lekker weer zoenen, ga maar weer door hoor, jullie passen goed bij elkaar!'' Schreeuwde ze hen toe en ze rende de kamer uit.

Geschokt bleef Taylor achter. Dit zou nooit meer goed komen... Ze keek met betraande ogen naar Armand. De sfeer was nu heel ongemakkelijk. Een beetje onhandig veegde ze haar tranen weg. 'Wat moet ik nu doen?' vroeg ze hulpeloos aan Armand. Het zou een wonder zijn als hij haar nog advies wilde geven, vooral nu hij wist dat zij de rede was dat Evita aan hem twijfelde.

Armands mond viel een stukje open. 'Evita!! wacht, nee blijf nou staan, alsjeblieft.' schreeuwde hij haar hulpeloos na. Hij keek boos en verward naar Taylor voordat hij zich omdraaide en Evita achterna rende 'Wacht!! Het spijt me!' riep hij nog.

Evita had de deur achter zich dicht gesmeten, maar toen ze Armand hoorde bleef ze toch even staan. Ze keek om, twijfelde. 'Waarom doe je nog moeite.' Zei ze boos tegen hem. Haar ogen prikten van de tranen.

Ze hied zich niet langer meer sterk en liet zich huilend achterover vallen.waar had ze zich allemaal in gewerkt? Armand had haar boos aangekeken, en was vervolgens naar Evita toe gerend. Ze wist al precies wat er ging gebeuren: Armand wil Evita troosten en zijn excuses aanbieden, Evita zou niet langer boos op hem kunnen blijven en ze zouden weer bij elkaar zijn. Taylor stond op en liep naar de spiegel toe. Ze durfde eigenlijk niet te kijken, maar deed het toch. Toen ze zichzelf zag deed ze verschrikt een stap naar achteren. Ze zag er niet uit! Uit haar neus kwam bloed, haar oog begon paars te kleuren en er waren flink wat blauwe plekken op haar gezicht te zien. Ze liep even naar de badkamer om haar gezicht schoon te spoelen.

'Omdat ik om je geef' was zijn reactie meteen. 'Snap dat dan.. het was een ongelukje en ik heb zoveel spijt echt waar' smeekte hij. Hij kon het niet geloven, waar had hij met zijn stomme kop gezeten..

'Een ongelukje? Ze draaide zich boos om. Ja, tuurlijk geeft je om me.' Zei ze sarcastisch. 'Ach, laat me toch alleen.' Ze rende de trappen af, naar buiten.

Later
--

Zo stil mogelijk duwde Evita de deur op ern kier. Ze keek de kamer in. Hij sliep als een roos.
'Psst, kust is veilig.' Fluisterde ze tegen Jayden. Ze duwde de deur nog iets verder open en glipte naar binnen. In haar andere hand had ze een heggenschaar. Hij was best groot voor haar, niet zo groot als een menselijke schaar maar ze zou het hiermee moeten doen. Ze liep op haar tenen naar het bed, en draaide zich toen om naar Jayden.
De laatste keer dat ze hier was... ze voelde de woede weer naar boven komen. Wraak. Dat had hij verdient.

Jayden knikte, niet doorhebbend dat Evita dat niet kon zien, en liep met haar kappersschaartje achter haar aan. Ze was stil, een beetje bang om betrapt te worden en gewoon nog steeds bang voor mensen. Jayden klom heel voorzichtig op het bed en ging bij het oofd van de jongen zitten. 'Kom' fluisterde ze naar Evita. Wow die pony was echt lang.. ze glimlachte bij dit idee van wraak voor Olivia.

Armand :
Armand lag lekker rustig te slapen.

Evita klom voorzichtig ook op het bed en grijnsde toen ze de grote pony van Armand voor zich zag. Ze pakte voorzichtig de schaar en zette het in het eerste stukje van zijn pony. Ze moest alle kracht zetten die ze had, de schaar was nogal stroef en het haar dik, maar de eerste plukjes vielen al wel op zijn wangen. Ze hield haar adem in en wenste zat hij niet wakker zou worden.

Jayden volgde Evita's voorbeeld en zette ook haar kappersschaartje in zijn haar. Kleine plukjes vielen op zijn wangen en Jayden bedacht zich dat het net bakkebaarden begonnen te lijken, die overlopen in een baard en een snor. 'Heb je toevallig lijm mee?' Vroeg ze heel zacht.

Armand droomde over dat iemand aan zijn pony zat. Het was zijn vader. 'Nee vader' mompelde hij ineens.