Het tuinhuisje

Jayden grijnsde en rende naar Puck toe, waar ze boven op hem sprong zodat hij op de grond viel 'We zijn weer boven' zei ze blij. Alles was hier beter, het was hier niet donker zoals in hun kamers maar licht en kleurvol. Ze lachte en voelde zich vrij.

Lachend gooide hij haar van zich af. 'Ik weet het, joehoe!' Riep hij blij. Hij liet zich op de grond vallen en keek naar de lucht maar sprong eigenlijk toen meteen weer op.

'Dus wat ben jij vandaag van plan te doen hier?' zei ze terwijl ze ging zitten. Zelf was ze van plan om nieuwe stukken te ontdekken van dit landgoed, dat was altijd leuk.

'Ik heb nog niet echt een plan, misschien het huid in ofzo.' Zei hij stoer.

Jayden keek weg, maar de haat stond in haar ogen 'Je mag dat huis niet in, ze hebben Olivia gestolen weet je nog' zei ze rustig. 'Je bent m'n beste vriend, ik wil jou niet ook kwijt' mompelde ze. Ze keek hem recht aan in zijn groene ogen 'Alsjeblieft' smeekte ze. Ja als het om het huis ging was ze altijd heel sirieus.

'Chill, ik doe heus wel voorzichtig, wat kan er nou gebeuren?' Vroeg hij grijnzend. 'Heb je ze al wel eens gezien? Het zijn echt losers.'

Jayden glimlachte opgelucht en hoopte dat hij wist waar hij mee bezig was. Normaal wist hij dat niet, maar misschien nu wel. Ze wilde dat niemand dat huis inging. Ze schudde haar hoofd even en glimlachte toen 'Nee? Ik kom niet bij het huis dat weet je' zei ze zacht en ze keek naar de grond.

Hij zuchtte. Ja, dat wist hij. 'Er zijn nieuwe. Ik heb ze gezien toen ik in het bos was, ze kwamen naar de open plek. Ze zijn jong, er is geen zuster meer. De jongen heeft haar tot hier.' Hij deed zijn hand halverwege zijn nek. 'Dat ziet er niet uit joh. Het meisje heeft lang, steil blond haar. Ze maakten ruzie om zijn haar ofzo, ik heb ze niet goed gehoord maar zag ze wel dicht bij elkaar komen.' Hij trok een vies gezicht. 'Hmm ik snap niet wat zo'n kind in zo'n lelijke gozer ziet.' Zei hij grijnzend. 'Het was ten minste vies.' Hij overdreef een beetje, dat dat vond hij leuk. Hij was benieuwd naar haar reactie.

Jayden lachte 'Je bent ook nog zo klein' zei ze lachend. Ze vond het altijd mooi om te zien als twee helemaal verschillende personen verliefd werden, het was jammer dat het mensen waren. 'En je hebt zeker de hele tijd gekeken?' zei ze en ze stak haar tong uit.

Hij bloosde en schopte een steentje naar haar. 'Tss, je ben kleiner dan ik hoor. En ja, want ze kregen ruzie en dat vind ik wel weer leuk.' Hij grijnsde. 'Je moet ook een keer meegaan joh!'

'Ik wist dat je had staan kijken de hele tijd, ik wist het ik wist het' zei ze lachend. 'Stiekem vond je het de hele tijd wel leuk' zei ze plagend. 'Hmm, ik kom niet bij het huis dat weet je... maar t klinkt wel leuk... misschien oke?' zei ze glimlachend en ze schopte een steentje terug.

Hij schopte haar steentje snel weer terug. 'Goed, en het is ver van het huis hoor. Het is echt grappig.' Zei hij enthousiast.

Jayden twijfelde, het bleven toch mensen.. 'Okee, ik ga wel mee, maar wel voorzichtig dan' zei ze nog niet helemaal overtuigd. Ze draaide heen en weer met haar armen op haar rug en keek even pijnzend naar hem. Maar droomde tegelijkertijd weg naar de plaats waar ze de jongen en het meisje zag knuffelen en het zag er heel lief uit. Ze glimlachte en bleef in haar dagdroom hangen.

'Daar houd ik je aan!' Zei hij lachend en hij wandelde een stukje richting het tuinhuisje.

Jayden werd wakker geschud door zijn woorden en schudde haar hoofd even. 'Jaja, ik kom het zoiezo wel na hoor' zei ze betweterig en ze lachte. Ze glimlachte en zette een sprintje in om op zijn rug te springen. 'Nu kan ik dit omdat jij groter bent, kleine' zei ze plagend.

Hij rende een stukje met haar weg. 'Hou op met me kleine te noemen!' Zei hij half serieus, half lachend. Ze kwamen al snel aan bij het huisje en hij zette haar neer op een tree.

'Ahw, maar vorige winter was je kleiner dan mij... dat jij nou zo'n enorme groeispurt hebt gehad' zei ze grijnzend en ze ging goed staan. 'Kijk zo klopt het wel' zei ze toen ze stiekem een tree hoger ging staan.

'Haha, ik haal iedereen in.' Zei hij lachend. 'Beter, want de meeste meisjes willen niets met iemand die kleiner is dan ze zelf zijn.' Hij sprong ook een tree omhoog en liep het huisje in.

Jayden lachte 'Dat is waar' zei ze instemmend en in haar hoofd hoorde ze nog hoe hij net zei hoe vies het was en nu dit.. ze lachte er even om. 'Maar hoeveel meisjes heb je in die tussentijd gehad? Sinds afgelopen winter en nu?' vroeg ze plagend.

'Vier ofzo. Dat moet meer worden.' Zei hij lachend en keek het tuinhuisje rond. 'Ik vraag me af hoe het is om zo groot als een mens te zijn.' Zei hij

Jayden lachte bij het idee van puck met een meisje, t was eigenlijk wel schattig. 'Nou dan moet je meisjes voor je winnen en het meteen weer uitmaken om naar de volgende te gaan als je er zoveel wilt' zei ze plagend. 'Nee doe maar niet, lijkt me een heel slecht plan.' voegde ze daar snel aan toe. 'T lijkt me een beetje te groot, dan trap je al die kleine plantjes plat' mompelde ze.

'Ja, maar wat op de grond te zien is is toch niet echt interessant. Ik wil meer zien, altijd meer.' Hij grijnsde en ging op zijn tenen staan, wat natuurlijk niet echt hielp.

'Dan kun je lang wachten makker' zei Jayden met een grijns en ze klom de treden nu allemaal op om in het open tuinhuis te komen.


Armand slenterde naast Evita door het bos.. ' nog enig idee waar we heen gaan? Zei hij grijnzend. Hij wist waar hij was, maar wist zij het ook?

'Nee, ben hier nog nooit geweest, maar alle stukken bos lijken ook op elkaar. Zei ze glimlachend. 'Hee, wat is dat?' Ze ging iets sneller lopen toen ze een wit dak zag.

'Helaas wordt ik nooit een mens.' Zei hij met een pruillipje. Hij stond met zijn rug naar Armand en Evita toe en keek Jayden recht in de ogen. Daardoor zag hij de twee mensen niet aankomen.