De kleine tempel buiten.

Dankbaar keek Dave Evita aan. 'Dankjewel, dat zou geweldig zijn. Misschien geeft ze me dan zelfs nog een kans?' Het zou nooit meer worden zoals het was. Er was teveel gebeurd en hij was nu mens... Bovendien had ze Puck weer teruggevonden. Toch probeerde hij nog een beetje optimistisch te klinken, omdat hij wist dat Evita het ook zwaar had.

Ze knikte. 'Ja, misschien wel.' Zei ze, maar ze geloofde er niet in. Ach, ze wilde hem niet uit zijn droom helpen. 'Hoe is het met Mila?' Vroeg ze.

Bij de naam Mila werd hij meteen weer vrolijk.'Ja, goed. Was je vriendinnen met haar ?' Raar was het toch,van twee meiden tegelijk houden. Hoewel hij nog niet zo veel van Mila hield als van Jayden, wist hij wel dat hij met Mila meer kans maakte. Hij keek haar schuin aan en keek toen naar het water.

Ze aarzelde met antwoorden. 'Jawel.' Zei ze ten slotte en ze glimlachte naar hem toen hij hem zag bloeien. Die twee pasten wel bij elkaar, dacht ze. Ze wilde liever niet over Mila praten dus ging ze snel over op een ander onderwerp. 'Hee, ken jij Flinn?' Vroeg ze.

Ze begon er zeker niet zomaar over! Waarschijnlijk vond ze hem leuk. 'Ja, hoezo?' Vroeg hij plagend. Hij kende Flinn alleen als een nerdje die alleen bezig was met beesten.

'Oh, gewoon.' Zei ze en ze bloosde even. 'Hij is wel aardig, en volgens mij kennen alle Enano's elkaar goed. Nouja, ik ken hem nog niet echt hoor. Wat vind je van hem?' Probeerde ze een beetje onverschillig te zeggen.

Dave zag dat Evita bloosde. 'Oh, dus je vind hem wel leuk?' Hij grinnikte en gaf haar een klein duwtje. 'Ik ken hem niet zo heel goed, maar hij is volgens mij best wel bezig met beestjes?' Hij besloot aardig te blijven en niet te zeggen wat hij echt over Flinn dacht, Evita's hart was al een keer gebroken.

Ze keek hem fronsend aan? 'Beestjes?' Vroeg ze. Ze dacht even na. 'Ooh, hij houd wel van de natuur en ik ook hoor. En hij vind lieveheerstbeestjes leuk. Ik ook wel, maar ze zijn nu wat te groot voor me.' Ze grijnsde. 'Maar verder is hij daar niet erg mee bezig.' Gaf ze eerlijk toe. 'Ik weet het niet, hij is gewoon erg aardig.' Zei ze.

Niet echt mee bezig? Toen Dave hem voor het laatst zag was Flinn in zijn eenzame kamertje allemaal beestjes aan het voeren en in allemaal verschillende potjes aan het doen. Was hij dan veranderd? 'Uhu.' zei hij en hij grijnsde. 'Je vind hem helemaal nietmeer dan gewoon leuk hè? Das ook totaal niet te zien.' zei hij plagend en keek naar haar rode gezicht.

Ze zuchtte. Hij zag maar dan ze zelf zag. 'Ik weet het niet, het is ook zo kort geleden van mij en Armand... ik wil het nog even laten bezinken.' Zei ze. Nu moest zij iets scherps zeggen. 'Dat kun ik van jou niet zeggen he, gaat gelijk achter Mila aan.' Zei ze en ze grijnsde.

Verontwaardigd keek hij weer naar het water. 'Hoe bedoel je? Ik ga niet meteen achter Mila aan, ze heeft me gewoon geholpen met een slaapplaats. En ik ben Jayden heus niet vergeten hoor. Ik mis haar nog iedere dag.' zei hij. Het was waar. Het was allemaal waar. Hij liet alleen het stukje weg dat hij Mila wel leuk vond. Dacht ze dat hij zomaar over iemand heen was? Hell no.

'Ooohhnee?' Zei ze lachend. 'Nou, we zullen zien hoe snel jij en Mila een stelletje zijn. 'Dus... ik moet nog wel met Jayden praten?' Ze deed er lacherig over, maar als ze Jayden moest geloven was dat wel waar. Ach, ze zou zien. Hij deed er wel heel pissig over, alsof hij iets wilde verbergen.

'Doe maar wat je niet laten kan.' zei Dave nors. Toen besefte hij wat. 'Ja, kan jij zorgen dat Jayden morgen om vier uur hier is? Ik moet haar wat vertellen...' zei hij. Hij moest Jayden zeggen hoeveel het hem speet. En ook hoeveel hij haar miste en dat hij haar nog wel wilde blijven zien. Hoe het met Mila ging aflopen wist hij nog niet.

Ze keek hem lachend aan. Hij was echt boos. 'Oke, ik zal mijn best doen onder een voorwaarde. Doe maar niet zo aardig tegen Armand en Taylor, zeik hen een beetje af, wil je dat doen voor me?' Ze keek hem met knipperende oogjes aan.

