Jayden's ondergrondse kamer.

Jayden kon niet wachten tot vanavond. 'Laten we eens bij de wijnkelder, het kleine raampje, samenkomen. Daar weet ik de weg haha' zei ze blij. Ze wist dat ze vanavond bang zou zijn, maar nu was er alleen maar enthousiasme.

Evita dacht even na maar toen wist ze wat Jayden bedoelde. 'Oh, ja ik weet wel waar dat is hoor, ik kwam er alleen nooit omdat ik zelf geen wijn drink.' Zei ze met een glimlach. Maar het is goed, ik zie je daar!'

'Okee, dan zie ik je straks wel' zei ze en ze gaf haar nog een knuffel. 'Tot straks'.

Evita knuffelde Jayden terug. 'Tot vanavond.' Zei ze een beetje zenuwachtig al, ze vond het toch wel heel erg spannend.

Later..


Jayden stond voor haar kledingkast, het weinige licht van de grote lamp scheen op haar kleding in de kast. Ze hing leuke dingen bij elkaar en maakte setjes. Ze verveelde zich een beetje en vond het hoog nodig dat haar kast eens opgeruimd werd. Kleding lag op de vloer, maar ook op de bodem van haar kast. Haar bed had ze vrij gehouden. Ze wilde even een ketting pakken en hupte over het ene kledingstuk en toen over het andere om bij haar sieraden doos te komen

Toen Puck langs Jaydens kamer liep kon hij zich niet bedwingen naar binnen te stappen. De deur stond al op een kier en hij duwde het iets verder open. Hij grijnsde toen hij de puinhoop zag. 'Lukt het?' Vroeg hij. Hij haalde een hand door zijn krullen en leunde een beetje tegen de deuropening.

Jayden deed een ketting om haar nek die glinsterde in het beetje licht dat er op scheen. Toen hoorde ze Pucks stem, die herkende ze uit duizenden. Wat zou hij willen, ze kon het beste maar even ook normaal doen dacht ze, ze paste meteen op met wat ze zou gaan zeggen. Jayden hupte tussen en over de kledingsstukken naar de deur toe 'Heey Puck' zei ze verbaasd. 'Jahoor' zei ze met een glimlach 'Het gaat wel hoor'.

Hij glimlachte. Ze zag er goed uit, als zichzelf. 'Ik wilde even kijken hoe het netje ging, eigenlijk.' Hij stapte de kamer binnen. 'Hoe gaat het?' Vroeg hij daarna.

Jayden glimlachte nog 'Lief van je' antwoordde ze 'O, het gaat wel goed hoor, een beetje alleen, maar verder niks aan de hand' zei ze zonder glimlach nu, ja ze voelde zich alleen, de enige die ze had was Evita en hoewel ze daar heel blij mee was miste er toch iets, of beter gezegt : Miste er nog steeds iets. 'En hoe is het met jou?' vroeg ze weer glimlachend.

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik heb een beetje nagedacht. Hoe het komt dat ik er zo boos over was.' Hij ging op haar bed zitten. 'En ik weet denk ik hoe het komt. Ik wil een nieuwe start. Weg van de mensen hier. Ik wordt gek, ik doe dingen die ik niet wil doen, ik mis mijn oude leven denk ik, ik wil opnieuw beginnen.' Hij keek Jayden aan, in de hoop dat ze het begreep. 'Ik begrijp mezelf ook niet. Ik wilde je terug, maar toch wees ik je toch weer af.'

Jayden keek naar hem met haar mond een beetje open en een verbaasde blik. Ze liep naar hem toe en tikte even op zijn hoofd 'Weet je zeker dat je je wel goed voelt?' vroeg ze voor de zekerheid. Ha, hij snapte het eindelijk, ze had niets liever gewild al die tijd dan terug gaan naar hoe het was, maar het kon niet meer leek het. 'Ja je wees me inderdaad hard af ja' mopperde ze even terugdenkend aan het drinken in de lounge. Ze twijfelde even maar ging toen naast hem op haar bed zitten. 'Maar je mist je oude leven dus... waar is de Puck gebleven die alles meer wilde, meer vrienden, meer populariteit, meer charmes' zei ze hoofdschuddend. Ze begreep hem wel, maar ook kon ze hem niet begrijpen. Ook wist ze niet precies wat ze er van moest denken.

Hij haalde zijn schouders op. 'Hee, even terzijde, dit blijft tussen ons toch? Net als alle dingen die we vroeger altijd deelden?' Hij keek haar hoopvol aan.

