De steiger

'Ik vroeg jou eerst wat!' antwoordde hij daarop, arrogant keek hij haar aan. 'Jij zit hier achter he?!' zei hij toen en hij wees naar zijn haar.

'Ik heb al antwoord gegeven op je vraag. Nu jij.' Zei ze arrogant terug en ze grijnsde. 'Ja. Mooi he, en fijn dat iedereen nu je vader in je kan zien.'

Armand negeerde haar opmerking. 'Je weet dat ik je zo daar het water in kan trappen kleine dwerg' zei hij boos. 'Nou leuk hoor dat iedereen mijn vader in me kan zien, binnenkort zal hij wel voor de deur staan' gromde hij boos.

'Dan bevestig je het alleen maar.' Zei ze hoofdschuddend. 'Gezellig. MAar geef eens antwoord op mijn vraag: hoe gaat het tussen die nieuweling en Taylor?' Ze keek hem liefjes aan.

Armand liep dichter naar haar toe en voelde dat hij haar heeeeel graag het water in had getrapt, maar hij ging niet doen wat hij haar zei 'Ik ben m'n vader niet!' schreeuwde hij. 'De nieuweling en Taylor? Niks mee aan de hand hoor' loog hij, maar zijn ogen zeiden iets anders, dat was nou handig aan dat lange haar, niemand kon zien wat hij echt dacht en echt voelde, maar dat kutwijf had het afgeknipt.

'Armand, je weet zelf dat dat wel zo is. Je lijkt echt veel op je vader.' Zei ze. 'Niets aan de hand? Nou ze waren lekker bezig hoor, daar in het bos. Je kon goed zien dat ze echt helemaal gek op die jongen is.'

'Ja maar ik ben hem niet' riep hij naar haar. Naast haar lag een steen. Hij haalde uit en trapte de steen een paar meter het water in als waarschuwing. 'Oh, nou echt? En wat is je probleem nu? Wil je nog wat zeggen of zal ik je meteen maar het water in trappen' zei hij boos. Waarom lokte ze dit uit, dit had ze aan haar eigen gedrag te danken.

'Ik dacht dat we geleerd hadden dat geweld niet de oplossing was? Jij bent de oorzaak van deze shit hoor, je hield van me, zei je, maar toch ging je vreemd, nu moet je boeten. En je bent je vader inderdaad niet, je bent je vaders zoon.' Ze stond op en ging met haar handen in haar zij voor hem staan.

'Nu moet ik moeten, nee boet jij maar bitch.' zei hij en hij ging een centimeter of 3 voor haar staan. 'Ik heb het je al zo vaak uitgelegt. Ik ben nog een paar keer naar de boom gegaan hopend dat je nog eens zou komen zodat ik het je nogeens kon vertellen, kon vragen of je me wilde vergeven, maar nee hoor, je bleef lekker waar je nu woont en kwam leuk mijn haar af knippen. Mijn vader is nu gescheiden met mijn moeder, hij kan elke dag voor de deur staan om me kapot te maken letterlijk en figuurlijk, tja iedereen doet hatelijk tegen me behalve Taylor, hoe denk je dan dat iemand automatisch word, vind je het gek dat ik boos word' stortte hij ineens uit. Hij praatte enorm snel en slaakte daarna een zucht 'Dus ik zou als ik jou was maar heel snel weggaan'

Ze keek hem met grote ogen aan. 'En nu geef je je vader de schuld van alles?' Zei ze ongelovig. 'Nu vertel je pas hoe het zit tussen je ouders en jij? Armand, we hebben maanden gehad, ik heb al mijn problemen met je gedeeld, ik wist dat jij je rot voelde en wilde je daarin steunen, maar wat deed je? Je hield je gesloten, zelfs voor mij, je vertelde me niets en gaf me het gevoel dat ik je niet kón helpen, ik voelde me hopeloos maar kon er niets mee, de woorden die ik zei waren altijd verkeerd maar ik wist niet erns waarom! Daarom ging ik twijfelen, en ik had het nog niet uitgesproken of je ging vreemd. En dan zou ik jou moeten vergeven?' Alles kwam weer naar boven, alle emoties, ze zei het stamelend.

'Nee nu is het te laat om het hierover te hebben Evita, je had eerder moeten zijn' zei hij boos. 'Denk je ook dat ik meteen met Taylor ging? Nee, ik heb haar een paar dagen op een afstandje gehouden zodat ik alles met jou nog uit kon praten misschien of kon beslissen hoe onze situatie nu was, dat we elkaar voorgoed haten of weet ik veel, maar ik weet dat jullie veel zien in het bos want je hebt Luke en Taylor ook gezien in het bos, dus je moet me ook hebben zien zitten. Ik had het je dan kunnen vertellen!' antwoordde hij nog bozer.

