Het pad met tulpen.

Puck liep met zijn vrienden tussen de tulpen. Een vriend molde een tulp en lachend wees Puck hem daarop. 'Kijk uit, bloemen doen het erg goed bij de meissies.' Zei hij stoer. De anderen waren een en al oor en Puck vertelde hen voor de tiende maal hoe hij Sofia aan de haak sloeg. Ze waren allemaal enthousiast en gingen namen opnoemen van meisjes die van tulpen hielden. Puck grijnsde. Hij stapte het pad op. De anderen gingen lachend achter hem aan. Ze waren niet bang gezien te worden en anders waren ze snel weer weg. Ze lieten een spoor bloemblaadjes achter op het pad.

Jayden liep rustig tussen de tulpen door, ze was haar liefde voor bloemen en alles wat groeide niet verloren. Genietend liep ze daar op haar hakken en in haar korte zwarte jurkje. Haar leven ging goed zo, ze had vrienden échte vrienden. Jayden hoorde jongens praten, maar de stemmen kwamen niet van hoog dus het zou geen mens kunnen zijn, het zouden de jongens wel zijn. Met een glimlach liep ze het pad op.

'Heeee wie zullen we daar hebben.' Zei Puck spottend en hij wees naar Jayden. Al snel was ze ingesloten door een groep jongens. Puck, als leider stapte naar haar toe. 'Waar ben jij van plan heen te gaan, Rosie?' Zei hij vleiend en hij pakte haar bij haar kin vast.

Jayden schrok zich rot, maar liet zich niet kennen. Met een neutraal gezicht bleef ze staan en ze sloeg zijn hand meteen weg 'Ach Puck, jij kende me toch, je weet waar ik heen ga, ik doe wat ik hier altijd doe' antwoordde ze verveeld. Ze voelde zich opgesloten met al die jongens om haar heen, maar aan de andere kant speelden allerlei scenarios zich in haar hoofd af over hoe ze hun allemaal vernederde, alleen de gedachte al was heerlijk. Met een spottende glimlach keek ze naar Puck 'Ik zie dat je deze keer niet meer alleen durfde te komen, maar je hele gang mee nam? Schattig hoor kleine' zei ze spottend.

Puck tilde haar kin een stuk omhoog, om duidelijk te maken dat hij sterker was. Gelukkig door zijn verhalen geloofde niemand Jayden. 'Kleine? Moet je haar nou horen, het meisje krijgt een grote mond!' Riep hij uit en iedereen lachte met hem mee. 'Nee, ik ben hier met andere plannen.' Zei hij grijnzend. Hij wachtte even om de spanning te voelen. 'We gaan naar het huis, ga je mee?' Hij keek haar grijnzend aan. Natuurlijk ging ze niet mee. Hier kon hij haar goed mee vernederen. De andere jongens keken elkaar verbaasd, maar ook met opwinding aan. Het huis? Die Puck durfde.

Jayden lachtte 'Ik een grote mond? Je moet oppassen tegen wie je praat Puck' zei ze kil. Toen ze het huis hoorde vallen stopte haar hart voor een paar tellen, maar ze keek luchtig even naar de groep 'Oh, daar is iedereen zo bang voor toch, dat huisje op de heide met wat mensen er in pff Puck, goh wat ben je weer bijzonder.' zei ze luchtig 'Of ik mee ga?' antwoordde ze kalm en ze keek nog een keer de groep rond. Hun ogen stonden allemaal vol bewondering voor Puck, hoe kon dit? 'Natuurlijk ga ik mee' zei ze plotseling en ze trok nu Puck zijn arm echt weg.

Puck draaide zich grijnzend naar de groep om. 'Hoor je dat? Ons roosje gaat mee.' Zei hij spottend. 'Nou, let's go dan!' De menigte joelde, ze lieten allemaal geen angst zien en deden mee. Afgaan was geen optie. Puck was niet bang, alleen diep van binnen voor het feit dat de groep hem ook zo weer kon loslaten. Maar de leiderschap ging als vanzelf. Ze luisterden naar hem. Het was een grote verandering, en Puck voelde zich er goed bij. Heel goed. Hij moest dit volhouden, maar dat kon hij wel.

