De boom

Puck liep weg, met gemengde gevoelens. Hij mocht deze gozer niet, maar misschien was het wel goed geweest. Was Dave minder stoer dan hij leek, dan kon Puck misschien iets met deze info. Goede verhalen waren altijd welkom, maar dit zou hij niet kunnen vertellen. Het zou lijken of hij zelf ook bang was voor de boom. Bang was hij niet, maar het was wel hardstike gevaarlijk.

-later-

Puck leunde een beetje verveeld tegen de boom. Hij had net met zijn vrienden lol getrapt en zou vanavond een afspraakje hebben met Sofia, maar nu had hij even niets te doen dus bracht hij zijn tijd lekker buiten door.

Jayden liep wat dromend door het bos heen. Ze dacht na ove van alles.. ook over Puck. Ze liep onbeweust via de andere kant van de boom naar de kant van Puck, maar zag hem niet staan.

Hij liet zich tegen de boom aan zakken. Het was de boom waar Dave zo bang voor was geweest. Hij grijnsde even in zichzelf, dat was wel hilarisch. Door Dave dacht hij ook weer aan Jayden. Hij zuchtte, hij was best boos nu. Maar ze moest zichzelf maar redden nu, hij zou er niet meer zijn.

Jayden werd een soort van wakker uit haar dagdroom en keek even om zich heen. Waar was ze? Ineens zag ze Puck zitten, zo'n 5 meter verderop. 'Oh uuh hey' zei ze met een glimlach.

Puck schrok op, en keek recht in de ogen van Jayden. Hij keek gauw de andere kant op. 'Wat moet je.' Zei hij afstandelijk.

'Nou ik liep hier perongeluk dus ik dacht laat ik eens hoi zeggen ofzo' antwoordde ze even afstandelijk.Waar had hij last van ineens?Ze knielde bij een piepklein bloemetje, dat rood van kleur was en plukte het om er vervolgens met een glimlach aan te ruiken, Puck in de gaten houdend. Puck... was een raadsel, ze snapte hem niet, maar hij haar ook niet..?

Hij draaide zijn hoofd opeens ruw om. 'Waar heb jij het over?' Zei hij opgelaten. 'Eerst neem je me van alles kwalijk, en is het allemaal mijn schuld, dan is het opeens weer zoals vroeger en dan trap je me in het bijzijn van Dave een kilometer in de grond dat je me niet meer wil en dat het nooit zal worden als vroeger en dat het niets was, en nu ga je doodleuk hoi zeggen? Drongen mijn woorden nuet tot je door? Ik heb jou ook niet nodig hoor.'

'Zei ik nu dan dat ik je nodig had?' Ging ze er dood leuk op in. 'Het werkt niet oke, zolang ik met Dave ga en zoveel nieuwe vrienden heb... ik heb gezegt dat ik het zou proberen, schijnbaar niet gelukt. Jammer volgende keer beter' zei ze rustig. Kijkend naar de bloem. Opeens draaide ze haar hoofd naar hem toe en keek ze hem strak aan.

Hij draaide zijn hoofd ruw om. 'Oh ja? Denk je dat? Volgende keer beter? Er is geen andere keer, Jayden. Je zou het oprecht proberen, ik bleef voor altijd je Puckie, ben je dat nu al vergeten? Waarom heb ik jouw leugens geloofd?' Zijn ogen spoten vuur.

'Ik zei dat je altijd m'n puckie WAS, dat is iets anders.' Zei ze kalm 'Ik heb niet gelogen.. je weet hoe lastig alles is om oude vriendschappen te onderhouden' vervolgde ze. 'Nou dan zeg ik wel geen hoi mee als je je daar beter bij voelt' zei ze terwijl ze hem niet aankeek. Dit moest zo, het kon gewoon niet langer. Ze snapte er niet veel meer van maar ze zou zichzelf blijven. Ze keek hem nu weer aan en zijn blik stak haar. Hij was echt heel boos. Ze had hem nooit zo boos gezien. Deed ze het dan toch verkeerd?

Hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Hoe kun je.' Zei hij langzaam. Hij werd steeds kwader. 'Hoe kun je! We zouden samen Olivia vinden, het zou net als vroeger worden, waarom zeg je nu dat het niets was wat bij het huis was gebeurd, ik heb je godverdomme leven gered, nou denk ik echt dat ik dat nog vaak ga doen, maar niet heus!' Zei hij boos. 'Kijk me aan.' Beveelde hij. 'En doe nu niet alsof je het zo spijtig vind dat je nu onze vriendschap als verloren beschouwd. Ík vind dat wel erg namelijk!'

Jayden begon nu ook boos te worden. 'Ik doe allen maar zoals we af hadden gesproken, natuurlijk vond ik wat er bij het huis gebeurd was geweldig en ik ben j er nog steeds dankbaar voor, maar de afspraak was dat we zouden doen zoals voordat we het huis in ginen. Ik vond het fijn om je te knuffelen, om onze band even als hersteld te kunnen beschouwen maar het leven gaat door. Dat leven zit in het huis en in ons verleden.' Zei ze een beetje angstig. Waarom leek hij nu zoveel groter, sterker en slimmer dan haar?

