Het tuinhuisje

'Pff, als ik een mens was kon ik dat wel, ik weet het zeker!' Mopperde hij en hij ging voorzichtig staan.

'Je haalt een grap met me uit hè?' Vroeg ze achterdochtig en ze werd nog bozer toen ze zag dat hij zijn pony weer voor zijn ogen hield. 'En is dit nou zon bijzondere plek?' Zei ze sarcastisch.

'Dat zal dan wel weer, ik doe het altijd niet waar?' Antwoorde Armand grimmig en hij balde zijn handen tot vuisten.

Jayden trok een wenkbrauw op en lachte 'Nee puckie, je kunt het gewoon niet oke, dat is net zoiets als wij iets zouden krijgen, dat kan ook gewoon niet... accepteer dat je geen salto kan en leef je leven verder' grijnsde ze.

'Nooit!' Zei Puck, ook grijnzend. 'En waarom niet???' Hij keek haar zielig aan. Niet dat hij haar echt voor zich zag, Jayden was een goede vriendin, maar ze kende hem té goed en bovendien was ze veel te eigenwijs. 'Als ik de salto kan, neem je dan met me?' Zei hij lachend.

Evita keek hem boos aan. 'Je bent niet grappig.' Zei ze boos en ze sloeg haar handen in elkaar. 'Ja, ik ben gek zeker.'

Jayden lachtte 'Dan zal ik er misschien eens over nadenken, maar tot dan zoek je maar een ander' zei ze lachend. 'Niet zo zielig kijken jij' zei ze en ze stak haar hand uit om zijn krullen door de war te doen. Ze stak haar tong speels uit en ging zitten om te kijken naar een groeiend bloemetje 'Dus, ben je nu blij met wat je gezien hebt van de mensen' vroeg ze.

Armand liet zijn vuist hard op de steiger terecht komen en mompelde wat in zich zelf. 'Wat heb jij.. weetje zoek het ook maar uit, als je al boos word om zo'n kleinigheidje dan laat alles maar' bromde hij en hij stond op 'Ik zie je nog wel' zei hij neutraal en hij liep terug, naar het huis, niet langs het tuinhuisje.

'Ha! Alsof ik op jou wacht!' Zei hij plagerig. 'Voordat jij er ook maar over na kan denken heb ik er al tien versleten.' Hij gaf haar een plagerige duw. 'En ja, ik vond het wel leuk hoor, behalve dat jij zo bang was.' Hij grijnsde.

'Wat?' Zei Evita ontzet. 'Ík word snel boos? Volgens mij ben jij hier degene die snel op zijn teentjes getrapt is.' Riep ze hem na. 'Jij bent hier degene die snel geïrriteerd is en meteen wegloopt! Bekijk het ook maar met je 'problemen'!' Ze stond ook op en keek hem eerst boos na, maar daarna zuchtte ze en liep ze ook richting het huis.

Jayden lachtte 'Weet ik kleine player' zei ze hoofdschuddend en ze keek hem lachend aan. 'Ik bang? Ik was niet bang, alleen maar.. niet op mijn gemak' mompelde ze.

'Neee?' Zei hij plagend. 'Je meent het. Nou. volgende keer dan weer?' Hij rende lachend weg.

Jayden keek hem even boos aan maar grijnsde daarna weer. 'Doei puckie' riep ze hem na en ze liet zich lachend in het gras vallen.

Hij rende door. Toen hij uit haar zicht was riep hij opeens geschrokken: 'Jayden, kijk uit, ze komen er aan, ze zijn er al bijna! De mensen!' Hij rende terug. Op zijn gezicht was angst te lezen.

Jayden sprong ineens op en keek om zich heen, ze zag niks, maar in deze angst kon ze ook niks zien 'Puckie waar ben je?' riep ze terug en begon in de richting te rennen waarin hij was gerend, maar ze wist niet of hij er nog was.

Gierend van het lachen kwam hij bij haar. 'Ha-ha! Ingetrapt! Ingetrapt!' Zei hij plagerig en hij lachte haar uit

Jayden schrok zich kapot van Puck en keek hem woedend aan. Ze rende boos op hem af en sprong boven op hem 'Jij vuile...' begon ze boos maar ze deed niks, ze keek hem alleen maar boos aan.

