De wijnkelder.

Puck ging naast haar zitten en zweeg. Hij dacht onbedoeld toch weer na over Jayden en hij. 'Ik heb je echt laten zitten he, met Sofia en mijn nieuwe vrienden.' Zei hij plotseling en hij keek haar oprecht aan. Het was een nu-of-nooit moment, anders zou hij misschien nooit zijn excuses meer kunnen aanbieden.

Jayden luisterde naar Puck en zuchtte 'Ja dat heb je' antwoordde ze eerlijk en ze keek hem niet aan. Gingen ze het er nu over hebben? Op deze gevaarlijke plek.. ze wilde niet dat ze nu ruzie kregen en alleen door het huis moesten, dat hij haar achterliet of zij hem. Haar gedachten sprongen over naar Puck en hoe leuk het vroeger was en hoe verpest alles nu was.

Hij friemelde aan zij tshirt. 'Het kwam door Evan. Ik was heel onzeker, en bang. Ik had jou maar ik besefte het niet, ik wilde er ook bij horen en niet meer de loser zijn. Ik dwong mezelf te veranderen, Evan... hij sloeg jou om mij, ik heb alles gezien, ik vond dat er een einde moest komen, voor jou was het ook alleen maar beter.' Hij slikte, de waarheid was confronterend. 'Ik had tegelijkertijd niet door wat het met jou deed, ik dacht niet meer aan je en was alleen met mezelf bezig. Het... het spijt me echt oke?' Hij keek haar treurig aan. 'Als we hier uit komen, vertel het niet aan anderen, ik vermoord je. Maar als we hier niet uit komen he, als.... dan weet je ten minste, het spijt me vreselijk.' Zei hij schor.

Jayden wilde van te voren al nee zeggen, maar luisterde naar alles wat hij vertelde. Evan was inderdaad vreselijk geweest, maar nu was hij echt een goede vriend. 'Ik zei toch dat je veranderde, maar je wilde me niks vertellen' zei ze gekwetst. Ze schrok.. hij had alles gehoord wat ze over hem tegen Evan had gezegt die keer 'Dus... je hebt echt alles gehoord en gezien?' zei ze zacht 'En je hebt me helemaal niks gezegt? Helemaal niks? Een beetje zeggen dat je op het laatst pas binnen was komen lopen' siste ze. 'Je was mijn beste vriend, mijn maatje, mijn alles. De enige op wie ik echt terug kon vallen, maar ik had het inderdaad verkeerd. Je loog tegen me om jezelf beter te laten lijken' zei ze nu verdrietig. 'Ik houd m'n mond wel, als dat het waard is' antwoordde ze zacht. Ze keek hem nu aan 'En ik moet geloven dat het je spijt. Nu we één op één zitten en een leugen zo verzonnen is, klaar om de ander te misleiden? Puck.. ik weet niet wat ik hier van moet denken' zei ze twijfelend, boos en verdrietig. Ze was teleurgesteld en boos. Ze zuchtte even, maar bleef hem aankijken.

Hij slikte en er drongen bijna tranen door in zijn ogen. Haar woorden deden pijn. 'Jayden, bedenk eens hoe het voor mij was. Zelfs bij jou was ik de uk. Wat kon ik anders dan het leuk vinden, je was mijn enige vriend. Evan dwong me anders te denken, want ik wist dat ik jou ook zo kwijt kon zijn. Ik heb nu goede vrienden, ik heb Sofia dus het is me wel gelukt. Ik heb je nooit verkeerd behandeld, maar heb je wel minder aandacht gegeven en dat spijt me echt oke, als je het niet gelooft sodemieter maar op.' Zei hij wanhopig. Hij had het geprobeerd. Maar Jayden, die andere Jayden had niets anders dan verwijt na verwijt na verwijt en ze geloofde zijn woorden niet eens. De nieuwe Puck hernam zich. Waar sloeg het eigenlijk op, Jayden om vergiffenis vragen, waarom? 'En geef toe, uiteindelijk gaat het er alleen maar om dat jij geen vriendje kunt krijgen en ik wel een vriendin heb die ook aandacht vraagt!' Voegde hij er opgekropt aan toe.

