De boom

Toen Puck stemmen bij de boom hoorde, wilde hij eigenlijk rechtsomkeert maken. Mensen die hij nu op dit moment niet tegen wilde komen waren Dave en Jayden. Toen hoorde hij geschreeuw. Bij de boom. Zijn interesse was gewekt. Dave? Wacht, het gif van de boom? Het kon niet waar zijn. Puck liep richting de boom. 'Als Jayden nu ook geraakt wordt zijn ze lekker samen dood.' Mompelde hij.
Toen zag hij Dave. Was het Dave? Het moest wel, maar Dave was gigantisch geworden. Een mens! Hij begon te rennen, zijn ogen waren groot van ongeloof. 'Wat is dit man, hoe kom je een mens?' Riep hij gretig.

Evita gooide de achterdeur open en rende naar buiten. 'Ga toch weg, het is klaar, sodemieter toch op.' Riep ze Armand na. Ze had tranen in haar ogen en ze rende zo hard ze kon naar buiten. Het was best fris buiten, ze had een dun shirtje aan. Toch bleef ze doorrennen.

Armand rende achter haar aan 'Wacht nou, laat het me alsjeblieft uitleggen.. het was niet met opzet' schreeuwde hij achter haar aan. Hij had haar nog nooit zo snel zien rennen, maar bleef achter haar aan rennen.

Gelukkig, daar was Jayden! Het was alleen wel angstaanjagend om te zien dat ze zo klein was, of eigenlijk was hij heel groot! Het was waar... Hij was een mens geworden! 'Wow.. Jayden kijk naar me!' Zei hij terwijl hij naar zijn handen keek. 'Ik ben een mens geworden!' Hij wist niet of dit goed of slecht was. Hij kon niet meer ondergronds, hij was te geoot voor alle gangen. Nu zag hij dat Puck er ook was. 'Puck! Hey kleine.' Wist hij er met een grapje te zeggen. Maar eigenlijk was dit niet grappig. Hij moest weer terug transformeren! Dave kroop op handen en knieën terug naar de boom en pakte wat van de vloeistof op. Hij hoopte dat dit zou werken... Of zou hij nog groter worden?

Jayden hoorde en zag Puck 'Puck, help, laat hem weer krimpen, laat hem alsjeblieft weer krimpen' Riep ze angstig naar Puck, ondertussen dacht ze aan allerlei dingen en kwam ook weer de ruzie van haar en Puck weer in haar hoofd. Onze vriendschap kan pas weer herstelt worden als het gif van deze boom niet meer giftig is.. was wat hij had gezegt. Het was zo'n niet logische zin. Ze negeerde het even en liep een stuk naar de boom toe 'Davee, alsjeblieft word weer klein' smeekte ze.

Puck liep ontzet naar Dave toe. 'Freaking hell! Hoe doe je dat? Hoe kan ik ook mens worden?' Hij wurmde zich lang Jayden en rende naar de boom toe. Hij keek omhoog, naar Dave. Het was ongelooflijk, dit wilde hij, dit wilde hij al zo lang! 'Je kunt niet meer terug.' Grijnsde hij naar Dave. Ken je de mythe niet? Elk jaar gebeurt het, maar je kunt niet meer terug, het werkt maar ééns per jaar. De enige optie is om ook mens te worden.' Zei hij met een grijns. Hij keek omhoog naar de boom. Een druppel lag op de tak, hij werd steeds zwaarder maar viel nog niet naar beneden. Het enige wat Puck hoefde was wachten tot die druppel zou vallen. Het zou op hem vallen. De boom zou gaan lekken, en de vloeistof zou niet giftig zijn, als normaal. Dat dit kon, was geweldig.

Ze bleef rennen, door de tuin maar had ook behoefte om even te stoppen, te huilen, ze wilde huilen en alles vergeten. Ze ging bij een prachtige boom zitten, het was een soort dak van takken en als Armand door zou lopen zou hij haar wel zien zitten, maar er hing ook een soort schaduw onder de boom zodat hij haar gezicht minder zou zien. Ze voelde de aanwezigheid van andere mensen, maar ze keek niet, zat te veel in haar eigen wereldje. Snikkend trok ze haar knieën op. Ze zou weggaan. Weg uit dit vreselijke huis.

Armand was radeloos, hij wist niet wat hij moest doen. Hij rende haar nog steeds achterna en zag uiteindelijk een silhouet bij een prachtige boom. Hij zuchtte 'Evita.. ik..' begon hij. Hij zweeg toch maar weer. Hij ging op zijn knieën voor haar zitten, zo'n halve meter en keek naar haar. 'Het spijt me' zei hij proberend, hij wilde het zo graag goedmaken.

De vloeistof deed het niet meer... Kon hij dan maar een keer transformeren? Werd hij nooit meer enano? Wat vreselijk! Hij keek naar Jayden en Puck. 'Jongens, vertel me hoe ik weer klein wordt, ik weet het niet meer!' Dave raakte nu licht in paniek, want wat als dit voor altijd was? Dan kon hij niet meer met de andere enano's optrekken, hij kon namelijk nooit meer naar de ondergrondse, hij zou nergens meer inpassen. En Jayden... Hij kon niet zonder haar! Zonder haar was hij.... Niks. Bezorgd keek hij naar Jayden. 'Jayden, raak deze vloeistof aan! Dan zullen we samen blijven!' Hij reikte met zijn hand naar die van Jayden toe.

