De trap

Armand liep een beetje doelloos door het huis heen en hoorde ineens zijn mobiel af gaan. Hij keek naar zijn broekzak en twijfelde. Hij twijfelde of hij wel wilde opnemen, want ja, hij wist wie het was. Er was maar één iemand die hem op zijn mobiel zou bellen zonder hem daarvoor te waarschuwen. Zijn vader. Zijn hand gleed naar zijn zak en hij keek naar het oplichtende schermpje terwijl hij zijn mobiel uit zijn zak haalde. Hij twijfelde nog steeds maar nam toch op. 'Hallo vader' mompelde Armand. 'Hallo mijn jongen' klonk de harde, kille stem aan de overkant. 'Hoe gaat het met je school? Ik neem aan dat het beter gaat dan eerder dit jaar? Ik neem ook aan dat dat een misverstandje was omdat je nog moest wennen.' vroeg zijn vader meteen. 'Ja vader, het gaat beter, maar ik heb nu vakantie..' antwoordde Armand voorzichtig. 'Vakantie? Dus jij permitteert jezelf om een lui varken te zijn die gewoon een week lang niks doet? En jou noem ik mijn zoon? Ik ben hevig teleurgesteld in je, een echte genie hoort te leren totdat hij alles weet wat er te weten valt..' 'Ja vader' antwoordde Armand zacht. 'Mooi, het is fijn te horen dat er verbetering komt en hoe is het met kickboksen en rugby? Ik neem aan dat dat nog steeds fantastisch gaat?' 'Ja vader, ik doe mijn uiterste best om alles vol te houden' ' Je doet je best om het vol te houden? Dat betekend dat je het te zwaar vind? Nou jongen, ga dan hard aan de bak want ik tolereer dit luie gedrag niet. Ik kan binnen een minuut je hele reputatietje vernietigen dus ik zou maar niet proberen grappig te zijn door mij dit nieuws te vertellen.' klonk het door de telefoon. Armand knikte en leunde nu met zijn hoofd tegen de leuning van de trap. Het was altijd het zelfde. Werk, reputatie, sport, actief zijn.. 'Ik wilde trouwens ook nog vertellen dat ik en Laurette gaan scheiden. We zijn elkaar spuugzat.' -piep- hij hing op. Armand stond met open mond. Hij ging van zijn moeder scheiden? Dan was er niemand meer die hem inhield om niet helemaal los te barsten in telefoongesprekken, niemand meer die hem tegenhield om hier heen te komen. Wat moest hij doen. Paniekerig keek hij om zich heen en bleef hij met zijn hoofd tegen de leuning hangen.

Kumiko liep de trap op om naar haar kamer te gaan. voor ze de trap opging hoorde ze een gesprek en bleef even staan. Het was Armand, verder hoorde ze geen andere stem dus hij zou wel aan het telefoneren zijn. Voorzichtig liep ze de trap op en bekeek hem. Hij stond tegen de de leuning aan in een kwade houding, misschien moest ze even begrip tonen. 'hoi, is er iets?'

Lieve schat dat is geen kwade houding, hij ziet er hopeloos uit, geschrokken, niet boos xD
_________________________________________________________________________
Armand keek in de richting waar de stem vandaan was gekomen. Het was Kumiko. Hij zei niets en keek haar zwijgend aan. Na een tijdje zei hij heel emotieloos 'nee.' en toen zweeg hij weer.

haar geduld begon op te raken maar toch wou ze het beleefd houden. 'Zeg het maar.' zei ze met haar grootste ogen opgezet keek ze diep in zijn ogen, ze moest het weten en als hij niks zei dan zou ze er zelf wel achter komen. van buiten was ze zacht en lief maar van binnen kookte ze bijna over.

Armand keek weg, naar de muur. 'Er is niks' antwoordde hij nu geïrriteerd. 'Dus als je misschien door wilt lopen?' zei hij toen en hij kreeg enorm veel zin om hard tegen de muur te slaan.

Ze liet haar spullen op de grond vallen. 'Weetje wat het met jou is? Nee hè. Ik probeer een gesperk aan te gaan en het enige wat je uit je kop kunt brengen is dat. Ik word er helemaal stront ziek van, dat je mijn hulp en interesse niet wil tot daar aan toe maar dan hoef ik nog geen kut reactie terug te krijgen. Je kunt het niet eens opbrengen om me aan te kijken.' ze stond op de trap met al haar spieren aan gespannen. 'IK heb het jou vertelt hoe het zat zodat je het begreep maar alleen omdat je het niet wil vertellen hoef ik zeker niet zo'n rot antwoord van jou.' misschien was het wat overdreven maar het was er eindelijk uit.

