De kleine tempel buiten.

Nieuwsgierig tuurde Evita naar de tempel. Het zag er schattig uit, en was bestemd voor een een of andere natuurgod, maar toch vond ze het geschikt om hier te bidden. Voorzichtig beklom ze de treden zodat ze op een soort plateau stond. Ze zakte door haar knieën en sloot haar handen in elkaar. In stilte bad ze, ze vertelde haar moeder op deze manier over wat ze beleefd had deze week. Het was altijd haar momentje.

Kumiko liep stilltjes langs de tempel en zag plotseling Evita zitten. Ze wilde haar niet storen dus ze bleef op dezelfde plek zonder haar overstuur te maken. Ze had daar nu totaal geen zin in. Ze begon met haar vinger kleine kringetjes te maken in het water.

Toen Evita klaar was zette ze eerst een paar passen naar achteren. 'Amen.' Zei ze als slot en ze draaide zich om. Ze schrok toen Kumiko daar zat. 'Hoe lang zit je hier al?' Stamelde ze. Zat Kumiko haar nu te begluren ofzo?

Het spijt me zei ze, 'ik wilde je niet storen dus ben ik hier blijven zitten totdat je klaar was'. Ze keek naar het meisje, ze leek beschadigd en gepijnigt, maar nu alsof ze was gekust door de zon, straalde alsof alles van haar afgevallen was. Ze probeerde niet al te lang naar haar te kijken, omdat ze niet wist of ze dat prettig vond. Ze keek terug naar het kalme water.

'Oh,oke.' Zei Evita langzaam. Ze keek naar Kumiko, die weg leek te dromen, ze keek bezorgd, maar ook met pijn. Kumiko keek weg en Evita ook. Evita besefte toen dat ze eigenlijk helemaal niets van Kumiko wist. Enkel dat ze haar moeder was verloren, waar Evita eerst boos om geweest was omdat ze er zo makkelijk over leek te praten. Maar als het echt waar was, dan moest Kumiko ook wel heel veel pijn kennen. Evita kende het gevoel.

Kumiko was nogsteeds aangedaan van de uitspraak van Evita maar ze kon het haar niet kwalijk nemen, ze wist immers niet wat er gebeurd was. Ze was nog steeds een beetje aangedaan van het feit dat er ook een jongen in het huis was dus ze probeerde het gesprek van zich afteleiden. 'Wie is die jongen in het huis?' het klonk heel heel anders dan ze zich voorhad gesteld maarja gezegt is gezegt dacht ze.

Ze keek op. 'Oh, dat is Armand. Hij woont hier als langste al. Hij is een beetje raar, sluit zich altijd af van mensen en als je een echt gesprek met hem voert en een beetje tegen hem in gaat, loopt hij boos weg.' Mompelde ze. 'Hoezo?' Zei ze toch wel met enige nieuwsgierigheid.

'Ik... ,' ze snuifde even wat lucht op, 'Ik ben misbruikt door mijn ex en mijn moeder is door hem vermoord omdat ze wou helpen.' toen ze dit zei kwamen alle herrineringeren terug en ze moest een traan laten. 'Het is allemaal mijn schuld!' zei ze tegen zichzelf hardop. 'Ik vind het moeilijk om bij jongen in de buurt te zijn terwijl ik het wel wil maar iets houd me tegen, snapje' 'Waarom reageerde je zo toestraks' zei ze zacht zodat ze niet weer zo'n reactie zou krijgen.

Evita slikte haar eerste gedachte in. Ze dacht even na over de woorden van Kumiko, en besloot toen dat ze de waarheid moest vertellen. Kumiko verdiende het. 'Ik begreep niet waarom je zo makkelijk over de dood van je moeder kon praten.' Zei ze zachtjes. 'Ik.. mijn moeder is ook overleden, al een tijd ge-geleden.' Ze merkte dat praten moeilijker werd en er prikten tranen in haar ogen. 'Natuurlijk minder erg in jouw geval, maar ik praat er nog steeds moeilijk over.' Ze keek Kumiko met tranen in haar ogen aan. 'Mijn vader kon er al helemaal niet tegen, hij werd depressief en raakte aan de alcohol. Hij mishandelde me ook.' Ze veegde met haar arm langs haar ogen. 'Ik heb dus hetzelfde meegemaakt als jij, alleen dan iets minder erg.' Ze slikte. 'Als ik bid praat ik met mijn moeder. Dat doet me goed.' Zei ze ten slotte en ze ademde langzaam uit.

'Het spijt me ik, elke dood is er geen enkele erger dan de ander.','Ik moet er wel zo over praten anders raak ik depressief, snap je.' 'Ik heb geen gevoelens meer alsof alles is weggezakt, maar als ik een jongen zie, maakt niet wie, dan komt alles terug, ook al ken ik ze niet.' ze liep naar Evita toe en knuffelde haar en fluisterde, 'Alles komt goed met ons, misschien nog niet nu, maar anders wel later.'

