Open plek pad.

'Kom op, ik woon bij je in huis, anders wordt het wel heel saai!' Zei ze lachend. 'Als je zelfs met je huisgenoten niet kan praten.'

'Ik heb m'n muziek toch?' Antwoorde hij. ' Je hebt Mila toch, die mag jou wel geloof ik' zei hij met een grijns.

Ze glimlachte. 'Ja, Mila is aardig, maar van alleen Mila word je ook gek. En in je eentje zingen is best saai, weetje. Ik zou willen dat ik nog naar school mocht.'

'Hoef jij niet meer dan? Je kunt toch een opleiding doen?' Zei Armand verbaasd. Ja hij moest nog wel naar school maar hij had vroeger privé les gehad en dus meer stof dus hij hoefde er niet veel voor te doen. 'En ja ik weet dat je gek word van Mila, maarja, in mij hoef je niet geïnteresseerd te zijn want ik ben niet zo'n boeiend persoon' zei hij rustig.

'Omdat je zo mysterieus bent ben je juist interessant.' Zei ze en ze gaf hem een plagerige duw. 'En ik ben al 21, heb Concervatorium gedaan, dat is gaaf maar ik doe liever niet nog een opleiding. Ik ben werkzoekende.'

'Jaja' zei hij lachend. Hij en interessant? Nee dat ging niet samen. 'Maar je bent dan echt al helemaal klaar.. hmm wat heb je gedaan want op het conservertorium moet je twee dingen kiezen, ik heb onthouden dat je zong maar verder had je niks gezegt?' Vroeg hij met een grijns.

'Ik speel ook viool.' Zei ze glimlachend. 'Maar genoeg over mij gepraat, ik ben Mila niet.'

'Hmm nou wat wil je van me weten?' Vroeg armand rustig. Hij grinnikte even en keek haar toen even echt aan om vervolgens snel zijn blik af te wenden naar een boomstam.

'Wat ik écht van je wil weten?' Vroeg ze grijnzend.

'Ik begin te twijfelen maar vraag het maar' zei hij zachtjes met een grijns.

'Wat, mijn beste Armand, is er gebeurd, vroeger, waardoor je nu zo schuw bent, en mensen niet graag aankijkt?' Zei ze serieus en ze keek hem strak aan.

Armand hapte even naar adem. Waarom vroeg ze dat nou, hij had het moeten zien aankomen maar hij had gedacht dat ze hem had geaccepteerd zoals hij was. Zijn blik verstrakte maar ontweek de hare. 'Genoeg, er is genoeg gebeurd' antwoorde hij stilletjes.

Ze was even stil en ze keek naar de grond. Toen keek ze weer op. 'Vertel me, wat is er gebeurd.' Zei ze rustig.

'N-n-nee, ik heb aan hem gezworen dat ik het nooit zou vertellen, ik kan het gewoon niet, de blik...' zei hij zacht en hij schudde zijn hoofd om de herinneringen weg te krijgen.

'Gezworen tegen jezelf?' Ze glimlachte. 'Dat ken ik. Sorry, ik weet dat je zo bent maar ik ben echt nieuwsgierig naar je.'

'Nee nee ik heb niks aan mezelf gezworen, het was hem, de man die ik ooit vader noemde' zei hij snel, maar had toen door dat hij had gezegt dat het van z'n vader kwam. Verdomme, had hij niet uit kunnen kijken met wat hij zei? Hij zuchtte diep en zweeg.

De nieuwsgierigheid op Evita's gezicht maakte plaats voor angst. 'Wat? Jou vader... Nee, hij heeft jou toch niet ook...' Stamelde ze.

'Wat ook? Het was een vreselijke man ik kan hem niet eens mijn vader noemen, en alleen omdat ik zijn ogen heb en een deel van mijn moeders ogen hoor ik bij ze, ik kan er niet tegen ze waren gewoon vreselijk' kwam er ineens in een stortvloed uit.

'Heeft jouw vader je mishandeld? In jouw geval geestelijk?' Vroeg ze met trillende stem.

'Zo noemen mensen het, ik noem het moord van binnenuit' mompelde hij. 'Wacht even' zei hij toen hij haar stem hoorde trillen. Hij stond op 'Evita wat is er?' Vroeg hij voorzichtig.

Ze zuchtte. 'Ik wist dat ik het niet voor me zou kunnen houden, maar vertel dit asjeblieft niet aan Mila ofzo. Mijn vader mishandelde me ook toen mijn moeder net overleden was. Ik... vind het zo erg dat jij hetzelfde hebt moeten meemaken.'

Armand haalde diep adem en slikte daarna. 'Je kan er niks aan doen... het is niet jou schuld, ik wilde het ook voor me houden, maar misschien heb je gelijk. Je kanin. De toekomst je verleden niet verbergen' zei hij voorzichtig en hij legde zijn hand op haar schouder.

'Armand, je moet ophouden je verleden met je mee te dragen.' Zei ze zuchtend. Ze leunde tegen hem aan. 'Misschien scheelt het dat ik weet dat mijn vader wel van me houd, maar je gunt je vader toch ook niet dat je altijd er last van hebt wat hij je heeft aangedaan?'

Armand zuchte 'Misschien.. maar ik heb dezelfde ogen en soms dezelfde blik, ik kan mexelf niet eens aankijken laat staan dat ik anderen daarmee wil belasten, met die vreselijke ogen.' Zei hij en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Het spijt me, dat ik het je heb verteld oke?' Fluisterde hij in haar oor.

'Nee, ik ben er blij om, en ik vind je ogen toevallig mooi!' Zei ze verontwaardigd en ze veegde zijn lok uit zijn gezicht.