'Jij weet helemaal niks en ik heb je nooit gevraagd om je hele verhaal. Dat heb je gewoon uit jezelf verteld. Jij had plotseling een hekel aan me, zomaar en ja toen werd ik boos op je. Nu vroeg ik je gewoon om weg te gaan, niet eens onaardig' reageerde hij opgefokt. 'Ik bespaar je de moeite om mijn vervloekte ogen te zien, dus ga nou maar gewoon weg' zei hij fel en hij haalde uit, voor haar langs, expres hard tegen de muur. Zijn knokkels kraakten en het voelde goed. Het voelde heerlijk om die energie zo om te zetten. Hij snoof even en wilde langs haar lopen.

ze schrok niet eens meer van zijn reactie. hij wilde langs haar lopen maar ze versperde hem de weg. 'Ik had niet zo moeten reageren maar ik snap het niet helemaal.' ze zei het wat kalmer zodat hij wat zou kalmeren en anders verkocht ze hem wel een klap. 'Ik wou wat begrip tonen maar ik kreeg zo'n antwoord terug. het spijt me ik wist niet dat je zo boos zou worden. net zoals vorige keer.' nadat ze het had gezegt trok ze haar been in en keek naar de grond. 'Sorry dat je aankeek, ik wist het niet' mompelde ze tenslotte.

'Nee inderdaad je weet helemaal niks. Laat me daarom gewoon met rust' mompelde hij. 'Ik moet alleen zijn nu' zei hij haar en hij duwde haar aan de kant, perongeluk tegen de muur aan en hij liep naar boven, naar zijn kamer.

godverdomme mompelde ze in zichzelf. ze liep achter hem aan en trok aan zijn arm. 'Wie denk je wel niet dat je bent. hoe kan ik in godsnaam iets weten als je niet eens iets over jezelf verteld, bijvoorbeeld je familie?' ze ging tegen over hem staan maar ze durfde niet in zijn ogen te kijken, bang voor zijn reactie. dit was zijn laatste kans, met haar benen stevig op de grond kon hij geen kant meer op. 'Ik laat je niet met rust, niet totdat je me verteld waarom je tegen mij zo uit viel. Is het je moeder of iemand anders vertel me tenminste iets, dan laat ik je met rust.' ze hoopte dat hij iets zou vertellen anders was het afgelopen.

'Ga verdomme aan de kant en begin al helemaal niet over mijn fucking familie oke' schreeuwde hij tegen haar. Hij trok zich los en keek haar woedend aan, ja hij keek haar aan, maar dan met wel zo'n enorm dodelijke blik.

Terwijl hij haar aankeek pakte zij haar hand, draaide hem om en in twee seconden lag hij op de grond. Ze keek hem aan met een duivelse blik. 'Ik begrijp het, ze trok hem omhoog maar liet hem weer op de grond vallen. Ze draaide zich om en liep richting zijn kamer. Ze hielt hem in de gaten zodat ze wat hij ook deed, ze kon hem kon terug pakken. 'oja en nog een ding, loop naar de hel!' ze begon te rennen en vluchtte zijn kamer in en deed de deur op slot. Ze hijgde nu kon hij haar niks aandoen en als hij gekalmeerd was liep ze uit zijn kamer om te vluchten. Hij was niet de eerste waar ze voor moest vluchten.

Armand gromde even. Hij had zijn hand niet eens naar haar uitgestoken. Hij had haar al tegen de muur geduwd en wel twintig keer gezegt dat ze op moest rotten, maar nee hoor, ze gaat hem even op de grond gooien, godverdomme. Toen ze zich omdraaide rende ze naar zijn kamer. Waarom zijn kamer? Hij sprong op. Hij had totaal geen pijn, de vloer was bedekt met een tapijt en hij had met kickboksen wel hardere trappen en dingen gehad. Toen hij stond liep hij naar de deur van zijn kamer en trapte er zo hard tegenaan dat je een kraak hoorde. Hij schrok er van, zometeen had hij geen deur meer. Hij moest echt uitkijken met wat hij deed 'Kom uit mijn kamer bitch' riep hij naar haar.

Ze was al een beetje tot rust gekomen. Totdat ze de harde klap hoorde. Ze schrok en deed een stap achteruit. Voorzichtig liep ze naar de deur, met een trillende hand draaide ze het slot om. Ze liep achteruit en stond midden in zijn kamer. Als ze nu een klap kreeg had ze het wel een beetje verdient, het was ok een beetje stom om zijn kamer in te vluchten.

Armand hoorde de deur van het slot af gaan. Met zijn vuist klaar om toe te slaan en zijn andere hand om de deur klink liep hij naar binnen. Hij zag dat ze naar achteren was gelopen. 'En ga nu verdomme heeeel snel mijn kamer uit' gromde hij dreigend.

Ze stamelde, ze kon amper bewegen. 'Ik raakte in paniek, sorry ik ga al, ik laat je met rust.' ze liep de kamer uit maar nogsteeds op haar hoede. ze kon nu wel een klap verwachten.

Zijn arm liet hij zakken. Kumiko schoot langs hem zijn kamer uit en snel trapte hij de deur achter haar dicht en draaide meteen het slot erop.

