Zitkamer

Flinn zat aan de tafel, hij legde de beestjes die hij vandaag bij de vijver had gevonden op de tafel. Zijn vondst was niet slecht, er zat zelfs een libelle bij. Hij maakte de beestjes schoon en legde ze op een plankje neer. Hij pakte zijn vergootglas en bekeek de beestjes nauwkeurig. Zijn neus begon te kriebelen, hij moest niezen. 'hastjuuu'!' al de beestjes belandde op de grond. 'Aaaah neee!' hij gromde.

Puck kwam de zitkamer binnen met een bord waar wat groenten op lagen. Hij zette het bord op tafel en keek Flinn fronsend aan. Toen keek hij naar de grond. Er lagen overal vlooien op de grond en Flinn was druk bezig ze van de grond te rapen. 'Gatverdamme.' Mompelde hij en vol afschuw keek hij naar Flinn.

'eehm eeh.' Flinn wist niet wat hij moest doen. het liefst wilde hij Puck hier weg hebben zodat hij zelf de beestjes rustig kon opruimen. Hij stond op en probeerde de beestjes te vangen. 'Kijk uit waar je loopt hoor, anders dan trap je ze nog dood.' zei hij aarzelend.

'Leg die troep dan ook niet hier, monsteroog.' Zei Puck vol afschuw en hij keek misprijzend naar zijn eten. Ze leken nu allemaal beesten en hij had opeens geen trek meer. Hij schoof het bord van zich af en keek naar Flinn. Hij trok een wenkbrauw op. 'Wat moet je eigenlijk met die beesten?' Vroeg hij.

'sorry.' zei hij onhandig. Hij liep nog steeds achter de beestjes aan maar zag in dat het eigenlijk geen nut meer, ze waren veel sneller dan hij. Hij kwam overeind en wreef over zijn rug. 'ik eeh, ik verzamel ze.' hij pakte een zakdoek en snuitte zijn neus, erna maakte hij zijn bril met dezelfde zakdoek schoon.

'Gatverdamme.' Zei hij en hij keek Flinn vol afschuw aan. 'Doe dat dan op je eigen kamer, en niet in een openbare ruimte, monsteroog.' De bijnaam gebruikte hij nooit, vroeger vond hij hem zielig maar het kon hem op dit moment niets schelen.

Flinn kreeg tranen in zijn ogen. Hij was wel gewend aan die bijnaam maar nog steeds deed het hem pijn. 'ik dacht dat ik hier als enige zou zijn.' hij keek naar de grond. 'als je wilt dat ik weg ga dan moet je het zeggen.' hij keek nu wel naar Puck, met een angstige blik in zijn ogen

Puck bekeek Flinn en er vormde een glimlachje op zijn lippen. Hij vond het ook wel zielig, maar liet het niet merkten. Hij ging zitten en pakte een tomaat. Hij stak het in zijn mond en bleef Flinn dreigend aankijken.

Flinn ging gewoon weer zitten, het was hem niet duidelijk geworden of hij weg moest of niet. Op het plankje lagen nog wel een paar insecten. Hij besloot deze verder schoon te maken. het stak hem wel dat Puck zo gemeen deed.

'Wat moet je eigenlijk met die vieze beesten?' Vroeg hij daarna. Hij besloot toch maar een beetje vriendelijk te blijven, misschien kwam het wel van pas. Ondertussen at hij zijn tomaat op en hij veegde zijn handen af aan een servet.

'Ik verzamel ze.' Flinn was blij dat hij niet nog een stomme opmerking maakte. 'Ik heb heel veel potjes op mijn kamer en daar doe ik ze dan in.' Opeens viel Flinn wat op, op het bord van Puck bewoog iets. een vlooi. Hij hoopte dat de vlooi vanzelf weg ging en dat Puck er niks van merkte.

Puck merkte er inderdaad niets van en stopte de tomaat inclusief vlooi geheel in zijn mond. Toen hij kauwde voelde hij iets kraken en geschrokken spuugde hij het uit.
Toen hij de vlooi zag kon hij zich niet meer bedwingen. Boos gooide hij de tomaat naar flinn. 'Wat probeer je me nu te flikken met die mormels van je?' Riep hij.

