Open plek bij de gebogen boom.

'Ik ken niemand die gek wordt van zichzelf.' Zei hij en hij klopte zijn handen af. 'Wat moet ik dan doen? Net zoals jij werkelijk overal een probleem van maken?' Hij State een paar passen naar voren en trok ern wenkbrauw vragend op.

'Dus ik maak overal een probleem van?' zei hij kil. 'Nou, misschien word jij er niet gek van, maar ik word wel gek van al die vrolijkheid' zei hij geïrriteerd.

'Wow, chill, ja nu doe je het weer.' Zei Luke toch een beetje geschrokken. 'Je maakt er een probleem van omdat ik vrolijk ben? Wat moet ik daarmee? Liever een vrolijk dat een altijd chagrijnig persoon.'

'Ha, nou goed opgemerkt' zei hij sarcastisch. 'En dan nog iets' begon hij 'Ik dacht dat het chill was en dat je wist dat ik met taylor iets heb, maar dan haal ik een kop thee voor d'r en dan zitten jullie hand in hand, nou mis ik toch echt iets hoor, spoor jij wel helemaal' zei hij ineens agressief. Wat dacht hij wel niet.

Hij zuchtte. 'Man houd toch op daarmee. Ja dat weet ik, en ik heb er ook geen seconde aan gedacht om dat te veranderen. Maar dat jaloerse gedrag van jou, je ziet ons een keer en begint je er meteen med te bemoeien. Je laat me niet eens normaal met haar omgaan, nee, je moet het er eerst even inwrijven dat ik van haar af moet blijven en lekker ons momentje verpesten. Daar wordt ik nou doodziek van, het was gewoon gezellig, niets aan de hand, totdat jij kwam. Omdat je bij alles denkt dat ik er bijbedoelingen mee heb, nou dan kan ik je vertellen, zo zit ík niet in elkaar!' Hij merkte dat hij een beetje uit zijn slof schoot en zette maar een stap terug en keek Armand zwijgend aan. Dit wilde hij ook niet, maar Armand zorgde hiervoor.

'Jullie momentje? Net zoals je haar zonder shirt naar me toe bracht, was dat ook zo'n 'momentje'. Ha ik jaloers? Nee ik ben dat niet, een beetje beschermend maar meer niet. Jij weet helemaal niks van de situaties, dus ja misschien kan ik het je niet zo erg kwalijk nemen, maar ik word er gek van ja, helemaal paranoia' zei hij dreigend. Hij wist waarom hij boos was, maar hij overdreef alles ook wel want de adrenaline schoot heerlijk door zijn lichaam en het voelde alsof hij alles aankon. 'Wat doe jij hier uberhaupt in dit huis als je zo'n geweldig persoon bent, dan heb je vast ook wel een hele geweldige familie die hele geweldige dingen voor je doet' vervolgde hij en hij zette een stap dichterbij.

Luke hief beschermend zijn handen op, het leek of Armand hem aan wilde vallen. 'Ja, je bent inderdaad behoorlijk paranoïde aan het worden.'gaf hij toe. 'Please, overdrijf alles toch niet zo, ik trok mijn shirt uit omdat ik die mega boom om aan het hakken was, ik ben in Dublin gewend mijn shirt dan meteen uit te trekken, oke?' Hij herhaalde Armands woorden in zijn hoofd. 'Waarom zou ik niet in dit huis mogen wonen? Moet Taylor dan ook maar weg, omdat zij ook 'perfect' is? En niets tegen mijn ouders, ze zijn inderdaad tof, ze hebben het altijd druk maar me wel altijd geprobeerd te helpen met mijn keuzes.' Zodra Armand over zijn ouders begon, werd hij beschermend. Waarom moest Armand zijn ouders hier nou in betrekken?

Armand lachte 'Jaja, dan heb je geluk he, als je ouders dat voor je willen doen' zei hij kil. 'Niets persoonlijks hoor, maar als ik dat een paar weken geleden had gedaan dan had mijn ex me helemaal kapot gemaakt dus denk niet dat het de normaalste zaak van de wereld is' zei hij boos en hij zette nog een stap dichterbij. 'In dit huis zijn iedereens gebreken geaccepteerd, iedereen kent elkaar inmiddles en ik dacht dat we vol zaten, maar ja toen ging de bel en stond jij daar met je grijnzende kop voor de deur, ik dacht dat mijn ondergang voor de deur stond, maar toen was het zo'n zielig persoon dat jij bent' hij haalde alles door elkaar, hij draaide een beetje door, maar hij merkte er niks van. 'De meeste van die personen zoals jij proberen het niet alleen met Taylor maar het zou me ook niet verbazen als je Mila en Kumiko ook al zo had gecharmeerd' zei hij woedend.

