Het tuinhuisje

'Dat maakt toch niets uit! Als je het maar leuk hebt. Ik sport trouwens ook best veel,, maar voetballen kan ik niet hoor.' Zei ze lachend.

'Iedereen kan voetballen.' Zei hij ontkennend. 'Ik weet zeker dat jij ook kan voetballen.' Zei hij met zekerheid.

Glimlachend keek ze naar beneden. 'Behalve als je Taylor heet.' Zei ze. Altijd was ze bang dat ze over de bal uitgleed of hem tegen zich aan kreeg. 'Ik ga nog even naar Armand toe.' Zei ze.

Hij lachte. 'ik kan het je leren, als je wilt.' Zei hij. Toen ze over Armand begon betrok zijn gezicht een beetje. Het leek altijd of ze het nooit lang leuk konnen hebben samen. Altijd kwam Armand tussenbeide. Hij sprak zijn gedachten maar niet uit . 'Goed.' Zei hij zo nonchalant mogelijk. Dat was hij, de nonchalante hemzelf. Toch had hij er bij Taylor moeite mee. Het ging hem eigenlijk wel aan wat ze deed. Maar hij liet haar haar gang gaan. Hij wilde haar ook niet gaan commanderen ofzo. 'Veel plezier.' zei hij nog en glimlacht fijntjes.

'Ja, leuk! Tot later.' zei ze enthausiast en ze liep de kamer uit. 'Maar verwacht er niet te veel van he!' riep ze nog de kamer in.

Hij glimlachte toen ze de kamer verliet. Wat was Taylor toch een leuk meisje, hij had echt een klik met haar. Hij stond ook op en pakte een bal uit zijn kast. Als ze zo wilde had hij de bal alvast beneden klaargelegd.