Evita's kamer

'Je komt uit Amerika?' Zei Evita verrukt. 'Wat cool! Ik kom uit Spanje, heb ook in Duitsland gewoond en ben eigenlijk later naar deze streek verhuisd, ik woonde hier dus al.' Legde ze uit. 'Ik zocht gewoon een goed onderkomen, en dit leek me wel geschikt. Ik zoek hier ook werk.' Ze glimlachte.

'Ooh, wauw! Is het leuk in Spanje? Mijn oma en opa zijn daar een keer naar toe geweest, en ze vonden het zo mooi.' Ze werd helemaal vrolijk toen ze over haar familie praatte. 'Maar waarom ben je niet weer naar Spanje gegaan dan?' Vroeg ze geïnteresseerd.

Ze glimlachte. 'Mijn vader.. hij hield niet zo van Spanje.' Zei ze naar waarheid, maar ze liet wel wat weg.

'Oh, oke..' Taylor nam aan dat dit korte antwoord betekende dat ze er niet meer over kwijt wou. 'Weetje, ik denk dat ik even mijn spullen ga uitpakken. Anders blijven ze vast weer heel lang ergens in een hoekje staan.' Ze stond op en streek haar spijkerbroek recht.

'Oh.' Zei Evita. Ze ging rechtop zitten. 'Is goed, succes hé.' Ze glimlachte naar Taylor maar had zelf niet zo zin meer om te helpen. Het kwam door haar vader. Hoe zou hij het hebben, vroeg ze zich af.

Taylor liep langzaam de kamer uit en bij de deur bleef ze even staan. 'Enne, je kamer is echt heel leuk'.

'Bedankt.' Evita wierp Taylor nog een laatste glimlach toe. Ja, Taylor was aardig, maar Evita werd wel een beetje gek van het net of doen of ze heel vrolijk was. Ze was het niet. Nu ze hier zo alleen was miste ze haar moeder des te meer.

Later

--
Evita zat vermoeid van een drukke dag rustig een boekje te lezen en ze neuriede een wijsje. Er waren leuke dingen gebeurd, jazeker, maar de ruzie met Mila kostte haar veel energie en ze merkte ook dat ze meer en meer moeite moest doen om 'vrolijk' te blijven.

Mila had erg tegen dit moment opgezeten, maar ze wilde het ook afsluiten. Evita zou haar nu vast wel vergeven. Ze had immers een gloednieuwe jurk voor haar in elkaar genaaid. De jurk was erg mooi vond Mila zelf, hij leek op de oude jurk maar bevatte toch wat meer details, het liefst had ze hem zelf gehouden.
Mila liep naar de deur die gesloten was. Ze had Evita nergens anders in het huis kunnen vinden, en meestal was iedereen na het eten op zijn kamer. Ze was zenuwachtig, daarom checkte ze haar kleding nog een keer, haalde wat kreukels uit haar blousje en gunde haarzelf geen tijd om zich te bedenken. Ze klopte drie keer op de deur en wachtte gespannen af.

Evita keek op en vroeg zich af wie het was. 'Binnen.' Zei ze, gemaakt opgewekt. Ze hield zo van haar momentje voor zichzelf en het werd nu al verstoord.

Mila deed voorzichtig de deur open, Evita zat met een boekje op haar schoot te lezen. Ze keek evita aan met onschuldige ogen en liep langzaam in haar richting. 'ik eehm.. ik heb een cadeautje voor je.' ze haalde de jurk achter haar rug vandaan, en ze glimlachte . Ze was erg benieuwd naar haar reactie.

Evita liet het boek uit haar handen vallen toen ze Mila zag en raapte het gauw op. Toen ze de jurk zag betrok haar gezicht. Het was niet de jurk van haar moeder... Mila kwam gewoon een jurk showen. De opschepper 'Oh, mooi hoor.' Zei ze snel en ze ging door met lezen.