Jayden staarde Dave aan. Zelf een mens worden? Waarom zou ze willen worden wat haar grootste angst was. Ze schudde haar hoofd voorzichtig 'N-nee' zei ze voorzichtig. Ze keek richting Puck die stond te wachten. Ineens viel haar mond open 'Neeeee Puck!!!' Riep ze en ze rende naar hem toe om hem bij de vallende druppel weg te duwen. Met een harde klap kwamen ze op de grond 'Ik kan en zal nooit een mens worden!' Schreeuwde ze naar Dave. 'Puck! Als het gif van de boom niet meer giftig is dan kan onze vriendschap nog te redden zijn!' Schreeuwde ze naar hem.

Puck schudde haar van zich af. 'Wat doe je nou.' Zei hij boos terwijl hij overeind kwam. Teleurgesteld zag hij net een druppel naar beneden vallen. 'Je weet dat ik dit al eeuwen wil, wil je dat nu ook al van me afpakken?' Zei hij verwijtend. 'Ik bedoelde daarmee dat het nooit meer te redden is, nooit! Blijf maar lekker Enano, ik hoef je niet meer te zien.' Hij wilde weer naar de boom teruglopen maar struikelde over haar uitgestrekte hand en viel nogmaals. 'Dave is toch je alles? Waarom kies je niet voor hem.' Zei hij en hij vloekte terwijl hij met zijn mouw het zand van de schaafwond op zijn knie veegde.

'Ach ga toch weg.' Zei ze boos en ze duwde hem weg. Ze ging een einde van hem afzitten. 'Ik hoef je nooit meer te zien, ga dan terug naar Taylor, ga dan.' Ze kreeg tranen in haar ogen. Ze meende het niet wat ze zei, ze wilde hem niet kwijt, echt niet. Terwijl ze daar zo zat voelde ze een druppel op haar nek vallen. Verbaasd keek ze om. Regende het? Ze schrok toen de druppel knaloranje was, en probeerde het er eraf te vegen. Dat lukte niet, het ging een beetje sissen en ze voelde haar hele lichaam koud worden. Verschrikt keek ze naar Armand. Haar armen en benen begonnen hevig te trillen, wat gebeurde er, wat was er aan de hand, bedacht ze paniekerig. Ze probeerde op te staan maar het lukte niet, ze viel met haar gezicht in het mos en toen ze opstond was Armand een gigantisch wezen. Verschrikt rende ze weg. Het ging snel, ze was opeens super licht. Gelukkig zag ze andere mensen. 'Hij is reusachtig!' Riep ze uit en toen zag ze er nog zo een, nog zo'n reus. Ze keek naar het meisje. Ze was heel smal en haar benen waren in verhouding superlang. Toen keek ze om zich heen. De hele wereld leek gegroeid te zijn, of was zij gekrompen. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg ze bang.

Armand hoorde geroezemoes en een schreeuw maar concentreerde zich alleen maar op Evita.' Nee, ik... ik... wooow wat gebeurd hier' zei hij geschrokken. 'Evita!!' Riep hij verbaasd en geschrokken. Hij bleef zwijgend met zijn mond verbaasd een stukje open. 'Ik... what the fuck?' Vroeg hij aan t niets. Hij keek even naar de boom en naar de kleine Evita.

'Nee?!' zei Dave tegen Jayden. Ze wilde niet voor hem veranderen, wat betekende dat dan? Toen hij zag hoe Jayden was veranderd toen ze Puck redde, besefte hij dat alles wat ze deed gespeeld was. 'Hou je niet van me? Is alles nu ineens anders?'
Dave schrok toen hij ineens een ander mens en nog een enano zag. Verschrikt stond hij op, lettend op waar hij zijn voeten zette, zodat hij niet per ongeluk op iemand tenen trapte. 'Wie-wie ben jij?' Vroeg hij aan het mens. Hij was nu even groot als hem, en hij besefte dat hij was geworden waarvoor hij altijd al bang voor was geweest, een mens!

Jayden schreeuwde 'Nee, ik hou nog van je, maar weer heb ik de verkeerde gekozen. Ik heb wel gezien hoe je weer eens met Madelin stond te zoenen Dave! Je bent een vuile player, dat weet je zelf best, ik word geen mens voor jou!'. Ze stond op en sprong weer boven op Puck 'En Sofia dan? Je houd toch van haar? Je moet enano blijven! En je had het beloofd! Het is waargemaakt, het gif is niet meer giftig. Puckalsjeblieft' Dwong ze hem en ze hield hem zo goed als ze kon tegen de grond gedrukt. In haar hoofd ging vanalles om. Ze had nog niet eerder gezegd dat ze Dave en madelin had gezien samen.. en dat was er pas een... een van de domme blondjes. Automatisch welden er tranen in haar op en ze stroomden zonder snikken over haar wangen.

