Kumiko's kamer

Kumiko vluchte haar kamer in, ze moest nadenken over wat er gebeurd was beneden. Er was hier een jongen!, hoe moest ze hier mee omgaan? Allemaal vragen doemde in haar hoofd op. Opeens hoorde ze stappen op de trap, was hij het? het was waarschijnlijk Taylor ofzo. Uit angst keek ze naar de deur en trok haar deken een beetje over haar heen.

Armand liep de keuken uit, hij kon haar niet vinden in de keuken en dus liep hij naar boven. 'Hallo?' riep hij en hij opende een deur van een slaapkamer waarvan hij wist dat die niet van mila of evita of hemzelf was. Daar lag het meisje in haar bed en hij stapte verbaasd naar binnen 'Sorry als ik stoor, maar, het eten staat nog voor je, ik weet niet wat er is maar je zult vast wel honger hebben..' vroeg hij.

'Ik heb geen honger meer' fluisterde ze tegen de jongen, ze kneep even haar ogen dicht en nam een hapje lucht, ze voelde de kamer om zich heen draaien en probeerde zich te focussen. Met een bibberige stem vroeg ze: 'Wie ben jij? Dat wat alles wat ze eruit kon krijgen, de paniek kon je in haar ogen zien. Het leek of haar hersenen overtoeren aan het maken waren om een vlucht weg te vinden. Ze probeerde geen oog contact te maken omdat dat niet eens kon.

Armand zuchtte 'Wat jij wilt, ik ben Armand.. wat is er nou? Ben je ziek, ben je bang? Voor wat ben je bang, ik wil het beneden wel weghalen hoor?' vroeg hij verward. Hij keek naar het chinese meisje en schudde zijn hoofd.

'Jij' het klonk stommer dan ze dacht en probeerde de zin te herstellen, 'Ik bedoel, ik ben bang voor jou, je bent een jo...' Ze kreeg het er maarbniet uit. 'Het spijt me, ik bedoel het niet zo, ik, laat maar'. Aan de ene kant wou ze dat hij weg ging maar aan de andere kant moest ze misschien weer iemand gaan vertrouwen, maar of dat bij hem ging lukken.

Armand deed zijn mond open om iets te zeggen maar zweeg. Wat was dit voor raar meisje. Hij vond het raar dat ze bang was voor hem omdat hij een jongen was, maar hij was tegelijkertijd ook wel nieuwsgierig. 'Hmm, je zult er vast je redenen voor hebben, maar ik zal je dan wel laten? Als je niet meer bang bent kom je maar langs oke?' vroeg hij verbaasd.

Ze merkte aan zijn uitdrukking dat hij was beschadigd was dus zo snel als ze kon zij ze sorry, 'het gaat niet over jou maar het lijkt wel alsof elke jongen die ik ken mij pijn wil doe.' Zij ze met een snik in haar stem. Ze hoopte dat de jongen wat begrip zou tonen. Ze keek naar zij lijf en gezicht. Hij had een gespierd lichaam en het was haar type maar of ze hem ooit echt kon vertrouwen wist ze niet.

Armand wist even niet wat hij moest doen. 'Als je bang bent, leer me dan eerst wat beter kennen want ik wil je geen pijn doen... Misschien hebben alle anderen dat ook gezegt maar ik meen het.' antwoordde hij toen maar. Hij liep even naar haar toe en stak zijn hand uit 'Je hebt een lange dag gehad, ik weet zeker dat je nog wat wilt eten, je moet zelfs nog wat eten denk ik anders ben je morgen erg moe' zei hij uitnodigend. 'Dus je kunt altijd je verhaal vertellen als je dat wilt, alleen ik zou eerst wat eten als ik jou was'

'Dat is lief van je, maar ik eet straks misschien iets.' 'Je hebt een leuke pony',mflapte ze eruit. Weer zo'n handige actie Kumiko dacht ze bij zichzelf. Ze veegde even snel haar haar uit haar gezicht. Hij stak zijn hand uit maar ze was niet van plan er iets mee te doen. 'Kom anders even zitten en vertel wat over jezelf.' Ze probeerde het gesprek van zichzelf af te leiden.

Wat?! Gewoon gaan zitten en iets over zichzelf vertellen? Hij liet zijn hand nonchalant zakken en ging zitten. 'Je bent de eerste die dat zegt' zei hij als reactie op haar opmerking, met een glimlach. Hij praatte niet graag over zichzelf en wat zou hij moeten vertellen? Zijn glimlach trok weg en hij keek naar de muur. 'Ik ben dus Armand' zei hij toen maar.

Ze schoot in de lacht, 'ik hou er eigenlijk ook niet zo van om over mezelf te vertellen, maar je hobbies mag ik toch wel weten? Ze keek om om te kijken waar hij naar staarde.

Hij glimlachtte kort, ze begreep hem wel een beetje dacht hij, maar toch vond hij het een vreemd meisje 'Hoe kan ik gaan vertellen over mezelf terwijl ik jou naam niet eens ken?' vroeg hij toen.

'Ik ben Kumiko' zei ze 'Zal ik anders maar beginnen?, ik houd van make-up, maar mijn grote passie is vechtkunst, ik doe van alles wat dus als je in nood bent is kimo hier om je teredden.' Zei ze met een greins, een vrolijke dat wel. Ze bloeide al weer een beetje op.'ohh en mijn lievelings eten is Suchi maar een stamppot gaat er ook wel in hoor.' Ze moest een beetje lachen om zichzelf en keek aandachtig naar zijn pony. 'Hoe zit dat met jou pony, als je het niet wil vertellen moet je het niet doen hoor.'

'M'n pony is een beetje persoonlijk' zei hij zacht. Hij merkte dat ze een beetje loskwam en glimlachte 'Ik heb lang aan kickboksen en rugby gedaan alleen ik doe nu eigenlijk alleen nog maar hip hop en popping' zei hij tegen haar 'En ik houd er van om buiten te zijn' voegde hij er nog aan toe.

'Snap ik.' Zei ze begripvol. 'Ik heb ook van die dingen.' 'Maar je danst, dat had ik niet van jou verwacht maarja wel leuk.' 'Ik haal trouwens mijn inspiratie uit de natuur en probeer alles zo natuurlijk mogelijk te houden, daarom ben ik wat anders dan mijn colega's' het voelde goed en vertrouwd, slik, het was goed Kumiko, kom op niet scheiterig zijn. Volgens mij had hij door dat ze staarde naar hem dus ze glimlachte even naar hem, met zo'n twinkel in haar grote ogen.

'Inspiratie waarvoor?' vroeg hij verbaasd. Haar begripvolle toon was goed bedoeld maar Armand sloot het onderwerp over zijn verleden nu verder uit. 'Collega's?' vroeg hij ook verbaasd.

'Ik ben profesioneel make-up artist' zei ze 'eerst voor toneel maar ik wil nu meer voor bners doen' 'jij hebt niks nodig hoor, maar als je toch mijn hulp nodig hebt met je haar dan roep je maar' en ze moest lachen. Ik ga zo douchen kan ik anders later nog een keer langs komen?

'uuuhm oke' zei hij met een grijns. 'Zal ik zeker doen' zei hij terwijl hij zijn duim even op stak. 'Ik zou ook niet vergeten te eten!'voegde hij er aan toe. Hij stond op en ging in het midden van de kamer staan 'Geef je kamer wat meer kleur en hij is meer van jou' zei hij met een knipoog en hij liep de kamer uit, richting zijn eigen kamer, hij zou straks wel eten.

'Oke zal het niet vergeten' beloofde ze. En ze zwaaide nog even