Hij begon zich nu echt te opwinden. 'Meen je dit?' Zei hij boos. 'Gaat jouw brein echt niet verder dan een onnozele afspraak of doe je maar alsof? Ik denk dat het me duidelijk is geworden. Serieus, waarom heb ik zoveel moeite voor je gedaan. Je bent me niet waard.' Hij keek haar vernietigend aan. 'Soms vraag ik me echt af of jij serieus wel een ziel hebt.' Mompelde hij nu, iets zachter.

Jayden keek hem verward aan. Zij hoorde de overhand te hebben in zulk soort gesprekken. 'Ik snap niet helemaal wat je bedoeld eigenlijk.' Zei ze niet geheel menend. Ze wist natuurlijk wat hij bedoelde. Ze kon het gewoon niet door Dave en Evan, zelfs Timo begon ze wel leuk te vinden. 'Ik weet niet waarom je zoveel moeite voor me hebt gedaan, maar ik had hetzelfde voor jou gedaan' zei ze nog. Wat hij zacht zei ving ze nog maar net op. 'Ik een ziel? Ik weet niet eens of enano's wel zielen hebben,? Jij? Waarschijnlijk niet.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Jayden, je weet best wat ik bedoel met een ziel. En met dat andere ook. Als jij zegt dat je ook moeite voor mij zou doen, waarom doe je dat dan nu niet? Vraag je je dat serieus af? Ik zag jou wel als een vriendin, ik had spijt en wilde dat je me begreep en je mijn excuses aannam, ik wilde alles, serieus alles doen om onze vriendschap weer terug te krijgen en heb ook alles gedaan, ook al kreeg ik daar geen steun van jou bij. Wat jij hebt gedaan, is dat alles in één keer kapot maken.' Om zijn woorden kracht bij te laten zetten maakte hij met een stok een groef in de boom. Het gif spijpelde langzaam naar beneden. 'Je hebt het echt helemaal verknald Jayden. Je hebt het weer voor elkaar.' Hij keek haar aan, vol nijd.

Jayden zette geschrokken een stap achteruit 'Puck, ik herken je niet meer, alsjeblieft word rustig' zei ze bang, kijkend naar het spul dat uit de boom liep en naar de kracht waarmee hij de stok in de boom had geduwt. 'I-ik...' begon ze met de angst leesbaar in haar houding en haar ogen, maar ze vervolgde iets kalmer 'Ik heb het verpest ja, en ik had het niet door, ik heb nooit wat door, of het verkeerde, ik weet het niet. Ik weet niet waarom ik niks gedaan heb oke. ..' zei ze voorzichtig. Ze keek vlcuhtig van de stok naar hem. Zou hij haar gaan slaan? Als bij hun iemand zo stond dan wist ze het wel, an was het hard wegrennen. Ze zette nu koppig en voorzichtig een stap dichterbij, en nog een en nog een. 'We zijn nu bij de heilige boom.. ik zou 'm maar met rust laten' mompelde ze voorzichtig. Ze stond nu vlak voor zijn neus en haar handen omsloten een deel van de tak. 'Ik dacht dat je vond dat onze vriendschap niet meer te redden was nadat ik met Dave ging en me anders kleedde' zei ze toen sirieus en ze keek hem recht aan, nog steeds wel angstig.

Hij rukte de stok uit haar handen en gooide het een paar meter omhoog, waar het trillend tot stilstand kwam. Het gif stroomde omlaag, Puck zette snel een paar passen opzij. Hij keek haar aan. 'Dacht je dat echt, ook na het huis, dat het me daar om ging?' Zei hij afstandelijk. Hij keek van Jayden naar het gif. 'Ik denk dat je me inderdaad niet kent. Je hebt het inderdaad verpest.'

Jayden voelde het hout haar handen schaven en ze sprong even opzzij om verder weg te zijn bij het gif. 'En ik denk ook dat jij mij niet kent...' zei ze toen een beetje verloren. 'Onze vriendschap kan blijkbaar niet hersteld worden' zei ze zacht en ze keek hem met een zachte blik in haar ogen aan. Ze was in de war.

Hij knikte grimmig. 'Je geeft eerder op dan ik dacht. Nee, ik ken de nieuwe Jayden inderdaad niet en ik wil haar ook niet kennen.' Hij bekeek haar gestalte afkeurend. 'Onze vriendschap kan pas hersteld worden als het gif van deze boom niet meer schadelijk is.' Zei hij en hij lachte schamper. 'Dag, Jayden. Bedankt voor de conversatie. Weet ik ten minste ook weer hoe het zit tussen ons.' Hij dacht op dit moment niet aan verdriet of onbegrip om hoe ze deed, nee dat was geweest. Het enige wat hij nu nog voelde was woede en haat. Ze had hem ver, heel ver gekregen.