:ater
--

Luke belde aan. Hij keek een beetje om zich heen, het was echt een oud huis, maar wel groot, en wat een tuin! Hij bestudeerde de raampjes op de grote houten voordeur. Er zat nog een oude bel op, maar door de huidige bewoners was er een nieuwe bel gemonteerd. Hij had een beetje nagevraagd, het huis zat vol met studenten. Er waren op dit moment twee andere jongens en drie meiden. Het klonk goed, hij zou het hier vast naar zijn zin hebben. Hij had een grote tas in zijn rechterhand en ook nog een rugzak op zijn rug, meer spullen had hij niet meegenomen. Meer dan dat had hij ook niet nodig.

Armand hoorde vanuit zijn kamer de bel, want zijn muziek stond even uit. Even kreeg hij een angstaanval, wie zou het zijn.. was het zijn vader? Had hij hem gevonden. Hij twijfelde even, maar wilde als het zijn vader was wel zelf open doen. Hij vervloekte het dat ze zijn haar hadden afgeknipt. Hij liep snel zijn kamer uit en sprong half de trap af. Bij de deur opende hij die. 'Pap, luister' begon hij, kijkend naar de grond. Even keek hij naar de gedaante, dat was zijn vader niet? 'O.. sorry' mompelde hij. Zou er iemand nieuw komen? Wacht dat was waar ook. 'Sorry, kom binnen, ik verwachtte iemand anders' zei hij nu vriendelijk. Hij moest er aan wennen dat hij niet meer weg kon kijken tijdens een gesprek. Dat had hij vanochtend vroeg ook bedacht nadat hij een soort paniekaanval had gehad. Hij opende de deur verder en ging aan de kant.

Neuriënd liep Taylor van de woonkamer naar de trap. Ze was op weg naar haar kamer en was heel vrolijk, omdat ze net een brief van haar ouders had gehad. Alles ging goed met ze en ze werd vrolijk van hun lieve woorden. Toen ze in de gang was zag ze Armand bij de deur staan. Het eerste wat haar opviel was zijn korte haar. Hij had niet gezegd dat hij naar de kapper ging? Het stond hem wel supergoed! Zijn ogen, wauwie! Hij hield de deur open en ze zag dat de nieuwkomer voor de deur stond. Ze had het al gehoord van Kumiko, dat er een nieuwe jongen bij zou komen. Het werd steeds voller, maar er was ruimte genoeg. Ze vond het ook wel gezellig dat er meerdere mensen waren. Dan was het nooit saai. Met een glimlach liep ze naar de twee jongens toe. 'Hey! Welkom, ik ben Taylor.' zei ze en ze schudde de nieuwe jongen de hand. Toen keek ze naar Armand. 'Armand ik wist niet dat je naar de kapper was geweest?' vroeg ze. Ze keek in zijn heldere ogen. Hier kon ze wel aan wennen.

Luke lachte hen toe. 'Hey, ik ben Luke. Ik kom hier dus ook wonen.' Hij stapte de hal in en keek om zich heen. 'Nou, ziet er best goed uit.' Zei hij optimistisch. Hij bekeek de twee even. De jongen, die blijkbaar Armand heette was lang en had slordig geknipt haar. Hij leek Luke wel aardig. Het meisje, met lang bruin haar en een dunne gestalte ook. Ze was wat dun, maar dat waren de meeste meisjes. Die deden 'aan de lijn'. Luke vond het dom, maar het hoorde er nou eenmaal bij. 'Waar kan ik mijn spullen kwijt?' Vroeg hij aan niemand specifiek.

Armand zuchtte 'Ik ben ook niet naar de kapper geweest.. iemand vond het gewoon leuk om mijn haar te knippen toen ik sliep' zei hij chagerijnig. Hij was wel blij dat Taylor er was. Ze werd wel steeds dunner, dat kon toch niet helemaal goed meer zijn. 'Hmm, dump daar maar' zei hij nonchalant en hij wees naar het bankje naast de trap. 'Je kamer is.. naja neem gewoon een lege kamer hier boven' zei hij met een grijns. Hij keek nog steeds vaak weg van allebei, bang voor blikken van de anderen, bang voor zijn eigen ogen.

'Serieus?' zei Taylor verbaasd. Ze kon wel zien dat het een beetje slordig was geknipt, maar had echt nooit gedacht dat iemand dat zou doen. 'Nou, ik vind het veel leuker zo.' zei ze eigenwijs. Ze draaide zich weer om naar Luke. 'Zal ik anders helpen met die tas?' vroeg ze. 'Dan zetten we het gelijk boven neer en kun je een kamer uitkiezen.' zei ze. Ze zou echt veel calorieën verbranden als ze die zware tas twee trappen naar boven tilde.

Luke keek verward van Armand naar Taylor. 'Wie heeft je haar afgeknipt?' Vroeg hij en hij grijnsde. 'Ja, het is wel leuk he.' Zei hij tegen Taylor. 'Bedankt.' Hij deed zijn rugzak af. 'Wil je deze dragen?' Het leek hem niet verstandig als dit fragiele meisje die zware tas zou dragen. Hij gooide de andere tas over zijn schouder. 'Wil je anders mijn kamer aanwijzen?' Vroeg hij Armand. Hij vond het vorige gesprek veel te onwennig, hij had geen idee waar het over ging.