Lounge

Jayden lag op de bank, met haar elleboog rustend op de leuning een glas 7up te drinken. Ze dacht na over wat er allemaal gebeurd was en zoals altijd lag ze te dromen. Ze dagdroomde dat ze Evan meteen in elkaar had geslagen toen puck er nog was. Ze merkte niet dat Evan de Lounge ook in slenterde.

Puck liep ook de lounge in. Hij mocht uit zijn bed, maar nog niet naar buiten. Een beetje suffig keek hij voor zich uit, dat had je van dat lange liggen. Hij wreef zijn handen in zijn ogen en ging op een bank zitten. Aan de andere kant van de kamer zat Jayden, met de rug naar hem toe. Hij herkende haar lange haren uit duizenden, en zorgde ervoor dat ze hem niet zag.

Evan liep naar Jayden toe zodra hij haar zag. 'Jaydie' zei hij liefjes. Jayden schrok op uit haar dagdroom en keek hem vuil aan. 'Houd je kop' zei ze boos. 'Wat is er schat, heb je problemen met iets of iemand?' vroeg hij terwijl hij bij haar op de bank ging zitten. Jayden zette haar glas met een klap op de tafel en ging normaal zitten. 'Waarom heb je Puck nou echt in elkaar geslagen? Vertel het me' zei ze boos 'Nou gewoon..' 'VERTEL HET ME' schreeuwde ze nu en ze balde haar handen tot vuisten. 'Rustig rustig' zei hij en hij glimlachte, ze zag er leuk uit als ze boos was. 'Ik mag hem niet, hij is gewoon een kleintje dat nog ontgroend moet worden in alles.. je stond bij hem alsof je van hem hield en alsof hij van jou hield en ik wil alles doen om te zorgen dat jij van me houd want je bent koppig en je zwicht niet zo snel. Hij zou je nog eens van me afpakken, mijn kansen wegnemen' antwoordde hij zelfzuchtig. Jayden sprong op 'Verdomme, denk nou eens aan wat ik zou willen, welke mensen mijn beste vrienden zijn bijvoorbeeld. Ik ben verdomme samen opgegroeid met Puck, dat weet iedereen' schreeuwde ze naar hem. Evan stond nu ook op 'Schreeuw niet zo Jayden' zei hij nu sirieus en hij stapte dichterbij. Jayden keek hem woedend aan en hij tilde haar kin even op om haar een kus op haar lippen te geven. Jayden wachtte even af, hier had ze op gehoopt, ze sloeg haar armen om zijn nek en kustte hem zachtjes om vervolgens met haar knie keihard in zijn kruis te rammen. Evan liet haar los en viel op de grond. Jayden stond klaar om nog een keer toe te slaan als het nodig was. Evan kreunde 'Verdomme waar was dat voor nodig' kreunde hij. 'Dat is omdat ik niet van je hou en dat nooit heb gedaan, omdat je Puck in elkaar geslagen hebt en hij me nu nooit meer wil zien en omdat je zo'n vreselijk persoon bent en iedereen je zo geweldig vind, maar ik niet.. je kunt het vergeten! Als je me dan leuk vind ga dan niet mijn vrienden in elkaar slaan' riep ze naar hem en ze sprong nu boven op hem om hem zo goed mogelijk in zijn gezicht te raken. 'Je mag dan wel knap zijn, maar je bent vreselijk van binnen' zei ze terwijl ze zo hard mogelijk sloeg. Evan hield één arm voor zijn gezicht en trok haar met zijn andere arm op de grond. Jayden was niet zo sterk en viel toen met haar hoofd tegen de tafel. Dat deed pijn. 'Wie zou er anders ooit van je houden Jayden, niemand, je bent veel te koppig daar voor, niemand zal je aardig vinden als je niet bij mij in de buurt bent. Weet je waarom iedereen de laatste tijd zoveel met je praat?' vroeg hij terwijl hij boven op haar ging zitten 'Omdat ik heb gezegt dat je een lief meisje bent en een geweldige persoonlijkheid hebt, nou verwacht maar niet dat iemand na vandaag ooit nog met je zal praten' zei hij boos en hij stond op. 'Ik sla geen meisjes' zei hij nog en hij trok haar omhoog. 'Je zult me nog nodig hebben, maar ik zal er niet voor je zijn' zei hij boos. Stiekem vond hij haar nog wel leuk, maar hij nam wel gewoon een ander, iedereen hield van hem zelfs de ouderen, hij zou haar later nog wel krijgen. Hoofdschuddend en ijsberend liep hij de lounge uit. Jayden gilde uit frustratie en kroop de bank op. Haar hoofd bloedde een beetje dankzij de tafel en ze begon te huilen, nu had ze niemand meer. Geen Puck, geen mensen die vriendelijk waren en geen Evan, niet dat dat laatste haar iets kon schelen..

