De wijnkelder.

Puck hees zich door het gat wat er in de muur van de kelder zat naar binnen. Hij hield zich vast en liet zich op de kast zakken. Nieuwsgierig keek hij naar binnen. Dit had hij serieus altijd al willen doen.
Niet iedereen van de groep was mee gegaan. Sommigen zouden de 'wacht houden' Puck grijnsde. Jaja. 'Rosie, waar blijf je?' Riep hij daarna naar buiten/

Jayden mompelde wat en trok haar hakken uit en gooide ze naar binnen, hopend dat ze Puck zouden raken. Niet kijken naar het huis, let alleen op het gat, gewoon doen, sprak ze zichzelf toe en ze kroop toen met een misselijk gevoel ook door het gat.

Hij stond al op haar te wachten, en wiebelde met zijn benen over de rand van de bakstenen kast waar allemaal grote flessen in opgeborgen waren. 'Zal ik jullie een spookverhaal vertellen?' Vroeg hij plagend. 'Er was eens een meisje. Ze ging naar het huis en opeens verdween ze...' Hij werd onderbroken door een schoen die hem raakte. Vloekend gooide hij het van de kast af. Je hoorde het op de grond vallen en het galmde een beetje na/

Jayden gromde 'Puck houd je bek' terwijl ze aan kwam lopen 'Kijk maar uit dat je schoothondjes niet bang worden van het echte werk' zei ze spottend, maar het deed haar pijn dat hij over Olivia vertelde. The worst friend she ever had.

De flauwe grijns die hij de laatste tijd vaak op zijn lippen tevoorschijn toverde, verscheen weer en hij klom behendig naar beneden. Het voordeel van al die bomen vroeger. 'Je vroeg er zelf om.' Zei hij en hij leunde tegen de muur aan en wachtte tot Jayden kwam. Zijn vrienden kwamen maar niet. Schijterds.

Jayden vervloekte hem en voelde een doodsangst over zich heen trekken, haar schoenen trok ze niet eens meer aan en dat was ze ook niet van plan. Beneden lag er ook een. Jayden vervloekte hem honderdmaal terwijl ze behendig, voor zover dat ging in deze kleren, naar beneden klom. Deze behendigheid had ze aan haar tijd met Puck te danken, maar die was voorbij. Met geheven hoofd ging ze langs Puck staan 'Nou, waar zijn die schoothondjes van je dan' zei ze plagend, maar van binnen was ze doodsbang en ze wilde weg, heel graag.

'Die komen niet meer vrees ik. Ach, we kunnen dit ook wel met zijn tweeën toch.' Zei hij en hij sloeg een arm om haar heen en trok haar mee. 'Roos, je rokje is een Bertje omhoog gekropen.' Fluisterde hij in haar oor en hij knikte haar haar kont die half zichtbaar was. Terwijl hij verder liep werd hij wel stiller. De stilte in de grote ruimte was vest beklemmend.

Jayden rilde van angst en trok snel haar rokje naar beneden, ze wilde wat naar hem snauwen maar hield zich in. 'Waarom Puck, waarom het huis..' vroeg ze op een manier zoals de oude Jayden dat ook zou hebben gevraagd. Haar handen en voeten waren koud en ze rilde lichtjes, voorzichtig liep ze met Puck mee. Ze wilde dat Dave hier was.

Hij keek haar niet aan en liep door. Na een tijdje zei hij ten slotte: 'Ik wilde dit altijd met de oude Jayden doen.' Hij keek haar aan en toen weer weg. Hij klom op een trede en stak zijn handen uit om haar erop te helpen. Zwijgend.

Jayden zei ook niets meer en liet zich omhoog trekken. Ze klom zelf verder nog twee treden op en keek toen naar beneden om vervolgens door te klimmen en elke keer haar jurkje goed te doen. Stiekem keek ze naar Puck, had hij dat gemeend of was het alleen maar de nieuwe Puck die stoer wilde doen. Vroeger was ze te bang om dit te doen en nog steeds was ze dat. 'Als je maar weet dat ik het alleen voor Olivia doe' zei ze hem uit het niets.

Hij knikte en klom mee omhoog. 'Voordat het te laat was moest ik in ieder geval één poging gedaan hebben Olivia te redden.' Zei hij plotseling schor en hij keek meteen weg zodat ze zijn uitdrukking op zijn ezicht niet kon doen. Ijverig klom hij door.

Jayden keek verbaasd zijn kant op. Ze kon hem toch helemaal niks meer schelen, deed hij dit voor de heldendaad of was dit sirieus. Jayden zweeg even en mompelde toen een dank je met moeite, maar het kwam eruit. Ze klom door tot helemaal boven aan de trap en keek toen naar de hoge deur met de hoge klink, hoe zouden ze daar naar binnen komen?

Puck schudde zijn hoofd. 'We zijn nu veranderd, je haat me, weet je nog.' Zei hij met een brok in zijn keel. Het maakt niet uit hoe we hier doen, hierbuiten blijver we hetzelfde.' Hij duwde een beetje tegen de deur, marcheren gaf niet mee. Ook de bakstenen zaten niet los.

