Het tuinhuisje

Nou, Evita rende in ieder geval niet woedend op haar af, dus Taylor liep naar Evita toe en ging tegenover haar zitten. Ze zuchtte. 'Nou, gezellig is anders. Iedereen doet raar de laatste tijd. En Dave is erbij gekomen natuurlijk, maar daar heb je niet zo'n last van.' Zei ze. Oke, nu kwam het moeilijkere gedeelte. 'Luister, het spijt me echt heel heel erg van alles wat er gebeurd is. Op het begin vond ik het heel leuk dat je met Armand was, maar later begon ik jaloers te worden. Ik kreeg ook gevoens voor hem.. En ik weet dat het heel slecht is, maar ik wilde hem gewoon voor mezelf, dus ging ik wat meer met hem om en probeerde jullie uit elkaar te halen toen je twijfels kreeg. Het is echt verkeerd, ik weethet..' Storte ze uit. Ze keek schuldig naar Evita.

Ze keek woedend weg. 'En, wat wil je daarmee zeggen?' Vroeg ze bits. 'Wil je dat ik je vergeef ofzo? Nou, dan kun je lang wachten. Loop naar de hel.' Ze wierp Taylor een dodelijke blik toe.

'Ikweet dat het niet zomaar goed te praten is, maar... Kun je me een kans geven?' Misschien had Evita gewoon wat rust nodig? Maar hoe kon ze bewijzen dat ze spijt had?

Als blikken konden doden... 'Dit vergeef ik je nooit Taylor, nooit.' Siste ze. 'En denk maar niet dat je nu ongestoord met Armand kan gaan zoenen. Ik weet alles wat je doet, ik weet wat je deed bij het bruggetje, reken er maar op dat ik dat niet toelaat.' Ze lachte gemeen. 'Wat zie je er trouwens vreselijk uit.' Ze knikte naar Taylors spillebenen en uitstekende botten in haar nek. 'Ik zie niet wat Armand ziet in jou.' Iew, ze begreep echt niet hoe Armand dit geraamte lief kon hebben.

Taylor's ogen begonnen rood te worden en ze slikte over de brok in haar keel. Ze moest sterk blijven, maar wat Evita zei deed pijn. 'Moet ik er dan maar aan wennen dat ik geen beste vriendin en vriend meer heb?' Vroeg ze met een bibberstem. Wat was dit vreselijk. Ze wist niet wat ze nog meer moest doen om een poging te doen om het goed te maken. 'En hoezo zie ik er verschrikkelijk uit? Een maand geleden vond je npg dat ik mooi was..' Ze herinnerde zich de dag dat ze haar mooiste kleren ha aangetrokken voor een foto. Evita had gezegd hoe mooi ze eruit zag, waarna Taylor blozend naar de grond keek en "dankje" mompelde. Ze wensde dat alles weer terug kon gaan naar die tijd..

Evita keek Taylor koeltjes aan. 'Ja. Of beter, ga gewoon weg hier. Het is vervloekt.' Dat was echt zo, Evita geloofde er heilig in. Het zusje van Jayden wat verloren was, het feit dat ze nu Enano was en alles mis ging hier, het huis was vervloekt! 'Een maand geleden was je ook nog mooi. Maar kind, hoeveel eet jij?' Ze bedoelde hiermee te zeggen dat Taylor volgens haar veel te weinig at, ze was net een levend skelet, bah.

Hoeveel eet jij? Ze at dus veel te veel volgens Evita en die had gelijk. 'Ik-ik eet gewoon hoor, maar ik sport ook.. ' stotterde ze. Al dat werk, helemaal voor niets! Ze was blijkbaar nog niet mooi genoeg.

Nu keek Evita toch een beetje bezorgd. 'Pff, Taylor wat doe je je lichaam aan, stop er gewoon mee.' Zei ze toch een beetje angstig. Taylor zag eruit alsof ze elk moment in elkaar kon brokkelen.

Ze wist het. Ze moest stoppen met eten! 'Ja, ik ben al bezig!' Zei ze gefrusteerd. Als iedereen zich nou eens met zijn eigen zaken ging bemoeien! Ze stopte haar handen in haar haar en keek naar haar knien.

'Okee, gelukkig want dit is echt niet gezond!' Zei Evita. 'En nu verdwijn uit mijn blikveld! Ik zal wel eens zien hoe lang je het hier nog uithoud.' Haar stem was weer van bezorgd naar kwaad gegaan.

