De steiger

Evita werd rood maar ze was ook een beetje zenuwachtig. 'Ik weet niet wat ik nu moet doen hoor.' Zei ze ongerust. Ze gooide ook haar schoenen uit en zette ze in het koele water.

'Het ligt eraan wat de situatie nu is. Jullie waren allebei ervan geschrokken? Dan denk ik dat hij afwacht tot je zegt hoe je je erbij voelt. Anders zeg je tegen hem dat je het rustig aan wilt doen, omdat het nog even wennen is. Ik denk dat hij dat wel begrijpt.' Ze voelde heel erg het verlangen naar verliefdheid. Zij wilde ook wat Evita had, iemand die haar leuk vond. Ze had er gemixte gevoelens bij, maar besloot voor nu gewoon blij voor haar te zijn en haar te helpen. Met haar eigen gevoelens zou ze later wel wat doen, bedacht ze.

Evita knikte en ze keek Taylor dankbaar aan. 'Bedankt joh. Vind jij niet iemand leuk?' Vroeg ze daarna geinteresseerd.

Ze glimlachte dankbaar. Ze was blij als iemand iets kon met haar advies. 'Uhm, nee ik denk van niet op dit moment.' Ze dacht niet dat ze Armand leuk vond, het kon ook eigenlijk niet, nu Evita haar alles over haar gevoelens voor hem had verteld. Ze had er zelfs advies voor gegeven! Nee, dat kon gewoon niet. Armand was haar vriend.

Evita glimlachte. 'Het komt nog wel, ik weet het zeker.' Beloofde ze Taylor en ze sloeg een vriendschappelijke arm om haar heen. Ze mocht Taylor echt, ondanks dat cultuur en geloofverschil, besloot Evita. Het was fijn om een vriendin te hebben waar je over zulke dingen kon praten.

'Dankje.' Zei ze dankbaar. Ze raakte even de hand van Evita aan die om haar heen was geslagen en gaf er een kneepje in. Het was fijn om in ieder geval al een goede vriendin te hebben in het huis. Het voelde meteen een beetje meer als thuis. 'En, ga ervoor he, neem het risico, het komt vast wel goed.'

Ze glimlachte naar Taylor maar wist nog niet hoe veel ze aan dit advies zou gaan hebben ^^. Ze keek nu naar de horizon. Het was al best laat en de zon stond laag waardoor de hele lucht zich vulde met de prachtigste kleuren... Dit was echt de meest romantische plek waar ze ooit was geweest. Nu nog met de juiste persoon..

'Wat vind je eigenlijk van Kumiko?' vroeg Taylor. Ze wist niet echt wat ze van haar moest vinden, tot nu toe vond ze haar raar. Lag dat aan haar of dacht Evita er ook zo over? Ze keek Evita vragend aan.

Evita haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet. Ze is nogal vaag, en ook misterieus.' Legde ze uit. 'Soms denk ik dat ik haar begrijp en dan doet ze weer iets raars. Nouja, ze kan wel aardig zijn hoor.' Ze wilde niet dat Taylor onterecht een verkeerd beeld van Kumiko zou krijgen terwijl het misschien niet zo was. Het was gewoon Evita haar opvatting.

'Ja, inderdaad. Maarja ik ken haar ook nog niet zo goed. Misschien is ze wel heel anders als dat wij denken.' Ze kon het zich niet goed voorstellen, maar het kon wel. Met sommige mensen was er gewoon wat tijd nodig voordat ze echt zichzelf waren. In het begin was zij ook wat meer verlegen geweest.

Evita knikte. 'Wat wel raar is, ik zie haar vaak met Armand terwijl ze eerst bang voor Armand was ofzo. Ik snap het niet echt.' Ze schudde haar hoofd. 'Ik ga me er ook niet echt in verdiepen, het gaat me niet echt iets aan, maar het valt me wel op.' Zei ze verlegen.