Puck zat daar in het hoekje van de lounge, verstijfd. Hij keek met open mond naar het tafereel. Jayden werd boos op Evan, was dat voor hem? Er stak iets door zijn hart. Dat hoefde niet... Hij had haar net afgewezen. Een beetje schichtig keek hij om zich heen. Hij kon nu wegsluipen.. maar dan. Wat als Evan Jayden ook pijn deed. Hij wachtte gespannen af. Het deed hem ook wel goed, dat Jayden dit voor hem deed. Maar hij voelde nu ook hoe laf hij eigenlijk was. Jayden het werk laten opknappen. Zelf niet tegen Evan opkomen. Hij bleef zitten en keek naar de twee. 'Ik ben verdomme samen opgegroeid met Puck..' Er flitsten herinneringen door zijn hoofd. Hij wilde Jayden eigenlijk helemaal niet kwijt, bedacht hij, maar die gedachte zette hij snel van zich af. Er was een tijd van komen en gaan. Nu moest hij haar laten gaan. Dit was het teken, er zou een nieuwe Puck komen waar ook iedereen tegen opkeek. Net als bij Evan... Puck voelde de jaloezie naar boven komen. Kom op, houd je hoofd erbij, zei hij tegen zichzelf. Hij zou meteen beginnen. En Jayden... zij paste niet bij de oude Puck. De oude Puck was een lafaard en verstopte zich voor problemen. De oude Puck liet zich zomaar kennen, en die Puck kende Jayden. Jayden kende hem te goed. Toen hij de klap hoorde van haar hoofd op de tafel kromp hij ineen. Zijn geweten begon te knagen. Hij kon haar toch zo niet laten. De nieuwe Puck zou dit toch ook niet doen. Hij aarzelde, het waren twee voornemens en hij moest er een uit kiezen. Toen ze begon te huilen kon hij zich niet meer weerhouden. Schoorvoetend liep hij naar haar toe. Toen hij achter haar stond haalde hij diep adem. 'Jayden..?' Zei hij voorzichtig.

Jayden hoorde hem niet aankomen door haar gesnik, maar de stem die haar naam zei herkende ze uit duizenden. Puck. Hij wilde haar niet meer als vriendin vanwege dat kleine mislukte vermoeden van hem. Nu ze er over nadacht werd ze eigenlijk best boos op hem. Snel hield ze op met snikken, maar er liepen nog steeds tranen over haar gezicht die ze zo snel mogelijk probeerde weg te vegen. 'Puck..' antwoordde ze bot. 'Wat kom je doen? Zit je hier al de hele tijd? Kom je nu zeggen dat Evan gelijk heeft of wat' zei ze toen kil. Haar hoofd deed pijn, het voelde plakkerig en ze had kloppende hoofdpijn. Ze keek Puck niet aan.

Hij slikte. Hij moest zichzelf hernemen. De nieuwe Puck, kom op, zei hij tegen zichzelf. 'Ik kom hier niet om over Evan te praten, natuurlijk heeft hij niet gelijk.' Zei hij en hij ging naast haar zitten. 'Ik wil alleen dat Jayden niet huilt.' Hij streek met zijn hand over haar hoofd. 'Gaat het met je hoofd?' Vroeg hij bezorgd. Hij gaf zichzelf een denkbeeldig schouderklopje. Dit was goed zo. Gewoon doen zoals de nieuwe Puck bij iedereen doet. Aardig, geïnteresseerd, sociaal.

Jayden gromde even 'En nu zo lief doen he? In je kamer heb ik het je willen uitleggen, maar nee je was te koppig om te luisteren naar me' antwoordde ze geïriteerd. 'En ja het gaat prima met me en ik huil niet' zei ze toen koppig. Jayden trok haar knieën op en keek hem nog steeds niet aan. 'Hoelang ben je hier al' vroeg ze vlak.

Hij keek haar schuldbewust aan. 'Sorry, ik weet dat ik stom deed daar. Het spijt me daarvoor.' Zei hij en hij ging weer staan. 'Maar als je wil dat ik ga, ik ben al weg hoor.' Hij keek haar vragend aan. 'En ik kwam met aanlopen en zag dat Evan je hoofd tegen de tafel aangooide. Hij balde zijn vuisten. 'Daar komt hij niet zomaar mee weg hoor.' Zei hij stoer.

Hij had haar dus niet al die dingen over hem horen zeggen, dat maakte haar minder zwak, maar als hij alleen had gezien hoe ze tegen de tafel was geklapt dan zag het er ook wel slecht uit dacht ze. Ze ontweek zijn blik 'Blijf alsjeblieft' zei ze heel zacht en bijna smekend. 'Je moet hem misleiden om hem goed te pakken te krijgen, anders is hij je altijd voor' zei ze toen weer op kille toon. Wat kwam Puck nou werkelijk zeggen? Waarom deed hij meteen weer zo stoer? Ze wist het niet, maar het frustreerde haar.

