De eetkamer

Met een hete schaal liep Kumiko de kamer binnen en zette het eten op tafel. Ze legde de pannenlappen netjes naast de pan en keek de kamer rond, het was al donker dus de kamer was verlicht en had daardoor veel meer sfeer. Ze keek terug naar de tafel en bedacht zich dat ze de opscheplepels vergeten was en liep terug naar de keuken om ze te halen, eemaal terug wachtte ze terug in de kamer.

Voorzichtig liep Evita naar de eetkamer. Ze zette de pan, die ze in haar handen had, op tafel nadat ze er een pannenlap die Kumiko net op tafel gelegd had er onder geschoven had. Ze draaide zich om naar de kast en haalde er bestek uit. Toen ze die op tafel gelegd had liep ze naar de deuropening. 'Eeeeten!' Riep ze naar boven/

Taylor schuifelde de eetkamer binnen. Ze vond het nu al leuk in het huis, maar was nog wel een beetje gespannen voor het avondeten. Ze zou de anderen beter leren, maar hoopte dat ze zelf niet zo veel hoefde te delen. Het was niet zo dat ze iets heel vreselijks had meegemaakt wat ze absoluut niet wilde delen, maar ze wilden de anderen gewoon eerst beter leren kennen, voordat ze echt opener kon zijn. 'Heey. Het ruikt lekker hier! Wat gaan we eten?'

Mila hoorde vaag ergens dat het woord eten werd geroepen. Ze liep langzaam naar de eetkamer toe. Eenmaal aangekomen zag ze Taylor staan. 'Ja het ruikt goed he? Ik hoop dat het ook zo smaakt.' en ze moest lachen om haar grapje. Mila ging op haar vaste plek zitten en was benieuwd wie er naast haar kwam te zitten. Omdat ze nu met twee meer waren zouden de oude zitplaatsen vast veranderen.

'Ik kom al' schreeuwde Armand vanaf zijn kamer naar beneden. Hij kwam in zijn joggingbroek en zijn supermanshirt met zijn jasje naar beneden. 'Wat eten we?' was de eerste vraag die hij stelde toen hij naar binnen kwam lopen. Hij zag twee meisjes die hij nog niet kende en grijnsde 'O Hoi, jullie ken ik nog niet' zei hij en hij bleef in de kamer staan. De twee meisjes beiden observerend vanachter zijn haar.

Kumiko verstijfde, dit kan niet, dit mag niet! Ze stotterde en haar hand begon te trillen. Ze kreeg een flashback... Het werd even zwart voor haar ogen, toen ze wakker werdt ongeveer vijf seconde later stond ze tegen de muur aan. Ze keek even de kamer rond en vluchte weg in een hoekje van de keuken.

'Ga zitten.' Zei Evita, voornamelijk tegen Taylor. 'Zelf ging ze ook op haar vaste plek zitten en ze legde het bestek goed. Toen zag ze dat op de plaats van Kumiko, schuin tegenover haar nog geen bord stond. 'Wil je meteen een bord meenemen?' Riep ze Kumiko na, die weg gerend was. Evita had geen idee waarom. Ze keek naast haar. Normaal zat Armand daar, maar ze had nu niet echt zin om naast Armand te gaan zitten. Helaas zat ze al.

Taylor was een beetje zenuwachtig geworden. Ze wist niet dat er ook een jongen in het huis zou zijn! Hij zag er nonchalant uit, met zijn joggingsbroek en zijn haar voor zijn ogen. 'Eh... hoi. Ik ben Taylor. Waar mag ik zitten?'

Mila hoopte dat het eten geen drama werd, ze zag dat iedereen zich niet echt op zijn gemak voelde. 'oh je kan wel naast mij zitten Taylor.' en ze glimlachte. 'Weten jullie trouwens waarom Kumiko net naar de keuken rende? we zijn toch niks vergeten?' en ze keek Armand aan en haalde haar schouders op.

Armand haalde zijn schouders op 'Ik ga wel kijken wat er is' zei hij rustig 'O hoi Taylor, ik ben Armand' antwoorde hij vriendelijk. Hij had geen zin om bij Mila of Evita te zitten. Hij slenterde de keuken in en zocht naar het meisje wat Kumiko heette.

Evita haalde haar schouders op. Ze wist ook niet waarom Kumiko naar de keuken was gerend, ze had het niet gezien. 'Willen jullie aardappelen?' Vroeg ze aan Mila en Taylor. Ze pakte alvast de opscheplepel en deed de pannen open.

Taylor ging vlug naast Mila zitten en knikte toen Evita vroeg of ze aardappelen wilde. Ze keek nog eens opzij naar Mila en keek snel weer terug naar haar bord. Ze wist nog helemaal niet veel over haar, ze had haar alleen gezien toen ze binnenkwam.

