Danszaal met piano

Evita haalde even diep adem en zette toen haar vingers op de toetsen. De hele zaal vervulde zich met een prachtig geluid, afkomstig uit de antieken vleugel die er middenin stond. Verrukt speelde ze een paar noten. Toen pakte ze haar pianoboek en ze sloeg het open. Geconcentreerd probeerde ze een liedje te spelen. Het lukte best aardig.

Armand liep snel door de gangen, niet wetend waar hij naartoe kon gaan, hij wilde mensen met problemen op dit moment omzeilen. Hij schoot de danszaal met de prachtige piano in en hoorde het geluid van de piano, toen hij in de zaal was bleef hij zwijgend staan. Waarom moest evita hier nou spelen en niet Taylor ofzo..

Evita maakte eerst haar stuk tot een einde tot ze opkeek. Toen ze Armand zag betrok haar gezicht. Snel keek ze weer weg en ze ging door met oefenen. De prachtige tonen vulden zich in de hele zaal en het echode zelfs een beetje. 'Als ik iets zeg loop je zeker weer weg.' Zei ze zonder hem aan te kijken.

Armand zweeg even. 'Nou ligt eraan wat je zegt' antwoorde hij en hij keek naar hoe haar vingers behendig over de toetsen gleden.

Ze stopte met spelen en legde haar handen op haar bovenbenen. Ze keek hem indringend aan. Na een lange stilte, waarin ze leek te nadenken zei ze ten slotte. 'Ik begrijp je niet.' Ze keek weer terug naar het pianoboek en naar de toetsen van de vleugel.

'Ik hoorde gewoon niet wat jij hoorde of niet hoorde, weet ik veel' antwoorde hij nonchalant en hij schudde zijn hoofd. 'Ik ben ook maar een mens' mompelde hij 'Die zijn soms wat gebrekkig weet je'. Hij liep verder de zaal in, dichterbij de vleugel. Hij zou dit voor deze keer maar op proberen te lossen, maar volgende keer als er weer zoiets gebeurde dan had ze pech.

Ze schoof de pianokruk naar achteren, wat een schurend geluid op de houten vloer veroorzaakte. Ze stond op op en liep naar hem toe. 'Armand.' Zei ze koelbloedig. 'Het gaat mij niet om dat geluid. Ik hoorde het, jij niet. Jij deed of ik gek geworden was, ik dacht dat je een grap met me uithaalde. Maar het erge is, dat jij altijd meteen wegloopt als er spanningen zijn. Je kunt niet van je problemen wéglopen Armand. Op deze manier los je niets op, je sluit jezelf alleen maar af.' Ze zuchtte toen het eruit was, dat wat ze kwijt wilde. Ze pakte zijn hand vast. Het was een grote, sterke hand. Maar deze jongen was helemaal niet zo sterk als hij eruit zag.

Armand schrok even van het geluid maar bleef staan. Toen ze zijn hand vastpakte wilde hij wat zeggen, maar hij zweeg. Haar fijne hand leek goud in zijn grote hand. Hij voelde een kleine blos op zijn wangen komen en keek even weg. 'Het gaat er niet om dat ik niet tegen problemen kan, het gaat erom dat ik er al teveel heb en er niet nog meer wil. Ik wilde geen grap met je uit halen en dat was ook niet mijn intentie.' zei hij zacht. Hij gaf een zacht kneepje in haar hand en keek haar aan. Hij besefte dat als hij misschien te hard kneep dat hij dan haar hand brak.

Ze zuchtte. 'Armand, denk je echt dat je zo minder problemen hebt? Je krijg zo juist problemen, met mij bijvoorbeeld. Je moet erover praten, dat helpt.' Zei ze serieus. Ze veegde eigenwijs de haren uit zijn gezicht. 'En je bedoelt... je hebt het geluid wel gemaakt?' Vroeg ze terwijl ze hem terug kneep.

Armand bromde even 'Heel misschien heb je gelijk, maar het is moeilijk weet je..' antwoordde hij verlegen, hij keek naar de vloer. 'En nee, ik maakte het geluid absoluut niet, dat zweer ik' zei hij zacht.

Ze slikte, probeerde het geluid uit haar gedachte te bannen, het maakte ook niet uit. Ze glimlachte naar hem. 'Knuffel.' Zei ze zacht en ze sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een dikke hug. Ze legde haar hoofd schuin op zijn schouder. 'Is het nu weer goed tussen ons?' Vroeg ze.

Armand grijnsde en nam haar in zijn armen 'Tuurlijk' antwoordde hij blij. 'Ik vind van wel' zei hij gemeend en hij drukte haar fijn tegen zich aan. 'Dank je' mompelde hij.

'En niet meer weglopen hé.' Zei ze nog een keer eigenwijs en ze keek hem grijnzend aan. Ze rook aan zijn supermanshirt. Het rook lekker, naar hem. 'Hm.. ben jij echt een superman?' Vroeg ze plagerig.

