Jayden's ondergrondse kamer.

Jayden lag uitgeput op haar bed in een berg kussens. Z hield ervan om hier lekker alleen te zitten. De laatste tijd deed ze niet veel anders. Ze lag lekker dromend op haar bed en staarde een beetje voor zich uit.

Evita deed de deur van Jaydens kamer op een kier en gluurde naar binnen. 'Hee, mag ik binnenkomen?' Vroeg ze. Ze deed de deur alvast verder open en wachtte op het antwoord.

'Hey Evita' zei ze opschrikkend uit haar dagdromen. 'Tuurlijk, kom erin' zei ze met een glimlach en ze klopte naast haar op haar bed. 'Kom zitten' zei ze blij. Ze was blij dat ze misschien een echte vriendin zou hebben.

Evita trippelde Jaydens kamer in en plofte op haar bed. 'Fijn dat je me zo geholpen hebt, nog bedankt.' Zei ze dankbaar tegen Jayden. Ze keek naar Jaydens kleding, het was veel beter, vrolijker dan normaal. 'Je ziet er leuk uit.' Zei ze.

Jayden glimlachte 'Geen dank joh' zei ze met een knipoog. 'Dit. Zijn mijn oude kleren voordat Dave kwam. 'Hmm vertel eens over die jongen met dat supermanshirt' vroeg ze nieuwsgierig.

Evita haalde diep adem. 'Het is een zak.' Mompelde ze. 'Ik was mij vriendinnetje, maar hij heeft me bedrogen. En het erge is, nadat ik boos en verdrietig weg was gerend zat hij daarna weer aan Taylor. Andere Enano hebben hen op het bruggetje gezien.' Zei ze boos. 'Hij en zijn vervloekte pony.'

Jayden knikte ' Inderdaad, wat een zak.. en dan kon je nooit zijn ogen zien? Wat frustrerend' mompelde ze 'Gelukkig ben je nu hier bij ons, dan heb je geenlast meer van hem en heel misschien kunnen we hem nog wel een keer terugpakken voor zijn daden' zei ze. Ze wilde Dave ook nog wel eens terugpakken.

Ze knikte. 'Dat wil ik ook, kijk, ik ben nu al langer hier en heb Flinn nu, dat heeft me heel erg geholpen. Ik ben nu alleen maar boos, en heb de anderen al een beetje opgestookt tegen hen maar meer kan ik niet echt doen. Ik ben maar een kaboutertje.'

Jayden lachte even. Nu ze was na gaan denken over wat ze allemaal konden doen om. De jongen terug te pakken schudde ze haar hoofd 'Zeg nooit dat we maar kaboutertjes zijn, we zijn veel slimmer dan die mensen die daar wonen. Vertel eens iets meer over hoehij er uitziet?' Vroeg ze met een plagende grijns 'Dan weet ik misschien wel wat... en geloof me, dat word het leukste wat je ooit gedaan hebt' zei ze enthousiast.

'Nou, hij is best lang en gespierd.' Begon Evita twijfelend. 'Hij heeft echt hele mooie ogen en...' Ze maakte haar zin niet eens af. 'Nee, sorry, hij draagt altijd supermanshirts of nette blazers, en hij heeft een hele lange pony die hij voor zijn ogen draagt omdat hij zijn ogen haat, en niemand mag ze zien. Zelfs ik mocht dat niet...' Ze keek Jayden hoopvol aan, wat was haar plan?

Jayden glimlachte bij haar woorden. In haar gedachten leek hij knap. Ze had hem niet zo goed bekeken bij de verandering, maar dit klonk wel goed. 'Hmm, wat een sneu persoon' zei ze alsnog, als ze nooit zijn ogen mocht zien, hoe kon je dan normaal met iemand praten? 'Ik heb het beste plan ooit.. We knippen hem gewoon af, dan sluipen we 's nachts naar binnen en dan gaan we naar hem toe met een schaar' zei ze giechelend. Toen ze het had gezegt werd ze pas bang, ze bleef bang voor de mensen, hoe dan ook. Nog steeds wilde ze wraak voor wat ze Olivia hadden aangedaan, waarschijnlijk was ze nu dood. Angst en wraakzucht overvielen haar, maar ze probeerde niets te laten merken.

Evita's ogen sperden wijd open en ze begonnen te glinsteren. 'Wat een geweldig idee..' Bracht ze stamelend uit. Ze bedacht wat de gevolgen zouden zijn. Dit was perfect... perfecte wraak. 'Je bent geweldig.' Riep ze blij uit en ze omhelsde Jayden.