'het ging niet om de mindere aandacht, het ging erom dat je veranderde, je was niet meer de puck die ik kende. Ik was blij voor je dat Sofia in je leven kwam oke, geloof dat nou maar en nee ik sodemieter verdomme niet op, we zitten in dit klotehuis door jou en ik ga er dus ook samen met jou weer uit of we gaan samen zoeken maar we doen het in iedergeval samen' zei ze. Zijn laatste woorden deden pijn, hij wist het niet, hij wist niet dat ze Dave had. 'Verdomme, rot zelf op, jij weet niks over mijn liefdesleven, jij weet niet dat ik een vriendje heb die gewoon geweldig is. Hij is lang en knap en lief dus ik zou maar snel ophouden met zeggen dat ik geen vriendje kan krijgen want voor je het weet is Sofia al weer weg' zei ze eerst boos maar uiteindelijk moedeloos. Ze maakten nog steeds ruzie, ms ze dat buiten dit huis hadden gedaan dan was er geen probleem, maar nu hier in het huis was ze constant bang en op haar hoede.

'Alsof jij niet veranderd bent, kijk eens naar jezelf, je ziet er niet uit, je bent jezelf niet maar je vind het goed zo. Ik heb dat ook, maar ik ben in ieder geval meer mezelf dan jij het bent.' Zei hij boos, maar ook wanhopig. 'Een vriendje? En wie zou dat dan wezen, denk je echt dat die echt is dan, nee Sofia is echt en ik doe alles voor haar.' Hij stond op en keek zo op haar neer. 'Als je weg wil uit dit huis ga dan, je vergeet alleen wel dat ik dit voor jou deed, om Olivia te vinden?' Hij vergat alles om zich heen.

'Dave is echt' schreeuwde ze bijna tegen hem 'Nee, ik ga niet weg en ja ik weet dat je het voor mij deed.. ik wilde niet over dit alles beginnen, dat was jouw schuld. Nu ik hier ben ga ik niet weg. Ik zie nu in dat ik alles kan doen, ik kan alles maken en niemand houd me tegen, ze steunen me juist. Ik wilde iets anders nadat jij veranderd was, ik wilde het vergeten snap dat dan, alles is nep zoals dat bij jou ook nep is alleen van Dave ben ik echt gaan houden, hij is mijn alles' sprak ze hem tegen.

Zijn blik verstrakte. 'Dave is een smeerlap, en jij bent zijn hoertje.'' Mompelde hij. De woorden van Dave klonken terug in zijn hoofd. 'Hij vertelde mij zelf hoe goed hij chickies kon versieren, ja, meervoud.' Hij kon niet geloven dat hij een van de meisjes van Dave was, hoe kon ze. 'Ik begon er alleen over omdat het me speet, maar laat maar, ik trek mijn excuses in, succes!' Zei hij boos. Hij maakte aanstalten om weg te lopen.

'Niet waar' sprak ze hem tegen 'Ik ben geen hoer, ik ben iemand die is veranderd en meer niet. Toevallig dat hij me altijd al leuk vond.. ik kwam hem tegen nadat ik had besloten om te veranderen en waarom niet meteen een eerste kans aangrijpen he?' vertelde ze hem nu rustig. 'Wacht, alsjeblieft.. we zijn nu niet buiten en we waren weer onze oude ik. Laten we het volhouden zolang het nodig is, doe verder wat je wilt, schreuw naar me wat je wilt, maar hier in dit huis.. alsjeblieft?' zei ze vastbesloten en een beetje bang. Ze pakte zijn hand vast en hield hem bij zich.

Hij trok zijn hand weg. 'Blijf van me af slet.' Zei hij boos. 'Het was zo bijzonder, ik dacht dat het zo kon zijn als vroeger, echt. Maar nee, je bent te veel veranderd.' Het was de oude Puck die sprak, de nieuwe Puck was de hele tijd niet aanwezig geweest. Haar woorden leken zo logisch, het was zijn schuld, het kon nooit meer worden hoe het was, spijt telde niet, begrip bestond niet. Het maakte hem zo verdrietig dat hij het uitte in woede. 'Ik wilde echt terug, echt, en ik wilde dat jij mij voor de verandering ook eens begreep, maar dat heb je nooit gedaan, vroeger ook niet, nooit!'

Jayden zweeg en liet hem los toen hij zich los trok. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen er omheen. 'Had me dat dan gezegt toen of is het dat je het nu pas opmerkt om een bepaalde reden' zei ze zacht. Het deed pijn, het deed altijd pijn. Natuurlijk had ze spijt van dit alles maar hij wist wat Evan gezegt had en het was waar. Ze had anders nooit meer iemand gehad die tegen haar praatte. Ze zou Dave niet opgeven want ze hield echt van hem. Ze woog alles tegen elkaar af om weer te veranderen maar betrapte zichzelf er toen op. Nee nee, er ging niks veranderen, ze was toch gelukkig zo? Nou dan dan moest ze niet klagen. 'Als ik dit niet had gedaan zou er nooit meer iemand tegen me praten, je hebt het zelf gehoord. Misschien ben ik nu te veel veranderd.. dat kan best, maar het is beter zo. Je weet hoeveel pogingen ik gedaan heb om alles weer goed te krijgen, je vond me een irritant huilend kind dat aandacht nodig had, nou prima. Ik heb het nu niet meer nodig zoals je ziet, ik red me prima zonder je. Ik zei inderdaad ook altijd dat je een uk was, maar ik hield van je, natuurlijk wist ik dat je erbij wilde horen, dat kon iedereen zien. Ik heb je ook vaak geholpen vergeet dat niet, maar ja alles is nu vergeten en we leven in het nu en we zijn veranderd dus..' zei ze met haar blik gericht op haar knieën. 'Ga maar als je dat wilt, anders ga ik wel' mompelde ze.

