De lange trap.

Armand was op deze ochtend zijn hardlooproute aan het nemen, hij was net bij de lange trap aangekomen dat leek hem vanaf de eerste keer een goede training om deze trap helemaal op te rennen. Hij glimlachte even en begon toen omhoog te rennen.

Evita was bezig met een lange wandeling door de prachtige tuin toen ze Armand tegenkwam. Hij was aan het hardlopen en het zag er best sexy uit, zijn tshirt die tegen zijn lichaam plakte van het zweet. Evita werd er een beetje opgelaten van: de woorden van Taylor gonsden nog door haar hoofd en ze wist niet goed wat ze nu doen moest. 'Hoi!' Zei ze vrolijk en ze zwaaide naar hem.

Armand concentreerde zich nogal op de traptreden en zag ineens Evita staan, haar mond bewoog en het zou wel een soort van Hoi zijn ofzo. Hij trok één oortje uit zijn oor en keek haar aan 'Hey' antwoordde hij licht hijgend.

'Lukt het?' Vroeg ze en ze glimlachte naar hem. 'Stoor ik?' Ze liep naar hem toe en ze werd met elke stap zenuwachtiger. Wat nu als Taylor gelijk had hé.... ze keek naar hem en voelde lichte blosjes opkomen.

'Het gaat prima hoor' zei hij met een grijns en hij keek haar even aan 'Al ruik ik niet zo lekker' zei hij plagend. 'Nee hoor, ik doe dit elke dag dus het maakt een dagje niet uit hoor dat ik het niet helemaal heb gerend' zei hij met een knipoog en hij hijgde nog even uit.

Ze knikte en ging naast heb staan. Ze leunde tegen de trap aan en keek naar beneden. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Armand. 'Uhmm.. wat was er bij de hangmat aan de hand?' Begon ze maar om een gesprek te beginnen. Ze had haar naar gehoord, en ook boze woorden. Ze was nu eenmaal nieuwsgierig aangelegd.

Armand moest even nadenken waar ze het over had en hij haalde zijn hand even door zijn haar 'De hangmat?..' zei hij nadenkend en toen schoot het hem tebinnen, van Kumiko, zijn vader en op een of andere manier ook de heerlijke geur van de broodjes. 'Nou.. niks belangrijks' mompelde hij met neergeslagen blik. 'Hoe weet je er eigenlijk van?' vroeg hij toen met een doordringende blik.

'Oh, gewoon ik hoorde mijn naam vallen.' Zei ze beschaamd. Had ze nu een persoonlijk gesprek afgeluisterd. 'Het is niet erg hoor, maar ik vroeg het me af.' Ze bloosde alweer. Ze dacht aan de piano en hoe ze zo samen zaten piano te spelen. Misschien had Taylor gelijk.

'J-je gaat niet menen dat je om de hoek stond' zei hij met een boze ondertoon. Hij fronste een beetje en dacht terug wat hij allemaal gezegt had en het bange gevoel kwam weer een beetje terug.

Ze schrok van zijn reactie. 'Hoezo, ik weet niet wat er is gebeurd daar, echt niet ik hoorde alleen mijn naam dat is alles.' Zei ze en ze probeerde hem rustig te maken. 'Het maakt niet uit hoor, je hoeft het echt niet te vertellen.' Zei ze en ze sloeg onhandig een arm om hem heen.

Een verbaasde blik kwam in zijn ogen toen hij Evita's arm voelde. Hij snapte niet wat ze nou wilde. 'Evita? Is er iets?' vroeg hij kalm.

Ze slikte. Het moest nu he.. 'Sorry van bij de piano.' Zei ze toen en ze keek hem aan met een glimlach. Hij moest het nu wel begrijpen. In ieder geval, dat hoopte ze.

'Nee, het spijt mij, ik had je nooit een kus moeten geven... ik had moeten weten dat je niks wilt en dat het te onverwacht was' zei hij toen met neergeslagen blik. 'Vergeten en vergeven?' vroeg hij toen met een glimlach en een schuldige blik.

'Nee dat bedoelde ik niet!' Flapte ze eruit en ze werd nu echt knalrood. Verlegen keek ze naar beneden. 'Ik bedoel..' Ze keek hem aan en voelde toen opeens dat zij de sterke hier was. In een opwelling boog ze haar hoofd naar hem toe en ze gaf hem voorzichtig een kus.

Armand was het deze keer die terugschrok, hij wist niet.. hij dacht dat.. wat was dit.. Hij keek haar even geschrokken aan. Hij wist het niet meer, hij had het geaccpeteerd dat ze hem niet leuk vond en hij dacht dat het toen een opwelling was geweest. Hij keek haar nog steeds aan en twijfelde, als hij haar zou zoenen dan zou het sirieus zijn en hij wist niet of hij dat wel wilde? Ach, het kon hem niet schelen. Hij glimlachte kort en drukte vervolgens een kus op haar lippen.

Toen Armand haar een kus terug gaf vulde Evita's hele lijf zich met blijdschap. Ze kreeg een rare kriebel in haar buik en gaf hem nog een zoen. Haar verlegenheid was helemaal weg, het was alsof ze zong, maar dan... misschien wel beter.

Armand sloeg zijn armen om haar middel en trok haar dichter tegen zich aan. Hij verbaasde zich erover hoe goed dit voelde en hij wilde haar niet meer loslaten. Hij trok zich terug en leunde met zijn voorhoofd tegen dat van haar. 'Dus..' begon hij met een grijns.

Evita wilde eigenlijk dat er geen einde aan kwam, onder andere omdat ze nu natuurlijk uitleg moest geven. 'In de danszaal... ik moest er gewoon eerst over nadenken.' Legde ze uit.

'Hmmhmm, leg het later maar uit' mompelde hij bevestigend en hij kustte haar weer. Het was zo vreemd, maar het voelde zo goed. Opeens merkte hij dat hij eigenlijk heel smerig was met al dat zweet aan z'n shirt.

Op hetzelfde moment rook Evita het ook en ze trok lachend een vies gezicht. Normaal gesproken was ze echt van de luchtjes, als iemand stonk was dat echt een afknapper net als uiterlijke verschijning. Daarin was ze echt Spaanse. Armand had dat allemaal niet, maar het maakte bij hem minder uit. Toch ging ze niet meer tegen heb aan staan.

Armand zette lachend een stap naar achteren 'Weet je, het lijkt me beter als ik eerst een douche neem' zei hij verontschuldigend en zijn wangen waren wat roder gekleurd, o hemel wat een afgang dacht hij bij zichzelf.

'Anders lopen we samen terug.' Zei ze lachend. Het leek haar wel het beste idee als ze nog langer bij hem wilde zijn. Maar... was het nu serieus? Veoeg ze zich wel af.

Armand grijnsde 'Graag' antwoordde hij. Wat had hij gedaan om welke reden, hij was best in de war, maar misschien kon hij het best proberen om een relatie met haar te hebben? Hij wist het niet zeker maar voor nu was het goed. Eerst douchen en dan verder kijken.

Ze wandelde alvast richting het huis maar niet zo hard zodat hij naast haar kon lopen.