Luke's kamer

Hij gooide de deur van zijn kamer open en liet Taylor naar binnen gaan. 'Ik heb het al een beetje ingericht.' Hij ging naar binnen en plofte op mijn bed. 'Best prima toch?' Vroeg hij en hij keek haar aan met zijn gezicht die nooit boos keek.

'Ja, het ziet er leuk uit!' zei ze terwijl ze naar binnen liep. Ze stapte naar een bord dat aan de muur hing, er zaten allemaal foto's op geplakt. Een van de foto's was van Luke toen hij heel jong was. Ze herkende hem meteen! Hij was omringd door nog 6 andere kinderen. 'Zijn dit je broertjes en zusjes?' vroeg ze. Ze probeerde dingen van hem in de kinderen terug te zien, maar ze zag het niet. Nouja, zij leek ook niet echt op haar broertje,.

'Ja, dat zijn ze.' Hij ging achter haar staan. 'Wat een bende he?' Vroeg hij lachend. Hij wees naar de kleinste twee, twee jongetjes met blond haar en een lach van oor tot oor. Hun tanden stonden scheef en uit elkaar. 'Dat zijn mijn jongste broertjes, een tweeling en ongelooflijk druk. Ze waren toen 6, nu zijn ze 12.' Vertelde hij. Zijn vinger gleed naar een meisje wat ernaast stond, met een grote dos bruin haar en een schattig gezichtje. 'Dat is Mary, mijn liefste zusje. Ze was toen 8.' Vertelde hij. 'En daarnaast staat Lisa.' Een meisje, haar haar in een paardestaart naar achteren gebonden keek uitdagend de lens in. 'We lijken veel op elkaar, en hadden vroeger ook altijd ruzie, Ik kreeg altijd de schuld, als grotere broer.' Zei hij lachend. 'En dat ben ik, ik was toen 13 jaar oud.' Een klein jongetje met een warrige bos bruin haar, een grote lach en eigenwijze pretoogjes lachte naar de camera. 'Daarnaast staat Catlynn, mijn oudste zus. Ze was op de foto 17 jaar.' Het was een meisje met glanzend blond haar en een perfect wit gebit. Haar ene hand lag op Luke's schouder, de andere om de oudste jongen heen geslagen. 'En dan hebben we tot slot Ryan, de wijze. Hij was toen even oud als ik nu ben.' De jongen was lang en slungelig en droeg een bril. Hij leek helemaal niet op Luke. Terwijl Luke over zijn familie sprak, ging hij stralen. 'Het was altijd een vreselijke drukte bij ons, dit is de laatste familiefoto want hierna is Ryan naar Amerika gegaan om te studeren en Catlynn is naar Italië gegaan.'
Hij wees nu naar een andere foto, aan de andere kant van het prikbord. Het was een trouwfoto. 'Dat zijn mijn ouders.' De man, in een netjes zwart pak gaf op de foto een rode roos aan de blonde dame die naast hem stond. De vader van Luke leek ongelooflijk veel op hem. Zijn haar was netter, maar hij had precies dezelfde lach en lichaamsbouw.

Aandachtig luisterde Taylor naar het verhaal. Ze volgde zijn vinger als hij mensen aanwees en knikte af en toe. 'Klinkt leuk, zo'n grote familie! Heb je altijd iemand om mee te spelen.' Lachte ze. 'Vind me het dan niet moeilijk om bij ze weg te gaan?' Vroeg ze. 'Ik vond het in ieder geval best wel moeilijk om mijn ouders en broertje in de steek te laten, maarja Amerika is natuurlijk ook wel heel ver weg..' Zei ze. 'Je kunt wel echt zien dat dat je vader is! Hij heeft dezelfde ogen en mond als jou.' Zei ze terwijl ze nog even verder keek.

Hij glimlachte. 'Ja, er zitten voordelen en nadelen aan. Ik ben eerlijk gezegd wel blij dat ik een einde weg woon. Mijn broer en zus zijn om dezelfde reden weggegaan. Het is zo druk, en ik had ook wat ruimte voor mezelf nodig. Je valt snel in het niet, jongere broertjes en zusjes hebben meer aandacht nodig. Mijn moeder belt me elke week, dat is genoeg.' Hij knikte en pakte de foto. 'Mijn vader was 24 toen hij trouwde met mn moeder, scheelt maar 5 jaar. Iedereen zegt dat we op elkaar lijken, ook qua innerlijk.' Hij bekeek de foto wat beter. De foto zag er zo sprookjesachtig, zo perfect uit. Zijn moeder leek net een engel. Luke had als kind altijd geloofd dat dat het leven was. Als een sprookje. Misschien nog steeds.

'Aha, snap ik.' Zei Taylor. 'Dus jouw vader is ook zo zorgenloos en vrolijk altijd?' Zei Taylor met een glimlach. Ze was in dat opzicht best wel jaloers op hem, het leek alsof hij alles voor elkaar had en echt genoot van iedere seconde van het leven.