Hij begreep intussen niets meer van Armands woorden. 'Gast, calm down. Ik weet niet wat je nu bazelt, ik weet niets van die ex en dat je nu alweer met Taylor hebt en je ziet echt spoken joh. Ik heb niets met Mila en Kumiko, ik ken ze niet eens goed, en jij kent mij blijkbaar ook niet, dus laten we dit even laten rusten en er geen heibel van maken, ik ben hier komen wonen en kan het prima met Taylor vinden, maar kwam blijkbaar een paar maanden te laat want ze is gek op jou, nou pech voor mij, daar doe ik niet moeilijk over dus stop met die wantrouwen en last Taylor zien dat je haar vertrouwd, en vertrouw mij dat ik geen bijbedoelingen had. Ik heb geen zin hierin hoor.'

Armand hoorde hem niet meer, hij was helemaal in zijn eigen wereld en Luke was gewoon degene die alles aan moest horen. 'En daarom hoor je hier niet' zei hij boos. Vanuit het niets viel hij op zijn knieën en sloeg hij tegen de grond 'Niemand kan het snappen, het valt ook niet te snappen, ze maken me allemaal gek helemaal gek. Leven in doodsangst is niet leuk, elk moment kan hij daar staan. Elk moment kan mijn moeder dood zijn. Ik ben blij dat ze weg is bij hem. Nee nee ik hoor je dit niet te vertellen, maar ik kan er niets aan doen, ik kan er niet meer tegen. Alles wat nu tegenzit is een keer teveel. Waarom kan ik het niet handelen, waarom word ik gek. Ik weet het niet ik weet het niet. Taylor ik hou echt van haar, ze is de enige die nog aardig tegen me doet en ikw eet dat ze ook van mij houd. Ik vraag me steeds af waarom de rest allemaal hatelijk tegen me doet, weet jij het, weet jij het?' vroeg hij aan het niets. Hij haalde ineens uit en sloeg op de grond, in de grond zat nu een kuiltje, niet eens een diepe. Alle spieren in zijn lichaam waren gespannen, wat moest hij doen? Hij kon niet meer helder denken.

Luke probeerde Armand een beetje tegen te houden, maar het lukte niet. 'Gast, die normaal, sta op.' Probeerde hij te zeggen, maar het hielp niet. 'Kom op, je maakt het er zelf naar, doe aardig en mensen doen aardig terug, maar niet overal een probleem van, het is simpel.' Probeerde hij uit te leggen, een beetje hopeloos, maar Armand luisterde blijkbaar niet. 'Ik ga weg hoor, ik kan hier niets mee.' Hij probeerde nig steeds Armand een beetje te 'ontwaken'

Armands gezicht zat inmiddels onder de tranen. Hij trok het echt niet meer. Hij hoorde vaag de woorden die Luke zei en hij antwoordde instinctief 'Ik heb niks gedaan, het spijt me'. Hij voelde zich weer als kleine jongen, maar hij wist dat hij gewoon zichzelf was althans dat dacht hij te weten.

Leuke schrok nog meer van Armands tranen. 'Wat? Nee, hoe bedoel je?' Zei hij verward. 'Man, je moet echt hulp zoeken ofzo, naar een inrichting.' Hij liep een paar passen naar achteren. Die Armand was niet jaloers, hij was gewoon gek, knettergek.

Ineens was het punt bereikt dat de aanval over was. Hij wist niks meer van wat hij allemaal gezegt had, maar alles werd eerst zwart voor zijn ogen en hij viel neer op de bosgrond. Het was teveel geweest.

De mensen hier vielen allemaal met bosjes op de grond. Luke was een beetje radeloos. Hij pakte Armand bij zijn armen en probeerde hem weg te slepen, maar die gozer was veel te lang. Hij moest maar hulp halen. Hij liep weg, Armand nog nakijkend.

Armand bleef als dood liggen, hij ademde nog wel, maar haastig.