Kleine bibliotheek

Dit was echt Evita's lievelingskamer. Het was jammer dat nu iedereen hier kwam in plaats van in de grote bibliotheek, want dit was echt haar plekje. Ze had zich heerlijk in de grootste, dikste fauteuil verschanst en was verdiept in ern boek.

Armand was op zoek naar een boek. Nu de grote bibliotheek niet meer veilig was, was hij verplicht om naar de kleine te gaan. Hij liep rustig de kleine bibliotheek binnen en zag Evita toen in de stoel zitten. Hij liep heel voorzichtig naar de fauteuil en ging er achter staan. 'Heey lieverd' fluisterde hij toen in haar oor.

Evita keek op van haar boek en glimlachte heel even. Toen legde ze deze zuchtend terug. Het was nu of nooit. 'Armand, ik moet je iets vertellen.' Zei ze twijfelend.

Armand keek haar even verbaasd aan, ze keek alsof iets haar dwars zat. Hij glimlachte even. 'Vertel het eens' zei hij meteen glimlach.

'Nou, het zit zo.' Zei ze zacht. 'Ik weet niet of we wel bij elkaar passen. Ik weet niet if het goed is hiermee door te gaan.' Haar adem stokte en er rolde een traan over haar wang. Ze wilde dit helemaal niet zeggen, maar het moest, zette ze zichzelf voor.

Armand die haar net nog blij aan keek, keek nuverbaasd naar de grond. Hij zag de traan van haar gezicht rollen en veegde hem weg. 'Ben je sirieus schatje? Het lijkt alsof je er kapot van bent dit te zeggen, heeft iemand je bedreigd?' Vroeg hij voorzichtig. Hij moest meteen aan z'n vader denken en kreeg een droevige blik in zijn ogen.

Ze schudde hevig haar hoofd. 'Nee, nee, Armand.' Ze keek hem recht in de ogen aan. 'Dit komt uit mezelf, ik meen het. Ik... We... Ik weet het niet.' Zei ze met trillende stem.

Armand slikte even. Had hij het zo verpest? Hij stond even op en liep een stukje. Maar toen hij opstond viel zijn portomennee open op haar schoot. Hij had niks door. 'Ik.. ik weet niet wat ik moet zeggen' zei hij zacht. Was hij nu officieel gedumpt of was dit gewoon een praatsessie.

Ze knikte. 'Hoeft ook niet, maar ik wilde dit graag nog even zeggen. We zien wel hoe het loopt, maar dan weet je het ten minste, misschien kun je er over nadenken.' Ze pakte behulpzaam zijn portemonnee van de grond en haar oog viel even op een foto van een jong gezinnetje, vader, moeder en kleine Armand. Ze schatte zijn vader op de foto ongeveer 25, iets ouder dan Armand nu was. Het haar zat ook anders, deze man had zijn haar keurig gekamd en zat strak in het pak. Toch waren de gelijkenissen treffend. Armand was exact zijn vader. Evita begreep zijn moeder op die leeftijd wel. Ze keek Armand met een glimlach aan terwijl ze zijn portemonnee teruggaf. 'Je lijkt sprekend op je vader, wist je dat?' Zei ze zacht.

Armand knikte 'Ik zal erover denken' zei hij toen twijfelend. De laatste zin die ze zei liet hem omdraaien van schrik. Leek hij op hem? Nee dat kon niet, hij had willen veranderen, nooit zoalszijn vader willen worden maar was het nu dan toch zo ver? 'Pardon? Hoe bedoel je?' Vroeg hij zacht en van binnen bang.

Ze haalde voorzichtig zijn haar uit zijn gezicht. Toen ze dit deed voelde ze toch wel weer kriebels. Het was moeilijk, maar ze had het nu in ieder geval gezegd, als ze even minder klef zouden zijn zou het wel goed zijn bedacht ze zich, kijken of ze zonder elkaar konden. 'Ja, je lijkt echt op hem.' Zei ze terwijl ze in zijn mooie ogen keek.

Armand keek haar even bang aan. Als hij op zijn vader leek.. Hij zou Evita geen pijn mogen doen en ze zou het nooit lang met hem uithouden dat wist hij wel zeker. 'Ik..' begon hij, maar stiekem kwamen er tranen in zijn ogen. Wat moest hij nu doen? Het was zo moeilijk..

Ze schrok van zijn reactie. 'Hee wat is er, het is niet definitief ofzo, ik heb alleen wat tijd nodig.' Zei ze terwijl ze troostend over zijn schouder wreef. Dat hij nooit iets over zijn ouders vertelde kwam nu niet goed uit. Ze wist niet wat er was gebeurd.

Het ging hem daar helemaal niet meer om. Hij probeerde zijn tranen binnen te houden maar er ontsnapte er helaas toch een paar. 'E-er is niks.. ik uhm heb alleen wat probleempjes met mijn vader... je weet hoe hij is' zei hij stotterend. 'I-ik moet even alleen zijn zo denk ik' zei hij zacht. Zijn spieren waren aangespannen en hij had het gevoel alsof zijn vader in zijn hoofd tegen hem praatte en hem van allekanten bekeek. Nog even en hij zou compleet doorslaan.

Ze knikte begrijpend. 'Okee, dag Armand, en succes.' Ze klopte hem even bemoedigend op zijn schouder en ging weer in de grote fauteuil zitten.

Armand knikte 'oke' zei hij kort en hij liep de kamer uit terwijl hij de tranen va veegde.

Ze keek hem na, en voelde meteen een schuldgevoel opkomen. Snel greep ze weer naar haar boek. Ze bleef zichzelf voornemen dat dit goed was, dat ze Taylors raad heeft opgevolgd, maar tegelijkertijd voelde ze ook de drang om naar Armand terug te rennen, hem troosten en zeggen dat ze het niet meende. Zo bleef ze gespannen zitten.