Het bruggetje

Armand liep rustig door het bos, hij wist al precies waar hij naartoe wilde gaan. Hij wilde naar het rustige bruggetje, waar het water onder door liep en waar je het hoorde stromen. Hij hield van dat geluid. Hij leunde over de rand van de brug en keek naar het glinsterende water.

Taylor wilde even naar buiten. Even weg van alle nieuwigheid en ongemakkelijkheid, eventjes naar de stilte. Ze volgde een pad en kwam uit bij een bruggetje. Ze liep over het bruggetje heen met haar ogen op de grond gericht. Opeens zag ze een paar voeten. Verschrikt keek ze op en zag dat Armand tegen de rand van de brug geleund stond. 'Ehhm.. hey.' Begon ze.

Armand bleef rustig hangen en antwoorde kalm 'Hoi, Taylor was het toch?' En hij grijnsde naar het water. Hij liet niet merken dat hij geen zin had in gezelsschap, maarja.

'Ja, en jij bent?' Taylor liep met een klein boogje om hem heen en liep een paar meter door. Daar leunde ze net zoals de jongen tegen het bruggetje aan. Ze keek naar het water.

Armand staarde voor zich uit 'Ik ben Armand, tja bij het eten verdween ik om dat andere meisje hoe heette ze nou.... Kuma kumo kumi Kumiko, dat was het' antwoordde hij. 'Dus wat doe jij op deze verlaten plek?' Vroeg hij nieuwsgierig.

'Oh, ik wilde de tuin verkennen, het is hier echt nog mooier dan dat ik had verwacht.' Snel veranderde ze het onderwerp. 'He maarre, wat was er met Kumiko aan de hand? Ik heb niets zien gebeuren..' Stiekem spiedde ze naar hem, met haar haren als beschermend gordijntje. Ze had bij het eten ook nog niet veel aandacht besteed aan zijn uiterlijk, en nu merkte ze op dat het geen gewone jongen was. Hij had lange haren die hij voor zijn ogen had hangen. Het zag er een beetje depressief uit, vond ze.

'Nou, hoe vind je het hier?' vroeg Armand. 'Ik weet niet wat er met haar was, althans ik weet niet of ik dat kan zeggen' antwoordde hij voorzichtig. Hij keek nog steeds naar het water.

'Nou, ik heb nog niet zoveel gezien van het huis, maar mijn kamer is echt groot! Ik moet hem nog een beetje aankleden, maar dat komt nog wel.' Ze glimlachte. 'Wat doe jij hier eigenlijk?'

'Ik woon hier, wat denk jij dan' zei hij plagend 'Tja ik had wat problemen thuis dus kwam ik hierheen' zei hij en hij keek haar kant op. Hij had besloten dat hij niks meer prijs zou geven over zijn verleden.

Taylor keek snel weer naar het water toen Armand naar haar keek. 'Ja, duh, ik bedoel waarom sta je hier, bij dit bruggetje?' Taylor zelf kwam graag buiten. Ze hield van de stilte van de natuur. Vaak fotografeerde ze landschappen, of bloemen en tekende ze dan later na. Ze was er niet erg goed in, maar ze werd steeds beter. Zou Armand ook zo van de natuur houden? Of vluchtte hij nu gewoon weg voor problemen, zoals waar Evita het over had gehad?

'Ik zoek gewoon graag naar nieuwe dingen en hou er van om alleen te zijn' antwoorde hij. Hij grinnikte even toen hij haar weg zag kijken en keek toen hoofdschuddend weer naar de glinstering van het water.

'Oke.' Taylor wist geen vragen meer, dus zuchte ze even en ging uiteindelijk zitten op het bruggetje, met haar benen over de rand heen. Zachtjes bewoog ze met haar benen heen en weer.

'Dus..' begon Armand 'Hoe heb jij dit huis gevonden?' Vroeg hij. Hij wilde geen verleden weten maar gewoon hoe ze dit huis had gevnden.

'Nou, ik wilde graag een huisje hier in de buurt, omdat het me zo rustig en mooi leek. Dus ik ging op internet zoeken en ik vond dit huis! Ik heb het wel echt getroffen, denk ik, want alle andere huisjes die ik tegen kwam zaten al vol. Hoe lang ben jij hier al?' Vroeg ze geïnteresseerd.

Armand knikte en keek naar Taylor. 'Ik zit hier net zolang al Mila, misschien wel iets langer. ' zei hij rustig. Hij ging even recht staan en rekte zich uit. 'Dat is dus al een paar maanden' antwoordde hij.

'Oh, dus jij weet al alles over deze plek? Hoe kun je dan nog nieuwe dingen ontdekken?' Taylor wist wel dat deze plek groot was, maar als je hier al een paar maanden woonde, zou je er toch alles vanaf moeten weten?

'Nou ik ben ijna overal geweest ja' zei hij 'Ik ben ook niet heel veel in het huis.. meer buiten hier' zei hij. Hij draaide zich nu naar haar toe 'Bevalt het je hier een beetje..? En wat doe je eigenlijk graag?' vroeg hij geïnteresseerd. Hij vond haar wel aardig.

'Ja, nou tot nu toe vind ik het echt heel leuk hier! De mensen die hier wonen zijn aardig en het huis is echt nog mooier dan dat ik had gedacht.' Voorzichtig keek Taylor omhoog. Hij had zijn haar voor zijn ogen, maar ze kon een kleine glinstering opvangen van zijn ogen. 'Oh, van alles, ik vind het leuk om natuur te fotograferen en na te tekenen. Enne, soms krijg ik een opdracht.' Ze schepte niet graag op over het model zijn, maar ze hoopte dat ze begreep wat met opdracht bedoelde.

Armand knikte 'Opdracht? Om te tkenen of te fotograferen?' vroeg hij geïnteresseerd. Hij hield ook van de natuur, ja. Hij keek haar afwachtend aan.

'Nou, nee, soms krijg ik een opdracht om te poseren, als model. Maar ik krijg niet veel opdrachten hoor, het is maar een bijbaantje. En wat doe jij graag?' Ze had zichzelf blootgegeven, dus was benieuwd of hij dat ook zou doen.

Armand floot even en grijnsde 'Dat is niet niks' zei hij. Hij keek haar aan ' Ik doe hip hop enzo' wuifde hij het een beetje af. Ze was echt een lief meisje dat niet graag opschepte, dat vond hij wel schattig.

Taylor zag dat Armand haar weer aankeek, toen ze over het model zijn praatte. Hij begon ook al los te komen, dacht ze. Ze voelde het ook aan de sfeer, die werd wat relaxter, maar toch ook ongemakkelijk. 'Oh, echt? Wat leuk! En doenje ook optredens enzo?' Terwijl ze dit vroeg, ging ze enhousiast weer staan. Ze hoefde hem niet meer zo te ontwijken.

'Nee hoor, ik doe geen wedstrijden... ik heb wel wedstrijden rugby en kickboksen gedaan maarja..' antwoordde hij een beetje ongemakkelijk. Hij vroeg zich af wat er nog allemaal ging gebeuren met zoveel meiden in één huis.

''Oke, nou als je een keer publiek nodig hebt, weet je me te vinden.' Zei Taylor. Ze was benieuwd hoe Armand danste. Zou hij goed zijn? Hij schepte er niet graag over op, aan zijn antwoord te zien.