Later
----

Puck begeleide Sofia naar de eettafel. Ze waren net naar de dorpsoudste geweest en die had haar gelukkig begripvol ontvangen. Nadat ze wat dingen geregeld hadden kon Sofia eindelijk wat eten. Ze stierf echt van de honger, dat kon je duidelijk aan haar zien. De man van de dorpsoudste was kok en die had meteen voor een bord warm eten gezorgd. Op dit moment besefte Puck dat die oudere Enano, die hij vroeger zo haatte niet zo slecht waren als hij vroeger altijd dacht. Ze waren streng en conservatief, maar hadden wel het beste met je voor. Zo zat de hele samenleving van de Enano ook in elkaar, iedereen zorgde voor elkaar.
De kok kwam meteen achter hen aan en bracht een groot bord met lekkere eieren met spek en wat groenten. Puck bedankte hem vriendelijk en hielp Sofia met zitten. 'Gaat het een beetje?' Vroeg hij bezorgd.

Sofía liep Puck achterna naar de eettafel. De dorpsoudste had haar gelukkig begrepen en ze zouden wat eten voor haar maken. Meteen toen ze aan de tafel zat werd er een heerlijk maal voor haar neer gezet. Mmm dacht ze en ze pakte een hapje eten. Ohh wat was dit lekker, oh waar waren haar manieren. 'Dank u' riep ze de gang in. Ze keek naar Puck terwijl ze een hap nam. Hij was veranderd, alles aan hem was liever geworden en groter. Ze grinnikte in zichzelf en beantwoorde zijn vraag. 'Ja, het gaat beter, echt bedankt dat je me wilde helpen. Ik had niet gedacht dat je me nog aardig vond na...' ze keek naar de grond en terug naar hem. Terwijl ze naar hem keek nam ze een hap. Hij was lang, gespierd, en en. Hopelijk zou hij haar nog een kans geven, maar ze kon niks verwachten. Alleen al vrienden zou genoeg zijn, anders had ze niemand meer. De dampen van het eten lieten een witte mist achter. Binnen een paar minuten was de hele kamer gevuld met de geur. Ze bewonderde de kamer, 'Hoe gaat het met jou?' Als hij nou wist hoeveel het haar speet. Het was haar schuld dat hij alleen achter bleef. 'Het spijt me.' Fluisterde ze in zijn richting. Het bord was bijna leeg, 'Wil jij het laatste hapje?' Ze schoof het bord in zijn richting.

Puck ging tegenover Sofia zitten en keek toe hoe ze at. Opeens begreep hij weer waarom hij zo dol op dit meisje was: ondanks haar honger waren haar bewegingen teder en verfijnd. 'Ik begreep het alleen niet... ik begreep niet waarom je me alleen liet.' Zei Puck eerlijk terug. 'Maar nu begrijp ik het, en ik ben echt blij dat je terug bent. Ik vergeef het je, ik vergeef je alles.' Hij glimlachte, maar in de tussentijd maakte hij zich in zichzelf zorgen om hoe hij het haar moest vertellen. 'Maar ehh, met mij gaat het goed hoor.' Hij slikte en en er viel een kleine stilte voordat hij, onvoorbereid, maar begon met het uit te leggen. 'Sofia, ik moet je iets vertellen.' Hij keek haar aan. 'Jayden... toen jij al een paar maanden weg was, kijk: ik heb Jayden altijd al heel leuk gevonden. Niet zo leuk-leuk zoals jij en ik toen maar..' Hij haalde even goed adem. 'Na onze grote ruzie was het anders, we zijn allebei heel erg veranderd. Misschien had je dat al gemerkt, maar... Ik hou heel veel van haar, Sofia.' Hij stopte even met praten, het was zo moeilijk uit te leggen en waarschijnlijk begreep ze er geen bal van. 'Het zal ook nooit meer zo kunnen worden als vroeger, snap je?' Hij keek haar vragend aan. Daarna keek hij omlaag, naar het bord en hij stopte een stuk ei in zijn mond; om maar met iets bezig te zijn.