Het tuinhuisje

Jayden glimlachte ' Wil je dat zo graag dan lieve puck' zei ze liefjes. Ze keek hem aan maar zag achter hem tot haar grote verschrikking twee grote mensen aankomen. 'Puck, kom mee' siste ze terwijl ze hem meetrok het tuinhuisje uit, de bosjes in.


Armand grijnsde ' Dit is een mooi stuk van het bos' zei hij plagend en hij liep rustig op het zelfde tempo verder.

'Yes!' Zei Puck opgewonden. 'Het zijn de jongen en het meisje!' Hij dook met Jayden de bosjes in en bekeek ze goed.

Evita knikte, maar haar aandacht werd voornamelijk getrokken door het sprookjesachtige huisje. Ze ging weer iets langzamer lopen om naast hem te kunnen lopen. 'Dat bedoelde ik.' Ze knikte naar het huisje.

Jayden slikte angstig en klampte zich aan puck vast, ze was bang voor die mensen maar tegelijkertijd was ze ook heel boos omdat ze olivia gestolen hadden.

Armand grinnikte 'Weet ik toch' zei hij met een grijns en hij liep er rustig naar toe. De trapeen op en ging op de balustrade zitten.

Puck legde berschermend zijn arm om haar heen. 'Het is niet gevaarlijk, als je maar stil bent.' Fluisterde hij geruststellend.

Evita ging naast hem zitten. 'Er zijn hier zoveel bijzondere plekken.' Zei ze verwonderd. 'Het is zo mooi, ik vraag me af wat er nog meer is.'

Jayden knikte en was toch even blij dat hij groter was, nu kon ze zich mooi bij hem verstoppen. Ze bleef doodstil staan en keek voorzichtig naar de jongen en het meisje.

Armand grijnsde 'Oh er is genoeg te ontdekken hier hoor, het is groter dan je denkt' antwoorde hij en hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen waarna hij even lachtte.

Puck voelde zich maar wat stoer, met Jayden zo in zijn armen. Hij genoot ervan.

Evita zwaaide met haar benen heen en weer. 'Laat je het mij zien?' Vroeg ze lief en ze moest lachen om zijn wenkbrauwen.

'Wat een klef gedoe hé.' Zei Puck grijnzend.

Armand lachtte 'Ik help je wel met je ontdekkingstocht hier, maar je zult toch veel zelf moeten vinden, dat is het leukst' zei hij met een glimlach.

Jayden vond het er maar lief uit zien hoe de twee mensen daar zo zaten. 'Nee, dat is heel lief' zei Jayden verbeterend maar met een glimlach. 'Stiekem vind je het ook wel leuk, geef maar toe!' zei ze plagend.

'Al goed al goed.' Zei ze plagend 'Als je me weg wilt....' Ze draaide zich om en sprong aan de andere kant van het tuinhuisje van het hek af.

Hij moest lachen. 'Je hebt gelijk, het is leerzaam. Maar dat was het ook wel.' Hij keek naar Evita. 'Wat jammer, ze gaat weg.' Zuchtte hij.

Jayden lachtte 'Oh, maar ze komt wel terug, daar zorg hij wel voor of hij gaat haar achterna' antwoordde ze stiletjes. 'Kijk en leer macho' zei ze plagend en ze keek afwachtend naar de jongen.

'Nee, ik wil je niet weg hebben, blijf gewoon' zei hij terwijl ze sprong. Hij stond op en sprong in een salto haar achterna en lande perfect voor haar. Ja hij had een paar freerun tricks geleerd met hiphop. Hij keek haar rustig aan.

'Uitslover' Zei ze plagend. 'Goed, dan gaan we samen.' Ze stopte haar handen in haar zakken en leunde een beetje tegen hem aan.

Puck staarde Armand met open mond aan. 'Ik dacht dat het een nerd was. Dat MOET ik ook leren.' Zei hij verbijsterd. 'Hebben die mensen minder last van zwaartekracht ofzo.'

Jayden lachtte zacht ' Ahw, wat lief van hem' zei ze blij en ze porde puck even in zijn zij. Ze keek naar de jongen en het meisje en toen naar het gezicht van puck. ' Dus wie gaat je volgende meisje worden' zei ze hem plagend.

Armand grijnsde maar schrok lichtjes toen ze licht tegen hem aan leunde ' Nou kom dan maar mee' zei hij rustig en hij legde zijn handen op haar schouders en draaide haar voor zich zodat hij haar kon sturen van achteren.

Lachend liep Evita met hem mee. Ze maakte expres wat vreemde bochtjes zodat hij haar terug moest duwen.

Puck dacht even na. 'Hmm ken je dat meisje met dat roodblonde haar en puntige neusje? Ik weet niet hoe ze heet maar ze kijkt altijd op me neer. Dat moet anders kunnen.' hij probeerde staand een salto maar lande half uit het struikgewas op zijn rug.

Armand grijnsde en schudde zijn hoofd, maar met een glimlach. Hij duwde haar rustig in de goede richting als het nodig was of tilde een tak vlak voor haar op als er een in de weg zat.

Jayden hield haar lachen in en beet zacht op haar lip om niet alsnog in de lach te schieten. 'Ik denk dat ze je nu echt helemaal geweldig vind hoor' probeerde ze normaal te zeggen, maar schoot toen alsnog in de lach.

