Het pad met tulpen.

'Nee, jij bent de eerste na Jayden en Puck eerlijk gezegd. De anderen mijden me ofzo, ik denk dat ze gehoord hebben wat ik eerst was. Waarom hebben jullie eigenlijk zo'n hekel aan mensen?' Vroeg ze.

'Oh oke.' Hij was dus niet de eerste, wat hij al dacht. 'Oh wij associeren mensen met de dood eigenlijk. er is ooit een meisje het huis ingegaan en er nooit meer terug gekomen. Jaydens zusje.' zei hij droevig. 'Maar jij bent niet eng hoor, ik zie jouw er niet voor aan om iemand kwaad te doen.' zijn mondhoeken gingen omhoog en hij glimlachte.

Evita keek hem even verbijsterd aan. 'Wat, is dat echt waar? Wat erg...' Stamelde ze. 'Wij weten niet van jullie bestaan af. Nouja, wisten. Een tijdje geleden kwam een huisgenoot achter, maar niemand geloofde haar. Ik dacht dat ze spoken zag.'

'Blijkbaar had ze toch gelijk, maar het is erg ongeloofwaardig als je het hoort, dat moet ik toegeven.' Flinn vond haar echt leuk. Puck zou hem helpen met de ware te vinden maar misschien was dat niet eens nodig, hij liep haar zelf al tegen het lijf. Niet dat de kans groot was dat zij hem ook leuk vond, maar ze praatte in ieder geval met hem en daar was hij blij om.

Ze moest lachen. 'Ja, stel je eens voor dat iemand zegt dat er mensen zijn die zo groot zijn.' Ze hield haar hand onder haar knie. 'Zou je dat geloven?' Vroeg ze hem en ze ging weer rechtop staan, haar lange blonde haren zwaaiden mee.

'Nee, echt niet!' en hij moest lachen. 'weetje,' begon hij aarzelend 'Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo aardig is als jij en waar ik zo goed mee kan praten.' hij kreeg een rood hoofd.

Ze lachte ook. Toen hij haar het complimentje gaf moest ze alweer blozen. 'Ah, jij bent ook een schat!' Zei ze blij en gevleid en ze gaf hem een knuffel. Dat was het enige voordeel van Armand geweest. Ze was de afgelopen tijd wel veel zelfverzekerder geworden. Vroeger had ze dit nooit gedaan, nooit gedurfd, maar ze was spontaner geworden in het half jaar dat ze hier woonde.

Flinn voelde zich helemaal gelukkig worden. Evita gaf hem zojuist een knuffel. Ook hij sloeg zijn armen om haar heen. Hier had hij alleen maar van durven dromen! Hij wilde dat dit monent oneindig lang duurde. 'Dankjewel!' zei hij volmaakt.

Evita legde haar hoofd in zijn nek. Ze vond hem echt lief, merkte ze. Ze wilde hem altijd wel knuffelen.

Hij voelde hoe Evita haar hoofd in zijn nek legde. Haar haar rook lekker naar shampoo en was erg zacht. Hij wiegelde zachtjes heen en weer. Hij had eigenlijk geen idee wat hij verder moest doen, dit had hij nog nooit mee gemaakt.. 'Evita, ik ben heel slecht in dit soort dingen, als je dat maar weet.' zei hij fluisterend in haar oor.

Ze liet hem even los. 'Dat vind ik nou zo leuk aan jou.' Zei ze lagend en ze porde hem in zijn buik.

Hij deinste iets achteruit omdat ze hem een por gaf in zijn buik. Hij lachte en hij sloeg zijn armen om haar heupen en trok haar iets dichterbij. 'En ik vindt het leuk dat jij dat niet erg vindt.'

Ze giechelde, maar toen drong het tot haar door wat hij had gezegd. Hij vond haar leuk. Niet gewoon leuk, maar echt leukleuk. Ze wist niet of ze hier nu al aan wilde beginnen, zo kort na Armand.... het was gisteren, maar leek veel langer geleden. 'Ehm, Flinn..' Zei ze aarzelend en ze duwde hem een beetje van zich af. 'Bij de mensen he..' Begon ze.

Hij keek verbaasd op, had hij iets fout gedaan? Ooh hij wist hier ook niks van af.. Hij kuchte 'Eehm ja..' Hij keek haar met een onzekere blik in zijn ogen aan. Waar was hij toch mee bezig?! Hij vond haar leuk, maar misschien ging dit iets te snel, ze kenden elkaar amper.

Evita zuchtte. 'Sorry, het licht niet aan jou, maar..' Ze twijfelde even en haalde die adem. 'Bij de mensen... ik kom net uit een relatie. Sterker nog, gisteren, net voordat ik veranderde kwam ik erachter dat hij vreemdging met mijn beste vriendin.' De tranen prikten in haar ogen.

Hij schok ervan wat ze vertelde. 'Wat erg voor je."Hij liet haar los en stapte iets naar acher. Hij was zo slecht in dit soort dingen en wist niet wat hij moest doen.'Eehm.. h het spijt me.' Hij zag datcze tranen in haar ogen had.

De knikte en veegde haar tranen weg. 'Ik wil het er nu even niet over hebben okee.' Zei ze met een snik. Ze glimlachte flauwtjes naar hem. 'Zullen we anders eens iets doen samen, om te vergeten.' Stelde ze voor.

Het was vreselijk om haar zo te zien. 'Niet huilen.' zei hij zachtjes. 'Ja dat lijkt me leuk.' Hij was helemaal vergeten dat zijn moeder hem had geroepen. 'Ik eeh.. ik moet zo wel gaan..' Hij keek naarde grond. 'Mijn moeder.'

'Oh, je woont nog thuis?' Vroeg ze een beetje opgelaten. 'Hoe oud ben je.' Vroeg ze twijfelend.

'Ik ben twintig.' zei hij 'eehm nee, ze wilde dat ik op bezoek kwam. Hoe oud ben jij dan?' eh hij stopte zijn handen in zijn broekzakken.

Ze haalde opgelucht adem. 'Eenentwintig.' Zei ze en ze glimlachte. Ze waren in elk geval van dezelfde leeftijd.

hij glimlachte, 'Nou ik zie je nog wel eens hé?' en keek haar aan. 'Ik moet nu echt gaan, het spijt me.' verschrikkelijk vond hij het dat juist op dit moment zijn moeder wilde dat hij op bezoek kwam. Maar hij wist ook niet wat hij nog meer tegen haar moest zeggen..

Ze knikte en lachte naar hem. 'Ik zie je nog wel, ik moet ook nog even een huisje regelen bij de dorpsoudste.' Zei ze. Dat hoefde ze niet per se nu te doen, maar het was om aan te geven dat zij het ook druk had en hij zich niet schuldig hoefde te voelen.

'Oke, nou niet meer verdrietig zijn he, als je lacht ben je veel leuker.' en hij liep weg. Hij was blij en besloot dat hij dat gevoel niet ging verpesten door zijn moeder die hem waarschijnlijk weer helemaal ging afkraken. Dat deed ze altijd, hij was het zwarte schaap van de familie, zijn broers waren alles.

Ze keek hem lachend na. 'Natuurlijk. Doeeg!!' Riep ze hem na en ze zwaaide.