veranda buiten

Evita zat rustig een boek te lezen op de veranda. De zon scheen, het was niet echt warm maar zo uit de wind in het zonnetje zitten was heerlijk. Ze wist dat er vandaag twee nieuwelingen zouden komen, maar Evita had er eerlijk gezegd niet zo zin in. Met de andere huisgenoten had ze al ruzie, dus vroeg ze zich af hoe het met die nieuwe zou gaan. Ze was diep geconcentreerd op haar boekje en ze zat een beetje aan haar zonnebril te friemelen, maar verder had ze zich afgezonderd van de buitenwereld.

Zenuwachtig liep Taylor het grindpad op naar de voordeur. Allerlei gedachtes spookten door haar hoofd: Zullen ze me wel aardig vinden? Zal ik snel vrienden maken? Ze liep door naar de veranda en zag daar een meisje zitten die een boek zat te lezen. Ze was heel knap, en had lang blond haar. Voorzichtig zei ze: 'Eehm.. Hallo.'

Mila voelde zich nog steeds verschrikkelijk. Evita wilde haar niet meer zien en ze zag telkens weer de ruzie voor zich. Ze besloot dat ze even uit het huis moest, even frisse lucht halen. Daarom liep ze naar de buitendeur toe, ze hoorde stemmen, ook een onbekende stem. Ze was wel nieuwsgierig geworden maar ze durfde niet naar buiten, misschien kwam ze Evita dan wel tegen, het laatste wat ze wilde, dus bleef iets voor de deur staan wachten.

Verward keek Evita op vanuit haar boek. 'Oh, hoi.' Zei ze twijfelend met haar zonnebril nog op, zodat de uitdrukking op haar gezicht niet te zien was. Snel keek ze weer naar haar boek. Ze was nu niet in de stemming.

Met haar dunne hoge hakken stapte Kumiko uit de auto, ze zag op tegen alles wat moest komen ze wilde gewoon alleen zijn, op haar kamertje. Ze nam een diepe zucht en liep naar het huis toe. Op de veranda zag ze twee schimmen en ze verzette zich om er naar toe te lopen.

Een beetje aangedaan van het feit dat het meisje geen interesse in haar had, schuifelde ze een stukje naar voren. 'Ik ben Taylor.' Zei ze, en ze keek naar haar voeten. Ze voelde zich niet helemaal op haar plek. Wat nou als dit een vergissing was? Misschien had ze wel gewoon in Malibu moeten blijven, bij haar familie.

Mila hoorde nu opeens ook een auto, wat was dit allemaal zeg?! Twee nieuwelingen? Op zich was dat wel leuk maar.. niet nu. mila besefte dat ze best wel onhandig stond.Straks moesten de nieuwelingen, waarvan er een Taylor heette ,wat ze net gehoord had, erdoor. Maar voor nu stond ze er nog even best, ze liep iets naar voren, ze was best benieuwd hoe Taylor eruit zag.

Met klikkende hakken liep ze de veranda op. Ze zag een meisje met een boek zitten en iemand anders stond naast haar. Ze keek om zich heen en zag een meisje achter de deur staan, ze liep er op af en trok de deur open.

Zuchtend zette Evita haar zonnebril af en ze legde haar boek weg. Nu er ook nog een andere nieuwe was, moest ze wel even sociaal doen. Ze stond op en glimlachte flauwtjes naar Taylor. 'Ik ben Evita.' Zei ze gemaakt vrolijk en ze liep ook even naar het chinese of japanse meisje toe. Het verschil tussen deze twee afkomsten wist Evita nooit. 'Hoi, ook nieuw?' Vroeg ze een beetje ongeduldig.

Mila schrok. het andere nieuwe meisje trok opeens de deur open. oke rustig blijven Mila, dacht ze. ze deed net alsof ze gewoon aankwam lopen en niet alsof ze er al een tijdje stond. 'hallo, ik neem aan dat jullie de nieuwe bewoonsters zijn?' ze toverde een glimlach tevoorschijn. Het meisje wat de deur opentrok zag er schattig uit vond ze.

Het meisje heette Evita, wist Taylor nu. Ze wist niet zo goed of het tussen hen zou klikken, maar dat zou ze allemaal nog wel zien als ze langer in het huis was. Achter haar was een ander meisje verschenen. Ze kwam uit Japan, tenminste, zo zag ze eruit. Het meisje leek niet verlegen te zijn, want ze trok de deur open en er kwam nog een ander meisje aanlopen! Ze had lang, blond haar, net zoals Evita. Taylor schuifelde achter het Japanse meisje aan, klaar om de volgende te ontmoeten.