Mila begreep het niet. 'hij is voor jou hoor, ik heb hem speciaal voor jou gemaakt.' zei ze. Ze legde de jurk neer op Evita's bed. 'Evita, luister.' Nu kwam het moeilijke gedeelte, toegeven aan een fout die ze had gemaakt. Ze zuchtte diep. ' het was helemaal niet mijn bedoeling om je jurk stuk te maken. Echt niet. en toen dacht ik dat de beste oplossing was door hem mee te nemen en hem te maken. Wat dus eigenlijk helemaal niet de beste oplossing was. het spijt me echt heel erg, ik had het gelijk moeten zeggen.'

Evita legde het boek weg en zuchtte even. Ze keek naar de jurk. Ja, hij was mooi, prachtig zelfs. Maar ze wilde de jurk niet hebben. 'Bedankt voor de moeite, maar ik hoef je jurk niet.' Zei ze. Ja, de jurk aannemen betekende ook dat ze Mila zomaar vergaf, en dat wilde ze niet. 'En tsja, over je actie, dat was stom ja. Je had het me meteen moeten vertellen. Dan had ik hem zelf kunnen laten maken.' Zei ze koeltjes.

Mila was verbaasd. 'Oh oke, als je maar weet dat het me spijt.' Ze keek naar de jurk en toen weer naar Evita. 'ik hoop dat we gewoon weer normaal tegen elkaar kunnen doen.' Ze hoopte echt dat dit weer ging gebeuren want ze was dit gedoe helemaal zat aan het worden. ze keek Evita verwachtingsvol aan.

Ze haalde haar schouders op. 'Prima.' Ze ze nonchalant. Normaal doen kon ze wel. Mila had haar iets aangeboden. Dat was goed. Maar vergeven deed ze Mila niet. Mila meende het toch niet echt. Alles wat die deed was voor zichzelf. Evita keek nog een keer naar de jurk. Ja, hij was mooi. Maar haar eigen jurk kreeg ze nooit meer terug.

Mila had er wel iets meer van verwacht, ze had toch sorry gezegd? waarom deed Evita dan nog zo afstandelijk? Ze voelde zich ongemakelijk en wist zichzelf geen houding meer te geven. 'Eehm oke, nou dan ga ik maar weer eens.' ze maakte aanstalten om te vertekken, maar de jurk nam ze niet mee.

Evita knikte. 'Is goed. Nou, nog succes met ontwerpen hè.' Zei ze vriendelijk tegen Mila. Ze had immers beloofd aardig te blijven. Snel pakte ze haar boek weer en ze trok haar knieen op. Ze ging verder met lezen en keer vanachter haar boek nog wel van Mila naar de jurk en terug. Mila nam de jurk niet mee, zo leek het.

'Dankjewel.' mompelde ze. Ze had dit moment heel anders verwacht, maar ze wist ook wel dat er tijd voor nodig was om weer een gewone vriendschap op te bouwen. Ze deed zachtjes de deur dicht.

Evita liet haar geforceerde glimlach vallen en zuchtte. Mila... ze mocht haar gewoon niet meer. Ze was boos, stelde zich misschien een beetje aan tegenover Mila maar zag nu haar slechte kanten... dat waren er veel. Ze stond op van haar bedbank en pakte de jurk. Ze bekeek het kritisch maar hing het uiteindelijk toch maar tussen haar kleren in de kast. Bewaren kon geen kwaad.

toen Mila weer op de gang stond voelde ze zich opgelucht. Zij had alles gedaan wat ze kon doen, alleen nu was het de vraag of ze echt weer normaal tegen elkaar konden doen. Ze haalde haar schouders op, het lag nu niet meer aan haar, Evita had nu niet meer het recht om boos op haar te zijn. Daar was ze wel blij om, ze huppelde naar haar kamer en ging aan haar naaimachine zitten.

Evita ging weer op haar bed zitten en pakte haar boek weer. Eindelijk kon ze weer even op zichzelf zijn. En Mila... daar moest ze dan maar aardig tegen gaan doen. Maar haar vergeven? Evita wist niet of ze dat wel kon.