'Waar gaan we heen?' Vroeg Evita nieuwsgierig terwijl ze zich door Armand liet leiden.

'Waarom lach je?' Vroeg Puck en hij trok een pruillipje en hij wreef over zijn pijnlijke rug. 'Ik kán het wel. Zal ik het laten zien.' Hij ging weer staan en maakte aanstalten uit het struikgewas te stappen.

Armand zei niks en liep gewoon door 'Zomaar ergens naartoe' antwoordde hij mysterieus. Hij wist wel waar ze naartoe gingen. Ze zouden naar het water gaan, een steiger waarbij je over het hele meer kon uitkijken.

Jayden schudde haar hoofd en zag toen wat hij wilde doen 'NEEE' schreeuwfluisterde ze en ze sprong op hem af om hem terug te trekken.

Puck schrok zich rot. 'HOWDY!' Riep hij geschrokken en hij viel achterover. 'Wa-wat deed jij nou?' Vroeg hij van onderen.

Evita glimlachte. Toen ze een klein stemmetje 'Howdy' hoorde roepen draaide ze zich fronsend om. 'Wat is er?' Vroeg ze aan Armand.

Ze bleef boven op hem zitten en hield hem tegen de grond gedrukt. 'Zometeen zien ze je nog en pakken ze je, van een afstand zijn ze leuk maar je weet maar nooit wat ze doen als ze je zien' fluisterde ze.

Armand haalde zijn schouders op 'Er is niks hoor' antwoorde hij. 'Kom, we gaan verder' zei hij met een knipoog en hij leidde haar naar de rand van het bos.

'Sorry, ik bedoelde als ze weg zijn.' Kreunde hij. 'Wil je nu van me af gaan?''

'Zei jij dat niet?' Vroeg ze aan hem terwijl ze met hem meeliep.

Jayden zuchtte opgelucht en rolde van hem af. 'Jaja, waarschuw me dan voortaan even' mompelde ze boos.

Armand schudde zijn hoofd 'nee, hoezo? Ik zei niks..' antwoordde hij. Hij duwde haar het bos zachtjes uit en knikte 'Dit is het' zei hij vrolijk terwijl hij over het meer keek. 'Wat hoorde je dan? De bomen?'

Hij klom overeind en klopte zijn broek af. 'Ze zijn weg. Nu kan ik het laten zien. ' Zei hij vrolijk alsof er niets aan de hand was.

Evita keek hem boos aan. 'Houd je me voor de gek ofzo? Ga jij ook nog liegen, net als Mila? Dan hoef ik jou ook nooit meer te zien. Iemand zei 'howdy' en jij bent de enige hier samen met mij? Wie kan het anders zijn? De kabouters?' Zei ze sarcastisch.

'Ik hoorde sirieus niks, word nou niet ineens zo boos'antwoorde hij chagerijnig en hij liet haar los. 'Ik ben geen buikspreker ofzo, ik weet ook niet wie het gedaan heeft, wie wat gezegt heeft' zei hij geïriteerd en hij liep door naar de steiger waar hij op de rand ging zitten.

Jayden haalde diep adem en luisterde goed 'Ik blijf nog even hier denk ik' mompelde ze.

'Goed.' Zei Puck en hij liep naar het tuinhuisje. Hij klom behendig op het hek en bleef daar even zitten. 'Ben je er klaar voor?' Veoeg hij aan Jayden.

Evita keek hem boos aan en ging ook op de steiger zitten. 'Nou ik hoorde het toch echt.' Zei ze eigenwijs.

Jayden keek om zich heen, maar wilde niet achterblijven, ze moest zich bewijzen dat ze het kon en aandurfde. Voorzichtig kwam ze uit de bosjes en ze keek naar Puck. 'En toch geloof ik niet dat jij dat kan' zei ze met een grijns.

Armand bromde 'Zometeen ga je nog denken dat er aliens rondlopen' antwoorde hij bot.

'Een, twee, drie.' Telde Puck af. Daarna zette hij zich af en hij sprong van de hoge reling af. In de lucht draaide hij rond zodat hij op zijn voeten terecht kwam, maar door de hoogte en de vaart die hij had deed pijn en foeterend ging hij zitten. 'AU!' Riep hij hard en hij beet op zijn lippen.

Evita wierp hem een vernietigende blik toe en boos ging ze met haar rug naar hem toe zitten. 'Stik toch in die pony van je.' Mompelde ze.

Jayden wachtte af maar scvhrok toen hij zo hard Au riep. 'Shhht, de mensen zijn nog steeds in de buurt sufferd' riep ze snel naar Puck en ze rende op hem af. 'Die jongen heeft erop getraind, je kan het nu gewoon nog niet, misschien komt het nog.' Zei ze geruststellend maar van dat laatste meende ze niks.


Armand zuchtte 'Zal ik zeker doen' zei hij sarcastisch en hij veegde z'n haar weer in oud model. Waarom vertrouwde hij haar toch ook al was ze nu boos.. nee het kon niet, hij kon haar misschien niet vertrouwen, zometeen zou ze alsnog alles tegen mila zeggen of tegen andere mensen. Hij twijfelde.