De hangmat

Armand liep met een bord met heerlijke afbakbroodjes met tomatenpuree, ui, kaas en provencaalse kruiden. Het rook heerlijk en hij moest moeite doen om nog niet alles op te eten. Met zijn joggingbroek en een warme trui ging hij in de koelte van de avond naar buiten, naar de schattig verlichte hangmat. In een oor had hij een oortje zitten en een flinke beat klonk in zijn oor. Hij liet zich, toen hij bij de hangmat was aangekomen, zakken in de hangmat en zette z'n muziek nog harder en taste toe aan zijn broodjes.

Kumiko was bezig een buiten wandeling te maken, ze dacht na over van alles. Hoe zou het met nick zijn, ze hoopte vreselijk. Ze keek even naar boven alsof ze haar moeder kon zien, als ze nou nog een keer terug zij komen, een keer om afscheid te nemen. Dat zou geweldig zijn. Jammergenoeg kon het niet. Ze miste haar vader en haar zusje, misschien was het een verkeerde keuze om hier te blijven... Opeens rook ze een heerlijke geur van eten en ze liep er op af, het was armand. Ze zag dat hij een oortje in had dus tikte ze voorzichtig op zijn schouder, ze wou hem iet de stupen op het lijf raken dus zei ze als herkenning: 'Mag ik naast je komen liggen?'

Armand luisterde naar de beat en voelde ineens een tikje op z'n schouder. 'Hmm?' zei hij met zijn mond vol, maar wel gesloten. Hij keek ondersteboven naar achteren en zag Kumiko staan. Haar vraag drong pas later tot hem door. Hij at snel zijn mond leeg. 'Uhm, nou oke kom maar?' vroeg hij half en hij schoof een stukje op.

Ze legde haar tasje even op de grond en ging naast hem liggen met haar hoofd naar de sterren. De hangmat was een beetje gebogen dus ze werden een beetje tegen elkaar gedrukt. Ze was best nerveus en angstig, wat nou als ze hem niet kon vertrouwen? Allemaal vragen doemde in haar op. Ze wilde het gesprek op gang houden. 'Mag ik misschien een klein hapje?' Vroeg ze met haar grote puppy ogen zodat hij haar niet kon weerstaan.

Armand grijnsde even 'Tuurlijk, ik heb genoeg' zei hij kalm en hij hield haar een broodje voor 'Neem hem maar helemaal als je wilt' stelde hij voor. Hij had 4 broodjes dus daar kon er wel 1 van af, hij moest niet te dik worden dacht hij grijnzend. Hij nam de eennalaatste omdat hij er net al een op had en keek naar de sterren terwijl de beat nog in zijn oor dreunde. 'Dus...' zei hij toen hij een paar happen genomen had en zijn mond weer leeg was 'Wat doe je zo laat op de avond buiten?' vroeg hij.

'Dankje' en ze nam het van hem aan. 'Wat ik hier doe, ik weet het eigenlijk niet zogoed, nadenken en de boel een beetje te verkennen maar wat doe jij hier dan?' De harde muziek stoorde haar een beetje maar ze was te schijterig om er iets over te zeggen. Hij lag met zijn hoofd omhoog dus zijn pony was naar achter gevallen. Ze kwam omhoog en keek in zijn ogen terwijl ze de pony terug voor zijn ogen deed. Dat was waarschijnlijk de enige manier om zijn ogen ooit te zien. Hij had prachtige ogen maar waarom zou hij ze verstoppen. Ze ging terug liggen en sloot haar ogen denkend aan zijn ogen, er was een ding dat hij niet kon, haar gedachte lezen.

