Opname gebouw

Ze hadden de rit overleefd, na een paar keer verdwaald te zijn, maar waren een beetje aan de late kant. Snel renden ze naar binnen en Taylor meldde zich aan bij de balie. Ze kregen aangewezen dat ze meteen naar de visagie moest, omdat ze te laat was. 'Uhm, sorry, misschien kun je even iets voor jezelf doen, ik moet eerst nog worden opgemaakt.' Zei ze met een verwaand accent bij het woord opgemaakt.

Armand lachtte even 'Prima joh, ik zie je zo wel weer verschijnen' en hij knikte. Hij ging bij alle andere mensen van de regie en de opnames zitten. Hij pakte gewoon ergens een stoel vandaan en ging daar rustig en hopelijk onopgemerkt zitten.

Terwijl ze werd opgemaakt, herhaalde ze in haar hoofd nog een paar keer haar tekst. Toen ze klaar was, riep ze naar Armand dat hij mee mocht komen. Ze werd zenuwachtig, er kwam voor het eerst iemand kijken bij haar. Ze had een fashionable jurk aan en er waren krullen in haar lange, bruine haar gemaakt. Zelf vond ze het altijd leuk om opgemaakt te worden. Ze voelde zich helemaal mooi. Ze liep naar het decor wat haar huis moest voorstellen en wachtte tot ze de opdracht kreeg om te beginnen.

Armand stond op en liep achter haar aan 'Wow, je ziet er echt prachtig uit' zei hij verwonderd. Hij keek naar haar krullen en de achterkant van haar jurk. 'Waar kan ik zo gaan zitten?'vroeg hij toen met een glimlach.

Taylor glimlachte. 'Dankje, je kunt hier gaan zitten.' zei ze en ze wees naar een paar stoelen achter de camera's. 'Ik zal even zeggen dat ik je heb meegebracht.' ze liep naar de regisseur en vertelde dat Armand kwam kijken. Hij knikte goedkeurend en naar Armand stak ze haar duim op. Glimlachend liep ze terug naar haar plek en haar tegenspeler kwam haar begroeten. Hij zag er niet verkeerd uit, dacht Taylor. En zenuwachtig plukte ze wat aan haar haar, waarna er snel een vrouw aan kwam rennen om haar haar weer in model te brengen. 'Niet aan zitten.' snauwde ze. Beschaamd keek Taylor naar de jongen, die Matthew bleek te heten. Toen de regisseur zei dat ze konden beginnen met de eerste scène leefde Taylor helemaal op in haar rol. Ze bedacht zich telkens hoe ze dit deed toen ze het met Armand had geoefend, dit was heel anders.

Armand nam plaats op de stoel en schoof hem een beetje goed zodat hij beter zicht had op die jongen en Taylor. Het zag er grappig uit en hij moest denken aan gisteren.

De jongen was echt goed, merkte ze. Hij had dit zeker al vaker gedaan. Voor haar was het pas de eerste keer dat ze een filmpje moest maken, in plaats van foto's, dus ze voelde zich echt nog een beginneling. De scène ging op zich wel goed, nadat ze nog een paar keer een aanwijzing had gehad. Toen ze per ongeluk een verkeerde zin zei, werd ze meteen afgestraft: 'Cut! Taylor, wat denk je nou eigenlijk waar we mee bezig zijn? Dit is een reclamecommercial, geen kindermusical! Kom op, doe eens je best! En overnieuw, iedereen klaar? Actie!' Soms waren die mensen echt stom, dacht ze. Was dit nou echt wat ze het liefste deed? Ze wist het niet, maar voor nu was het haar bijbaantje. Toen er eindelijk de middagpauze was ingelast, zuchtte ze en liep naar Armand toe. 'Pff, nou eindelijk pauze. Sorry dat het zo lang duurt hoor, allemaal, het is soms heel vermoeiend. Kom je mee een broodje eten?' Ze had erge honger gekregen, vooral omdat ze van de spanning vanochtend niets naar binnen had kunnen krijgen.

Armand lachtte 'Het geeft niet hoor.. toch ging het gisteravond beter, hoe komt het?' vroeg hij terwijl hij opstond en met haar mee liep. Het was best vermoeiend geweest, maar hij zou positief blijven. Taylor was de enige die hem niks dwong te vertellen.

Ze glimlachte. 'Misschien omdat jij minder streng bent dan al die mensen hier?' Ze was toch wel blij dat Armand er was, ze voelde zich eigenlijk best wel vertrouwd met hem, ze was niet meer zo zenuwachtig als vanochtend. Daar was ze blij om. 'Ze liepen een stukje uit het gebouw, waar een klein bakkertje was. 'Lust je een roombroodje? Ik trakteer, omdat je me gister hebt geholpen en omdat je vandaag met me meegaat.' Zei ze vrolijk. Zonder af te wachten bestelde ze twee roombroodjes en gaf het geld.

