Armands kamer.

Armand grijnsde 'Oke dan' zei hij en hij probeerde weer in zijn rol te kruipen. Hij liep naar binnen en sloeg zijn arm om Taylor heen 'Hey, ben jij hier ook' zei hij grijnzend.

'Ja, tuurlijk!' zei ze en ze ging zitten op Armand's bed, en deed alsof dat een stoel was. 'Nou Esmé, vertel! Wie heb je meegenomen?' Ze sloeg haar benen over elkaar en vouwde haar handen op haar schoot. Ze moest heel verwaand overkomen, en ze dacht dat dat zo wel zou lukken.

Armand bleef staan naast het bed en rekte zich uit in de tijd dat "Esmé" antwoordde zodat het effect van stank versterkt zou worden, niet dat hij nu stonk, maar z'n personage wel. Hij keek met een glimlach om zich heen.

Ze vond hem grappig, hij was Onvoorspelbaar. Ze zei nog een paar zinnen, maarr het werd haar al snel duidelijk dat ze wel genoeg had geoefend. 'Oke, ik denk dat ik het wel ken.' Zei ze. 'Dankjewel voor het oefenen, van dit rare script.' voegde ze eraan toe.

Armand grinnikte 'Nou, dat is dan mooi' zei hij met een grijns 'Dan hoop ik dat het bij de opnames goed gaat'. Hij liep even verder door zijn kamer en ging tenslotte op de grond zitten.

'Ja, dat hoop ik ook... Ik ben dan altijd zenuwachtig, en weetje, ze kunnen best gemeen zijn in dat wereldje.' Al vaak genoeg was ze uitgekafferd door een fotograaf, omdat ze het volgens hem niet goed genoeg deed.

Hij lachtte even 'Arme jij, volgende keer moet je hem maar zeggen wat hij allemaal niet goed doet' zei Armand met een knipoog. Hij grijnsde even 'Misschien moet je dan maar goed gaan slapen, ik heb nog nooit gehoord dat je daar slechter van werd dus dat lijkt me het beste om te doen' advieseerde hij haar en hij stond op.

'Ja, goed idee.' Het was intussen al best wel laat geworden en ze kon haar slaap goed gebruiken. 'Nou, morgen moet ik om 10 uur bij het opname-gebouw zijn, dus zullen we rond half 10 vertrekken? Kan jij autorijden, trouwens? Anders moeten we de bus nemen...'

Armand knikte 'Tuurlijk, nou ik kan wel rijden ja. Ik breng je wel' zei hij grijnzend. 'Tot morgen dan' zei hij met een glimlach.

'Tot morgen! En neem wat mee om te doen, het kan echt heel lang duren, zo'n commercial' Ze stond op en liep naar de deur. 'Doei.' Ze glimlachte en liep naar haar eigen kamer.

Armand slenterde zijn kamer in. Leek hij echt op zijn vader? Kwam het toch door zijn ogen? Hij had zijn haar er expres voor zitten. Hij liet zich op bed zakken en zuchtte. Kon het allemaal nog erger. Schijnbaar wel want Evita vond dat ze niet goed bij elkaar pasten. Wat moest hij in godsnaam nu allemaal doen hieraan? Hij dacht na en stond op om zijn muziek hard aan te zetten en daarna wer op zijn bed te gaan liggen.

Eindelijk was het gips van haar been af, ze had er alleen nog wel veel last van. Ze was helemaal klaar met de krukken, dus hinkte ze richting de kamer van Armand. Ze miste hem. Ze hoorde de harde muziek en schudde glimlachend haar hoofd. Echt iets voor hem. Ze had speciaal haar mooiste jurkje aangetrokkken. Ze klopte op de deur en deed voorzichtig de deur open, omdat ze wist dat hij het toch niet zou horen.

Armand zag de deur vanuit een ooghoek de deur open gaan. Hij draaide zich om en wilde niet kijken wie er binnen kwam.

'Hoii!' Zei ze half schreeuwend, zodat hij haar zou horen. Ze kwam als vanzelf binnen en hinkte naar hem toe, om op zijn bed lekker uit te rusten van dat gespring.

Armand keek even naar haar, het was Taylor. 'He' zei hij monotoon. Hij keek haar aan met zijn verdrietig staande ogen. 'Hoe gaat het met je been?' Vroeg ij zacht.

Zo te zien was hij nog steeds verdrietig... 'Ja, met mij gaat alles prima, maar met jou niet zo te zien.' Oh, vertelde hij nou maar wat er aan de hand was. Ze liep naar de stereo en draaide de volumeknop omlaag, zodat het achtergrondmuziek werd.

'Nee.. ja.. nou uhm' begon armand. Er was zoveel en hij wist niet wat hij wel of niet moest vertellen. 'Evita zei dat we niet goed bij elkaar passen en daarna dat ik op m'n vader leek' schoot er opeens uit. Hij keek verdrietig weg en mistte de base die door de kamer dreunde. Had hij er spijt van dat hij dit nu tegen Taylor zei? Nee toch want ze was zijn beste vriendin en begreep hem altijd. Een lief mooi meisje was het. Hij keek even naar haar. Ze zag er wel heel dun uit, misschien was het voor een speciale sessie, hij zou het zo wel vragen.

