De keuken

'Evita.' Mompelde ze. 'Als je niet wil helpen hoeft dat niet hoor.' Zei ze daarna nonchalant en ze gooide alle boontjes in een schaal.

Mila draaide zich om en keek naar Kumiko. 'Ik ben Mila. een bord te veel zei je? wat raar ik dacht dat ik er toch echt een voor ons allemaal had gepakt. Ach wat maakt het ook uit.' Mila liep langzaam naar Kumiko toe. 'we weten eigenlijk vrij weinig van elkaar hé? waarom ben je hier eigenlijk gekomen?'vroeg Mila oprecht.

Kumiko stond stom verbaast met het borr in haar handen. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen, maar beter nu dan later. 'Mijn moeder is net overleden en mijn zusje is mijn vader in Japan gegaan maar dat wilde ik niet, dus bleef ik hier.'

Evita keek zwijgend naar haar boontjes. Ze besloot dat ze de nieuwe niet mocht. Ten eerste negeerde ze haar gewoon volledig en waar Evita zich het meest aan stoorde was hoe nonchalant Kumiko over het overlijden van haar moeder praatte. De moeder van Evita was al langer dood maar nog steeds miste ze haar moeder ontzettend en ze kon er moeilijk over praten.

'Ach Kumiko, wat verschrikkelijk voor je!' Mila keek even naar Evita, haar moeder was ook overleden. ze kon Evita's gezicht niet goed genoeg zien om te kijken of dit nieuwtje haar iets was had aangedaan. Wat maakte het ook uit. 'mijn ouders leven gelukkig nog.' het was eruot voordat ze er erg in had, misschien was deze opmerking wel iets te hard.

kumiko zette het bord op het aanrecht en begon aan de aardappelen, "ik gebruik liever de term overleden dan vermoord.' Zei ze zacht en ze ging verder met de aardappelen.

'En nu moeten we medelijden hebben zeker?' Zei Evita bits. Het was eruit voor ze er erg in had, maar ze ergerde zich er echt aan. Ze begreep echt niet waarom Kumiko dit opeens zei. Wat moest ze er mee? En als haar moeder pas net dood was, waarom zei ze dit dan zo gemakkelijk?

'een beetje begrip mag toch wel?!' zei Mila verbaasd. Ze snapte niet dat Evita zo bot deed, Kumiko's moeder was ten slotte vermoord! ze rilde bij die gedachte. 'je moet vast een trauma daar aan over hebben gehouden? krijg je wel hulp bij het verwerken ervan?'

'het maakt niet uit' zei ze met verdriet in haar stem, 'Ik wil het er liever nu niet over hebben','Misschien kan ik het jullie later nog uitleggen oke?' ze dacht na en begon weer met de aardappelen, vreselijk vond ze het hoe het gegaan was en iedereen vond het haar schuld. Dat was nog het ergste. Ze dacht dat als ze hier kwam dat alles goed zou gaan er waren gelukkig alleen maar meisjes in dit huis. Een jongen, die zou ze misschien nooit meer kunnen vertrouwen, niet met wat er gebeurd was.

Zwijgend keek Evita weer naar haar boontjes. Ze had van de woede een snee in haar vinger gemaakt, maar ze negeerde het. Hij was niet diep. Ze legde de bonen ten slotte in een pan met water en zette die op het vuur.

' Is goed hoor, je kan altijd bij me langskomen als er iets is.' en ze keek Kumiko aan die er moe en gebroken uit zag. Misschien moesten ze over een ander onderwerp praten, niemand werd er echt blij van en zo te zien Evita ook niet. 'kumiko wist je eigenlijk al dat is mode-ontwerpster wordt?' zei Mila voorzichtig maar toch wel met een sprankeling trots in haar stem.

'Nee, beantwoorde ze de vraag van mila en keek naar Evita. 'Ik hou heel erg van lolita meisjes omdat ze zo vrolijk zijn, maar wat voor soort dingen ontwerpje dan?' nog steeds waren haar ogen giricht op Evita, als ze zou uitvallen kon ze dat goed zien en de verdedeging inzetten. Ze glimlachte even snal naar mila en keek weer terug naar Evita alsof er niks veranderd was.

Evita had geen zin in het opgeschep van Mila, en vooral moest ze denken aan haar jurk, haar erfstuk. Ze deed het vuur uit en goot de boontjes af. 'Ik ga de kamer dekken.' Zei ze toen kortaf en ze verliet de keuken.

'Ach van alles.' en ze zag dat Evita wegliep. 'ik heb de naaimachine van mijn oma geërft en daarmee maak ik de mooiste dingen. Je mag mijn kledingkast wel een keertje zien!' Mila keek naar Kumiko, en glimlachte.