'Och, ja, maar dat is ook een beetje het motto van ons huis.' Zei hij en hij prikte de foto weer terug. 'Ik heb ook het gevoel of ik hier wat meer vrolijkheid moet toevoegen, het lijkt of jullie allemaal hier in de put zitten.' Hij draaide zich om. 'Trouwens, Taylor, heb jij Armand vandaag nog gesproken? Hij is flauwgevallen. Niets ergs hoor, hij windde zich een beetje op om niets.' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik krijg echt geen hoogte van die gozer. Hij was ontzettend boos op me, en toen ik uit probeerde te leggen dat er niets is tussen ons draaide hij helemaal door.'

'Wat?!' Riep ze. 'Flauwgevallen? Waarom zeg je dat nu pas?' Vroeg ze bezorgd. 'Is hij weer oke?' Taylor vond dit nu wel een beetje ver gaan hoor, er was duidelijk niets tussen Luke en haar en toch bleef Armand jaloers. Ze wilde alvast naar de deur lopem om naar Armand toe te gaan, hij moest weten dat er niets was. Misschien geloofde hij haar wel.

'Taylor wacht!' Zei Luke. Hij probeerde haar tegen te houden. 'Het gaat goed met hem, maar ik denk dat het beter is als je hem even alleen laat.' Hij aarzelde. 'Sorry. Ik ben echt op het verkeerde moment gekomen, ik.. ik had eerder moeten komen hé?'

'Ja, zou het?' Zei ze nors. 'Hoezo moet ik hem alleen laten? Het zou toch juist fijn zijn als ik hem zou kunnen zien en laten zien dat ik er voor hem ben?' Vroeg ze. Het klonk logisch volgens haar. Ze zuchtte en maakte haar arm los uit de greep van Luke, ze gaf hem nog een kans om het uit te leggen.

Hij zuchtte en liet haar los. 'Ja, het is al goed, laat maar. Ik denk niet dat je zijn gedrag dan beter maakt, maar wie ben ik om daarover te beslissen.' Hij ging op zijn bed zitten. 'Misschien stel ik me het ook gewoon aan hoor, maar ik vind het vervelend dat hij altijd onze gezellige momenten moet verpesten. Maar dat komt natuurlijk ook omdat hij 10x belangrijker voor je is.' Zei hij eerlijk.

'Nouja zeg, wat is dat nou weer voor onzin?' zei Taylor en ze zuchtte. 'Ik denk dat hij er gewoon even aan moet wennen dat ik ook met andere jongens om ga. Komt heus wel weer goed.' Ze twijfelde of ze naar Armand toe moest gaan of hier moest blijven. Ze ging toch maar heel even naast hem zitten. 'En jij bent hartstikke belangrijk voor me, dat weet je toch?' zei ze.

'Hoe bedoel je? Ging je hiervoor nooit met jongens om?' Vroeg hij. 'Maar bedankt. Ik ben te laat gekomen he? Ik had een paar maanden eerder moeten komen, hier op Gremlin.' Hij keek haar aan.

'Jawel, ik ging wel met jongens om, maar nu hij mijn vriend is moet hij er de ik weer overnieuw aan wennen dat hij niet de enige jongen is, snap je?' Zei ze. Armand was de enige "echte" jongen voor haar, maar ze vond dat ze ook wel met anderen als vrienden om mocht gaan. Ze vond het moeilijk om op zijn laatste zin te antwoorden. Wat bedoelde hij daar nou weer mee? Ze zuchtte.'Waarom, Luke? Wat zou er dan anders zijn?' Vroeg ze. Als het maar niet echt waar was..

Hij zag hoe ze keek, maar kon nu niet meer terug. 'Nou... dan was die Evita er nog. Dan had Armand haar... en hadden we nu niet alle problemen gehad.' Hij stond op en liep naar zijn kast. 'Niet dat ik het jou niet gun, hoor.' Hij haalde er ern kruik uit en liep weer terug. 'Hier, dit werkte bij jou heel goed, toen je flauwgevallen was.' Hij gaf het haar. Het verbaasde het hem hoe moeilijk hij het vond hierover te praten. Hij was het niet gewend. Maar Taylor... ze was ook niet zoals die meisjes op school.

Zo zat het dus echt.. Taylor tweifelde wat die "problemen" in hielden, maar ze vermoedde dat het met haar relatie met Armand te maken had. Maar nu snapte ze er niets meer van: eerst zei Luke dat er niets tussen hun was en nu zegt hij dit ? Ze zuchtte, ze wilde helemaal niet dat het zo zou gaan. Waarom kon ze niet gewoon bevriend zijn met Luke en verliefd zijn op Armand? Het moest gewoo zo blijven, dus ze besloot te doen alsof ze dit niet had gehoord. 'Oke, nou bedankt.' Zei ze terwijl ze de kruik aanpakte. Ze stond op. 'Ik ga maar eens bij Armamd kijken.' Zei ze.

Hij knikte. 'Graag gedaan.' Hij liep met haar mee naar de deur en deed de deur voor haar open. 'Succes met Armand.' Zei hij, maar hij keek haar niet aan. 'Ik zie je vanavond.'

Ze keek hem aan. Had ze hem gekwetst of was hij boos? Zijn stem klonk ineens heel anders. Nouja, het zal wel weer bijtrekken, hij zou het ook maar moeten accepteren hoor. 'Doeii, tot bij het avondeten.' zei ze en ze liep door de deur de kamer uit.