Ziekenkamer

Ziekenkamer c:

Hij zette haar soepeltjes neer op het bed en keer ern beetje om zich heen. De dokters kamer was een beetje smoezelig, maar ze hadden er ook maar heen. Hij keek even of er een dokter was. 'Dokter?' Riep hij de gang in. Hij draaide zich om en glimlachte naar Jayfen. 'Hij komt vast zo.' zei hij tegen haar.

Jayden glimlachte even 'Dank je' zei ze dankbaar en ze keek een beetje om zich heen. De dokter kwam na een paar minuten rustig aanlopen. Met een klembordje en een witte jas zag hij er ook echt uit als een typische dokter. 'Zozo, daar hebben we Puck en Jayden, vertel het eens, wat is er gebeurd en waar heb je last van' zei hij meer tegen Jayden dan tegen Puck. Voordat Puck iets zou kunnen zeggen gaf Jayden snel antwoord 'Ik struikelde in de lounge en viel met mijn hoofd tegen de tafel, gelukkig was Puck in de buurt en bracht hij me meteen hierheen'. De dokter keek naar haar hoofd en voelde er een beetje aan. Jayden kreunde zachtjes toen hij de precieze plaats aanraakte waarmee ze tegen de tafel was geduwd. 'Hmm, ziet er uit als beschadiging van de huid en een flinke schok, ik denk dat het na een paar dagen fikse hoofdpijn te hebben weer over is, je hebt wel een soort gat in je hoofd, maar dan meer een bloederige kras dus niet nog een keer vallen of stoten' concludeerde hij toen.

Puck keek Jayden fronsend aan maar zei niets over haar leugen. Hij luisterde een beetje mee naar wat de dokter te zeggen had, maar was er met zijn hoofd niet echt bij. 'Wat? Zit er een gat in haar hoofd?' Zei hij plotseling ontwaakt en hij keek verwilderd naar haar hoofd. Geen gat.

'Nee, geen gat, een diepe kras dat is alles, maar dat herstelt snel' zei de dokter 'Nou, dan zijn jullie nu vrij om te gaan, oja en Jayden, neem maar een paar keer per dag pijnstilling als het pijn blijft doen' zei hij nog en hij verliet de kamer. Jayden zuchtte 'Nou, er is dus niet zo heel veel aan de hand' zei ze een beetje in het niets en met haar hand voelde ze voorzichtig op de pijnlijke plek. 'Puck, weet je zeker dat er verder niets is? Je deed zo vreemd op de bank, zo deed je nooit tegen mij. Zo deed je echt eerder tegen meisjes die je leuk vond'' vroeg ze toch nog even, want het hield haar bezig.

Hij schonk haar een glimlachje. 'Jayden, ik vind je harderwijker aardig maar ik heb echt geen oogje op je hoor.' Zei hij op een plagende toon en op een nieuwe Puck manier. Hij haalde zijn hand door zijn haren en kerk haar grijnzend aan.

'Dat weet ik toch slimmerd, maar toch is er iets anders.. ik kan niet benoemen wat, maarja.' zei ze twijfelend en ze besloot het te laten, Puck was wel een schatje daar niet van, maar het kon gewoon niet, ze kenden elkaar te goed omdat ze samen opgegroeid waren. Ze zuchtte diep 'Ik denk dat ik maar eens naar mijn kamer ga, ik moet even nadenken over wat er is gebeurd' besloot ze toen en ze stond voorzichtig op.

Hij knikte begripvol en stuur de haar nig een glimlachje. 'Moet ik je anders weer dragen jongedame?' Vroeg hij en hij boog als een gentleman.

Jayden keek hem even aan en glimlachte toen uit het niets 'Het spijt me Puck, ik had niet verkeerd moeten denken, ik ben blij dat ik je terug heb en ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten en ik zou het heel fijn vinden als je me zou willen dragen meneer.' zei ze toen eindelijk overtuigd dat hij er niks vreemds mee bedoelde en misschien deed hij nu zo om haar juist te helpen, waarom moest ze nou altijd zo snel het verkeerde denken.

Hij tilde haar op en liep zelfverzekerd naar haar kamer. Het ging goed. Jayden geloofde erin. Hij geloofde erin. Hij kon aardig doen tegen Jayden gewoon zoals hij tegen iedereen deed, niets persoonlijks. Hij had er vertrouwen in.

Jayden glimlachte en klemde haar armen weer om hem heen. 'Alles weer als vroeger?' Vroeg ze met een glimlach. 'Beste vrienden jij en ik?' Vroeg ze liefjes. Ze wilde echt weten of alles weer goed was tussen hun, want tja, verder had ze niemand.

Hij glimlachte en keek haar een beetje medelijdend aan. 'Natuurlijk, je bent een van mijn beste vrienden.' Zei hij terwijl hij haar op bed legde en een aai over haar bol gaf.

Jayden zuchtte opgelucht 'Dank je, kleine' zei ze plagend, maar met en glimlach. Ze keek hem even recht aan en knikte dankbaar. Ze gaapte even en hield haar hand bescgaafd voor haar mond. Ze sloot haar ogen zodat ze dicht leken maar stiekem keek ze nog net tussen haar oogleden door. Wat had ze in godsnaam nou gedaan... Had ze nou echt Evan zo geslagen, was ze gek geworden? Misschien wel.

Hij grijnsde haar haar, alsof hij het als koosnaampje en niet als een plagerig woordje beschouwde. 'Dag roosje, ik zie je nog wel. Moet nu alleen wel gaan, heb nog met andere mensen afgesproken.' Hij draaide zich om en liep nonchalant weg. De nieuwe Puck beviel Puck wel. Hij liep naar de deur en terwijl hij de deur langzaam dichtdeed knipoogde hij nog even naar haar. Daarna sloot hij de deur achter zich.