'graag.' mompelde Mila tegen Evita. Misschien moest ze Evita duidelijk maken dat het er echt heel erg speet. Dan konden ze hopelijk weer normaal tegen elkaar doen, maar ze had alleen het juiste moment nog niet gevonden. ze hoopte dat Kumiko en Taylor niks doorhadden wat er tussen haar en Evita afspeelde, anders werd ze zeker te weten afgespiegelt als de 'Bitch' die Evita haar noemde.

Ze schepte voor hen alle drie twee lepels aardappelen op en ook wat boontjes. Daarna deed ze de pan met rundervinken open, en ze gaf ieder er eentje. 'Je mag zelf jus opscheppen.' Zei ze daarna en ze prakte een beetje in haar aardappelen. Ze had niet voor Kumiko en Armand opgeschept, maar ze wist ook niet of zij nog kwamen.

'Dankje, het ziet er goed uit! Wanneer is het mijn kookbeurt? Ik moet wel alvast zeggen dat ik een ramp in de keuken ben.' Terwijl ze dit zei, pakte ze de jus en schonk wat over har aardappelen. 'Wil jij ook?' Vroeg ze aan Mila, en ze schoof de jus door.

'Ach je leert het wel hoor! Na een tijdje ben je een echte topkok! Mila keek Taylor lachend aan. Ze wilde even haar problemen met Evita vergeten en gewoon lachen. 'ja is goed.' ze pakte de jus aan. erna pakte ze de kan met water. ' Willen jullie wate...' Mila kon haar zin niet afmaken, de kan gleed namelijk uit haar handen en het water belandde over de hele tafel. inclusief over de borden die al volgeschept waren. Mila keek geschrokken.

Zuchtend schoof Evita haar stoel naar achteren en ze bekeek de schade. Juist omdat het Mila was, irriteerde het haar. 'Je maakt ook alles kapot.' Mompelde ze en ze stond op om veger en blik te halen. Toen ze terug kwam keek ze Mila aan. 'Of heb jij dit ook niet gedaan.' Zei ze koel.

Geschrokken van het harde geluid, was Taylor opgesprongen. Dat was maar goed ook, anders was ze nu helemaal nat geweest. Ze voelde nu een spanning die tussen de andere twee meisjes hing. Het leek haar beter om zich er niet mee te bemoeien en liep snel even naar de keuken om een vaatdoekje te halen. Ze maakte zwijgend de tafel schoon.

Mila's wangen werden vuurrood, ze stond op en keek naar de tafel. Het eten op de borden zag er niet zo smakelijk meer uit. 'Sorry Taylor dat je hier getuige van moet zijn.' Ze dacht na wat Evita had gezegt en voegde er aan toe 'Nee hoor Evita, ik kan ook goed helen.' misschien wisten ze niet wat ze daar mee bedoelde maar Mila besloot dat ze na het eten meteen aan de nieuwe jurk van Evita ging beginnen. Maar voor nu schruifde ze alles een beetje aan de kant zodat de tafel goed schoongemaakt kon worden.

Evita keek Mila niet aan. 'En liegen.' Zei ze zacht zonder Mila aan te kijken en ze veegde de waterdruppels va de tafel. Ze keek even naar Taylor, die duidelijk niet wist wat ze met het geruzie aan moest. Toen keek ze naar haar eten. Het zag er waterig uit, vies.

Wat moet ik nou doen? Vroeg Taylor zich af. Ze kon zich ermee bemoeien door te vragen wat er aan de hand was, of ze kon zich stil houden. Ze besloot er een beetje omheen te draaien en het later aan een van de twee te vragen. Zorgvuldig had ze al het water van de vloer afgeveegd en bracht wat borden naar de gootsteen. 'Uhm, zal ik anders wat eten bestellen?'

Mila deed net alsof ze die laatste opmerking van Evita niet gehoord had. Toch voelde ze zich behoorlijk opgelaten. ze haalde haar haren uit haar gezicht en wendde zich tot Taylor, 'misschien is dat wel een goed idee ja. Het spijt me echt hoor, normaal ben ik nooit zp klungelig.' En ze keek Taylor verontschuldigt aan.

Evita knikte en ze keek Taylor glimlachend aan. 'Goed idee. Wie belt er? Ken jij ons adres uit je hoofd?' Vroeg ze aan Taylor terwijl ze alvast begon de volle borden op te stapelen. Mila negeerde ze.

'Nou, het kan iedereen gebeuren, hoor.' Zei ze en glimlachte naar Mila. 'Uhm, nee, ik weet het adres niet meer... Maar als iemand het weet bel ik wel. Zullen we pizza bestellen?' Ze vond het zielig voor Mila dat Evita haar negeerde, maar aan de andere kant wist ze niet of het terecht was.