Puck kon even niets uitbrengen. Het was even te veel, waarom deed Jayden dut voor hen? En Sofia. Hij gooide Jayden van zich af maar bleef wel op zijn plaats. Hij dacht na, en keek van Jayden naar Dave. Een tikkeltje verbijsterd keek hij nu naar het meisje dat kwam aanrennen. Het was het mensenmeisje, die hij zo vaak begluurd had.

Evita rende naar de andere kabouters. 'Help me, wat is er gebeurd, wat doe ik hier....' Riep ze een beetje paniekerig. Ze pakte angstig de hand van het meisje, die aan het huilen was. 'Was dat je vriendje...' Stamelde ze en ze knikte naar se jongen die nu plots zo groot was.

Armand staarde naar de kleine gedaante en keek toen naast zich op 'Woow dude, waar kom jij dan opeens vandaan?' Zei hij geschrokken. Het was een stoere jongen die daar naast hem zat ineens. Hij keek naar de grond en zag nog twee kleine mensen. Het meisje huilde en de jongen zat een beetje nadenkend op de grond. 'Jongens kan iemand me uitleggen wat er gebeurd?' Vroeg hij een beetje wanhopig. De stress van wat er allemaal gebeurd was, was veel geworden.

Dave voelde alsof zijn maag omkeerde in zijn buik. Had Jayden hem gezien met Madelin? Hij dacht dat niemand het zou ontdekken... 'Ik-ik.. Hoe kom je er bij? Ik zoenen met Madelin? Ik hou van jou, Jayden, van jou!' Toen keek hij naar de jongen naast hem. 'Ik was eerst enano, maar door het gif uit deze boom ben ik een mens geworden... En zij' Dave wees naar het meisje dat Jaydens hand vasthield. 'Zij is nu ook enano geworden door dat spul!' Dave liep naar de boom en schopte er keihard tegenaan. 'Kutboom! Nu gaat alles verkeerd!'

Jayden keek woedend naar Dave 'Wat nou he? Wie liegt hier nou, en je houd helemaal niet van me' schreeuwde ze en ze stond op en hield Puck in de gaten. Haar hand werd vastggepakt door een meisje. Wacht.. ze kende haar. 'Ja was ja' zei ze moedeloos. 'Jij was toch dat mensen meisje? Hoe kom jij hier.. en hoe ben jij ineens Enano? Heeft het ook een omgekeerd effect dan?' Vroeg ze verbaasd. Ze was gestopt met huilen, het hielp niet en ze voelde zich toch wel vreselijk. Ze kneep zachtjes in de hand van het meisje.

Puck krabbelde overeind en keek van Jayden naar het mensen meisje wat nu even groot was, naar Dave, naar de mensen jongen en weer terug. Wat was hier aan de hand? Hij keek naar Jayden en voelde een steek in zijn hart. Haar achterlaten... Sofia achterlaten... was het de moeite waard? Maar aan de andere kant was er de wrok, waarom had ze zo vreselijk tegen hem gedaan, was het te vergeven? Ze koos nu voor hem, niet voor Dave. Hij liep naar de twee toe. 'Kom, we gaan.' Zei hij monotoon. Hij keek Jayden aan. Dat Dave vreemdging was haar eigen schuld geweest.

Evita knuffelde het meisje. 'Ik weet hoe je je voelt.' Fluisterde ze in haar oor. Die jongen daar, met het supermanshirt was mijn vriendje. Maar hij ging vreemd met mijn beste vriendin.' Zei ze met een brok in haar keel. Ze keek naar de jongen en knikte. Ze wilde graag weg, weg van Armand. 'Ik ben trouwens Evita.' Zei ze tegen beiden.

Armand keek naar de jongen die te keer ging. Gek. 'Evita, wacht nou? Ik heb het je niet eens kunnen uitleggen' zei hij hopeloos. Hij pakte een steentje en gooide die tegen de jongen die tegen de boom aan t schopen was. 'He!'

Dave werd door het steentje op de achterkant van zijn hoofd geraakt. Briesend draaide hij zich om. 'WAT NOU?!' Wat dacht hij wel niet? 'Jayden, luister alsjeblieft. Ik hou allern van jou! Van niemand anders! Je moet je hebben vergist...' Hij wistt dat Jayden zeker was van wat ze had gezien. Wat was hij stom geweest! Hij baalde van zichzelf, een steek ging door zijn buik toen hij zag dat Jayden voor Puck koos. 'Jayden, alsjeblieft.' Smeekte hij. Hij kon wel janken. Maar dat deed hij niet, want dat had toch geen zin.

Jayden glimlachte even en knuffelde het meisje ook. 'Ga toch weg Dave!' Riep ze boos en verdrietig naar hem. Ze keek het meisje wat Evita bleek te heten en keek haar begrijpend aan. 'Laten we dan inderdaad maar gaan' besloot ze. Ze pakte de hand van het meisje en draaide haar rug naar de twee jongens, waarna ze achter Puck aan liep. 'Doei Dave, tot nooit meer ziens!' Riep ze nog boos naar hem. 'Ik ben Jayden trouwens' zei ze zacht tegen het meisje.