Evita's kamer

Voorzichtig schoof ze de schuifdeuren open en Evita plofte op haar bed. 'Deze kamer zijn zo licht en zo mooi!' Zei ze verrukt tegen Mila.

'Ja inderdaad!' Elvita had wel gevoel voor stijl dacht ze. Mila keek naar alle bagage die in het midden van de kamer was neergeploft. 'Zeg Elvita zal ik je soms helpen uitpakken?' Mila was benieuwd wat voor een kledingstyle ze had en vond dit een perfecte manier om hier achter te komen.

'Oh, Prima.' Zei ze met een glimlachje en ze ging bij haar koffer op haar knieën zitten. 'Maar kijk wel uit, ik heb er van alles ingegooid.' Ze maakte de koffer open en liet Mila de inhoud bekijken.

Wow Mila glimlachte, dit was zo slecht nog niet! De kleding die ze voor zover kon zien leek een beetje medditeraans. Een mooie stijl vond Mila. Ze voelde een jaloerse steek opborrelen, waarom wist ze ook niet.

'De meeste spullen komen van mijn mama uit Spanje.' Zei ze met een glimlach. 'zijgen haar spullen geërfd.' Ze streek voorzichtig over een zijden blouse.

'Bedoel je dus eehm.. dat je moeder dood is?' vroeg Mila voorzichtig.

Evita knikte en pakte nig een kledingstuk uit haar koffer. Een schattig jurkje, gemaakt van een gladde rode stof. Ze hield hem bij Mila voor. 'Deze staat je vast goed.' Zei ze serieus

Elvita wilde dat ze een jurkje paste, nog wel een van haarzelf. Mila begon helemaal te blozen en keek Elvita blij aan. dit beeld had ze zich voorgestelt hoe beste vriendinnen met elkaar leuke dingen deden. Maar toch, dat jaloerse gevoel ging niet weg. Elvita had een eigen geweldige stijl en het leek alsof ze ieder moment om ver geblazen kon worden. toch pakte ze het jurkje dankbaar aan.

' Je kunt om de hoek wel omkleden.' Evita knikte naar een grote kast waar ook weer een schuifdeur stond. Het was grappig om te zien hoe leuk Mila dit vond en het deed Evita ook beter dan over haar moeder te praten.

'Oke is goed' zei Mila en ze liep met het jurkje weg. Ze probeerde het jurkje aan te trekken door het over haar hoofd aan te trekken. Blijkbaar was het een strak lijfje want toen ze haar armen door de mouwen wilde steken hoorde ze iets kraken. Het zou toch niet zo zijn dat ze het jurkje kapot had gemaakt?

Evita wachtte geduldig tot Mila klaar was. Toen ze iets hoorde scheuren vroeg ze zich af of het bij Mila vandaan kwam. 'Gaat alles goed daar?' Vroeg ze voor de zekerheid.

Wat moest Mila hier nou op antwoorden?Ze had haar jurkje kapot gemaakt. Opeens schoot Mila iets te binnen. Ze kon natuurlijk dezelfde jurk voor Elvita maken. Of hem misschien wel onopgemerkt proberen te maken. of moest ze toch maar gewoon de waarheid zeggen? Dan zou Elvita haar waarschijnlijk nooit meer iets laten passen.. Dus antwoorde ze:'eehm Elvita, Deze jurk lijkt me toch niet echt iets voor mij maar voor mijn nieuwe project wel! zou ik hem even mogen lenen?'

'Ehm, oke?' Ze fronste haar wenkbrauwen, maar liet het maar zo. 'Is dat alles? Je mag hem best lenen daarvoor hoor, maar kijk wel uit want de jurk is van mijn moeder geweest.'

'Heel erg bedankt! is het dan goed eeh.. dat ik nu ga? ik wil zo snel mogelijk beginnen namelijk.' zei Mila en ze probeerde Elvita zo normaal mogelijk aan te kijken.

'Oh, is goed hoor. En je weet zeker dat er niets anders gebeurd is?' Dringde Evita nog even aan. Ze wilde het gewoon zeker weten.

'Nee echt helemaal niks hoor.' zei Mila en ze haalde een grote glimlach tevoorschijn. 'Nou dan ga ik nu maar hé, succes met uitpakken.'

'Dankjewel.' Evita vond het wel een beetje raar, maar wabtrouwend was ze niet dus geloofde ze Mila. Rustig ging ze verder met uitpakken.

Later



--
Taylor liep de kamer van Evita binnen en was er verwonderd van hoe mooi hij was. De kamer was heel licht, door het grote raam aan de zijkant van de kamer. 'Wow... Dat noem ik nog eens een kamer.' Zei ze. Ze merkte dat ze ideëen kreeg voor haar eigen kamer, maar wilde dat uitschakelen. Ze moest haar kamer naar haarzelf maken en niet naar een ander.

Een beetje trots liep Evita achter haar aan. 'Dankje, dankjewel. Voordeel dat ik hier iets eerder was, heb ik een grotere kamer kunnen uitkiezen.' Zei ze lachend. Ze gooide de glazen deuren bij haar bed open en plofte op haar bedbank.

'Ja, das geluk. Hey, maar vertel eens, hoe is het hier?' Ze ging naast Evita zitten op haar bed, dat eigenlijk ook een bank was. Ze merkte dat ze veel opener was met Evita dan dat ze met zichzelf had afgesproken.

'Het is wel prima, het huis is mooi en de tuin is geweldig.' Zei Evita met een glimlach. ''t is alleen dat Mila en ik ruzie hebben omdat ze de jurk van mijn moeder kapot maakte en daarover loog, ik ben toen heel boos geworden. En Armand en ik die kibbelden over een geluid dat ik gehoord had en toen liep hij weer eens weg, zoals altijd. Hij loopt altijd weg als hij kritiek krijgt, echt irritant.' Ze zuchtte. Ze keek Taylor aan. 'Sorry..' Zei ze. 'Het gaat jou eigenlijk niet aan, maar ik moest het even kwijt.' Ze verbaasde zichzelf eigenlijk ook dat ze dit zomaar tegen Taylor zei, die ze pas kende.

'Maakt niet uit joh. Je kunt me alles vertellen. Heeft Mila al sorry gezegd? Ik kan me voorstellen dat je boos op haar bent.' Ze voelde er nog niet zoveel voor om over zichzelf te vertellen, daarom was ze blij dat Evita wat meer over zichzelf begon.

'Nee. Daarom blijf ik ook boos op haar, wat soms best vermoeiend is.' Zei ze en ze glimlachte een beetje. 'Waarom ben jij hier eigenlijk?' Vroeg ze daarna geïnteresseerd.

'Nou, ik kwam hierheen, omdat ik iets rustigers wilde dan Malibu, ik was al dat verkeer en al die mensen gewoon even zat. En wat doe jij hier eigenlijk? Doe je een studie?' Vroeg ze. Ze probeerde het onderwerp weer naar Evita te verplaatsen.