'Te laat, te laat? Nu die je weer of het makkelijk voor mij was, je weet hoe moeilijk ik het heb mrt vergeven, ik had tijd nodig, nu doe je of het niets was, die zoen met Taylor, nou, dat was wel iets! Maar nee, ik was en bedrogen, en opeens een een of andere Enano, en na een paar dagen het allemaal te kunnen verwerken zie ik je ook nog met Taylor! Dat ís onvergeeflijk, denk eens na, stel je het eens voor. Misschien reageer ik er wat te heftig op, maar je hebt het wel allemaal aan jezelf te danken!' Schreeuwde ze.

'O ik heb het allemaal aan mezelf te danken, ja het is altijd mijn schuld, alles is mijn schuld, ach rot toch lekker weg in dat enano hol van je. Ja een paar dagen nadat je het had verwerkt.. na die dagen knipte je mijn haar af. Liefde vergaat sneller dan het ontstaat schijnbaar. Maar ik ben helemaal over je heen hoor, ik hoop dat je een dwergenliefje kunt vinden.' Hij was harteloos, maar het kon hem nu allemaal niet meer schelen. Zijn vriendin werd afgepakt en niemand mocht hem meer, niet dat hij daar ooit last van had gehad maar nu ineens vond hij het heel erg. Hij ging in kleermakerszit zitten en keek haar boos en zwijgend aan.

Ze schudde haar hoofd. 'Verdraai de waarheid nu niet. Dat haar afknippen kwam een paar weken later. En ja, ik ben heel gelukkig met Flinn, bedankt dat je ernaar vraagt.' Ze bleef op dezelfde plek staan. 'Om eerlijk te zijn, ik was er kapot om, dat jij meteen weer door ging met Taylor, maar Flinn troostte me. Het gaat me er intussen niet meer om dat ik van je houd en dat ik daardoor boos ben, want je kunt niet lang van jou houden als je je ware jij ziet. Het gaat erom hoe jij ermee omgaat, je verdient haar gewoon niet, je bent een smeerlap, en ook nog erns een vuile autist die alleen maar in zijn eigen wereldje leeft.'

'Dat jij nou niks meer kan hebben, misschien is het een eigenschap als Enano. One big family, ik haat familie. En ik ben boos op je, je had hopelijk ook niet verwacht dat ik me kwam verontschuldigen of dat ik aardig zou doen. Niemand doet meer aardig tegen me dus waarom zou ik aardig terug doen. Het gaat er dus om hoe ik er mee om ga, nou jij gaat er ook lekker mee om wil je zeggen. Ik verdien háár niet, jij verdiend niemand, je bent zo'n typisch forever alone meisje had je dat nog niet door?' zei hij spottend. Het laatste wat hij zei was brandend met alle boosheid die hij in zich had.

'Je hebt het mis, Armand.' Zei ze bits. 'Ik ben niet alleen. Ik heb een allerliefst vriendje, een geweldige beste vriendin die niet met elkaar zoenen, en inderdaad, de hele stam is als een soort familie. Langzaam maar zeker raak je ingeburgerd, kom je ook in die familie. Ik ben niet alleen. Jij daarentegen... denk je echt dat Taylor niet vreemd zit gaan met Luke, net zoals ze bij jou deed? Jij bent alleen Armand, en het ligt wel aan jou, misschien moet je eerst maar iets aan jezelf veranderen, ik garandeer je, dan zullen anderen ook aardig tegen jou zijn. Denk daar maar eens over na.'

'en wat zou mij het uitmaken? Ik ben altijd al alleen geweest, heb altijd al voor mezelf moeten zorgen, maar nog even en ik sla door denk ik, dan word ik gek en weet ik niet meer wat ik moet, dan vergeet ik wat ik mezelf al die jaren heb geleerd. Maar het is nog niet zo ver en ik vertrouw Taylor, ze heeft het me beloofd. Ik kan het niet helpen ja. Haha ja ingeburgerd bij de mierenhoop, o wat leuk, wacht maar want ik pak jullie allemaal als ik moet' zei hij lachend, maar het klonk niet gezond.

Ze schudde gaar hoofd. 'Nee Armand dat die je niet als gezond mens. Volgens mij sla je al door.' Zei ze daarna, zachter. Ze stond op en liep langs hem heen. 'Denk er over na, zoek hulp ofzo.' Zei ze adviserend

Armand bleef zitten en liet zich achterover vallen, hij zei niets meer tegen Evita. Waarom gebeurde alles zoals het nu gebeurde, wat wilde hij zelf nou.

Ze liep weg en verdween in het struikgewas. Ze zou meteen naar Flinn gaan, hem knuffelen en alles vertellen en hij zou haar troosten en weer vrolijk maken en alles zou weer goed zijn, wist ze.