Het rozenveld

Alles wat ze uit haar mond kon breng was 'Wow', maar een paar seconde later kickte de pijn in haar been wand ze was niet goed neergekomen. Ze kromp in een en hield puck vast, ze kneep in zijn hand en probeerde overeind te komen. Ze zat met haar ene been gestrekt en een traan rolde over haar wang. 'Het spijt me puck, ik lette niet op en ik had nooit zo stom moeten zijn het spijt me sorry.' Ze was helemaal radeloos geworden niet alleen door de klap maar ook door de beste kus die ze ooit van haar leven had gehad. 'Het spijt me, het was stom van me... En ze ratelde nog door.

Hij legde voorzichtig een vinger tegen haar lippen. 'Stil maar.' Zei hij. Hij wreefvoorzichtig over haar pijnlijke plek en legde haar been goed. 'Het is al goed.' En hij zoende haar vol passie.

Haar tranen van verdriet waren omgeslagen in tranen van vreugde. Ook al deed haar been pijn alles was nu even vergeten. Toen ze haar gezicht voorzichtig wegtrok fluisterde ze: 'zullen we terug gaan, ik wil graag iemand naar laten kijken.' En ze wachtte tot hij weer een gentleman actie zou uitvoeren.

Hij knikte en keek bezorgd naar haar been. 'Dat lijkt me wel verstandig ja.' Zei hij en hij probeerde op te staan. Op dat moment voelde hij de zeurderige pijn in zijn rug opkomen. Hij was behoordlijk door zijn rug gegaan. Kreunend ging hij rechtop staan en hij ondersteunde zijn rug. Het viel nig niet mee, maar hij liet zich niet kennen. Voorzichtig zakte hij weer door zijn knieën en hij pakte haar beet onder haar armen, zodat zij hem bij zijn rug kon vasthouden. Het viel nog niet mee, maar het ging. Hij moest wel op zijn lippen bijten en zijn gezicht was vertrokken toen hij haar omhoog hees.

'Hee, niet zo stoer doen hè.' Zei ze tegen hem. 'Je bent lief', fluisterde ze en ze kuste hem met alles wat ze had. Dat moest hem kracht geven, dat deed het in ieder geval wel met haar. Ze zette daadkrachtig haar stappen en probeerde puck die misschien wel meer pijn dan haar had mee te trekken.

Het gaf hem zeker meer kracht, heel veel zelfs. Hij probeerde Sofia zo goed als het kon te ondersteunen en zelf ook vooruit te strompelen. 'Lekker romantisch zo.' Zei hij lachend terwijl ze als een oud paartje vooruit kwamen. Hij gaf haar zacht een kusje in haar nek. Gelukkig waren ze niet heel ver weg van de ingang van de ondergrondse.

Later
--


Puck zat lekker op het grasveld bij het rozenveld. Hij keek naar de prachtige rozen die het hele jaar door leken te bloeien. Het had iets magisch. Het was ook de plek waar hij Sofia had ontmoet. Wat was dat lang geleden zeg. Het was nog geen jaar geleden, maar toch leken het er een stuk of 5. Hij was dit jaar ook heel erg veranderd, volwassener geworden. Dat mooie, mysterieuze meisje dat even plotseling gekomen als verdwenen was.

De rozen bloeiden weer net zoals vorig jaar. 't was erg lang geleden dat ze hier was geweest. Er was ondertussen zo veel gebeurd... Maar een iemand kon ze niet vergeten, hij was dan ook de reden dat ze terug kwam. Hopelijk kon hij haar vergeven, ze kon niet eens uitleggen waarom ze was weg gegaan. Ze hadden haar zomaar meegenomen, het was een hel geweest. Nog steeds wordt ze opgejaagd en gevolgd. Dit is de enige plek waar ze naar kan vluchten, niemand mag weten dat haar familie dood is. Ze kan het er niet meer over hebben, dat zal het alleen maar verdachter maken. Gewoon doen alsof je op vakantie was? Hoe kan ze zo stom zijn geweest. Niet liegen Sofia, dat kun je niet maken, dat zal het alleen maar erger maken. Maar de waarheid aan Puck vertellen is misschien nog wel pijnlijker. Hij haat haar vast, zij heeft hem in de steek gelaten. Ze schrok uit haar gedachten. De mooie rozen bewogen zachtjes in de wind. Even tot rust komen dacht ze, en ze liep het veld met zachte passen op.

