Taylor's kamer

Met een plof zette Evita de koffer van Taylor op de vloerbedekking. Ze veegde haar haren uit haar gezicht en keek Taylor aan. 'Prima kamertje hè?' Zei ze met een glimlach. Je mag je kamer inrichten hoe je zelf wilt, hier hoef je niets te delen.'

'Oke, fijn. Bedankt dat je me hielp met mijn koffers, ik ben nogal moe van het reizen... Hoelang woon je hier eigenlijk al?' Vroeg Taylor. Ze was nieuwsgierig naar Evita, en ze wilde het gesprek op gang houden. Een vriendin in het huis was nooit verkeerd.

'Ik woon hier pas een paar weken.' Evita glimlachte. 'En nu al ruzie met bijna iedereen..' Ze zuchtte en plofte op het bed. 'Zal ik je anders helpen met je kamer inrichten?' Ze keek naar de nog kale muur.

'Oke, ja graag, ik heb in een van m'n koffers nog een paar schilerijen en posters zitten, die kunnen denk ik wel aan deze muur.' Zei ze en ze wees naar de muur naast het bed. Ze glimlachte toen ze zich bedacht hoe haar oude kamer eruit zag. Ze had een klein kamertje aan de kant van de zee, en als ze uit haar raam keek, zag ze het strand. Hoewel haar kamer klen was, was hij wel heel gezellig en helemaal ingericht naar hoe zij was.

Enthousiast sprong Evita van het bed af. Ze was blij dat Taylor niet op het eerste wat ze zei in ging. Nieuwsgierig keek ze in een koffer en ze haalde er een schilderij uit. 'Deze hangen we boven je bed.' Zei ze vastbesloten.

'Ja, mooie plek.' Zei Taylor met een glimlach. Ze begon Evita steeds aardiger te vinden, hoewel ze niet snapte dat ze met zoveel mensen ruzie had. Zou ze zich dan anders voordoen dan ze was? Toch besloot ze om een frisse start te maken met alle huisgenoten, en stoorde ze zich er verder niet meer aan. 'Mag ik zometeen misschien jou kamer zien? Ik ben zo benieuwd naar de rest van dit huis!'

'Natuurlijk. We kunnen zo wel naar mijn kamer gaan.' Zei Evita terwijl ze een spijker pakte en die in haar mond stak. Geconcentreerd keek ze waar ze de spijker in de muur kon slaan, terwijl ze de spijker tussen haar lippen klemde.

'Zal ik hem anders vasthouden?' Vroeg Taylor. Ze hield het schilderij tegen de muur aan. 'Ik ben blij dat jij het doet, ik sla altijd op mijn vingers.' Ze lachte.

'Ik ben ook geen held hoor.' Zei Evita lachend en ze gaf het schilderij aan Taylor. Voorzichtig sloeg ze de spijker in de muur. Hij zat een beetje scheef, maar ach, dat gaf niet. Ze pakte het het schilderij weer aan en hing het op. Tevreden bekeek ze het van een afstandje. 'Zit prima, nietwaar?' Zei ze met een glimlach.

'Ja, bedankt. De rest pak ik later wel uit, zullen we dan nu naar jou kamer gaan?' Ze schoof de rest van haar bagage voorlopig onder het bed en liep naar de deur.

'Oh, oke is goed.' Zei Evita verbaasd en ze liep met Taylor mee. Ze merkte dat ze Taylor best aardig vond. Maar ja, dat vond ze ook van Mila én van Armand... Ze hoopte dat Taylor anders was. 'Deze kant op.' Zei ze met een glimlach en ze wees Taylor haar kamer aan.

Langzaam werd Taylor wakker. Ze was erg moe van alles wat er was gebeurd, nadat ze door de grond waren gezakt in de bibliotheek, waren ze met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar werden ze gescheiden en verder wist Taylor alleen nog maar dat ze wakker werd in een ziekenhuis bed op de uitslaapzaal. Er werd verteld dat ze was geopereerd aan haar been, haar bovenbeen was op twee verschillende plaasten gebroken. Ook was er een wond in haar rug gehecht. Dat voelde ze nu dus nog. Kreunend draaide ze zich op haar rug. Haar been zat helemaal in het gips en stak boven haar deken uit, hij moest hoger liggen en er lag nu dus een kussen onder. Dit werd een hele tijd binnen zijn, ze had wel krukken, maar dat ging ook een beetje moeilijk, en het deed heel veel pijn. Nu kon ze niet bewegen en dus werd ze alleen nog maar dikker, joepie.