Puck schrok van haar reactie en besefte toen pas wat hij had gedaan. Hij hield beschermend zijn handen voor zijn gezicht. 'Sorry... Jayden' Stamelde hij.

Jaydeb draaide haar hoofd weg en rolde van hem af. Ze mompelde wat en zweeg, haar gedachten zaten bij haar verloren zusje en ze balde haar handen tot vuisten. Ze wilde er niet om huilen en ze hield haar tranen in. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, maar toch deed het pijn.

Spijtig liep hij naar haar toe. 'Sorry, Jayden, ik bedoelde het niet zo.' Zei hij verontschuldigend. 'Jayden.., alsjeblieft!' Hij probeerde een arm om haar heen te slaan.

Jayden zweeg en keek hem even aan, wetend dat hij het goed bedoelde. ' I-ik kan het nog steeds niet geloven' zei ze tegen hem als een soort zombie en ze stond voorzichtig op. Haar verdriet was woede geworden en nu was het wanhoop. 'Puck? Zal ik haar ooit nog zien?' Vroeg ze wanhopig.

Hij stond ook op en drukte haar tegen zich aan, beschermend. 'Ik weet het niet..' Stamelde hij. 'Er is maar één manier om daar achter te komen.' Een idee kwam in hem op. Hij wist dat het niet kon, dat hij dat niet kon doen en niet kon maken maar het idee bleef wel hangen. 'Ik kan niet geloven dat ze dood is.' Zei hij geruststellend.

Jayden sloeg haar armen om zijn middel en legde haar hoofd tegen zijn borst. Nu was ze wel blij dat hij groter was. Ze vroeg zich af wat hij dacht maar vroeg het niet. De laatste woorden waren de waarheid, ze was echt dood, de dochter zou nooit aan komen lopen met haar op haar hand. Voorzichtig maakte ze zich los 'Sorry' mompelde ze. 'Ik kan er nog steeds niet aan wennen'

'Het geeft niet.' Zei hij zachtjes. 'Ik zou ook zo reageren als een dierbare verdwijnt...' Hij liet haar los en bleef een beetje verloren staan. Hij keek haar aan, verontschuldigend. 'Ik had er echt niet mee moeten spotten, maar zulke dingen vergeet ik wel eens.'

Jayden glimlachte even 'Ooh puck toch' zei ze hoofdschuddend. ' Wat gaat er toch allemaal wel niet om in dat hoofd van jou' zei ze met nog steeds een kleine glimlach. Ze legde haar hand op zijn wang zodat hij haar aankeek en ze knikte als teken dat ze hem vergeven had, ook al voelde ze de pijn nog steeds, ze was gelukkig niet alleen.

Hij glimlachte verlegen, en dat kwam weinig voor. 'Ik denk niet veel.' Zei hij grijnzend. 'Ik doe het meteen zonder na te denken.'

Jayden grijnsde en liet haar hand van zijn wang glijden. 'Hoezo vaak? Volgens mij bijna altijd puckie' zei ze plagend en ze prikte hem in zijn buik toen ze een klein stapje naar voren deed.

'Vaak? Heb ik dat woord genoemd?' Zei hij plagend en hij sprong naar voren en porde ook in haar buik. Hij rolde lachend over de grond en sprong soepel weer op.

'Nee, maar ik wel' antwoordde ze lachend en ze probeerde hem te ontwijken, wat helaas niet lukte. 'Hmm als je zo door gaat dan ga je die salto misschien nog eens kunnen' zei ze grijnzend en ze keek hem speels aan.

Hij grijnsde. 'Natuurlijk gaat het me lukken.' Zei hij zelfverzekerd en hij maakte er nog een sierlijke zweefkoprol bij. 'Ik ben geweldig.' Zei hij zogenaamd arrogant en hij stak daarna lachend zijn tong uit. 'Nee, ik ben niet zo'n zweverig typje als jij bent.'