De keuken

Armand stond kalm in de keuken, hij keek even door het raam en gaapte. Hij was moe maar wist niet waarvan, gewoon slecht geslapen zal het wel zijn. Hij had maar snel zijn supermanshirt, joggingbroek en sneakers aangetrokken deze ochtend en wat water in z'n haar gedaan. Hij liep naar de koelkast en pakte er een fles cola uit om vervolgens een glas te pakken en die vol te schenken.

Nieuwsgierig keek Evita de keuken binnen. Het was mooi binnen, vrij nieuw, Evita wist dat de oude vrouw sommige dingen wat hadden laten opknappen. Ze liep naar binnen. 'Wat is het groot hier, wonen er nog meer mensen hier?' Vroeg ze verwonderd.

'Jazeker hier woont ook De jongen met het supermanshirt, oftewel Armand.' De jongen met het Supermanshirt, zo noemde Mila hem altijd. 'Oh mijn hemel daar zul je hem net hebben! Armand je liet ons schrikken zeg, we wisten niet dat je hier was!'

Armand draaide zich verbaasd om toen hij Mila en een ander meisje de keuken in hoorde komen. Hij zette gewoon de cola terug in de koelkast en ging met zijn glas in zijn hand tegen de rand van het aanrecht leunen. 'Ook hallo Mila en..' zei hij tegen hun beiden terwijl hij een vragend gebaar met zijn hand maakte richting het andere meisje. 'Mila stop alsjeblieft met die bijnaam, ik heb een hekel aan bijnamen en dat weet je' zei hij zacht maar geïrriteerd tegen Mila. Het nieuwe meisje had lang blond haar en grijzige ogen. Zijn ogen konden ze niet zien, hij hield zijn hoofd een beetje gebogen en zijn haar hing ervoor. Niemand zag hem, maar hij zag iedereen, dat mocht hij wel en er verscheen even een grijns op zijn gezicht.

Evita schrok toen ze opeens de jongen zag staan. 'Wa- ehh.. hoi?' Stamelde ze. Er kwam meteen ern blos op haar wangen, wat ze haatte. Ze draaide zich om naar Mila. 'Wie is dat?' Vroeg ze aan haar. 'Woont hij hier ook?'

Omdat Armand een hekel had aan bijnamen vond ze het juist leuk om hem een bijnaam te geven. Ze zag ook wel dat hij het niet leuk vond maarja ik mag ook wel eens lol hebben dacht ze. 'wat zei je Evita? Ja hij woont hier ook, maar misschien kan hij beter zelf iets over zichzelf vertellen hé Armand?'

Armand zuchtte en nam op zijn gemak een slok van zijn cola. 'Nou Mila, omdat je het zo lief vraagt' snauwde hij een beetje en hij richtte zich tot het meisje dat Evita bleek te heten. 'Hoi, ik ben Armand en ja ik woon hier ook. Kom ook niet klagen over mijn muziek alsjeblieft, want dat hoort gewoon bij me' zei hij vriendelijk en hij nam nog een slok. Mila mocht hij gewoon niet zo en die Evita... tja, hij wist nog niet echt wat hij er van moest vinden.

'Hoi Armand.' Zei Evita verlegen en ze streek een pluk haar uit gezicht. 'Je.. speelt muziek? Welk instrument?' Vroeg ze geïnteresseerd. Ze keek goed naar hem. Zijn gezicht kon ze niet zien, hij verborg die en dat vond ze niet prettig praten. Verder zag hij er een beetje slordig uit, en shirt van Superman met daarover een blazer, zijn warrige haar...

Muziek dacht Mila, fijn.. Maar om nu zomaar weg te lopen omdat we bij een onderwerp zijn aangekomen waar ik niet zo van hou gaat ook een beetje ver. Daarom besloot Mila een kastje open te trekken en daar vervolgens een trommel vol met koekjes uit te halen en er een op te eten. zo kon ze toch nog in de keuken blijven zonder er zo klungerig bij te staan.

Armand grijnsde en schudde zijn hoofd. 'Nee ik bespeel geen instrument, ik dans, maar geen ballet hoor, hiphop en ik pop ook wel eens' zei hij oprecht aardig. Hmm iemand met interesse voor muziek. 'En wat heb jij met muziek?' vroeg hij geïnteresseerd. Misschien mocht hij dit meisje echt wel, maar hij wist nog niks zeker.

'Ik zing.' Zei ze zacht. Een beetje ongemakkelijk liep ze richting Mila. Ze wist echt niet wat ze van de jongen moest denken, haar vader zag er op een gegeven moment ook zo uit. Ze bekeek hem liever van afstand.