Jayden zweeg nu en liep toch twijfelend mee, wat had ze gedaan? Ging ze nou echt het huis in? Waarom had Puck het voorgesteld, dat zij nou gingen oke, maar zij niet.. dat kon ze niet. Aan de andere kant liet haar moed haar niet in de steek want misschien kon ze Olivia terugvinden, er zou toch een mogelijkheid moeten zijn. Klikkend op haar hakken liep ze vastberaden door, ze zou dit doen, om Puck te kleineren en om Olivia te vinden.

Later

--

Evita liep zwijgend over het pad, haar handen in de zakken van haar nieuwe jurk. De dorpsoudste had deze voor haar gemaakt, dat was erg aardig.
Ze kon het nog niet helemaal bevatten, wat er gebeurd was. Kabouters, Mila had ze gezien. Ze had Mila niet geloofd, het klonk ook zo ongeloofwaardig. Evita zou graag haar excuses willen aanbieden nu. En Armand? Evita voelde een steek in haar hart. Het voordeel was dat ze nu in ieder geval niet meer met hem en Taylor hoefde te leven. Dat zou ze niet aankunnen. Maar gevangen zitten in dit kleine kabouterlichaa was ook niet alles.
Ze keek naar haar eigen benen. Ze waren lang en smal. Haar lichaamsbouw was ook veranderd, ze was nu net als alle andere kabouters heel klein maar ook heel smal voor haar postuur. Verder was ze gewoon nog zichzelf.

Flinn liep gehaast, zijn moeder had hem geroepen of hij kwam, hij wist ook niet waarom. Hij schopte wat steentjes opzij en keek toen naar voren. Hij zag een meisje, ze was erg mooi maar hij kende haar nog niet. Logisch dat hij niet iedereen kende hier maar hij had iedereen natuurlijk wel een keer zien lopen en kende ze bij gezicht. Maar zij niet. Hij vond het eng wat hij ging doen maar besloot door te zetten. Ze kwam dichterbij 'Eehm hallo.' hij kon zich zelf wel voor zijn kop slaan, het kwam er veel te stuntelig uit. Ze droeg een grappig jurkje en had mooie lange haren, ze was echt mooi vond hij, maar veel te goed voor hem.

Evita keek verbaasd op. Het was een Enano jongen. 'Hee.' Zei ze een beetje verlegen nog. Hij was de eerste due haar aan had gesproken, behalve Jayden en Puck dan. Iedereen beneed haar omdat ze mens was. Ze bekeek hem even snel. Hij had een lief, knap gezicht en een leuke glimlach. Ze bloosde lichtjes.

Ze had een leuke glimlach vond hij. Hij wilde weten waar ze vandaan kwam maar durfde niet, er viel een lange stilte. Hij moest nu iets doen 'Goh, mooi weer is het hé?' en hij keek omhoog. Wat was hij toch een verschikkelijke kluns. Hij kuchte en ging met zijn hand door zijn haar.

Evita glimlachte. Het was schattig om te zien hoe naar een onderwerp zocht. 'Ja, het is wel anders.' Antwoordde ze hem. 'Dan waar ik vandaan kom. Het lijkt misschien hetzelfde, maar de zon voelt veel warmer aan op mijn huid. Apart.' Ze glimlachte. Dit klonk vast heel raar, maar ze durfde er niet direct over te beginnen, dat ze eerst een mens was. Hij zou haar misschien ook de rug toe keren en bovendien wilde ze het vergeten, wat hiervoor gebeurd was.

'Oh ja?' vroeg hij geïnteresseerd ' misschien warmt de aarde hier sneller op ofzoiets?' Hij moest lachen om zijn antwoordt 'Waar kom je dan vandaan? Ik heb je nog nooit hier gezien?' en hij dacht aan Puck, die zou dit veel beter hebben gedaan. Hij zou niet zo stuntelig over komen, maar zelfverzekerd. Flinn kneep zijn ogen samen om naar haar te kijken, de zon was erg fel.