Jayden keek recht in zijn ogen en twijfelde. Ze was aan dit gesprek begonnen met de insteek dat ze hem op een of andere manier nog zou kunnen raken, maar hij meende dit allemaal sirieus toch? Of was het een truc. 'I-ik..' begon ze, maar ze herpakte zich snel. 'Oke' zei ze toch maar, ze zou het doen. 'Als vroeger..' zei ze verdrietig. 'Puck, nu jij me dit hebt verteld moet ik jou ook wat vertellen niet? Zo deden we dat vroeger ook' zei ze met een kleine glimlach en ze keek hem onschuldig aan. 'Hoe moet ik er zeker van zijn dat dit geen truc is om mijn medeleven te wekken.. en dat het straks allemaal weer over is en je me weer breekt?' vroeg ze hem 'Dat is waar ik mee zit..'. Ze moest het hem gewoon zeggen. Ze bleef hem aankijken en glimlachte een beetje ongemakkelijk. Ze wilde het echt graag weten.

Hij schudde zijn hoofd. 'Medeleven heb ik nooit van je gewild. Nooit. De reden waarom dit allemaal was begonnen was vernedering, ik wilde niet die zielige Puck zijn waar jij alleen maar medelijden mee had, ik wilde de Puck zijn die... die ik nu ben. maar nu ik jou weer zie veranderen, denk ik, dat kan ik ook. Ik heb nu alles wat ik wilde, maar ik ben mezelf niet meer.' Hij beet op zijn lip.

'Ik had niet alleen maar medelijden met je, ik hield van je, echt heel veel.' floepte eruit. Oke dit had ze niet willen zeggen, maar helaas was het al gebeurd, ze hoopte dat hij het opvatte alsof ze vriendschappelijk heel veel van hem hield. 'I-ik ben niet veranderd, ik ben nog steeds anders' zei ze toen koppig, maar niet op een boze manier. 'Je bent jezelf niet meer.. Hoelang ben je jezelf dan al niet meer' vroeg ze sirieus. 'Kent.. Sofia jou echte zelf?' vroeg ze twijfelend. Ze keek naar hoe hij op zijn lip beet en keek hem aan.

Hij schudde zijn hoofd en keek weg. 'Nee.' Zei hij met moeite. Hij slikte en keek haar aan. 'Nee. Jij bent de enige die me kent, die me écht kent.' Zei hij ten slotte. 'En je bent niet veranderd. Je probeerde het, je werd wat rebelser en je kleedde je anders, maar je bent nog steeds hetzelfde.' Hield hij vol.

Jayden zweeg. Zij was de enige die hem echt kende, schijnbaar. 'Ik ben wel nog anders' probeerde ze vol te houden en ze balde haar handen tot vuisten en ze keek hem een beetje hulpeloos aan. 'Je hebt me zovaak gezegt dat je zelf niks veranderde, dat het allemaal aan mij lag... had het me gewoon verteld waarom je het deed, want we vertelden elkaar alles niet waar?' zei ze toen met een diepe zucht. Het was een beetje vreemd gegaan allemaal. Ze keek even naar de kleding die over de grond verspreid lag.

Hij zuchtte.' Beginnen we weer.' Zei hij. 'Eerst doe ik stom, dan krijg ik spijt doe jij weer stom, krijg jij spijt wijs ik jou weer af en we beginnen weer opnieuw.' Hij zuchtte en liet zich van het bed af zakken. 'Ik zie je nog wel, als je spijt krijgt.' Zei hij terwijl hij langs haar liep.

Jayden dacht dat dit een normaal gesprek werd, misschien toch verkeerd gedacht. Ze wist niet precies wat ze wilde, maar hij had iniedergeval gelijk op dit punt. Het ging zo steeds heen en weer. 'Puck?' vroeg ze nog even. 'Ik zal er morgen zijn, dat weten we beiden wel zeker, maar laat me nu nog even denken over wat je hebt verteld' zei ze hem en ze keek hem na.

'Goed. Dan zal ik ook nadenken waarom ik toch weer de behoefte heb alles aan je te vertellen. I'll see you.' Zei hij en hij sloot haar kamerdeur.

'See ya' zei ze nog en toen was ze weer alleen in haar kamer. Ze kon zichzelf er niet toe krijgen om verder te gaan met haar kleding en liet het maar liggen, kwam later wel. Ze kroop naar haar hoofdeinde en ging in de berg kussens liggen, nadenkend over alles.