Oh, hij was er kapot van dat Evita dat tegen hem had gezegd, en het was haar fout! Snel maar het andere ondrwerp. Ze zat weer naast Armand en legde haar arm over zijn schouder. 'Dat je op je vader lijkt? Maar waarom is dat erg? Wil je dat niet?' Bezorgd keek ze hem aan.

Die kwam hard aan, nu moest hij over zijn vader gaan praten omdat hij erover begonnen was. Hij kon zichzelf wel slaan. 'Uhm' begon hij. Hij is de ergste vader zie iemand zich in zijn leven kan wensen, hij vernederd je, is nooit tevreden en eist alleen maar meer. Hij wil het perfecte mens creëren in de vorm van zijn eigen zoon. Hij zei het niet. Hij kon het nog niet. Helemaal niet nu met het nieuws van zijn moeder en zijn vader. 'We hebben zeg maar... niet echt een goede band ofzo' mompelde hij zacht. Hij voelde haar arm om zijn schouders en glimlachte kort, lief.

'Maar hoe komt dat dan?' Vroeg ze. Ze kon zich niet voorstellen hoe het zou zijn zonder een vader waar ze op kon vertrouwen. Hij glimlachte wel, maar zijn ogen stonden nog steeds verdrietig.

Hij moest denken aan de ogen van zijn vader. De ogen die overal dwars doorheen boorden. Hij zuchtte even 'Hij... zijn ogen boorden altijd overal doorheen' begon hij en hij trilde lichtjes. 'Die man heeft mijn jeugd verpest, hij wil alleen maar perfectie en ziet alleen dingen als je iets niet goed hebt gedaan. Hij keek je dan aan op zo'n manier die je in de grond boord. Er zijn te veel dingen gebeurd om allemaal te vertellen, maar laten we zeggen dat ik omdat ik zijn ogen heb, mezelf niet aan kan kijken.' zo. het was eruit. Hij trilde er van, maar hij was nog niet klaar. Nu hij was begonnen ging hij haar alles vertellen. 'En laatst... Hij belde weer eens en zoals gewoonlijk kleineerde hij me weer en zette hij me voor paal, hij wil dat het goed gaat op school en met sporten.. hij vond me dom omdat ik het lastig vond en.. hij kwam met de mededeling dat hij en mijn moeder gingen scheiden.. Ik zou niet weten wie hem nu nog tegen kan houden om me hier op te zoeken en in elkaar te trappen ofzo...' vertelde hij erbij. Hij keek weg, trillend. Waarom trilde hij, dit was toch alleen maar zijn verleden? Ja, het verleden dat hij verafschuwde. Altijd het perfecte gezinnetje spelen en als er iets niet goed ging kreeg hij een klap als er niemand bij was, maar als er mensen waren kreeg hij die blik..

Alles kwam eruit. Kalmerend wreef ze over zijn rug. Hij trilde helemaal. 'Sshh...' zei ze zacht. 'Ik vind het echt heel erg voor je... Maar je kunt die man je leven niet laten verpesten. Je hoeft niet perfect te zijn in alles, iedereen maakt foutjes. Daar leer je juist van.' Oke, eigenlijk was hij wel perfect, maar dat kon ze nu niet tegen hem zeggen, het zou verkeerd zijn. 'Heb je het al wel eens aan hem uitgelegd, hoe jij je voelt? En trouwens, ik vind dat je echt hele mooie ogen hebt, je zou je er niet voor moeten schamen.' zei ze. Ze voelde de rode kleur op haar wangen alweer komen, dat was zo stom! Ze kon het niet controleren.

'Met hem valt niet te praten.. echt niet, al vaak genoeg geprobeerd en er alleen maar blauwe plekken aan over gehouden.' mompelde hij. Zij kon er niets aan doen dat het allemaal was gebeurd en dat het nog steeds gebeurde. 'Meen je dat?' vroeg hij voorzichtig. Hijzelf haatte zijn ogen. Hij keek zijdelings naar haar en zag haar wangen lichtjes rood, waardoor hij even glimlachte.

'Ja, echt.' Zei ze en ze verborg zich een beetje achter haar haar. 'Blauwe plekken? Heeft hij je geslagen? Dat moet je melden, Armand! Dat kan echt niet. Misschien ben e nu wel van je vader af, en kun je met je moeder door.' Wat leek haar dat vreselijk. Ze had medelijdwn met hem.

Armand schudde zijn hoofd. 'Dat gaat niet...' zei hij zacht. 'Het is zo en er kan niets aan veranderd worden.. ik ben tenminste het huis al uit, hij belt me af en toe nog en mijn moeder niet, zij houd hem alleen maar tegen om niet naar me toe te komen, maar ik word gek van de gedachte dat hij hier heen zou kunnen komen' legde hij uit 'Niemand luistert want mijn vader is de geweldige kindlievende man, zo heeft hij zichzelf wel neergezet.' mompelde hij. Hij draaide naar haar toe en keek haar aan 'Nu weet je wat me dwars zit, al dagen inmiddels..' zei hij rustig terwijl hij haar recht aan keek.