Armand keek haar even verbaasd aan toen ze zijn pony terug deed. 'Dankje' zei hij toen dankbaar. 'Ik doe hier niks, ik hou er gewoon van om buiten te zijn, alleen met mijn gedachten en wat te eten.. en niet te vergete wat muziek' verklaarde hij toen. 'Zit veel je dwars? Of het goed was of je hier bent komen wonen in plaats van bij je familie te blijven? Geloof me daar had ik veel last van in het begin' vertelde hij. Hij wist niet waarom hij het vertelde maar hij wilde dat ze hem vertrouwde, misschien kon het handig zijn als ze hem niet constant ging ontlopen.

'In het begin twijfelde ik er niet over maar nu ik hier ben, krijg ik heel erg de drang om weg te gaan. Ik heb veel problemen en ik kan het ook nog niet afsluiten omdat ik over een paar weken 'de rechtzaak' heb. Hoe moet ik ooit er overheen komen.' Ze hoopte dat hij het een beetje begreep. Ze had wel genoeg verteld voor nu. 'Maar waarom ben jij dan toch hier heen gekomen?' Ze keek dwars door zijn pony heen met haar grote ogen, alsof hij niet meer bestond.

'Ik moest weg thuis' mompelde hij en hij schudde zijn hoofd. 'Maarja, ik twijfelde of ze me niet kwamen halen...' mompelde hij nog. 'Je komt er overheen, omdat je niet in directe familiekringen bent en je hier best vrij bent, kan doen wat je wilt om van de vreselijke gedachten af te komen.' zei hij met een zucht. Haar blik was een beetje angstaanjagend en hij sloot zijn ogen terwijl hij aan het laatste broodje begon.

Als hij niet over zijn pony begon dan zou zij het wel doen. Ze at het broodje op en ze wou niet met volle mond praten dus at ze te snel en stikte bijna in het broodje. 'Ik weet niet of ik die vrijheid wel wil. Ik hield ervan als mijn moeder zij dat ik mijn kamer moest opruimen. Mijn zusje mis ik nog het meest. Maar warom moest je weg?' Ze had even genoeg van dat geheimzinnegegedoe maar probeerde het toch subtiel te brengen. Ze keek hem weer aan zijn pony was denkbeeldig weg geknipt en hij kon niet ontsnappen.

Armand zuchtte 'Hmm, ik ken dat niet sorry maar ik kan begrijpen dat je dat mist.' zei hij begripvol. 'Nou.. ik moest weg omdat.. sorry ik praat er liever niet over.. maar..' zei hij verontschuldigend. 'Wat was er nou met een rechtzaak?' zei hij toen geschrokken en hij draaide zijn hoofd naar haar toe.

Wat verwachte hij nou, eerst een beetje vragen over mij maar zelf niks vertellen. Ze speelde het maar mee. 'Nou de rechtszaak over mijn moeder, ik leg het later misschien nog wel uit.' Ze was vastberaden om wat over hem te weten te komen. 'Leg maar uit hoor, mij kun toch wel vertrouwen?' Zei ze op een licht onderdrukkende toon. 'Enne die pony hè waarom doe je je ogen dicht als ik je aankijk.' Niks dat hij nog kon ontwijken.

Armand draaide geschokt zijn hoofd weg, sinds wanneer keek iedereen er door heen, konden ze hem dan alsnog aankijken? Hij raakte lichtelijk in paniek, dit was altijd zijn bescherming geweest.. wat moest hij doen. 'Ik kan jou vertrouwen? Ik ken je twee dagen, nog niet eens en je rende eerst bang weg voor me, hoe kan ik je vertrouwen als ik niet weet of je angst niet nep was of dat je gewoon niet alles uit me probeerd te krijgen om te rapporteren bij mijn vader, dat zal het wel zijn! Mijn vader zal je wel gestuurd hebben, nou mooi niet dat ik antwoord' zei hij bang en boos tegelijk en hij stond op uit de hangmat en keek haar nog even twijfelend en afwachtend aan.

