De steiger

Later

--
Evita zat op de steiger en ze staarde een beetje voor zich uit. Op deze plek had ze nog ruzie gehad met Armand en nu was het weer goed... wat gek eigenlijk. Ze raakte helemaal in de war door Armand. Hoe kwam het dat ze zo graag bij hem wilde zijn, dat ze alles zo snel goed vond bij hem? Ze wist het niet.

Vanuit de verte zag ze een schim op de steiger zitten en besloot erop af te lopen. Ze had wel zin in wat gezelschap. Toen ze wat dichterbij kwam, zag ze dat het Evita was. 'Hoi.' Zei ze vriendelijk. Ze trok haar sandalen uit, ging naast Evita zitten en liet haar blote voeten in het water zakken.

Evita keek verrast op. 'Hee Taylor.' Zei ze liefjes en ze glimlachte naar haar. Ze keek weer voor zich uit. 'Geweldige plek hé, dit?' Ze ze er ze knikte naar het water en de lucht. Ze was met haar gedachten nog steeds bij Armand. Wat daar gebeurd was, bij de piano.... ze wist niet wat ze ervan vond.

'Ja, het water laat alles er zo rustig uitzien. En die zonsondergang... Die vind ik altijd zo romantisch..' zei ze dromerig. Altijd al had ze gefantaseerd hoe het zou zijn om met een jongen naar de zonsondetgang te kijken tot het helmaal donker was. Ze had twee keer een vriendje gehad, maar zulke romantische dingen had ze nooit met ze Gedaan. Het was ook al zo lang geleden... Ze staarde naar het kabbelende water en schommelde haar voeten in het water.

Evita trok een mondhoek omhoog. 'Hm.. romantisch? Tsja.' Ze staarde voor zich uit. Haar gedachten bleven bij Armand. Had ze dut goed opgelost. Was ze dan echt niet toch... Ze keek naar Taylor en vroeg zich af waar die aan dacht.

'Ben... jij verliefd? Vroeg ze aarzelend. Ze keek naar Evita. Die staarde voor zich uit, ze kon er niets uit opmaken.

Evita keek Taylor geschrokken aan. 'Wat? Ik? Verliefd?' Ze moest blozen, hoe zag Taylor nou weer dat ze met haar gevoelens in de knel zat, ze wist het echt niet. Ze friemelde een beetje aan haar rokje.

Taylor lachte. 'Ik zie het aan je gezicht! Vertel, wie is het?' zei ze enthousiast. Ze vond het echt leuk als iemand verliefd was, en ze hoopte echt voor Evita dat ze met iemand zou kunnen zijn die ze echt leuk vond.

Evita werd helemaal rood en stootte Taylor aan. 'Ik weet het niet..' Stamelde ze. 'Hij deed zo raar, gaf me rn kus en ik raakte helemaal in paniek!' Legde ze Taylor uit. Ze vergat helemaal een naam te noemen, maar het was ook wel duidelijk.

Zie je wel, dacht ze. 'Wie deed dat? Vroeg ze, naïf als ze was. Ze bedacht zich hoe het zou zijn als iemand haar zou zoenen, dat was namelijk nog nooit gebeurt. Daar schaamde ze zich best voor. De jongens waar ze iets mee had gehad, hadden haar nooit gezoend. Ze was toen ook nOg wel jonger, ze zat in de tweede en in de vierde, maar toch. Waarom was haar nooit duidelijk geworden. Ze zwijmelde dan ook helmaal weg bij het idee en dromerig keek ze vooruit, naar de zonsondergang.

Evita werd rood. Ze keek naar het water en twijfelde. 'Armand... zei ze voorzichtig.' Ze keek voorzichtig naar Taylor om haar reactie te pijlen.

Taylor was verbaasd, Armand? Hij leek altijd zo nonchalant, en nu had hij Evita gekust? 'Huh? Echt? Ik wist niet dat jullie.. Nouja jeweetwel.' Ze probeerde zoch Eevita met Armand voor te stellen, maar toch voelde ze iets van jaloezie naar boven komen. Armand was de enige jongen in het huis.. Het was gewoon raar.

Evita haalde haar schouders op. 'Ik weet het ook niet..' Zei ze een beetje hulpeloos. 'Hij kuste me en toen waren we beide geschrokken.' Ze hoopte dat Taylor haar tips kon geven. 'Weet jij iets van Armand?'

'Nee, nog niet echt. Ik denk dat jij hem beter kent dan ik. Maar vond je het leuk toen hij je zoende? Vind je hem leuk?' Ze vond het jammer dat ze Armand nog niet goed kende, dan zou ze het zich beter voor kunnen stellen.

Evita haalde haar schouders op. Taylor begreep het niet, het maakte haar zenuwachtig. 'Dat weet ik dus niet. Het kwam nogal onverwacht...' Zei ze hopeloos.

'Anders moet je er een tijdje over nadenken. Misschien heb je gewoon wat tijd nodig om het te verwerken. Vertel anders wat je leuk vind aan hem, misschien kom je er dan achter of je hem leuk vind.' Ze kwam heel wijs over, vond ze zelf, terwijl ze er helemaal geen verstand van had. De enige kennis die ze had was van liefdesverhalen en lovesongs.

Evita giechelde. Het idee klonk raar, maar ze dacht er wel over na. 'Nou... hij is heel cute.' Zei ze. 'Hij is sociaal en kan heel goed dansen.' Noemde ze op.

'Ja, nou volgens mij is het wel duidelijk dat je hem leuk vind, alleen moet je dat zelf nog ontdekken. Ik denk dat je het idee gewoon raar vind, omdat je eerst vrienden met hem was.' Evita giechelde, wat duidelijk maakte dat dit onderwerp haar zenuwachtig maakte.

'Echt?' Vroeg Evita verbaasd. 'Ben ik verliefd?' Ze wist het niet, en Taylor had er blijkbaar verstand van. 'Hoe voelt dat?' Vroeg ze onzeker.

'Je voelt je zenuwachtig als je bij hem in de buurt bent, en denkt de hele tijd aan hem. Ben je nog nooit verliefd geweest?' Ze was verbaads. Zo'n mooi meisje als Evita moest toch wel eerder met iemand zijn geweest?

'Niet echt.' Zei ze eerlijk. 'Jij?' Ze keek Taylor aan. 'Ik heb ook altijd het gevoel dat jongens niet te vertrouwen zijn. Maar het rare is... toen ik muziek speelde was ik helemaal niet zenuwachtig.'

'Nou, ik ben wel eens verliefd geweest, maar dan waren ze niet op mij. Ik heb twee keer een vriendje gehad, maar dat duurde nooit lang, want ik kwam erachter dat ze helemaal niet verliefd op me waren. Ze deden het gewoon voor de lol...' Verdrietig dacht ze eraan terug. Ze voelde zich belazerd. Ze schudde de gedachte weg en keek weer naar Evita. 'Toen je muziek speelde?' vroeg ze.

Ze glimlachte. 'Ik speelde op de piano toen hij de danszaal binnenkwam. Later ging ik ook zingen voor hem, en het voelde zo goed en vertrouwd. Dan vergeet ik alles.'

'Zie je wel, je bent verliefd!' Zei Taylor lachend en ze porde Evita in haar zij. 'Oh, wat romantisch..' zweimelde ze.