Mila's kamer

Mila was al een half uur op haar kamer maar toch durfde ze nog niet aan haar 'project' te beginnen, het maken van de jurk van Evita. Maar nu besloot ze dat het tijd werd om te starten. Ze haalde snel de jurk onder haar bed vandaan en deed hem om een paspop. Nu zag je de scheur pas echt goed, hij liep van boven naar beneden en was zeker tien centimeter lang. Hoe moest ze dit aanpakken? Met naald en draad zou het nog te erg zichtbaar zijn, ze had haar naaimachine nodig, maar die stond beneden!

Evita verveelde zich en had dus besloten bij Mila te gaan kijken. Ze was toch met een nieuw project bezig? Ze was wel nieuwgierig hiernaar en bovendien had ze Mila's kamer nog nooit gezien. Ze klopte even op de deur. 'Ik ben het, Evita!' Zei ze vrolijk.

Mila liep rustig de trap op, ze had net haar naaimachine gepakt van beneden. Ze wilde zo min mogelijk geluid maken, dus liep ze op haar tenen. Ze was daar zo gefocust op dat ze pas op het laatste moment doorhad dat Evita bij haar deur stond. Ze schrok, wat moest ze nu doen?!

Voorzichtig deed Evita de deur van de kamer open. 'Mila?' Vroeg ze toen ze iets achter haar hoorde. Ze draaide zich om en glimlachte. 'Hee, ga je weer aan het werk?' Vroeg ze en ze knikte naar de naaimachine.

'Ehm.. ja, ik heb het nog druk. Het lijkt me beter eeh als je een andere keer terug komt.. Volgens mij was Armand naar je op zoek, hij zei dat het nog al dringend was.' Mila hoopte zo dat ze weg ging, ze mocht niet haar hoofd omdraaien, absoluut niet. Ze moest iets doen om de aandacht te trekken, vluchtig keek ze om haar heen.

'Oh, oke.' Zei ze verbaasd. 'Mag ik wel even kijken hoe ver je al bent?' Vroeg ze en ze had zich al omgedraaid naar de kamer. Daar zag ze de voorkant van haar jurk, en ze verbaasde zich hoe mooi hij eruit zag. Kwam het door het licht? 'Wauw, heb je er al iets aan gedaan ofzo?' Vroeg ze verrukt.

'Nee, nee nog niet echt, dat wou ik nu eigenlijk gaan doen..' Mila was opgelucht dat de achterkant van de jurk niet zichtbaar was voor Elvita, althans nu nog niet.

'Oke, dan komt het door het licht.' Ze liep wat meer naar de jurk toe en liet haar hand over de stof glijden, naar achteren. Toen ze opeens een rafel voelde, fronste ze haar wenkbrauwen. Ze draaide haar hoofd naar rechts om het te kunnen bekijken.

Mila zag Evita fronsen. Shit ze heeft het dus door, Mila werd wanhopig. Ze moest iets verzinnen en wel nu. 'Aaaah' Mila gilde terwijl ze moet haar ogen rolde, daarna viel ze op de grond.

Tegelijkertijd dat Evita de grote scheur zag hoorde ze Mila schreeuwen. Ze draaide zich om naar Mila, geschrokken, maar keek toen weer naar de scheur in haar jurk. Langzaam drong het toch haar door. Eerst kon ze het niet bevatten... Maar Mila had tegen haar gelogen! En ze probeerde er nu goed vanaf te komen! Briesend stampte ze naar Mila toe. 'STA OP BITCH EN STEL JE NIET AAN!' Schreeuwde ze. 'Je hebt tegen me gelogen, ik vertrouwde je alles toe en je liegt gewoon tegen me. Ik vergeef je dit nooit!' Ze ging boven Mila staan en gaf haar een klap in haar gezicht.

Mila huilde, zo had ze Elvita nog nooit meegemaakt. ze wist dat ze een grote fout had gemaakt door het Evita niet te vertellen. Ze durfde Elvita niet aan te kijken. 'Sorry elvita, het spijt me echt heel erg..' zei ze zachtjes. Daarna stond ze op en rende ze huilend weg.