Jayden lachte mee en omhelsde Evita ook. 'Dus.. wanneer slaan we toe?' vroeg ze met een geheimzinnige glimlach.

'Wat denk je van... vannacht?' Zei Evita geheimzinnig. Ze voelde nu al de adrenaline door haar lichaam spuiten. Dit zou geweldig zijn. Ze had er echt mega veel zin in. Het liefst zo snel mogelijk.

'Oke deal' zei ze bijna meteen, zich over haar angst heen zettend. 'Het word superleuk, laten we alvast goede scharen gaan zoeken' zei ze lachend.

Evita knikte. 'Oh en Jayden, nu ik je toch spreek. Dave... hij voelt zich heel rot over je en mist je heel erg. Ik weet niet of jij het een goed idee vind maar... hij wil je graag nog eens ontmoeten om dingen uit te praten enzo.'

Jayden keek haar geschrokken aan. Haar hart klopte even sneller en haar lichaam tintelde even. 'Zei hij dat echt?' Vroeg ze voorzichtig.'Nee, ik ga niet.. hij heeft me edrogen en is een mens geworden, wt hebben we dan nog met elkaar te bespreken. Ik ga niet om met mensen' zei ze hoofdschuddend. 'Niet dat ik niet met jou wil omgaan omdat je een mens was, maar het is gewoon... ' antwoorde ze nog. Ze wilde wel en dat zag je aan haar, maar het kon gewoon niet.

'Hee, wat is er dan met mensen?' Vroeg Evita bezorgd en ze sloeg troostend een arm om Jayden heen. 'Je kunt het mij vertellen.' Zei ze. Ze kreeg plots een deja-vu. Armand en zij, in het bos... Ze keek snel weer naar Jayden, vergeten wilde ze hem.

Jayden keek haar aan. Ze wist de geschiedenis van de Enano's nog niet? Ze kon het haar misschien maar beter zo snel mogelijk vertellen, maar ze twijfelde. Wat als ze alsnog alles door ging vertellen aan de mensen? Als ze een goede vriendin wilde, kon ze het maar beter gewoon vertellen. 'Nou, eigenlijk begint dat een tijdje terug. Voor dat jullie in het huis kwamen leefde er nog een zuster in het huis. Zij beschermde ons en de boom. Op een dag is zij schijnbaar verdwenen. Het ergste is dat.. dat' ze kreeg weer tranen in haar ogen, helaas, zoals altijd. 'Mijn zusje is vlak daarna, naar het huis gegaan en is.... er nooit meer uit gekomen' zei ze snikkend. Ze kon er niet tegen, ze kon het nog steeds niet begrijpen. 'En de mensen hebben haar vermoord, misschien de mensen die kwamen nadat de zuster weg was en voordat jullie kwamen, maar ik haat ze ik haat ze ik haat ze' zei ze ineens boos. Haar verdriet was alweer omgeslagen in woede. 'I-ik.. sorry ik sloeg een beetje door denk ik' mompelde ze toen schuldbewust.

Evita schrok zich te pletter. 'Wat?' Stamelde ze. 'Dat meen je niet.' Ze sloeg troostend een arm om Jayden heen. 'Dat huis is vervloekt. Je zusje... Ik wil wel helpen zoeken maar ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit iets gezien heb op zolder. Ik wil wel een keer zoeken, ik ben niet bang, ik ken iedereen in het huis. Ik begrijp dat je dan zon hekel aan mensen hebt... ' zei ze ongelovig.

Jayden keek Evita aan 'Je bent echt lief, het zou superfijn zijn... ik hoop stiekem dat ze nog leeft mar ik vrees voor het ergste' zei ze zacht. 'Dankje, echt dankje' zei ze terwijl ze Evita een knuffel gaf.

Evita knuffelde Jayden ook. 'Jij bent ook een schat hoor, wij gaan eerst wraak nemen en da naar Olivia zoeken. Ik kan Mila en Dave ook vragen of ze willen helpen met zoeken.' Ze glimlachte, ze voelde zich eindelijk weer een goed mens.

Jayden had eindelijk een goede vriendin gevonden en glimlachte. 'Hmm laten we nu maar vast spullen gaan pakken en richting het huis lopen' zei ze met een glimlach. 'We kunnen dit. Voor jou en voor Olivia' zei ze blij.

Enthousiast begon Evita naar scharen te zoeken. 'Wacht, ik kijk wel even op mijn kamer. Waar spreken we af?' Vroeg ze aan Jayden.