Hij keek naar Evita's gezicht. Ze zag er lief uit, maar ze had een kwaadaardig plan! 'Oke, jij wilt dus wraak. Is goed. Als je maar regelt dat Jayden komt.' zei hij. Verder vond hij alles best. Hij stond op en zuchtte. 'Ik ga der meteen aan werken.' zei hij. Hij gaf haar een knipoog en liep langzaam terug naar het huis.

'Komt in orde.' Zei ze, maar hij was al weg. Als mens was je binnen een paar passen weer bij het huis. Als Enano ging het een stuk langzamer. Tijd om te bedenken of het goed was waar ze mee bezig was had ze niet, ze zou direct naar Jayden gaan. Ja, wraak is wat ze wilde. Armand en Taylor verdienden het, vond ze. Ze sprong de treden af en liep richting de ondergrondse.

Jayden durfde bijna niet te komen. Evita had haar gezegd dat Dave hier op haar zou wachten. Ze bleef verstopt zitten achter de bosjes en was eigenlijk een beetje bang. Als Dave haar nu iets aan wilde doen? Dan was ze de pineut. Iedereen wist hoe bang ze was voor mensen, ook voor mensen die eerst Enano waren geweest, was ze nu achter. Vluchtig keek ze om zich heen.

Dave liep een beetje snel naar de tempel. Hij keek op zijn horloge en zag dat het al vier uur was. Om zich heen kijken haastte hij zich naar de fontein. Hij zag niemand, dus ging vast op de rand zitten. Hij keek nog eens op zijn horloge en weer om zich heen. Niemand. Zo zenuwachtig was hij! Hij was benieuwd of ze zou komen, waarschijnlijk was ze nog heel erg boos op hem. Toch was het nodig, om dingen even te verhelderen.

Jayden zag hem aankomen. Ze keek naar hem, hield nog steeds van zijn lichaam. De manier waarop hij keek deed haar glimlachen. Nee Jayden, het is over, hij is een mens en hij is vreemd gegaan! corrigeerde ze zichzelf. Ineens kwam er een pluisje in haar neus en nieste ze.

Dave schrok van een niesend geluid en keek achter zich, waar het geluid vandaan kwam. Hij zag een kleine pluk haar van achter het blaadje tevoorschijn komen. 'Jayden?' zei hij terwijl hij opstond en naar de struik liep.

Jayden schrok van zijn stem. Ja ze was gesnapt. 'Dave?! Doe me geen pijn' zei ze angstig en ze keek naar de grote versie van Dave. Toen hij nog Enano was was hij al lang geweest maar nu was het helemaal erg. 'W-waarom wilde je me spreken?' vroeg ze voorzichtig en ze kwam voorzichtig uit de bosjes.

Het was raar om haar weer te zien. 'Wat? Natuurlijk zou ik je geen pijn doen! Ik heb je laten komen omdat ik vind dat we wat dingen uit moeten praten.' zei hij serieus. Normaal haatte hij dit soort gesprekken, maar het liet ook zien dat hij nog niet over haar heen was. Om zijn grootte wat kleiner te maken, ging hij op de grond zitten.

Jayden glimlachte kort, maar op haar hoede. 'Wij dingen uitpraten? Ik ben benieuwd wat dit word' zei ze zacht. Ze liep naar hem toe en kroop op zijn schoot. Ook nu kreeg ze het warm van het aanzicht van zijn strakgespannen shirt om zijn spieren. Heerlijk om naar te kijken en aan te raken en en en... oke nu sirieus stoppen Jayden.

Dit voelde goed, ze was dus niet heel erg boos op hem. 'Ik ook..' bekende hij. Ze voelde koud aan en met zijn warme hand wreef hij over haar kleine rug. 'Ik- eh.. Ik wil dat je weet dat ik echt heel veel spijt heb van wat ik heb gedaan. Ik weet ook eigenlijk niet waarom ik het deed.. Ik.. Ik denk.., Nou ik weet het eigenlijk echt niet. En het is ook niet goed te praten, ik weet het. En ik weet ook dat het nooit meer zo zou kunnen worden als dat het was, ik bedoel ik ben nu een mens en jij bent een enano!' ratelde hij. Hij was zó slecht in dit soort dingen!

'Dave, luister' begon ze. Ze kon hem niet aankijken. 'Ik ben nu langzamerhand gaan geloven dat ik dus niet de enige was. Maar voor mij moet je er ook al veel hebben bedrogen' zei ze kalm, maar spijtig. 'Ik hield echt van je, maar het gaat niet als het niet wederzijds is.' mompelde ze. Zijn warme hand verwarmde zowat haar hele rug en zorgde voor een klein glimlachje. Dit was zo slecht. Ze hield nog steeds van hem, maar het kon niet meer om verscheidene redenen. 'Ja. Je hebt gelijk, het gaat sowieso niet' antwoordde ze.