Armand grinnikte even 'Hmm ik was net van plan om weg te gaan' zei hij plagend en hij wreef even over haar rug. 'Nee hoor, ik beloof het, ik zal niet meer weglopen oke?' Vroeg hij bevestigend. Hij glimlachte 'Ik Superman? Nou... misschien' zei hij plagend. Hoe bedoelde ze dat nou. Hij superman? Haha.

Ze glimlachte. 'Dat is fijn. Dan ga ik proberen minder snel boos te worden, oke?' Zei ze en ze friemelde met haar handen die op zijn rug zaten aan zijn tshirt. 'Door je shirt, die je altijd draagt.' Zei ze lachend. 'Er is wel iets... normaal ben ik nooit zo vergevingsgezind.' Gaf ze toe.

'Dat is fijn' zei hij met een glimlach en hij hield haar nog steeds goed vast. 'Oja? En nu wel? Waarom dat dan' zei hij met een grijns en hij streek een plukje haar achter haar oor.

Ze haalde haar schouders op. 'Ik heb eigenlijk geen zin om boos te zijn op jou.' Ze keek hem ondeugend aan. Haar armen waren nog steeds op zijn nek heen geslagen. 'Het is gewoon leuk met jou. Niet ongemakkelijk. Ik kan mezelf zijn.'

'Oja' antwoordde hij grinnikend en hij liet zonder het zelf te merken zijn handen naar haar heupen zakken. 'Wie zegt dat je hier nu niet gewoon staat te acteren, misschien ben je net zo'n goede actrice als zangeres' zei hij plagend en hij keek haar recht in haar ogen. Hij had de neiging om haar een kus te geven, maar hij durfde het op een of andere manier niet.

Lachend stompte ze hem in zijn buik. 'In dat geval kan ik zeer goed acteren bij jou, beter dan bij anderen.' Zei ze met een knipoog en ze kietelde hem in zijn buik.

Armand kon zichzelf wel slaan voor zijn gedachten, maarja hij moest er maar niet van laten merken. 'Haha, nou dat is goed dan denk ik?' Zei hij lachend. Hij hield zijn armen beschermend voor zijn buik, maar al snel kietelde hij haar.

'Het is maar wat je liever hebt, een echte of een neppe Evita.' Zei ze lachende en ze sprong lachend achteruit door zijn gekietel. 'Haha, niet doen.' Zei ze lachend. Ze ging sneaky wat passen naar voren en kietelde hem in zijn nek. Haar voorhoofd zette ze tegen zijn pony en ze keek hem uitdagend en ondeugend aan. Op dit moment dacht ze niet veel na. Anders zou ze zo ook niet snel doen, zou gauw weer lol hebben, alles vergeten, dat zou ze niet kunnen terwijl ze nadacht. Misschien was het maar goed ook dat ze er niet over nadacht, alleen lol had.

Armand sloeg zijn armen om haar middel en vroeg zich af waar ze mee bezig waren. Hij grijnsde en keek haar door zijn pony heen aan. 'Hmm ik vind de echte wat leuker' zei hij zacht. Hij tikte met zijn neus zacht die van haar aan en glimlachte nu. 'Waar ben wikmee bezig' vroeg hij extreem zacht, amper hoorbaar. Haar lippen waren zo dicht bij die van hem nu en haar parfum rook echt lekker. Hij legde een hand op haar wang en kon het niet laten. Voorzichtig gaf hij haar een kus op haar zachte lippen, maar schrok toen een soort uit zijn roes ofzo en keek haar verschrikt aan.'Ik.. ik bedoelde niet... ik. Wilde alleen maar...' zei hij stotterend.

Het ging eerst allemaal langzaam voorbij, ze veegde de pony uit zijn gezicht en streek met de rug van haar hand over zijn voorhoofd. Toen ze plotseling zijn lippen op die van haar voelde, schrok ze zich in eerste instantie te pletter. Ze had dit helemaal niet zien aankomen, nee echt niet. Ze voelde eigenlijk niets voor hem, dacht ze snel. Wat... waarom? Voorzichtig voelde ze aan haar eigen lippen. Die van hem waren droog en ruw, maar dat zorgde er juist voor dat haar lippen aangenaam of juist niet, ze wist het niet, prikkelden. Ze keek hem met grote ogen aan.

Armand stond met zijn mond een beetje open, als ijs bevroren, hij keek haar met even grote ogen van. 'Nee.. ik.. ik weet niet.. het spijt me' mompelde hij. Hij wilde zich eigenlijk los trekken en weglopen, maar hij had haar beloofd om het niet meer te doen. Eigenlijk wist hij niet zeker of hij iets voor haar voelde, maar ze was de enige die hij echt heel aardig vond op dit moment. Hij liep te hard van stapel.. hij wist niet waar hij mee bezig was. Het had niet verkeerd gevoeld net, maar nu hij haar zo zag voelde hij zich enorm schuldig.