Hij schudde zijn hoofd. 'Je hebt nooit nagedacht hoe het voor mij was. Ik snap niet dat je niet weet hoe onzeker de oude Puck was. Eigenlijk, als je terug kijkt had je het aan zien kunnen komen. Dat gedoe met Evan was al langer aan de gang, dat wist Puck.' Hij praatte over zichzelf in de 3e persoon, hij vocht nog steeds om het achter zich te laten. 'Wat gebeurd is is gebeurd, ja ik ben veranderd toen en het is ook goed geweest. Ik kan het verleden niet veranderen, maar ik wilde dat je me begreep, dat je het me vergaf, maar dat kun je niet, want je bent een bitch geworden. Eerst was ik de enige die tegen je sprak, ja ik sprak nog steeds met je, maar anders. Nu zal ik de enige zijn die niet tegen je spreekt en dat is maar goed zo denk ik, ik hoef je niet meer te zien, ciao.' Zei hij koeltjes. Hij had zijn emoties weg kunnen stoppen, hij was gelukkig niet in huilen uitgebarsten. Hij sprong al één traptrede af.

'Doe nou niet alsof je die persoon zelf nooit bent geweest want dat slaat nergens op.. Ik gaf om die Puck, hij was als mijn tweelingbroertje. Maar goed, voor ons is het over' antwoordde ze vlak. Ze had achter hem aan kunnen gaan, kunnen gaan huilen, zeggen dat het haar speet en dat ze het had moeten zien en moeten begrijpen, maar dit alles deed ze niet, nee. 'Je gaat maar waar je naar toe wilt, maar nu ik eindelijk in dit huis ben... dan ga ik door totdat ik haar gevonden heb... bedankt Puck dat je me hier hebt gekregen' zei ze koppig en zelfverzekerd. Voorzichtig stond ze op en keek ze naar hoe hij naar beneden ging lopen. Ze draaide toen haar rug naar hem toe en keek naar de angstaanjagende grootte van alles om haar heen.

Mila besloot om naar haar kamer te gaan. het was rustig in het huis, ze was nog niemand tegengekomen maar hoorde boven wel iets. ze liep de trap op. op de derde tree ging ze door haar enkel, ze verloor bijna haar evenwicht maar kon zich nog net vasthouden aan de leuning. 'aah, rottrap!' riep ze.

Puck verstijfde. Eerst kon hij zich niet bewegen, maar daarna klom hij snel de trap weer op. Hij kon niets anders,anders zou hij recht in de armen van het mens lopen. Hij keek een beetje verwilderd om zich heen, waar kon hij heen, toen hij Jayden weer opmerkte. 'Er is een mens daar beneden.' Zei hij waarschuwend.

Jayden merkte eerst niet eens dat hij weer terug naar boven was gekomen, en ze hoorde hem ook niet praten. Pas na een tijdje drong het door. 'En ik moet je zeker geloven nu?' zei ze met een spottend lachje, maar ze twijfelde wel. Moest ze dit geloven? Vorige keer dat hij het zei was het nep.. was het nu wel echt? Ze besloot hem twijfelend te geloven. Ze draaide zich angstig naar hem om 'Echt?' vroeg ze met bibberende stem. Haar knieën begonnen te knikken en ze stond daar, verstijfd van angst, doodsbang stil. Ze wilde wegrennen maar kon het niet, wat moest ze doen? Waar was Puck, hij mocht niet door het mens gepakt worden zelfs als ze elkaar niet mochten.. dat gunde ze hem niet. In haar ogen was maar één emotie te lezen, doodsangst.