Armand kon het nog steeds niet geloven. Zijn ouders die gingen scheiden. Niemand die zijn vader nog tegen kon houden. Hij had vandaag ook al de ambulance moeten bellen voor Mila en Taylor. Hij besloot Taylor maar eens op te zoeken. Niet dat hij veel zou zeggen, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Hij wilde wel weten hoe het met haar ging. Hij klopte zachtjes op haar deur en wachtte zwijgend.

Taylor was weer ingedommeld, en schrok op toen ze iemand op de deur hoorde kloppen. 'Ja, kom maar binnen, hoor.' zei ze. Ze was benieuwd wie het was, maar ze hoopte op Armand. Ze kon goed met hem praten, en hield er gewoon van om bij hem in de buurt te zijn. Snel haalde ze nog even haar handen door haar haar en wachtte af.

Armand opende voorzichtig de deur en keek naar de grond toen hij binnenkwam. Zijn haar hing zoals altijd weer voor zijn ogen. 'Hey Taylor' begon hij voorzichtig. 'Hoe is het?' vroeg hij zonder al teveel interesse, dat lukte hem gewoon niet. Hij deed de deur dicht en ging een beetje nonchalant in het midden van haar kamer staan.

Taylors hard maakte een sprongetje toen ze zijn stem hoorde. 'Ja, gaat wel.' Toen zag ze zijn droevige blik en hees zich omhoog, zodat ze wat meer rechtop zat. 'En met jou? Is alles wel goed?'

Hmm ze had het misschien aan zijn stem gehoord. 'Ik ehm, het gaat wel, maar dat doet er niet toe. Ik zie dat je been aardig is toegetakeld door die boeken' zei hij terwijl hij iets dichterbij kwam en op de rand van haar bed ging zitten. Eigenlijk wilde hij helemaal niet praten. Hij wilde zichzelf opsluiten in zijn kamer en niks zeggen de hele dag.

'Ja, nouja.. Het was een ongeluk.' zei ze, en ze werd weer verdrietig. Een ongeluk dat door haar was veroorzaakt. Nu ze ook niet af kon vallen werd ze alleen maar depressiever, en het enige waar ze blij van werd was Armand. Hij zei wel dat het niks was, maar ze hoorde aan hoe hij het zei dat er wel iets was. 'Wil je erover praten?' vroeg ze. Ze vroeg het maar, want soms hielp het.

'Nee, nee ik kom hier voor jou, niet om mijn problemen mede te delen.' antwoordde hij zacht. 'Tja, het was gewoon niet geschikt voor twee personen' antwoordde hij 'Het was gewoon krakkemikkig' zei hij. 'Maar hoe gaat het, word je niet gek van het liggen?' vroeg hij.

'Ja, echt wel! Ik verveel me dood! Lezen vind ik niet zo leuk en tekenen doe ik oo niet de hele dag. Je moet me maar wt vaker op komen zoeken, hoor.' Zei ze. Ze hoopte dat, hoewel ze hem niet kon helpen door over zijn probleme te praten, ze hem toch wat kon opvrolijken.

Armand glimlachte kort. 'Ik zal het proberen oke' zei hij even iets vrolijker maar zweeg daarna weer. Het was een gevaarlijk besluit dat zijn ouders genomen hadden. Hij pakte Taylors hand even vast 'Het komt snel goed' zei hij zacht en hij liet na een kneepje in aar hand, haar hand weer los.

Taylor voelde alsof ze in een sprookje was beland. Bijna alles was perfect. Ze voelde haar wngen rood worden, en hoopte dat hij dat niet zou merken. 'Ik hoop het.' Zei ze zacht. 'Wat dacht je eigenlijk toen je Mila en mij vond?'

'Hmm nou, ik vroeg me af wat er gebeurd was.. maar ik was er niet helemaal bij met mijn gedachten' antwoordde hij toen. Hij zuchtte diep. 'Ik weet niet echt meer wat ik toen dacht'

Oke, nou was het mooi geweest. Ze zuchtte en pakte zijn hand. 'Luister eens, Armand, ik zie dat je iets dwars zit. Je kunt me alles vertellen, misschien helpt het als je het kwijt kunt.' Ze keek hem aan. Hij zag eruit alsof hij pijn had, en dat deed haar ook pijn.