Hij glimlachte in zichzelf. Hij wist het, hij wist dat ze hem terug zou roepen. Hij ging weer zitten en keek haar nog steeds bezorgd aan. 'Kom hier, leun een beetje tegen mij aan,' Zei hij en hij hielp haar met haar hoofd ondersteunen. 'Dat is wat fijner met je hoofdje.' Hij glimlachte naar haar. 'Je hebt gelijk.. kun jij me helpen? Je hebt altijd zulke goed ideeën..' Zei hij vleiend.

Ze zuchtte diep en leunde wat tegen hem aan, ja ze had knallende hoofdpijn door die verdomde tafel. Toen ze hem die laatste zin hoorde zeggen ging ze ineens recht zitten 'Puck, doe normaal, dit doe je bij vreemde meisjes waarmee je wilt flirten, niet bij mij.. waar zit jij met je hoofd' zei ze geïrriteerd maar ook verbaasd.

Hij keek haar fronsend aan. 'Wat bedoel je? Jij bent toch niet een vreemde voor me. En trouwens, waarom zou ik met een vreemde gaan flirten?' Zei hij verbaasd. 'Ik heb graag dat je me helpt, dat is het gewoon.' Hij legde zijn hand even op haar voorhoofd. 'Je moet echt naar de dokter zo.' Zei hij zuchtend.

'Omdat je dat altijd doet...' zei ze ongemakkelijk, nu leek het alsof hij expres met haar flirtte. Ze keek hem vreemd aan, misschien kwam het door haar hoofdpijn dat alles nu zo vreemd leek. 'Misschien is dat een goed plan, wil je even met me mee gaan alsjeblieft?' vroeg ze toen. Ze zou later wel nadenken over dat hij vreemd deed, hij had gelijk ze moest eerst even naar de dokter.

Hij knikte en tilde haar op als een babytje, met zijn ene arm om haar middel en haar andere arm onder haar benen. 'Kom maar mee meisje.' Zei hij lachend en hij liep met haar weg.

Later






Sofia ging zitten het tafeltje, ze vond het leuk om te tekenen dus legde ze haar kladblok netjes neer. Ze begon wat te schetsen maar ze was haar andere potlood vergeten te pakken. Ze pakte het uit haar tas maar tegelijker tijd viel bijna alles van tafel. Het lag eigenlijk wel mooi zo op de grond maar toch besloot ze maar alles even op te ruimen.

Met zijn oortjes in en met zijn hoofd meegaand op de beat van zijn muziek, liep Dave de lounge binnen. Hij was vrolijk, hij zou Jayden over twee uurtjes weer zien. Tot die tijd zou hij zich maar moeten vermaken met zijn muziek. Hij zag dat Sofía er zat, maar dat maakte hem niet uit. Hij ging onderuitgezakt zitten op een stoel en legde zijn voeten op de tafel.

Ze pakte alle spullen tegelijk op en het viel weer uit haar handen. Ze zag dat Dave eraan kwam dus had ze het opruimen maar uitgesteld. Ze liep naar hem toe en zag dat hij oortjes inhad. 'Wil je wat te drinken, ik ga toch wat halen?' Ze zei het iets harder zodat hij haar niet kon negeren.

Hij zag de lippen van Sofía bewegen. 'Wat?' riep hij en hij haalde een oortje uit zijn oor. Harde muziek vulde de kamer.

Deed hij dit nou express? 'Of.. Of je wat te drinken wou'

'Ja, doe maar cola ofzo.' mompelde hij, en hij deed zijn oortje weer in. Hij hees zich wat op in zijn stoel, zijn rug begon pijn te doen. Hij dacht nog een terug aan de middag waarop hij aan het trainen was en Jayden er was. Steeds als hij er aan terug dacht, glimlachte hij. Hij was eigenlijk best wel lucky.

Ze pakte de cola en schonk twee glazen in, draaide de dop dicht en liep terug naar dave met zijn glas. Ze zetten het ruw op de tafel neer zodat hij wel moest opkijken. Ze ploft naast hem op de bank en dronk wat van haar glas. Ze keek even naar hem, wat was dit een sociale jongen hoor, met zijn oortjes in, alsof de muziek nog harder kon en ze grinnikte.

'Zo, wil je de tafel doormidden ofzo?' zei hij geërgerd. Hij pakte zijn glas cola en dronk hem in een keer op. Toen hij het glas weer neerzette, liet hij een harde boer. Alsof er niets gebeurd was, ging hij weer in zijn stoel zitten en deed zijn muziek toch weer uit. 'Dus, jij hebt iets met Puck? Een woord: Waarom?'

Omdat jij een zak bent, wou ze zeggen maar ze deed het toch maar niet. 'Ja ik ben met Puck en hij is hartstikke lief in tegenstelling tot jou.' Ze keek hem dringend aan, 'Nog een glaasje', zei ze met een lachje en pakte zijn glas. Als hij nu maar een beetje oppaste ze was al wat licht aangebrand van zijn gedrag.

'Nee, hoeft niet.' zei hij onverschillig. 'En waarom ben ik dan niet lief?' vroeg hij grijnzend. Het maakt hem eigenlijk helemaal niet uit wat ze van hem vond.