De lange trap.

Ze maakte voor de grap nog een buiging en kwam weer overeind, haar haar zat wild en door de war. Ze haalde een elastiekje van haar hand en bond het vast in een paardenstaart. Ze werd blij van de opmerking die hij maakte, hij vond haar cool. 'Dankjewel.' zei ze. 'Jij bent ook cool hoor!' en ze moest lachen.

'Mooi' zei hij lachend. 'Dus, wie is er hier nog meer allemaal... Ik wil ze eigenlijk wel ontmoeten, vinden hun het eigenlijk wel goed als ik hier kom wonen?' Zometeen mocht het niet en dan kon hij meteen weer vertrekken. Naja, niet aan denken.

'Ohja, ik zal het ze even vragen!' zei ze 'Dan ben ik zo weer terug, ik hoop dat ze allemaal thuis zijn. Kijk maar vast even rond hoor!' en ze liep naar boven, de meeste kans dat ze op hun kamers zouden zijn.

'Oke.' zei hij. Hij liep een beetje rond, bekeek een paar spulletjes. Toch voelde hij zich niet helemaal veilig hier, zonder Mila. Hij kende niemand en hij was hier nog nooit geweest. Een beetje ongemakkelijk bleef hij onderaan de trap op haar wachten.

Na vijf minuten liep ze weer naar beneden. 'Ze vinden het goed hoor!' zei ze blij. Ze zag hem bij de trap staan wachten. 'Alleen..' ze beet op haar lip. 'Nouja, je kamer is gebruikt als opslaglamer dus die staat nog vol met spullen enzo. Maar ik kan je helpen opruimen als je dat wilt?'

Blij was hij toen hij haar weer zag. Met goed nieuws! Ze was zo vrolijk, het was aanstekelijk. 'Oh, prima! Ik slaap overal. Wijs jij de weg, mevrouw?' vroeg hij met een deftige stem. Hoewel hij ook benieuwd was hoe de anderen eruit zagen, had hij toch meer zin om bij haar te blijven. Het voelde al meteen vertrouwd bij haar.

Ja natuurlijk.' en ze stak haar arm door de zijne zodat ze gearmt liepen. 'Volgt u mij maar!' en ze liep naar de trap. Het leek wel of ze hem al jaren kende, in ieder geval zo voelde het.

Dave lachte. Vrolijk liep hij mee met Mila. Toen ze de trap op waren gelopen en een kamer voorbij liepen bleef hij staan. 'Van wie is die kamer?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij draaide zijn hoofd om naar Mila en keek haar vragend aan. Misschien was daar wel een huisgenoot die hij kon ontmoeten..

'Oh die is van Armand. Maar die wil meestal niet gestoord worden..' zei ze, ze wilde helemaal geen andere ontmoeten. Ze trok hem gauw mee 'Kijk' en ze opende een deur 'Dit is jouw kamer.' Er kwam een muffe lucht uit de kamer toen ze de deur open deed en het stond volgestapeld met dozen. Het zou minstens twee dagen duren voordat hier een fatsoenlijke klslaapkamer van gemaakt kon worden. 'Eehm ja.. een soort van dan.'en ze moest zuchten.

Nou, dat zag er niet verkeerd uit. Een paar dozen wegzetten, matras op de vloer en hij was blij. Hij liep een rondje in de kamer en met zijn armen wijd keek hij naar Mila. 'Super. Jij bent echt lief, kom hier.' zei hij grijnzend.

Ze schudde lachend haar hoofd, 'doe je echt zo lief of wil je alleen dat ik je kom helpen sjouwen?' vroeg ze sarcastisch. Ze liep dichter naar hem toe, ze vond het wel leuk om hem een beetje te plagen.

Dave glimlachte. Hij sloeg zijn armen om haar heen en fluisterde in haar oor.'Dankje, voor alles. Ik ben je echt wat verschuldigd denk ik.' Hij keek haar in de ogen en trok zijn handen weer terug. 'En je mag ook wel helpen hoor!' zei hij.

Oef wat was hij gespierd en sterk zeg, dat was nog eens een echte man die haar.zojuist een knuffel gaf! 'Graag gedaan, en ik help je wel hoor.' ze pakte al een doos op en liep er een klein stukje mee 'Jeetje, wat zwaar is dit zeg!' en ze voelde een pijnscheut door haar rug trekken. Ze gooide de doos weer op de grond en wreef met haar hand over haar rug.

Dave had al een doos opgepakt en liep achter Mila aan toen hij zag dat haar rug pijn deed. Hij liep naar haar toe. 'Hier, neem deze anders maar. Deze is niet zo zwaar.' Zei hij, en hij gaf haar zijn doos. Zelf pakte hij haar doos van de grond. Hij was inderdaad zwaar. 'Waar moeten ze eigenlijk naartoe?'

'Oh oke.' zei ze dankbaar. 'We zetten ze zo nodig maar even op de gang neer. dan verplaatsen we ze morgen wel ergens anders heen.' Mila keek uit het raam, het werd al schemerig. Ze pakte nog wat andere dozen en zette ze op de gang. Er was al een open ruimte ontstaan op het kamertje waar gemakkelijk een matras paste. 'Zo.' en ze veegde over haar hoofd.

'Hey, heb je iets van een matras ofzo over ?' Met een matras was hij tevreden. Ook bij hem liep er war zweet over zijn rug. Toch deed hij zijn shirt niet uit, dat was een beetje raar, of niet ?

Mila dacht na 'Pfff volgens mij ligt er op de zolder een. Ik haal hem wel eventjes.' en ze liep naar de zolder. Er lag inderdaad een matras, een beetje muf maarja. Snel gritste ze ook nog een deken en kussen mee die erbij lagen en ze liep weer terug naar Dave.'Een vijf-sterren hotel voor meneer.' en ze gooide alles in het midden van de kamer.

'Super, nou jij hebt wel genoeg gedaan.' Zeihij en hij lachte. 'Nog een keer bedankt.' Dankbaar was hij. Voor hetzelfde geld had hij vanacht weer in het bos moeten slapen, echt lekker was dat niet.

'Geen dank.' zei ze terwijl ze naar de deur toe liep 'Nou als er iets is.. ik ben op mijn kamer.' Ze keek hem aan, wat was hij toch charmant. 'Weltrusten voor straks.' zei ze liefjes en ze sloot de deur voorzichtig.

'Jij ook.' zei hij zacht. Ze hoorde het vast niet meer. Met een heerlijk gevoel in zijn maag liet hij zich op zijn bed vallen. Met zijn handen onder zijn hoofd staarde hij naar het plafond.

~ Een poosje later ~



Mila lag in bed naar het plafond te staren. Het was een uur of twaalf en ze kon niet slapen. Ze zuchte, en ging anders liggen met haar hoofd naar de deur. Zou Dave al slapen? Vast wel, hij had een zware dag achter de rug. Zou ze even bij hem moeten gaan kijken? Ze twijfelde, wat had ze daar te zoeken, maar toch wilde ze zeker weten dat alles goed met hem ging. Ze stond voorzichtig op en liep met muizenvoetjes de gang op. Eenmaal bij Dave's deur aangekomen begon ze zich af te vragen waar ze mee bezig was. Ach, ze ging toch gewoon even bij hem kijken, daar was niks ergs aan. Ze opende zijn deur en zag een donker gestalte in het midden van de kamer liggen'Dave?' fluisterde ze 'Ben je nog wakker?' en ze wachtte vol spanning af.