Mila zag dat Evita langzaam naar haar toe kwam. 'wil je ook een koekje Evita? zullen we anders zo onze rondleiding vervolgen? ik denk dat we de keuken wel hebben gezien hé?'Zei Mila en ze keek nadrukkelijk naar Armand.

Armand knikte 'Leuk' zei hij en hij zag dat ze weg liep, had hij iets verkeerd gedaan? Hij had toch echt geïntereseerd gevraagd naar wat zei deed en dan leek het alsof ze bang voor hem was. Hij haalde zijn schouders even op en liep met het glas cola naar Mila om een hand vol koekjes te pakken en vervolgens de keuken uit te lopen terwijl hij zei 'Leuk je te ontmoeten Evita en bedankt voor de koekjes Mila, ik ben op m'n kamer mocht je me ergens voor nodig hebben'. Toen hij de deur uit was, liep hij naar zijn kamer en zette zijn muziek weer aan.

'Is goed, wat een rare jongen.' Zei ze tegen Mila terwijl ze een koekje uit de trommel pakte. 'Woont hij hier al langer?'

'Ja al een tijdje, nog voordat ik hier kwam wonen. Ik heb ook niet echt iets met hem hoor, we hebben zeg maar.. hele andere interesses, laten we het daar op houden.'

Evita glimlachte. 'Ik snap het. Maar ook dat haar zo, je weet niet of hij je nou aankijkt of niet, zo raar. En ehh.. vind je het goed als ik eerst mijn koffers naar mijn nieuwe kamer breng en dat we dan doorgaan met de rondleiding?' Ze voelde zich wel op haar gemak bij Mila, al ging ze normaal met hele andere mensen om, het was een aardig meisje, vond ze.

' ja inderdaad dat haar, kijk ik weet natuurlijk alles over mode. Tenslotte studeer ik ook voor modeontwerpster aan de kunstacedemie en ik kan je vertellen dat haar is echt niet in! Mila was blij dat ze deze opmerking had gemaakt, praten op gebied van mode was veel vertrouwder voor haar. Ze wilde graag aan Evita vertellen wat ze allemaal wist over de nieuwste trends en dat soort dingen maar dat kwam later allemaal wel. ' ja tuurlijk breng eerst je koffers maar naar je kamer ik help wel mee sjouwen.'

'Dankjewel.' Zei ze dankbaar en ze liep alvast naar de deur. 'Ik houd zelf ook van mooie kleding, tips kan ik altijd gebruiken.' Zei ze lachend.

Later



--
Zorgvuldig spoelde Evita de boontjes af. Ze moest koken met Mila maar ze keek Mila niet aan, ze vond dat Mila zelf haar oprechte excuses moest aanbieden maar dat had Mila nog niet gedaan dus bleef ze boos. Langzaam maar zorgvuldig was ze bezig. Ze vond koken niet vervelend, maar de stilte tussen hen was wel beklemmend.

Mila stond bij het fornuis. ze was bezig met de speklapjes te braden. Ze vond het een verschikkelijke situatie. Ze wilde wel tegen Evita praten, maar wat moest ze zeggen? ze was bang dat ze weer een klap in haar gezicht ging krijgen dus hield ze haar mond maar dicht.

Vrolijk liep Kumiko de keuken binnen om te vragen of ze kon helpen, maar zodra ze de keuken binnen kwam wasbhaar vrolijkheid vredwenen. Ze keek naar de twee meiden alsof ze iedermoment elkaar in de haren konden vliegen. Voorzichtig liep zenop hun af met het overige bord dat ze in haar handen had. Met een zacht piepend stemmetje vroeg ze 'Kan ik jullie misschien helpen?'.

Evita knikte. 'De aardappels moeten nog geschild worden.' Zei ze terwijl ze begon de eindjes van de boontjes eraf te snijden. Ze probeerde zo normaal mogelijk tegen het nieuwe meisje te doen.

Mila keek naar Evita en toen naar Kumiko. daarna draaide zich weer om naar het fornuis. Terwijl ze wat in de pan roerde vroeg ze op een monotone toon: 'zeg Kumiko hoe vindt je het hier eigenlijk?'

Ze negeerde een beetje de vraag van het meisje die de boontjes aan het doppen was en beantwoorden met trots de vraag van het andere meisje. 'Ik vind het gewelding hier, een nieuwe frisse start, maar hoe heten jullie eigenlijk ook al weer? Ze stond nog steeds met het bord in haar handen wachtend totdat iemand zei dat het bord ergens geplaats moest worden.