Armand grinnikte 'Haha en omdat ik gewoon veel beter ben dan die gast die je nu als tegenspeler hebt' zei hij plagend en hij liep vrolijk mee. 'Oh, dat lijkt me heerlijk, van niks doen krijg je ook honger' zei hij enthousiast en hij nam het broodje vrolijk aan. Er was nog geen minuut voorbij en de regisseur stond er al bij 'Zeg Taylor, waar denk jij mee bezig te zijn? Roombroodjes? Dat is niet goed voor je' zei hij streng 'En dan heeft Mathew zometeen iemand die uit haar mond stinkt van de pudding' zei hij hoofdschuddend. Armand keek hem rar aan, geen puddingbroodjes? Wat een flauwekul 'Uhm sorry meneer, ik heb er een voor haar gekocht en ze had me er nog wel op geattendeerd dat het niet nodig was, maar nu snap ik wat ze eigenlijk bedoelde, het spijt me. U moet haar niet hebben, maar mij' zei Armand snel om meer ruzie te voorkomen en om te voorkomen dat Taylor ontslagen zou worden. 'Oh, nou, neem dan maar een pepermuntje Taylor' zei de regisseur en hij liep toen maar weer weg.

Beschaamd keek Taylor naar de grond, met haar halve roombroodje nog in haar handen. 'Hij heeft gelijk... Het is niet goed voor me.' Zei ze bedroefd. Als model moest je altijd heel erg letten op wat je at, maar Taylor was dat van de vrolijkheid vergeten. Normaal at ze in de pauze een broodje met kaas, waarna ze vaak nog honger had. 'Dankjewel, trouwens, het zou vast niet bij een waarschuwing blijven als ik had gezegd dat ik ze had gekocht..'

Armand legde een hand op haar schouder 'Wees niet bedroefd, je mag best iets eten hoor als je honger hebt' zei hij hoofdschuddend 'Je bent al dun genoeg' zei hij met een knipoog en hij hief haar kin wat op met zijn wijsvinger 'Kom, eet op en dan gaan we weer naar de set oke en geen dank' antwoordde hij.

Had Armand gelijk? Het deed haar goed om zo gecomplimenteerd te worden, vooral door Armand. Onwillig bloosde ze. Het roombroodje hoefde ze niet meer. De regisseur had gelijk, ze mocht niet nog dikker worden, anders mocht ze misschien wel niet meer model zijn! En Armand zou haar vast ook leuker vinden als ze een mooi figuur had. 'Nee, ik hoef hem niet meer, ik zat toch vol.' loog ze. Ze gooide het broodje weg en glimlachte naar hem.

'Oke dan, wat jij wilt, kom op dan gaan we weer aan de slag' zei hij vrolijk en hij trok haar mee naar de set. Het was hem niet opgevallen dat ze bloosde. Hij had een vrolijke bui vandaag, hij zou er meer van moeten hebben dacht hij blij.

Ze lachte, vooral om dat vreselijke gevoel te onderdrukken. Ze liet zich meeslepen door Armand en voor ze het wist waren ze weer binnen. Ze waren nog ruim op tijd, dus ging ze bij de receptie zitten en klopte op de stoel naast haar. Zijn goede humeur werkte aanstekelijk, en ze merkte dat ze het steeds fijner begon te vinden om bij hem te zijn. Hij gaf haar een goed gevoel over zichzelf.

Armand ging naast haar zitten en glimlachte 'Hmm ik vraag me echt af hoe je vriendje er uit ziet' zei hij met een grijns.

'Oh, ik heb echt een droomvent. Hij houd van botten en staat altijd te trappelen om te gaan wandelen.' Grapte ze, en ze doelde op haar hond Spikey. Hij was al heel oud, maar was het spelen nooit zat geworden en zat vol energie.

Armand keek haar een beetje vaag aan 'Oke... uitleg?' vroeg hij lachend.

Taylor lachte. 'Dat is mijn hond, Spikey. Het is echt een schat.' Ze stootte hem even aan. 'En hoe zit het met jou? Evita?' vroeg ze.

Armand lachtte 'Ik heb nog geen hond gezien in Gremlin' zei hij. Toen hij Evita's naam zei knikte hij voorzichtig 'Ja' antwoordde hij een beetje verlegen. Hij kon er niet tegen om gevoelig te praten en dat lag gevoelig.

Ze hoopte stiekem dat dit niet zo zou zijn. Er ging een steek van jaloezie door haar heen, ze had echt gevoelenss voor hem, merkte ze. Maar dat sloeg nergens op, want ze had Evita zelfs nog advies gegeven! Ze wilde hem zo graag voor zichzelf, maar dat ging natuurlijk niet als Evita met hem had... 'Oh.. leuk.' zei ze aarzelend. En ze keek naar haar handen, die onrustig op haar schoot lagen.

'Hee er komt echt nog wel iemand voor jou hoor Taylor' antwoordde Armand. Hij dacht dat ze het jammer vond dat ze niemand had. Hij legde even zijn arm om haar heen en keek naar voren 'Stel je voor dat de leukste jongen die je ooit hebt gezien een keer op je af komt en dat het gewoon goed samen gaat. Gewoon even voorstellen' zei hij met een glimlach.

Ze kreeg het warm. Zijn arm om haar heen.... Hij begreep het niet, hoe maakte ze duidelijk dat ze die persoon al gevonden had? Maar wat maakte het ook uit als ze dat liet merkten, hij zou er toch niets mee doen, want hij had geen gevoelens voor haar. Hij was verliefd op Evita. Ze zuchtte hardop. 'Ik kan het me voorstellen, ik... ik weet hoe het voelt.' stamelde ze. Oh, sufferd! Waarom zeg je dit nou? Hoe ga je dit uitleggen? Dacht ze bij zichzelf.

Armand grijnsde 'Goedzo, nou, dat gaat je dus wel gebeuren, het komt wel goed' zei hij nog steeds glimlachend 'Maar het is volgens mij tijd voor het tweede deel van je commercial' zei hij toen hij de regisseur alles weer zag klaar zetten.