Treurig draaide Taylor zich om. Ze kon haar tranen niet meer bedwingen, maar Evita mocht dat niet zien. Ze begon zachtjes weg te lopen en zei: 'Sorry Evita, ik-ik wil het echt goed hebben, maar je moet me er dan wel een kans voor geven...'

'Waarom zou ik jou een kans geven? Ik wil helemaal niet dat je het goed hebt!' Kaatste Evita meteen terug. Ze snoof minachtend en sprong van het hekje af en verdween in het struikgewas.

De woorden raakten haar diep. Ze hoorde hoe Evita wegliep en rende naar huis. De tranen stroomden over haar wangen. "Ik heb het zelf veroorzaakt, ik ben niet gemaakt voor de liefde, ik doe alleen maar iedereen pijn." schoot er door haar heen. In een stuk door rende ze zo hard ze kon en voor ze het wist was ze in haar kamer. Ze gooide de deur achter zich dicht en viel op haar bed.

Later





-------------------------------------
Vrolijk liep Taylor door het bos. Ze had even lekker gedouched en had schone kleren aan getrokken. Haar spijkerbroek en trui hingen als een wijd gordijnje om haar lijf heen. Ze had gewoon geen geld meer om telkens nieuwe kleren te kopen.
Nouja, deze kleren droeg ze gewoon in het huis. Ze ging op de rand van het tuinhuisje zitten en wachtte op Luke die hier ook zou komen.

Luke kwam rustig aanlopen, handen in zijn zakken. Hij keek geinteresseerd om zich heen. Toen hij Taylor zag grijnsde hij breeduit. 'Hee Taylor. Wat is dit bos groot zeg!' Zei hij ongelovig. Hij sprong naast haar op het hekje. 'Zo, jij kent het hier dus allemaal al met je ogen dicht.'

'Haai!' zei ze lachend. Die was ook altijd vrolijk. 'Jup, ik kom hier echt heel vaak.' zei ze. 'Wat heb je een leuke broek aan trouwens!' zei ze. Ze hield van die stoere spijkerbroeken.

'Bedankt. Mooi, dan kan ik niet verdwalen hier.' Zei hij lachend. 'En eh... sorry nog van de opmerking daarstraks. Het was niet echt aardig hé? Ik had het niet moeten doen, het was stom.' Gaf hij toe. Hij keek haar opgewekt aan.

Taylor rolde met haar ogen. 'Nee, naja je wist ook niet dat we wat hadden.' zei ze. 'Hoe komt het toch dat je altijd zo vrolijk blijft?' vroeg ze. 'Iedereen heeft toch wel eens een dipje?' ze snapte er niets meer van. De dipjes waren bij haar deze tijd nogal wat langer, maar ze had ook wel vrolijke dingen.

Hij grijnsde. 'Wat bedoel je hiermee te zeggen? Dat ik maar chagrijnig moet doen? Wat schiet je daar mee op?' Hij gaf haar een plagende duw. 'Ben jij dan vaak verdrietig? Moet ik je opvrolijken?' Vroeg hij.

Lachend hield ze zich tegen tegen het hek. Ze duwde hem terug. 'Nee, nee blijf vooral zoals je bent! Het is fijn om een lichtpuntje in het huis te hebben. Ik kan inderdaad soms wel wat vrolijkheid gebruiken.' Zei ze.

'Och, ik heb medelijden hoor.' Zei hij smalend. Hij vroeg niet wat er dan aan de hand was. In plaats daarvan sprong hij van het hek af toen ze hem duwde. Hij ging door zijn knieën en tilde haar op zijn nek. Ze was echt super licht. 'Kom, we gaan plezier maken.' Zei hij lachend.

'Aaaah!' Gilde ze lachend. Ze deed haar handen voor zijnogen.'jaaa nu zie je niks meerhe!' Lachend keek ze om zich heen. Ze was nu groot!

'Kijk maar uit dat ik niet struikel.' Zei hij lachend terwijl hij met haar zigzaggend door het bos liep. Bij elke stap controleerde hij voorzichtig of hij niet op een boomstronk stond ofzo.

'Waaaah!' gilde Taylor. Wat een gek was die Luke! Ze haalde snel haar handen weer weg toen ze bijna vielen. 'Waar gaan we naar toe?!' ze had zo'n pret! Het was echt fijn met hem, even lol maken.

'Dat zou jij moeten weten.' Zei hij lachend en hij keek om zich heen. 'Ik weet de weg hier niet hoor!' Hij liep met Taylor op zijn rug door. Als hij bij een tak kwam boog hij door zijn knieën en liep zo met Taylor onder de tak door. 'Dus, waar gaan we heen?' Vroeg hij.