De lange trap.

Armand liep een beetje in gedachten verzonken met haar mee naar het huis. Nog steeds twijfelde hij en hij wist niet of dat goed was dus twijfelde hij daar ook weer over. Hij grijnsde en keek vanonder zijn pony naar haar. 'Trouwens.. even een vraag.. kun je mijn ogen door pijn haar heen zien?' vroeg hij een beetje bezorgd.

Ze keek even om en keek hem niet-begrijpend aan. Ze had het gesprek tussen hem en Kumiko immers niet bijgewoond. 'Ohja, helemaal vergeten!' Zei ze toen en ze liep naar hem toe en deed vrtozuchtig zijn pony uit zijn ogen. 'Ik knip hem nog eens af hoor.' Ze ze als grapje.

Armand grijnsde even 'Ik bedoelde eigenlijk dat als mijn haar voor mijn ogen hangt of je dan mijn ogen kan zien...' legde hij snel en kort uit. 'Haha waag het niet' antwoordde hij lachend en hij liep verder, ze waren bijna bij het huis.

'Ik pak meteen een schaar!' Zei ze lachend en ze rende een stukje vooruit. 'Maar nee, anders had je net zo goed je haar voor je ogen kunnen hebben toch.' Zei ze een beetje dommig.

'Haha, laat maar' zei hij lachend en hij rende met haar mee en greep haar om haar middel 'Doe maar niet' zei hij plagend. Hij gooide de deur van t huis open en trok meteen zijn stinkende shirt uit om die in de wasmand te gooien. 'Tot zo' zei hij en hij gaf haar een kus op haar wang om vervolgens een douche te nemen.

Evita legde glunderend een hand op haar wang om vervolgens te gaan zitten en een tijdschrift te lezen. Nouja, van lezen kwam het niet veel. Ze bladerde een beetje op zoek naar verliefde stelletjes.

Droevig liep Dave vooruit. Hij had geen idee waar hij naar toe ging, of waar hij heen moest gaan nu hij niet meer ondergronds kon. Hij kwam uit bij een hele lange trap en telde langzaam de treden toen hij omhoog liep. Hij was alles kwijt, Jayden, zijn vrienden, zijn huis, zijn familie... Hij ging op de trap zitten. Hij moest nadenken. Met een zucht wreef hij over zijn gezicht. Anders werd hij maar gewoon een bosbewoner, dan kon hij de enano's in ieder geval nog zien.

Mila sloot de buitendeur en sloeg haar jas dicht, het was best frisjes. Ze moest de container buiten zetten, het was haar beurt. ze haatte het want je moest altijd ver lopen met dat stomme ding voordat je bij de straat was. 'Aahg rotweer!' mompelde ze. Ze liep naar de trap en tot haar grote verbazing zag ze daar iemand zitten. 'Eehm hallo?' hij zat met zijn rug naar haar toe maar ze wist zeker dat dit niet Armand was, die had ander haar. Wie was die jongen?

Verschrikt keek Dave over zijn schouder. 'Oh, hoi.' Het meisje had mooi blond haar en een knap gezichtje. Hij stond op en draaide zich om. 'Ik ben Dave.' zei hij. Hij vroeg zich echt af waar al die mensen woonden, vast dichtbij, want anders waren er niet zo veel in de buurt. Hopelijk kon zij hem helpen met een slaapplaats zoeken.

Mila schrok. Wow wat was hij knap en aantrekkelijk en zo gespierd! 'Oh hoi Dave, ik ben Mila.' en ze lachte naar hem. 'kan ik iets voor je doen?'

Dave lachte terug. 'Ja, nou eigenlijk.. Ik zoek een plaats om te slapen, want' moest hij wel vertellend dat hij een enano was geweest? Mila wist het vast toch al van de enano's, dus waarom ook niet. 'Want ik was eerst een enano, maar toen ik bij de boom en er gif op me viel, werd ik een mens. Ik heb nu echt geen idee waar ik moet blijven.' zei hij droevig. Hij wreef met zijn hand over de achterkant van zijn hoofd.

Ze keek verbaasd, was Dave een enano? 'Eehm bedoel je met enano een minimensje?!' riep ze naar hem uit en haar ogen begonnen te fonkelen. Ze had dus toch gelijk, ze bestonden! ze sprong in de lucht 'Zie je wel Evita, ze bestaan echt!!' schreeuwde ze. Ze was zo opgelucht ' sorry, ik liet me even gaan.. Maar je werd dus je een mens omdat er gif op je viel?' het klonk belachelijk maar waarom ook niet dacht ze, als ze echt bestonden kon dit er ook nog wel bij..

Dave lachte. 'Ja, ik denk het, een minimensje.' Zei hij met een grijns. 'Ja, eens per jaar gaat de grote boom lekken, en dan komt er oranje spul uit ofzo. Als een enano dat op zich krijgt dan wordt hij een mens en ook andersom.' Het klonk eigenlijk best onwerkelijk, maar vroeger dacht hij ook dat mensen niet bestonden. Het leek alsof alles mogelijk was tegenwoordig. Bestond er dan ook een tandenfee? Het meisje was grappig, ze was nergens bang voor. 'Dus.. Wat doe je eigenlijk?' Zei hij en hij wees naaar de container.