De omhelzing voelde fijn. Evita knuffelde Kumiko terug en verstopte haar gezicht in diens nek. 'Bedankt..' Zei ze. Kumiko was zo anders dan zij, veel opener, maar misschien was dat juist goed. Ze besloot minder snel vooroordelen te hebben over mensen. 'Ja, het komt goed.' Zei ze bevestigend. 'En ik ga jou ook helpen.' Beloofde ze.

Ze bednkte haar en veegde de tranen van haar gezicht, 'zullen we terug gaan?,of blijf je liever hier?' vroeg ze. Ze keek Evita aan, haar droevige gezicht was een beetje weggetrokken en had plaats gemaakt voor wat vrolijkheid.

'Blijven we nig even hier?' Vroeg Evita. 'Ik bedoel... jij mag wel gaan als je wil. Ik wordt liever nog even rustig.' Ze kerk naar hun weerspiegeling in het water. Van buiten en binnen twee totaal verschillende meisjes, maar met hetzelfde verhaal.

'Ik ga terug als je het niet erg vind, ik moet nog mijn kamer verder inrichten.' het was meer een vraag uit beleefdheid dan dat ze een echt antwoord zou verwachten. Ze keek haar nog even aan, en liep een beetje uit haar richting.

Evita knikte en draaide zich nog een keer om. Ze glimlachte flauwtjes naar Kumiko en zwaaide even. Toen keek ze weer naar het water. Ze dacht aan haar vader, en hoe ze tegen Mila gedaan had. Was ze zoals hem? Ze dacht ook aan Armand, die Kumiko blijkbaar niet mocht, maar wat Evita eigenlijk niet erg vond.

Later
--
Evita zat op het trapje, haar beentjes hingen in het water. Het was zo anders sinds ze Enano was, maar ze was er inmiddels wel aan gewend. Als ze eerlijk was, het was beter. Beter dat ze Armand niet hoefde te spreken. Hier was Flinn. Flinn was een geweldige vriend. Maar als je ze eerlijk moest toegeven, ze was ook wel nieuwsgierig hoe het nu bij de mensen was.

Dave liep naar een gebied waar hij nog nooit was geweest. In de verte zag hij een tempel. Hij was nooit religieus ofzo geweest, vandaar dat zijn ouders hem er ook nooit op hadden gewezen dat daar een tempel zat. Er zat een enano bij het water! Toen hij dichterbij kwam, zag hij dat het Evita was. 'Hey Evita!' zei hij vrolijk. Hij had al lang geen enano meer gezien, sinds die ene dag.

Ze keek op. Het was Dave, hij was vreemdgegaan met die.. Marlinde? Ze wist het niet meer, maar ze vond ook dat ze niet echt over hem mocht oordelen als ze hem niet kende. Hij was wel een lotgenoot. 'Hee, hoe is het als mens?' Vroeg ze hem.

Hij grinnikte en ging naast haar zitten. Het was wel raar zo, hij moest helemaal naar beneden kijken om haar te zien en hij voelde zich een reus! 'Ja, best. Het is eigenlijk niet zo verkeerd, ik woon nu in dat huis.' zei hij en hij wees naar rechts, waar het huis ergens achter de bomen stond. 'Hoe is het met jou?'

'Het gaat goed.' Zei ze blij. 'Ik weet niet of het je verteld het, maar de smeerlap, Armand heeft dus met Taylor gezoend en tha ik ben blij dat ik van hem af ben.' Zei ze koeltjes, al deed het haar nog steeds pijn. 'Ik mag de mensen hier, Jayden, Puck en Flinn hier wel, jammer dat jij ook veranderd bent, ik denk dat het best klikt tussen ons. En ik kan hier ook blijven zingen, dat wat ik het liefste doe. En jij?' Vroeg ze geïnteresseerd. 'Al ontdekt hoe irritant die Armand is? Je wil hem niet meemaken in een slechte bui joh.' Het voelde raar om zo over Armand te praten, maar het was toch waar?

'Armand? Nee, die heb ik nog niet ontmoet. Ik tel die ene keer bij de boom dan niet mee hè. Maar wij kunnen toch nog steeds met elkaar omgaan. Tja, dat ik nou geen enano meer ben maakt verder dan ook niet uit. Ik voel me wel heel groot nu.' Zei hij met een lach. 'En lekker dat je nu van hem af bent.' zei hij, ook al kon hij het niet echt oordelen.

Ze knikte. 'Ja, ik ben er echt blij om. Dat kun je van jouw kant miet zeggen hè? Alhoewel... Jayden heeft wel voor Puck gekozen en niet voor kou...' Zei ze aarzelend. Ze keek hem belangstellend aan.

Dat was weer een steek in zijn zij. 'Ik weet het... Maar het is ook mijn eigen schuld.' Hij hield er niet van om over dit onderwerp te praten, dus afwijkend keek hij naar het water en de lucht. Het was een mooie dag vandaag, er was geen wolkje aan de lucht.

Ze knikte. 'Ik weet van jou dat het niet bedoeld was, dat je echt van haar hield. Ik wil dat wel tegen haar zeggen.' Zei ze tegen hem en ze keek naar de rimpelingen die de fontein in het water maakte.