'He rustig.' En ze pakte rustig zijn hand, 'Ik wou je gewoon wat vragen, en wat je vader ik snap er helemaal niks van.' Ze wou het weten maar dit had ze niet verwacht van hem. 'Ik bedoelde dat je toch wel iets over jezelf kon vertellen, ik vertel toch ook wel dingen.' Ze keek hem niet meer aan omdat ze bang was dat hij weg zou lopen. En als je het echt wil weten dan zal ik je het vertellen oke, mijn moeder is een paar weken gelden vermoord, ik kreeg een soort flashback toen ik jou zag, niet van jou maar omdat je een jongen bent. Heb je nu je zin, Evita zei al zoiets maar ik wou haar niet geloven. Misschien had zei toch gelijk, leg jij dat maar eens uit.' En ze trok hem naar haar toe dat hij niet kon ontsnappen.

Nu hij wist dat ze naar hem konden kijken, veranderde hij in een bang jongetje. Hij probeerde zijn hand los te trekken 'Wat zei Evita over me?' vroeg hij bang/verbaasd, maar hij hoorde haar andere woorden ook die hem schokten. 'I-ik wist niet wat er gebeurd was, het spijt me voor je..' zei hij verontschuldigend, maar hij was nog steeds bang dat alles een grote leugen was en wat had Evita er mee te maken...? Hij was veel te veel met zich zelf in strijd om begripvol te reageren.

'Evita zei dat als je ook maar iets van een gesprek begint dat je dan zou weg lopen, ik geloofde je niet dus wou ik je wat vragen en volgens mij had ze gelijk of heb je nog wat te zeggen.' Ze was verdrietig maar probeerde het niet te laten merken. 'Ik weet niet wat er tussen jullie twee gebeurd is maar daarom hoef je niet je ook zo bij mij te gedragen.' het laatste zwakte af toen ze de zin eindigde en ze zij even niks wachtend op zijn antwoord, zijn hand had ze ondertussen alleen nog maar vast aan zijn wijsvinger.

'Ik ben geen vrouw en ik loop niet weg bij gesprekken. Jullie vinden het pas een gesprek als het persoonlijk word, zodat je dingen te weten komt waarmee je iemand kan raken. Er is helemaal niks gebeurd tussen ons en als dat zou zijn dan heb jij er alsnog niks mee te maken, ga dan maar lekker 'gesprekken' voeren met Evita' zei hij boos. Hij wilde niet toegeven dat hij bang was. Tot nu toe had alleen Taylor hem normaal behandeld, tegen haar hoefde hij niet meteen zijn hele verleden te vertellen en bij Mila ook niet, omdat ze veel te graag over zichzelf praatte. 'Er zitten echt teveel meiden in dit huis en ik heb helemaal niks te vertellen over mijn verleden dus ik vind dit gesprek gewoon afgelopen Kumiko' zei hij boos en hij trok zijn vinger los om vervolgens arrogant zijn andere oortje ook in zijn oor te doen en nonchalant weg te lopen. Hij was echt doodsbang geweest, te bang dat zijn vader iemand had gestuurd om te kijken wat hij deed en hij zag hem er ook nog wel voor aan om die persoon een heel erg verleden mee te geven om hem behulpzaam te laten zijn, nou mooi niet. Hij was echt heel bang en hij schaamde zich ervoor, niemand hoefde het ooit te weten.

Ze wist het hij was precies hetzelfde, ze had hem proberen te leren kennen en dit was ervan gekomen. Hoe stom kon ze zijn. Ze had niks meer te zeggen, er rolde een traan over haar wangen. Ze was verdrietig en boos tegelijkertijd. Ze was leeg niks meer, misschien was dit haar leven en had zei dood moeten zijn en niet haar moeder. Mam help me nou dacht ze, als haar moeder haar zelfs niet meer kon helpen wat moest ze dan? Allemaal gedachte doemde in haar op. Ze was gewoon nieuwsgierig wist zei veel dat hij zo zou reageren. Het leek wel of mensen hier express zo tegen haar deden. Nee dat kon niet. 'Ik ...' Maar ze kon het niet zeggen, zo overweldigend was hij geweest.