In de verte kwam er een sierlijk, lang en slank postuur aangelopen. Puck fronste zijn wenkbrauwen. Hij moest tegen de zon in kijken en moest zich dus goed concentreren... Sofia? Hij wreef in zijn ogen. Dit was onzin, het kwam vast omdat hij moe was en omdat er door deze plek zo verdomd veel herinneringen terugkwamen over haar. Hij keek nog eens goed. Het wàs Sofia. Met grote ogen keek hij naar haar lange benen die steeds dichterbij kwamen. Hoe... wat- wáárom was ze terug? Hij wilde haar naam roepen, maar bleef met zijn mond vol tanden staan.

Met haar handen maakte ze golvende bewegingen langs de rozen. In de verte zag ze iemand maar wist niet goed wie, de confrontatie maar aangaan dacht ze. met sierlijke passen en een rechte rug liep ze verder, na een aantal meters zag ze wie het was, Puck, ze slikte en nam een teug lucht. Hij was veranderd, maar nog steeds voldeed hij aan het begrip puck. Ze raakte in paniek, wat zou er gebeurd zijn ondertussen, hoe kon ze zo stom zijn om alleen maar aan zichzelf te denken. Ze verstijfde. De wind waaide om haar heen en ging plotseling liggen. Het was stil. Alle gedachten waren te veel geworden en alles hield op. De tijd stond stil in haar gedachten, kon ze het maar terug draaien. Er gebeurde niets of toch wel, alles stond weer aan de adrenaline stroomde haar lijf binnen. Ze wist niet of ze hem moest omhelzen of vermijden. Met zachte passen liep ze op hem af. Op een meter voor hem stopte ze en keek naar de grond. voorzichtig tilde ze haar hoofd iets op. Ze durfde hem bijna niet aan te kijken. Geluidloos fluisterde ze 'Dag Puckie'.

Op een gegeven moment had Sofia hem ook door. Hij keek haar aan in haar grote, donkere ogen, die strak op hem gericht waren. Hij kon ook alleen maar naar haar kijken terwijl ze dichterbij kwam. Toen ze ten slotte haar blik neer sloeg en zijn naam zei kon hij eindelijk wat uitbrengen. 'Sofia.' Zei hij zacht terug. Hij stond langzaam op en besefte dat ze helemaal niet zo lang was. Dat wist hij wel, alleen leek ze zonet in het licht bijna buitenaards. Hij wist niet of hij haar nou moest omhelzen. Hij had een soort gemengd gevoel, ze was zomaar weg gegaan, midden in hun relatie, maar hij had zo veel van haar gehouden. En aan de andere kant, hoe was het voor haar? Hoe moest hij gaan vertellen dat hij nu met Jayden ging en hoe zou ze dat oppakken?

Alles wat ze kon uitbrengen was 'Het spijt me'. Nog steeds had ze het gevoel alsof ze hier niet had moeten zijn. Hij was wat gegroeid want als ze nu naar voren keek keek ze hem niet meer in zijn ogen aan. Ze kantelde haar hoofdje iets achterover om hem in zijn ogen aan te kijken. Een gevoel van verraad trok haar lichaam binnen. 'Ik uhm, wil je me helpen, iedereen is meegenomen en,' ze stotterde. 'Ze zijn er niet meer Puck, iedereen is do...' ze snikte en zakte ineen. 'Ik begrijp het als je boos bent, maar laat me alsjeblieft niet in de steek.' De tranen rolden over haarwangen en weerkaatste het licht. De wind ving ze op en nog voor ze op de grond kwamen waren ze in de lucht opgenomen.