Evita keek Mila woedend na en stampte de kamer uit. Ze bedacht zich en rende nog snel terug om haar jurk terug te halen. 'Ik wil je nooit meer zien!' Schreeuwde ze Mila nog na en toen liep ze boos naar haar eigen kamer. Ze liet zich op haar bed ploffen en gooide driftig alle kussens door haar kamer. Toen ze uitgeraasd was ging ze zuchtend op haar bed zitten en muziek luisteren op haar mp3speler.

-Later-

Mila zat op de grond met allemaal touwtjes en muizenvallen om haar heen. Ze spande een doorzichtig draadje van de ene kant van de gang naar de andere, het werd een valstrik voor de kabouters. Ook voor haar deur spande ze een draadje, zo konden de kabouters niet meer naar binnen komen. Het huis moest kabouterproof gemaakt worden.

Taylor klopte op Mila's kamer. Ze wilde eigenlijk aan iemand vertellen hoe het zat met haar gevoelens, en ze had het idee dat ze Mila wel kon vertrouwen. Ze hoorde allemaal geschuifel op de vloer en was nieuwsgierig naar wat Mila daar aan het doen was.

'Kijk uit hoor! straks verpest je mijn valstrik!' en ze keek Taylor aan. Dit moest er erg belachelijk uitzien voor haar, aangezien ze nog niks wist van haar ontmoeting met de kabouters. 'Ik maak een valstrik voor de kabouters.' en ze plaatste een muizenval aan beide kanten van haar deur.

Voorzichtig ontweek ze de touwtjes en klom ze op Mila's bed. Ze ging zitten in kleermakerszit en keek verwonderd op. 'Kabouters?' Wat was dit nou weer? Volgens mij heeft Mila een hele grote fantatsie... Dacht ze bij zichzelf.

Mila stond op en ging naast taylor zitten. 'Ik heb kabouters in het huis zien lopen. Ik ben ze achterna gegaan maar ze zijn gevlucht. Ik maak valstrikken voor ze als ze nog een keer komen, dan kunnen we ze vangen.' zei ze bloedsirieus.

Taylor keek Mila ongelovig aan. Was ze nou serieus? 'Mila, je weet toch dat dat niet kan? Het lijkt wel alsof je het nu ter plekke verzint.' Ze legde een hand op Mila's voorhoofd. 'Nee, je hebt ook geen koorts.' grapte ze.

'Ik weet het taylor, het klinkt echt heel erg raar.. Het is ook haast niet te geloven maar toch is het zo.' Ze keek taylor aan en pakte allebij haar handen vast 'Ik heb kabouters gezienTaylor, en ik heb geen koorts!'

Taylor zag de ongerustheid in Mila's ogen. 'Maar Mila, hoe kan jij ze dan gezien hebben en ik niet? En weet je wel zeker dat het kabouters waren, misschien waren het gewoon kleine mensen.' Het konden toch geen echte kabouters zijn? Dan had Taylor ze allang een keer zien lopen.

'Het waren minimensjes, zo'n vijftig centimeter hoog. Het leek wel of ze verkleind waren.' zei ze en ze staarde naar de vloer 'Jullie waren er niet, ik heb nog geroepen maar niemand was er.' ze kreeg tranen in haar ogen 'Het was echt eng, ik wist dat ze er waren maar ik kon ze niet meer vinden.'

Ze vond het moeilijk om te geloven, maar Mila keek zo verdrietig, niemand die haar leek te geloven. Ze trok Mila naar zich toe en legde Mila's hoofd op haar schouder. Troostend zei ze: 'Ik geloof je.' Ze vond het zo zielig! Misschien had Mila wel gelijk. Ze wilde in ieder geval helpen met de val, dan bleek wel of Mila gelijk had of niet.

Er viel een grote last van haar schouders, eindelijk iemand die haar geloofde! ze voelde zich zo opgelucht. 'Dankjewel Taylor, ik weet dat het raar is om te geloven maar ben toch blij dat je het doet. Dat betekent veel voor me.' ze veegde een traan weg en glimlachte naar taylor.

Taylor glimlachte. 'Maar ik wil ze wel zien dan. Wat had je bedacht met al deze touwtjes en muizenvallen? Ik denk dat een kabouter van 50 cm niet gevangen wordt door een kleine muizenval, of wel?' Veel verstand had ze er ook niet van, maar het zag er niet echt logisch uit.