Open plek pad.

Toen Evita eindelijk de kans kreeg de tuin te ontdekken deed ze dat meteen. Ze verbaasde zich keer op keer weer hoe mooi het hier was, ondanks haar ietwat vreemde huisgenoten zou ze het hier vast naar haar zin hebben. En een wandelingetje voor het avondeten was tijd lekker.

Armand liep rustig door het bos naar een van zijn favoriete plekken, het was een pad tussen twee stukken bos en hij kon er altijd rustig zitten. Zoals alle andere keren liep hij deze keer naar de boom met het kleine kuiltje er voor waar hij lekker in kon zitten. Hij ging zitten en schoof zijn haar aan de kant en glimlachte, dit waren momenten waar hij echt van opvrolijkte. Hij keek naar hoe de bomen wuifden in de wind en de vogels die overvlogen en hij bleef glimlachen.

Het verbaasde haar al bijna niet meer toen ze Armand tegen kwam. Ze kwam hem op de raarste plekken tegen. Wat wel anders was was dat hij er echt vrolijk uit zag, dat zag er goed uit, ze werd er bijna zelf ook vrolijk van. 'Hee.' Zei ze voorzichtig.

Armand schrok, maar herkende de stem wel. Meteen keek hij naar de grond en zijn glimlach werd kleiner. 'Hey' antwoordde hij rustig. 'Ik wist niet dat je geïnteresseerd was in de tuinen hier' zei hij terwijl hij naar de grond keek.

'Ik vind het prachtig hier.' Antwoorde ze naar waarheid en ze ging tegen een boom staan. Het verbaasde haar al dat hij niet meteen zijn haar goed deed, maar ze vond het wel fijn hem weer in de ogen te kunnen kijken.

Hij wilde haar best een plezier doen om zijn haar zo te hebben als ze alleen waren, maar niet met anderen, absoluut niet met anderen. Hij keek haar niet aan, dat kon hij niet zonder zijn eigen bescherming. 'Het is hier ook prachtig' zei hij met een kleine glimlach en zijn ogen richtten zich iets hoger, op een gevallen boomstam in de andere kant van het bos. Hij lette er nog wel op dat ze hem niet aankeek.

'Waarom is het zo moeilijk iemand aan te kijken als je tegen degene praat.' Zei ze met een zucht. Van haar kreeg hij geen begrip zolang ze niet wist wat hem dwarszat.

Armand negeerde die vraag, maar je kon aan hem zien dat het hem wel raakte want hij kromp een beetje ineen. Daarna rechtte hij zijn rug weer 'Waarom zit het je zo dwars dat ik dat niet doe' zei hij chagerijnig. Waarom had ze er zo'n last van, dit was zijn eigen mankement, zijn eigen probleem en die ging hij niet zomaar vertellen aan iemand die hij nog maar één dag kende.

Ze slikte. Ja, tuurlijk mocht hij dat vragen. Ze begreep het ook wel. Maar zíj had een reden om het te vinden en hij waarschijnlijk niet! Ze rechtte haar rug. 'Nou... dat heeft met mijn verleden te maken.' Zei ze aarzelend. Ze keek hem vragend aan.

'Nou mijn probleem is ook mijn verleden dus laat het oke' zei hij en hij streek zijn haar nu weer voor zijn ogen. Ze frustreerde hem enorm en ze vond hem overal leek het wel. Hij keek haar nu aan, maar deze keer met zijn haar voor zijn ogen.

'Oh..' Het was even stil. Evita dacht na. 'Nou, dat schiet lekker op dan.' Ze keek hem schuin aan, maar het lukte haar niet onder zijn haar door te kijken. 'En als je alleen met mij bent, wil je dan niet je haar gewoon doen? Asjeblieft?'

'Hm' bromde hij, maar hij deed zijn haar weer opzij als teken dat dat goed was. Hij keek haar niet aan en vond maar dat ze moest snappen dat hij dat niet deed. 'Dus, vind je het hier een beetje leuk?' vroeg hij, haar niet aankijkend.

Ze glimlachte, ze vond het leuk dat hij het voor haar deed. En dat aankijken was vervelend, ze wist dat ze hem op die manier nooit echt zou vertrouwen, maar dat was dan maar zo. 'Hm, ik weet nog niet, ik ben hier net. Het is wel zo dat je even moet rijden wil je naar de stad toe, dus je zit echt met elkaar en je hebt niet veel anders.' Zei ze eerlijk.

Armand lachte even 'Tja, dat weet ik maar al te goed, maar ik ben ook wel graag alleen of met een paar mensen, te veel mensen geven me het gevoel dat ze naar me blijven kijken' antwoorde hij eerlijk terwijl hij wist dat het niet echt een vraag was. Misschien ging hij haar mogen, als ze maar ophield met het zeuren over dat aankijken, dat deed hij gewoon niet.

Evita knikte. 'Oh, ja, tuurlijk. Ik houd zelf wel van mensen, ik heb juist het gevoel dat ik me daar eerder in kan verschuilen, in een mensenmassa val je minder op snapje.' Zei ze. Ze werd eigenlijk steeds nieuwsgieriger naar hem, maar ze wist inmiddels dat hij dicht zou klappen als ze doorvroeg dus hield ze haar mond maar.

'Maar dan ben je zo omringd door ogen en blikken en iedereen keurt je met een enkele blik en..' hij zweeg, hij werd al gek bij het idee en zometeen paste hij niet op met wat hih zei en dat mochtr niet gebeuren. Hij was blij dat Evita hem accepteerde.

'Dat is is juist het mooie.' Zei ze met een glimlach. 'Overal zijn ogen en blikken en toch keurt niemand je een blik waardig. Ze doen niets met je, je bent één van hen.'

'Nee nee niet waar' mompelde hij hoofdschuddend en de blik van zijn vader zag hij voor zich, ook die van zijn moeder was angstaanjagend, alle mensen die hij had gekend als zijn familie keken angstaanjagend, nee er was niks goed aan blikken die je probeerden te doorgronden.

Ze keek hem lachend aan. 'Leg dan eens uit, waarom is een vluchtige blik van een vreemde, die je niet kent en niets met je wil erg, en de blik van een bekende, die misschien wel allemaal dingen van je wil en verwacht minder erg?'

'Ik wil niemand kennen die iets van me verwacht, ik wil geen vluchtige keurende blikken, en ik wil absoluut niet dat iemand me zou willen doorgronden met zijn blik want iedereen denkt dat die dat kan maar ze hebben het allemaal mis' antwoorde hij zacht. Ja dit was deels tegen zijn vader gericht maar wat dan nog? Het was ook zijn schuld.

'Dus... Je geeft me gelijk?' Vroeg ze plagerig. 'Je hebt gelijk, maar zo'n blik komt toch altijd van een bekende?'

'Nee ik geef je geen gelijk' antwoorde hij snel en bot maar eigenlijk was het wel waar. Roch vond hij het niet fijn om aangekeken te worden. 'Misschien is dat waar, maar ook niet waar' zewi hij terwijl hij zich de vrienden van zijn familie herinnerde. Het was een levende hel geweest.

'Nouja, met dat haar van je val je wel op.' Gaf ze toe. Stiekem vond ze het wel grappig hoe hij bleef volhouden. 'Maar eerlijk, toen ik je voor het eerst zag wilde ik eigenlijk niets met je te maken hebben. Dat wil je toch ook niet?' Ze glimlachte erbij.

'Ha, niemand wil iets met me te maken hebben en dat vind ik prima, ik heb m' eigen leven toch?' Antwoorde hij. ' En sinds wanneer wil je dan wel wat met me te maken hebben?' Vroeg hij haar.