'Ik geef helemaal niet op' antwoordde ze snauwend. Jayden keek hem nu met open mond aan. 'Ik hield van je Puck, lang geleden' mompelde ze hoofdschuddend. Ze keek naar het gif wat uit de boom stroomde en zuchtte, dit was een onmogelijke taak. Een taak? Wie zei dat ze dit ging doen? Haar hele lichaam zei nee, behalve haar hart. Haar hart vond dat het hersteld moest worden. Jayden liet er niks meer van merken. 'Graag gedaan hoor Puck' zei ze spottend. 'Je komt maar langs voor nog een conversatie als je zin hebt' beet ze hem toe en ze draaide haar rug naar hem toe. Zij zou niet weg gaa, of juist wel? Wat zag er beter uit? Vroeg ze zichzelf af .

'Je bent ongelofelijk.' Mompelde hij hoofdschuddend. 'Nee, ik hoef niets meer met je te maken te hebben. Niets in je lijkt nog op Rosie. Bye bye bitch.' Zei hij hatelijk en hij liep rustig weg. Woedend was hij. Vooral ook omdat hij zich bedrogen voelde, vreselijk bedrogen.

Jayden zei niks, keek niet om, maar staarde naar het druipende gif. Zijn woorden deden pijn, maar ze huilde niet en ging ook niet schreeuwen. 'Ik ben het nog wel.. toch?' Vroeg ze toen voorzichtig hardop aan zichzelf.

Later



-------------------------

Met zijn handen in zijn broekzakken liep Dave rustig door het bos. Hij moest alweer aan Jayden denken, hij deed niet anders de laatste tijd. Met een grijns op zijn gezicht leunde hij tegen een grote boom aan. Hij draaide zijn hoofd en bekeek de boom. Was dit niet de boom waar de keer gif uit kwam? Gif dat het takje deed verschrompelen? Toen hij iets vreemds rook, stapte hij weer naar voren. Het was een zoetzure geur, die erg stonk. Met een vies gezicht keek hij naar zijn schouder. Wat was die oranje plek op zijn schouder? Hij verstarde. Dit was niet goed, dit was... Dit was het gif! Het zag er precies zo uit en hij voelde al een warme gloed over zijn lijf trekken. In paniek liet hij zich op de grond vallen en veegde zijn schouder aan de bladeren af. Dit moest weg! Hij wilde niet net zo eindigen als dat takje! Was dit dan de grote dag? Hij keek op zijn schouder, en de vloeistof was weg. Opgelucht ging hij weer staan. Hij veegde zijn broek en T-shirt af en zuchtte. Dat was net op tijd! Hij was niet heel lang gelukkig, want hij merkte dat het warme gevoel niet weg ging. 'Wat..' mompelde hij. Het bleef niet bij de warme gloed, zijn armen en benen begonnen te trillen en zijn hoofd voelde licht aan. 'H-Help! Iemand!!' schreeuwde hij uit. Heel zijn lijf begon te schokken en Dave viel op de grond. Hij had het niet meer onder controle, en hij voelde een pijnlijk gevoel vanaf zijn tenen langzaam omhoog trekken. Hij was helemaal in paniek en kon niets meer zeggen. Hij schreeuwde het uit, de pijn was ondragelijk! De pijn was nu al helemaal omhoog gekropen, tot aan zijn kin. Toen het nog verder omhoog ging, voelde hij zijn ogen zwaar worden. Met zijn handen probeerde hij de grond goed vast te houden, maar dit lukte niet. Heel even werd het zwart voor zijn ogen, maar toen was alles stil. Hij opende zijn ogen en keek om zich heen. Helemaal verward zag hij de boomtoppen, die opeens veel kleiner leken dan voorheen. Omdat de pijn weg was ging hij zitten. Hier klopte iets niet... Alles was zo... klein!

Jayden liep nadenkend door het bos. Ze wilde nog eens nadenken, alleen, over wat er laatst nou precies allemaal gebeurde tussen haar en Puck, de hele ruzie. Waar kon ze dat beter doen dan bij de grote boom waar alles gebeurde. Ze was wel een beetje bang voor de boom.. laatst was er gif uit gestroomd althans dat leek zo. Ineens schrok ze op uit haar gedachten toen ze een bekende stem om hulp hoorde roepen. Het was de stem van Dave. Ze liet het onderwerp Puck even los en begon toen te rennen naar de boom waar het vandaan was gkomen. Toen ze er aan was gekomen stokte haar adem. HWat ze zag was het scheenbeen van Dave.. maar dan 10 keer zo groot als normaal. 'Aaaaah, wat is er gebeurd' gilde ze geschrokken. Ze keek naar boven en zag zijn gezicht. 'J-j-je bent een m-m-mens' zei ze bang en ze liep naar achteren naareen gewone boom. Ze keek met grote ogen naar hem en snel even naar de boom, daar was het spul weer..snel gleden haar ogen weer naar hem.