'Ooh wat leuk, en jij kreeg dat spul dus op je?Deed het pijn?' en ze trok een vies gezocht. 'Maar waarom rende jullie voor mij weg toen jullie in het huis waren? Zo eng was ik toch niet?' en ze deed haar haar naar achter. 'Ach ik moet de container bij de weg neerzetten dan haalt een vrwachtwagen het afval op.' en ze keek hem aan, ze vroeg zich af of hij als enano ook zo knap was als nu.

Ze was echt leuk! Onverschillig stopte hij zijn handen in zijn zakken en lachte naar haar. 'Nee, het deed geen pijn, daarna pas. Ik lag helemaal te shaken!' zei hij. 'Hoe bedoel je wegrennen? Ik heb verders nog nooit een mens gezien. Maar als het iemand anders was, was het vast omdat we al vanaf we klein zijn worden bang gemaakt met mensen. Het zijn net reuzen voor ons! Nouja, voor hun...' Hij keek haar droevig aan. Hij knikte weer naar de container. 'Ik loop wel even met je mee.' zei hij. Haar mooie gezicht kon hij nu nog beter zien doordat haar haar achter haar oor zat.

'Aha dus jij was het niet die ik tegenkwam, gelukkig maar hoor want ik had je anders bijna dood gemaakt en dat zou jammer zijn!' grapte ze en ze keek hem aan. 'Ach ja je mist ze vast ja, maar hier is het ook leuk toch? Je kan een kamer krijgen in het huis en ze nog steeds opzoeken..' ze zag hem droevig kijken, en klopte hem op zijn schouder 'Gaat het?'

Dankbaar glimlachte hij. 'Ja, ik mis ze wel, maar ik denk dat ik hier maar aan moet wennen.' Hij werd helemaal opgevrolijkt door haar! 'Serieus? Mag ik in jullie huis wonen? Hoeveel mensen wonen daar?' Hij was supernieuwsgierig. Weer wat nieuws! 'Bedankt hè!' zei hij en hij gaf haar een knipoog. Ze flirte duidelijk ook met hem en dat vond hij leuk.

Mila moest blozen en pakte een plukje haar en draaide haar vinger er omheen. 'Van mij mag je er wonen hoor.' zei ze terwijl ze de container vooruit duwde. 'Graag zelfs, het is zo saai namelijk.' en ze moest lachen 'Als de rest het tenminste ook goed vindt..We zijn met vijf, vier meiden en een jongen.' Hij was echt leuk vond ze.

Hij zag dat ze moest blozen en glimlachte. 'Oh, wie is die jongen dan? Hoe houd hij het uit met alleen maar meiden?' grapte hij. Van al deze vrolijkheid vergat hij haast dat hij iedereen miste. Hij miste Jayden nog wel het meest, en dat was raar. Hij merkte dat hij het meisje leuk vond, maar je kunt toch niet twee mensen, of een mens en een enano, tegelijkertijd leuk vinden? 'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg hij geïnterreseerd.

'Armand.' lachte ze, 'Maar hij is nogal.. tja naar mijn mening apart.' ze keek hem verbaasd aan met open mond. 'Ah!' ze moest lachen en schudde haar hoofd. 'vergeet je dingen zo snel jochie?! Ik heb net gezegt dat ik Mila heet.' en ze gaf hem een duw.

Oh, wat een blunder! Schamend keek hij naar de grond. 'Ohja, sorry Mila.' Hij was wel heel benieuwd naar het huis. 'Kom, ik wil zo graag het huis zien!' kletste hij over zijn blunder heen. En hij gaf haar een klein duwtje terug.

lachend schudde ze haar hoofd en ze zette de container neer bij de weg. 'Kom dan laat ik het je wel zien en ze liep terug. 'Hoelang ben je eigenlijk al mens? je hebt toch niet buiten geslapen he?!'

'Nah, vannacht sliep ik onder de boom. Ik denk dat ik hoopte dat het toch nog zou veranderen...' Vanochtend was hij wakker geworden en had hij meteen gecheckt of het een droom was. Dat was het niet. Hij was nog steeds even groot als de avond ervoor, en toen had hij voor het eerst sinds vijf jaar toch even gehuild. Hij had zijn tranen niet kunnen bedwingen. Voor dat alles was zijn leven gewoon perfect, maar nu was daar niets van over. Nu kon hij eindelijk het huis zien. 'Wow, dat is echt een groot huis! Dat er maar zo weinig mensen in wonen.' zei hij.

ze keek met medelijden naar hem. Hij moest het wel koud hebben gehad. 'Ja het is inderdaad groot.' Ze hoopte dat de rest het ook goed vond als hij erbij in kwam trekken, waarom zouden ze nee zeggen? Op deze manier kon hij toch nog in de buurt blijven van de enano's en bij haar.. Zo moest ze niet denken maar ze deed het toch. Ze vond hem erg leuk en misschien werd het nog wat.. Ze kwamen aan bij de voordeur en deed hem open 'Welcome home!' zei ze vrolijk.

Dave lachte. 'Thank you my lady.' zei hij elegant. Hij keek om zich heen en zag heel veel tegelijk. Hij stapte over de drempel en keek naar achteren, waar Mila stond. 'Dit is echt cool, jij bent echt cool. Bedankt.' zei hij.