Open plek bij de gebogen boom.

Jaydenbeet even op haar lip. Had ze iets verkeerds gezegt of gedaan dat hij weg wilde? Ze keek even twijfelend naar de grond en keek toen met een glimlach op. 'Tuurlijk' antwoordde ze. Hij had haar armen en ze legde haar handen op zijn schouders. Ze stond op en haalde de bosgrond met haar handen van haar lichtroze jurkje af en schudde haar krullen even op haar rug, want ze hingen een beetje voor haar gezicht.

Hij glimlachte. Eigenlijk wilde hij niet weg, ze was zo mooi. 'Je haar.. is zo mooi.' En hij streelde nog eens door haar krullen heen. Hij boog voorover om Jayden nog een laatste kus te geven, en liep toen een paar passen achteruit, waar zijn t-shirt lag. Hij zwaaide zijn shirt over zijn schouder.

Jayden glimlachte verlegen en keek naar hem. Hij was... hij waardeerde haar. Jayden voelde haar bloed sneller stromen en keek wat hij deed. 'Wacht' zei ze twijfelend en ze liep naar hem toe. 'Wanneer zie ik je weer?' Vroeg ze snel terwijl ze hem tegenhield door haar armen om zijn middel te slaan.

Grijnzend sloeg hij zijn armen ook om haar middel en trok haar dicht tegen zich aan. 'Morgenavond ga ik met wat vrienden hier in het bos bij een kampvuur zitten. Zin om mee te gaan?' Hij kon niet wachten om haar aan zijn vrienden te laten zien. Wat zouden die jaloers zijn!

'Lijkt me super' zei ze blij en ze gaf hem snel een kus waarna ze hem los liet en met blossen op haar wangen richting haar kamertje begon te lopen.

Blij liep hij achterruit, en toen ze uit zijn zicht verdwenen was, draaide hij zich om en liep met een goed gevoel naar huis. Nouja, huis... Hij was zijn huis uitgezet door zijn moeder door de problemen en ruzie's die hij met haar had. Nu sliep hij in een zelf gemaakt hutje onder een boom, die was vervormd tot een halve maan. Het was heel koud, s'avonds in het bos, maar dat kon hem niet schelen. Terug naar zijn moeder ging hij niet meer.

Later

--
Evita wandelde op haar gemakje door het bos. Nu ze Enano was was de tuin nog groter, nog overweldigender. Ze vond het heerlijk, zo rustig was het hier. Toen ze bij een boom kwam, waarvan de tak verbogen was kreeg ze een stout idee. Ze pakte de boomstam en klom soepeltjes in de boom. Die lenigheid was een van de voordelen van Enano zijn. Ze klom verder op de tak en ging, eerst nog een beetje onstabiel zitten. Ze vond al snel evenwicht. 't Was echt een zalig gevoel, hier zo te zitten.

Flinn liep door het bos. Hij knielde neer bij een mier en liet hem op zijn hand lopen. De meeste enano's vonden insecten maar eng en vermeden ze liever maar Flinn niet. Ook al had hij wel al zijn verzamelde dieren uitgedunt, zijn hobby nam te veel ruimte in. Er stonden nog 2 potjes op zijn kamer met daarin een libelle en een lieveheerstbeestje en dat was alles. Het was heerlijk weer en flinn genoot echt van de rust. Hij stond op en liep iets verder, op een soort open plek ging hij op zijn rug liggen met een grassprietje in zijn mond.

Toen Evita Flinn zag wilde ze eerst zijn naam roepen, maar ze hield zich in. Hij ging een einde van haar vandaan liggen, maar met zijn gezicht de andere kant op. Ze brak een klein takje af en giechelde. Ze gooide het naar hem toe, het kwam precies op zijn voorhoofd terecht. Ze wachtte in spanning af.

Flinn lag met zijn ogen dicht en kon zo in slaap vallen. Hij schrok echter wakker toen hij iets op zijn voorhoofd voelde vallen. Hij kwam overeind en keek in het rond wat het kon zijn, waarschijnlijk een takje. Hij hoorde gegiechel en keek naar de bomen, tot zijn grootste verbazing zag hij daar Evita zitten. Hij had haar helemaal niet gezien! 'Hee, was jij dat toevallig die wat gooide?!' en hij lachte. Had ze hem al die tijd al bespied?