Zijn hart brak toen hij haar zo zag. Hij nam haar snel in zijn armen en gaf haar een dikke knuffel. 'Shht.. het komt goed, ik ben er voor je.' Zei hij sussend en hij wreef over haar magere rug. Ze was opeens zo ontzettend breekbaar en hij kon niet boos op haar zijn, hij had er uiteindelijk Jayden voor terug gekregen, maar zij.. ze had niemand meer. 'Natuurlijk ben ik niet boos, gaat het met je?' Zei hij bezorgd.

Herpak jezelf Sofia, kom op dit is niet eerlijk tegenover Puck. 'Puck ik kan het uitleggen en dat doe ik beloofd.' haar stem bibberde en ze snikte nog iets. Hij was warm en groot. Ze had hem zo gemist, elke dag dacht ze aan hem, hopend dat ze hem nog een keer kon zien, vasthouden en horen. 'Ze hadden mee meegenomen en opgesloten, net zoals de anderen. Ze hebben vreselijke dingen gedaan eb het is mijn schuld. Als ik niet was ontsnapt hadden ze misschien nu nog wel geleefd...' Met haar grote goud groene ogen keek ze hem aan, de tranen begonnen weer te stromen. 'Ze komen me halen Puck, ik ben de laatste, ze zullen me vinden en en' Haar lichaampje schokte, ze had zo weinig gegeten, dat ze het altijd koud kreeg. 'Ben je boos, verdrietig?' Ze hoopte dat hij haar niet vergeten was, ze wilde niet dat hij boos was maar kon het begrijpen, ze had hem immers in de steek gelaten. Hij was gewoon doorgegaan met zijn leven en dat hoorde ook zo.

Hij keek haar aan en streek haar tranen voorzichtig uit haar gezicht. 'Niet huilen, hier ben je veilig, het komt goed.' Zei hij zacht en hij keek naar haar lichaam. Ze was altijd al erg slank geweest, maar nu was ze gewoon erg mager. Hij trok haar weer tegen zich aan eb troostte haar weer. 'Ik ben ben blij dat ik je weer zie, we gaan eerst naar de dorpsoudste, die regelt een slaapplek voor je, en dan vertel je me het hele verhaal, goed?' Hij had er geen touw aan vast kunnen knopen, alleen dat haar familie dood was en dat ze was ontsnapt. Het was raar om haar weer in haar armen te hebben. Het was zo anders dan vroeger, maar alles was dan ook veranderd.

Ze moest hem geloven, ze knikte en stond voorzichtig op. Haar botten waren beurs en lopen gingen moeilijker dan ze dacht. 'Mag ik je vasthouden?' Ze hoopte dat hij ja zou zeggen, maar kon nergens op hopen. Alles was duidelijk veranderd. Hij keek anders naar haar dan dat hij vroeger deed. Ze strompelde richting het ondergrondse. Net zoals de vorige keer, toen ze hem ontmoette.

'Natuurlijk.' Zei hij en hij ondersteunde haar onder haar armen om haar te helpen met lopen. Ook hij moest denken aan hun eerste ontmoeting, toen ze samen kreupel naar de ondergrondse waren gelopen door die val uit de boom. Alles was nu letterlijk anders: hij, groter en sterker die haar er heen moest loodsen, alsof zij niet veranderd was maar hij een totaal ander persoon was. Hij slikte, dat was ook zo. Puck bedacht zich opeens dat de Puck die zij kende de Puck was die stoer probeerde te doen en een beetje het vervelende populaire jochie uithing. Zo bleef hij peinzen wat hij nou moest nu Sofia weer terug moest, zo bracht hij haar terug.