'Ja, inderdaad, had je ze gisteren gezien? Ik zag ze vanuit mijn slaapkamerraam in de hangmat liggen, met z'n tweeën. Het zag er niet uit alsof ze bang voor hem was.' Zei ze en ze haalde haar schouders op.

Evita keek Taylor nieuwsgierig aan. 'Wat?' Vroeg ze verward. 'Lagen ze samen in een hangmat?'

'Ja, maar ik weet niet of het intiem was of zo hoor.' Ze wilde niet dat Evita argewaan kreeg, maar volgens haar was het al te laat.

'Hmm.. denk je echt dat het een goed idee is om hem het te vertellen? Hij vind mij vast niet leuk!' Zei Evita opeens weer twijfelend. Gek hoe een ding je in twijfel kon raken. De woorden van Taylor leken opeens veel minder logisch.

'Tuurlijk! Kom op, het is duidelijk dat hij je leuk vind, want hij kuste je! En jij vind hem toch ook leuk? Dan is er toch niets wat je tegenhoudt? Ik weet zeker dat het allemaal goed komt.' zei ze geruststellend. Ze verzette zich op de steiger, zodat ze met haar lichaam naar Evita toe gekookt zat. Ze pakte de schouders van Evita vast. 'Ik beloof het.'

Evita twijfelde nog steeds, maar ze knikte wel. 'Ik zal er over nadenken.' Zei ze en ze glimlachte naar Taylor. Ze ging weer staan en deed haar ballerina's weer aan.

'Ga je het doen?' vroeg Taylor toen Evita ging staan. Zelf stond ze ook op en pakte haar sandaaltjes vast. Ze zou ze zometeen aan trekken, als haar voeten droog waren geworden door het gras.

Evita haalde haar schouders op. 'Ik denk er over na, oké?' Zei ze zacht en ze glimlachte naar Taylor. 'Anders vraag ik je wel weer om raad. Bedankt!' En ze zwaaide, om duidelijk te maken dat ze ging om er echt over na te kunnen denken.

Ze glimlachte. 'Oke! Je weet me te vinden, hè?' Ze liep de andere kant uit en zwaaide terug. Ze hoopte oprecht dat Evita de goede keuze zou maken.

Evita glimlachte naar Taylor. 'Je kent me toch.' Zei ze lachend en ze liep met gemengde gevoelens weg.

Armand liep door de kou naar de steiger, hij wilde even nadenken. Die Luke.. en Taylor, misschien was hij gewoon te argwanend en bang maar hij kon er niets aan doen.

Evita zat op de steiger, haar benen bungelden over de rand. Het was zo mooi hier, ze moest Flinn hier echt eens mee naartoe nemen, hij zou het ook prachtig vinden. Zachtjes neuriede ze een liedje, met haar vingers tokkelde op het hout. Ze was gelukkig, dat kwam vooral door Flinn. Ze waren nu al een tijdje samen en ze kon allee met hem doen en alles met hem delen. Ze wist niet hoe het met haar vader ging, dat was het enige maar ze hoefde zich nu ook geen zorgen te maken over zíjn problemen, of de problemenvan Armand, et cetera.
Ze dacht ook na over de nieuwe jongen. Ze had hem gezien met Taylor. Het had haar gerust gesteld, Armand gunde ze niets en als hij alleen stond maakte het het hele plaatje compleet.

Armand had in zijn hoofd al het uitzicht van wat hij zou hebben en hij keek voor zich uit iets verpestte dat uitzicht of beter gezegt : Iemand. 'Evita? Wat doe jij hier?' Vroeg hij bot. Ze had hem alleen gelaten nadat hij zoveel naar haar ad geroepen dat het hem speet en dergelijke, eigenwijs was ze.

'Armand.' Zei ze kil. Ze draaide zich om en keek hem aan. Daarna schonk ze hem een valse glimlach. 'Wat denk je? En het hoe gaat hem met je, en die nieuweling?' Ze grijnsde.