Met een klein lachje antwoorde ze ' Ik ben Kumiko en wie ben jij?'. Er kwam iemand naar haar toegelopen en met een snelle beweging keek ze om, het meisje hat een mooi uiterlijk met donkerblond haar. En opnieuw stelde ze zich voor.

'Evita.' Zei ze snel en ze glimlachte. Toen ze Mila zag wierp ze haar een kwade blik toe. 'Welkom in huize Gremlin, als het goed is hebben jullie allebei een kamersleutel gekregen dus jullie kunnen jullie spullen daar kwijt. Om 6 uur gaan we eten en vandaag hebben ik en Mila kookbeurt.' Zei ze zakelijk.

Mila zag hoe kwaad Evita naar haar keek maar ze probeerde zich er niks van aan te trekken. ze wendde zich tot de nieuwe meisjes. 'hallo ik ben Mila en ik woon hier ook.' ze moest zich sterk houden, ze wilde absoluut niet dat de nieuwe meisjes wisten dat zij en Evita ruzie hadden, dan zou iedereen haar haten. nee ze moest zorgen dat de nieuwe meisjes haar aardig vonden en daarom voegde ze eraan toe 'zal ik wat te drinken voor jullie halen? jullie zullen vast wel dorst hebben.'

'Hoi, ja, graag.' Zei Taylor tegen Mila. Ze had van de lange reis een aardig droge mond gekregen. 'uhm.. Maar waar is mijn kamer? Ik zou graag eerst mijn koffers willen neerzetten, als dat kan.' Ze vond het niet zo leuk dat er kookbeurten waren, zoals Evita had gezegd. Ze kon helemaal niet koken!

'Zal ik anders meelopen naar jullie kamers en helpen de koffers te versjouwen?' Vroeg Evita en ze keek Taylor glimlachend aan. Ze wilde ook wel even helpen en bovendien was ze dan ook meteen van Mila af.

Kumiko gehoorzaamde en liep met al haar spullen naar boven, ze bewonderde het huis. Ze zei het andere meisje nog even snel gedag en ging verder.

Verslagen bleef Mila staan op de veranda, ze zuchtte. 'ik zal het drinken wel vast gaan halen!' schreeuwde ze hun toe.

Taylor was blij dat ze niet al haar koffers zelf hoefte te sjouwen, ze was uitgeput van de reis. Ze liep achter Evita en Kumiko aan de trap op met haar koffer en een tas. Het huis was groot, dat was haar ook al vanaf de buitenkant opgevallen. Misschien is Evita toch wel aardig, dacht ze.

later



------------

Taylor zat in haar nieuwe jurkje op de veranda haar foto's door te kijken. Ze had een paar fotoshoots gehad deze week, en haar portfolio werd steeds dikker. Ze was er soms wel trots op, maar sommige foto's vond ze echt niet mooi. Dat was mooi in de modewereld, maar in het echt zou niemand dat ooit leuk vinden. Tijdens haar commercial waren ook enkele foto's gemaakt, die zaten er ook bij. Ze had moeten poseren voordat de tegenspeler er was, dat was voor de maker van het jurkje wat ze aanhad. Glimlachend bekeek ze de foto. Ze dacht meteen aan Armand, hij was zo steunend voor haar geweest, dat was het moment waar ze echt voelde dat ze verliefd op hem was. Ze zuchtte. Waarom? Dit kon toch niets worden. Hij vond haar niet leuk, en was ook nog eens met Evita!

Toen Evita Taylor zacht haalde ze opgelucht adem en ze plofte naast Taylor op het bankje. 'Hee Taylor, ik heb je hulp nodig!' Zei ze opgelucht. Het was echt fijn een vriendin te hebben, Evita zou niet weten aan wie ze dit verhaal anders zou moeten vertellen. 'Hee, wat is dat?' Vroeg ze en ze keek nieuwsgierig in Taylor haar portfolia. 'Wauw, die foto is echt prachtig!' Riep ze uit.

Met een rode kleur op haar wangen knikte ze dankbaar. 'Dankje, die was genomen bij de commercial met Armand.' Ze kon haar niet recht aankijken toen ze zijn naam uitsprak, ze schaamde zich ervoor dat ze hem leuk vond. Dat mocht ze ook eigenlijk niet vertellen, ze zou vast boos worden op haar! Blozend keek ze naar de foto.

Ze haalde diep adem. 'Over Armand gesproken...' Zei ze. Ze keek naar Taylors reactie. 'Kan ik je iets vertellen? Blijft het tussen ons?' Vroeg ze onzeker.

Oh boy, dit werd geen makkelijk gesprek. Maar als ze zou weigeren zou het opvallen, dus knikte ze. 'Ja tuurlijk.' Ze vond het zielig om tegen haar te liegen, nu ze zo onzeker was, dus hoopte ze maar dat ze niet iets over haar wilde weten.