Ze lachte met hem mee. Hij was lief, vond ze. Zelfs Puck, die wel tegen haar praatte deed wel of hij beter was als haar. Deze jongen deed dat niet. 'Nee, ik kom niet uit een plek hier ver vandaan. Ik eh... volgens mij komt de aardwarmte. Die speelt veel meer een rol nu.' Zei ze aarzelend. Ze twijfelde of ze het hem vertellen wilde. 'Klopt, ik ben hier pas sinds gisteren dus ik ken ook nog bijna niemand.' Ze glimlachte.

Van het antwoord wat ze gaf werd hij niet erg wijzer, ze kwam dus hier ergens vandaan uit de buurt, ook al had hij haar nog nooit gezien ,ach wat maakte het ook uit. ' Oh ik snap het.' zei hij twijfelend ' eehm denk ik.' voege hij er lachend aan toe. Ze hadden zich nog helemaal niet voorgesteld besefte hij nu ' Wat is je naam?' vroeg hij, zo'n mooi meisje had vast ook een hele mooie naam, iets aparts zoals Esmeralda.

Evita bloosde, ze was het helemaal vergeten zich voor te stellen. 'Sorry, ik heet Evita, en jij?' Vroeg ze hem nieuwsgierig. Ze glimlachte om zijn opmerking, en twijfelde of ze hem zou kunnen vertrouwen. 'Je begrijpt het niet, ik kom niet zomaar egerns anders vandaan, ik ben pas een dag Enano.' Floepte ze er al uit.

'ik heet Flinn.' Zo'n soort naam had hij inderdaad verwacht bij haar. Evita. Hij schrok wakker van de laatste opmerking die Evita maakte: ze was pas een dag enano? hoe was dat mogelijk?! moest hij dit geloven? 'Grappig, maar daar trap ik zelfs niet in hoor!' zei hij lachend maar hij twijfelde wel een beetje en beet op zijn lip.

Ze lachte en schudde haar hoofd. 'Nee, ik meen het. Ik was eerst mens.' Ze keek hem hoopvol aan. 'Dave is ook veranderd. Hij is nu een mens. Ken je hem?' Vroeg ze.

Flinn moest het even tot zich laten bezinken, Dave de stoere gozer was een mens geworden?! En evita dus een enano.. 'M.. maar hoe is dat dan gebeurd?' zei hij verbaasd. 'Oh ja Dave, die ken ik wel ja.' voegde hij er nonchalant aan toe. Hij wilde niet dat ze er achter kwam dat hij eigenlijk maar een mietje was, een jongen die geen echte 'vrienden' had, op Puck na dan.

Ze was blij om zijn reactie. Hij minachtte haar in elk geval niet. Ze haalde haar schouders op. 'Ik heb geen idee.' Zei ze. 'Het gebeurde bij een bijzondere boom, de takken hingen over elkaar. Ik ging eronder zitten en voelde een spetter in mijn nek. Het was een knaloranje druppel. Daarna gebeurde het, ik was opeens heel klein en ben naar Puck en Jayden gevlucht. Zij vertelden mij over dat Dave eerst Enano was.' Vertelde ze hem. Ze vertelde bijna alles, behalve over de ruzie met Armand en Taylor. Daar sprak ze liever niet over.

'Oh wat erg voor je.' Hij had wel te doen met haar, ze was een Enano geworden en zat nu in een klein kabouterlijfje. 'Je vindt het zeker verschikkelijk dat je een enano bent geworden?' dat zou hij in ieder geval wel vinden. Hij vond het best eng om haar aan te kijken maar deed het toch.

'Ja, het is wel heel raar...' Gaf ze toe. 'Maar het heeft ook voordelen hoor!' Het onderwerp meed ze nog steeds, misschien vertelde ze het later nog wel aan hem. Ze merkte wel dat het wel klikte tussen hen. Ze glimlachte naar hem. 'Ik vind het wel leuk om andere mensen te ontmoeten.'

hij grinnikte, 'dat is waar het heeft voordelen.' hij was verrast dat ze het zo goed oppakte dat ze veranderd was in een enano. 'Heb je al veel andere enano's ontmoet?' Hij zou vast niet de eerste zijn tegen wie ze praatte, ze was mooi en viel op.