Mila liep voorzichtig verder naar boven. ze hoorde boven mog steeds rare zachte geluidjes. 'Hallo, is daar iemand?' vroeg ze bang. Twee seconden later drong het tot haar door hoe stom dat geklonken had. Ze grinnikte, en liep verder. Eenmaal boven aangekomen liep ze naar haar kamer toe. In een oogflits zag ze iets bewegen. ze draaide zich langzaam om. Mila sperde haar ogen open, het duurde even voordat het doordrong tot haar, voor haar stonden twee minimensjes! ze knipperde met haar ogen, het hielp niet, ze stonden er nog steeds! 'AAAAAAAA' gilde Mila, maar er kwam haast niks uit haar mond. Ze begon te huilen en ze keek de twee bang aan, hopend dat ze weg gingen.

Puck wilde wegrennen toen hij Jayden daar zag staan. Hij kon in haar ogen lezen hoe bang ze was en ze stond verstijfd van angst. Hij rende zonder na te denken naar haar toe en nam haar op zijn rug, zo hard hij kon rende hij naar een random kamer, het mens, wat een oorverdovend gebrul uitschreeuwde versperde de weg naar de trap. Hij liep kordaat naar de simpele kledingkast en klom erin. Langzaam liet hij Jayden zakken. Hij keek haar niet aan, hij keek naar de kleding die in de kast hingen. Blazers en overhemden, maar ook shirts in felle kleuren en met opvallende prints.

Jayden zag alles in een flits voorbij gaan en toen Puck haar neerzette zakte ze op de grond en begon ze te huilen, zachtjes,de tranen stroomden geruisloos over haar wangen en ze staarde voor zich uit. 'Dank je, echt.' zei ze heel zacht, maar bloedsirieus. Hij was helemaal niet zo gemeen als in haar hoofd zat, op dit moment dan. Dat laatste dramde de nieuwe Jayden door in haar gedachten. De gil van de reus galmde nog na in haar oren.

Mila zag hoe de twee minimensjes wegrenden, de een had de ander achterop. Ze gingen naar de kamer van Armand. nog steeds kon ze niet geloven wat ze had gezien, twee mensen, alsof ze een paar keer waren verkleind. ze zagen er onschuldig uit en ze hadden net als haar erg bang geleken. Dit kon toch niet waar zijn dacht ze, ik heb het me gewoon verbeeld. Maar stel dat het wel echt is? en ze nog steeds op Armands kamer zitten.. Dan moest ze de anderen waarschuwen! Ze liep bibberig naar de deur van Armands kamer en hield de deurklink met een bezwete hand vast. ze opende haar mond , 'HELPPPP!!! HIER BEN IK, HELP ME!!' schreeuwde ze, hopend dat iemand haar had gehoord wachtte ze af.

'Hou toch op, je haat me.' Mompelde hij maar hij hield haar wel stevig vast en troostend wreef hij over haar rug. De reus begon weer te schreeuwen en hij keek ongerust naar Jayden. 'Maak je niet druk, hier zal ze ons niet vinden' zei hij voor de zekerheid.

Jayden keek hem aan 'Dat kan me even niet zo veel schelen' zei ze neutraal. Ja ze haatte hem, dacht ze, nee ze haatte hem echt. Jayden deed haar handen tegen haar oren en leunde tegen Puck aan 'Dat hoop ik maar' mompelde ze. Een raar gevoel ging door haar heen. Misschien was het wel spijt? Nee, dat kon niet, ze zou nooit spijt hebben tegenover hem.

Mila keek wanhopig om haar heen, niemand scheen haar te horen. Wat kon ze doen? Ze durfde niet zomaar in Armands kamer te komen, en al helemaal niet met die kabouters... Ze besloot naar beneden te lopen en te kijken of er iemand was. Ze liep heel zachtjes weg van de deur, zodat de minimensjes het hopelijk niet doorhadden dat ze weg ging. Ze mochten niet ontsnappen anders zouden de anderen haar vast voor gek verklaren als ze zei dat er minimensen rondliepen in Armands kamer...

Puck glimlachte onbedoeld. Hij wilde dit moment niet verpesten. Hij wist nog steeds niet wat hij nou moest doen. In principe moest hij Jayden nu terughaten om hoe ze deed, maar dat zou hij later wel doen, buiten het huis. Het was stil in de gang. Dat was vreemd, reuzen ademden normaal gesproken zo luidruchtig. Hij duwde de kastdeur voorzichtig weer open en keek om zich heen in de kamer. Hij draaide zich weer om naar Jayden. 'Ik beloof dat ik je hieruit haal.' Zei hij oprecht en hij stuurde haar een onweerstaanbare glimlach. Onbewust misschien. Hij wilde nog steeds niet nadenken over Jayden. Het was nu weer goed, ze moesten hieruit, hij liet zijn hart zijn gang gaan en niet zijn verstand.