Taylor's kamer

Armand knikte en twijfelde even. Zijn besluit stond vast om het nog niemand te vertellen. Hij balde zijn losse hand tot een vuist en spande al zijn spieren aan 'Nee, dat kan ik niet. Het zijn mijn problemen die ik op moet lossen. Ik ben het probleem van het hele gedoe dus.. oh het spijt me' zei hij eerst boos maar daarna spijtig. Hij draaide zijn hoofd weg en zuchtte weer even.

Het was vreselijk om Armand zo re zien, vol woede, maar ook verdriet. Ze knikte ecen kort. Het was dat het zoveel moeite koste, anders was ze uit ved gestapt en hem een knuffel gegeven. 'Het is oke.' Zei ze zacht.

Armand glimlachte even kort 'Dankje Taylor, je bent de beste' zei hij waarderend. Ze respecteerde dat hij niks los wilde laten en dat deed hem goed. Hij had haar hand niet los gelaten ondertussen.

Zijn hand voelde warm aan onder haar koude handen. Dat had ze altijd al gehad. Oke, ze moest nu actie ondernemen. 'Hoe... zit het met Evita?' Het was misschien niet juist geweest om dit te vragen, misschien was dit namelijk wel waar hij niet over wilde praten. Maarja, het was er nu al uit. Twijfelend keek ze Armand aan.

Armand glimlachte kort 'Hmm ik ga zo even naar haar toe denk ik, kijken hoe het gaat' zei hij zacht. 'Ik denk dat ik anders nu maar ga.. Ik ben blij dat het goed met je gaat' zei hij met een glimlach en hij gaf haar een knuffel. Om vervolgens op te staan en de kamer uit te lopen, naar beneden.

Verrast had Taylor hem teruggeknuffeld. Dus het was niet uit? Dit werkte niet, alles voor niets. Je kunt niet zomaar tussen een relatie in springen en hopen dat hij voor jou kiest. Het was een egoïstische gedachte, maar ze kon zich niet helpen als hij in de buurt was.