Jayden knikte 'Ja, ik haat je en dat weet je goed' zei ze zacht en verdrietig terwijl ze om zich heen keek. Ze zag een emmer staan en klom erop, op deze emmer stond een soort kleine bezem en ze klom de steel op. Ze keek van boven naar beneden en slikte even waarna ze aan de deurklink ging hangen om de deur open te laten gaan. Daarna liet ze zich vallen en landde ze op haar voeten 'Maar nu zullen we op elkaar moeten vertrouwen zoals vroeger, wat hier gebeurd word hierbuiten alleen maar mooier verwoord niet waar?' zei ze eerlijk en ze stapte moedig de gang op.

Hij knikte langzaam en liep de hal in. Het was gigantisch. Hij keek zijn ogen uit. 'We moeten weer naar boven.' Zei hij zomaar en hij pakte haar hand. Terwijl ze door de grote hal liepen voelde hij iets achter zich, trippelen.

Jayden zuchtte en schudde haar hoofd. Ze wilde haar hand meteen lostrekken, maar ze hadden elkaar nodig in dit gevaarlijke oord. Ze kneep hem zachtjes in zijn hand, maar bleef onderzoekend en op haar hoede om zich heen kijken. Haar hart bonsde zo luid dat ze niks anders meer hoorde. Alles was zo groot hier.

Hij voelde iets harigs in zijn nek. Lichtjes geschrokken keek hij om en keek in de ogen van een gigantische muis. Hij liet Jayden los en zette een paar stappen naar achteren.

Jayden draaide zich meteen om toen hij haar hand los liet. Er was een joekel van een muis. De muis kwam ongeveer tot haar kniën, maar kwam snuffelend op hun af. Ze gilde even van schrik, een muis had ze wel als laatste verwacht in zo'n huis. 'Het wil ons aanvallen' zei ze zacht en angstig. Ze bleef doodstil staan en kromp toen ineen methaar handen beschermend voor haar hoofd. Toen ze de snorharen tegen haar handen voelde gilde ze en rende ze zo snel mogelijk naar de muur 'Laat hem weggaan :aat hem weggaan' zei ze wanhopig.

Puck schrok, niet van de muis maar van Jaydens reactie. Hij legde zijn arm om haar heen en hij schopte tegen het vieze beest aan om het weg te jagen.'Rustig maar, zo'n beest kan jou niets doen.' Zei hij geruststellend. Dat niet de muizen, maar de mensen hier in huis de reden waren om bang te zijn zei hij maar niet. Hij wilde haar niet nog angstiger maken. Tegelijkertijd voelde hij ook de schuld. Wat bezielde hem haar hier heen te brengen, de plek waar ze het meest voor vreesde en ook heel gevaarlijk was. Hij stopte met lopen en keek haar schuldig aan. 'Jayden...' Begon hij. 'Het spijt me. Ik had dit nooit moeten doen. Ga asjeblieft terug naar de kelder, snel. Ik zoek Olivia wel.'

Ze was zo bang. Alles in dit huis joeg haar angst aan. Zelfs een muis leek in dit huis een verschrikkelijk monster. 'Nee' zei ze stotterend maar zeker. 'Ik wil mijn zusje vinden en dat doen we samen, ik ga je niet achterlaten in dit huis' antwoorde ze zeker. Ze moesten dit halen.. ze zouden Olivia terugvinden, hij had haar het huis in gekregen, maar eruit krijgen zou lastiger zijn. Terwijl ze zichzelf zoveel moed insprak werd de angst in haar eigenlijk alleen maar groter.

Hij schudde zijn hoofd en sloeg zijn arm om haar heen. 'Nee, het is mijn eigen schuld en ik ga dit afmaken ook. Je verdient het niet.' Zijn stem haperde een beetje. Hij wilde, nee ze mocht gewoon niet door. Hij had haar dit vervloekte huis in gekregen, nu moest hij haar er ook weer uit krijgen. Hij keek haar aan, ze had nog steeds een lief gezichtje maar door alle makeup had ze ook iets weg van een bang muisje.

jayden schudde koppig haar hoofd. Ze keek hem doordringend aan 'Kom nou maar gewoon mee Puckie, we gaan dit samen afmaken' zei ze zelfverzekerd. Ze sloeg haar armen even om hem heen en zuchtte. Waar begon ze in godsnaam aan, de kans was zo groot dat ze nooit een uitgang zouden vinden of dat ze vermoord zouden worden. Jayden liet hem los en pakte zijn hand. 'We gaan ervoor' zei ze zacht en hoopvol. Ze keek even twijfelend en afwachtend naar Puck en beet even op haar lip.

Hij zuchtte maar glimlachte ook naar haar. 'Ik wist het wel, je bent te koppig.' Ze hij maar stiekem was hij er ook wel blij om. Jayden was nog steeds Jayden. Hij pakte haar hand en bracht haar naar de trap. Daar hielp hij haar als een gentlemen de traptrede op.

Jayden grijnsde plagend. Samen liepen ze de trap op. Ze lachtte even om zijn charmante gedrag, wat haar tegelijkertijd even stak. Nee, sprak ze zichzelf toe, nu niet. Binnen dit huis is alles zoals vroeger. De trap was zwaar en lang, maar uiteindelijk kwamen ze boven, op de begane grond. Jayden ging even tegen de muur zitten om uit te hijgen en keek rond.