'Hoe kom je erbij.' Zei ze schijnheilig en ze sprong behendig van de boom af en liep naar hem toe. 'Flinn!' Zei ze blij en ze gaf hem een knuffel.

Hij liep naar haar toe en ook hij omhelste haar. 'Dus jij zit mij gewoon te bespieden he, hoe durf je?' zei hij lachtend en hij porde haar in haar zij. 'En bevalt het je al beter, een enano zijn?' hij keek haar aan, door de zon had ze een mooie gloed over haar haar gekregen.

'Ja, hier ben jij en is Armand niet.' Zei ze lachend en ze porde hem terug. 'Het is alleen jammer... mijn werk. Ik weet niet wat jullie hier doen als werk?' Vroeg ze en ze keek hem hoopvol aan. 'Ik ben zangeres.' Zei ze daarna met een glimlach.

'Zangeres, zo zo. we hebben wel feestavonden, dan kan je zingen.' grapte hij. 'We werken ook, we zijn daarin hetzelfde als mensen maar dan kleiner.' Hij ging weer zitten op de grond, hopend dat zij dat ook zou doen.

'Fijn, ik voel me wel een beetje nutteloos namelijk.' Zei ze lachend en ze ging naast hem zitten. 'Wat voor werk doe jij dan? Want volgens mij hebben jullie hier geen elektriciteit ofzo.'

'Ik studeer nog, maar ben bijna klaar met mijn studie.' legde hij uit. 'Eehm wat is dat? Elektriciteit?' wat een moeilijk en raar woord vond hij. Flinn pakte een grassprietje en stopte het weer tussen zijn tanden, dat deed hij altijd als hij in het bos was.

Ze knikte. 'Met Elektriciteit kun je apparaten allerlei dingen laten doen, zo kun je elkaar spreken terwijl je kilometers van elkaar vandaan woont bijvoorbeeld. Maar dat hebben wij hier ook niet nodig.' Ze glimlachte naar hem, hij was zo schattig met dat grassprietje tussen zijn tanden.

'Oh oke..' Hij wist niet precies wat ze bedoelde maar had er wel een beetje een beeld bij. Hij keek voor zich uit het was hier zo vredig. 'Maar je zingt dus, wat leuk!' en hij keek haar aan, wat was ze toch mooi!

Ze knikte. 'Ik speel ook piano.' Zei ze. 'Dat hebben jullie toch wel hier?' Vroeg ze hoopvol. 'Wat studeer jij eigenlijk?'

'Ja die hebben we hier ook ja, in de bieb staat er een. Ik studeer biologie, ikke.. hou nogal van dieren enzo.' Hij schaamde zich daar een beetje voor, de meeste jongens hier hielden er niet van. 'Kijk' en hij boog opzij en pakte een lieveheerstbeestje en zette hem op zijn hand. 'Ken je deze? vast wel toch?'

Ze glimlachte. 'Ja, die ken ik. Alleen herinner ik ze als mini beestjes, ze zijn nu wel iets groter.' Ze liet het beest over haar hand lopen. 'Maar biologie? Tjonge, jij moet dan wel heel slim zijn.' Zei ze geinteresseerd.

'Ja dat snap ik, voor jullie zijn ze echt klein!' Ehm mensen bedoel ik dan..' Het was een raar idee voor hem dat ze eerst ook zo groot was geweest. 'Ach zo slim ben ik nou ook weer niet.' hij wilde niet als een nerd overkomen. 'Zie je de mensen nog wel eens?'

'Slim én bescheiden!' Zei ze plagend en ze porde hem in zijn buik. 'Wat wil je als meisje nog meer?' Na zijn vraag haalde ze haar schouders op. 'Nee, en ik hoef het ook niet.' Zei ze nonchalant.

Hij grinnikte, ze respecteerde hem tenminste daar was hij blij om. 'Je bent echt aardig.' en hij keek haar aan. Hij droomde even weg toen hij in haar ogen keek en vergat helemaal wat ze had gezegt.

'Hee, wake up slaapkop.' Zei ze lachend en ze duwde hem speels omver. Toen hij weer lag ging ze lachend boven hem hangen. 'Wie niet slim is mort snel zijn.' Zei ze plagend.